در هر حالت، حتا اگر هنوز شیفتگی نسبت به قرون وسطا وجود داشته باشد، این شیفتگی را کلیسا رواج میدهد تا علیه لزوم اصلاحات مذهبی از سنگر خود دفاع کند. در آن پافشاری بر شکوهمندی قرون وسطا تاکید بر وجود اموری چون نیکوکاری مومنان، غیرتمندی و تعصب نسبت به ایمان و نیز ملانقطی گری روحانیون است تا وحدت مومنان مسیحی زیر سقف کلیسا حفظ شود.

نگارنده گر چه نظر های مختلف مورخین را در مورد شکست نهائی ساسانیان مطالعه کرده و برخی از آنان از جمله تضعیف دولت ساسانی در نتیجه جنگ های طولانی و پر هزینه با رومیان، جنگ و دعوای داخل دربار و اشراف برای قبضه قدرت و یا گرفتن سهم بزرگتری از آن، و تداخل موبدان درباری را در امور کشوری و چندین مورد دیگر را بجا میداند اما به گمانم آنچنان که باید به ایدئولوژی مذهبی دشمن ساسانیان یعنی رومیان بها داده نشده و دست کم گرفته شده است.

شناخت و فهم انسان ها نسبت به رویکردهای محیطی، به بسیاری از بارزه ها و مولفه های زیست جمعی از جمله ساخت و بافت غالب طبقاتی وابسته است. براین اساس تکثر و تنوع فکری و ایده ای نوعی تضاد و تناقض رفتاری و کرداری را نهادینه ساخت که تعاملات اجتماعی را به بسیاری از بدسگالی های منفعتی و مصلحتی آلوده کرده است. وارونه نگری و باژگونه گویی ها برای تحریف و توجیه و تاویل های تبیینی و تحلیلی از عارضه های بدشگونی است که بسیاری را در دام خرافه ها و بداندیشی ها به اسارت گرفته است. در بداندیشی و بد فهمی ها، مفاهیم در روند تکامل تاریخی به تعریف واقع نمی رسند؛ و به تحریف و توجیه روی می آورند.

همان کاری که شاه پس از کودتای ۲۸ مرداد بنفع شیعیان بضد سکولارها کرد؛ به رشد تشکیلات شیعی بنیانگرا انجامید. با فرصت طلبی اسراییل هم حماس را بضد فتح سکولار حمایت کرده؛ تو چاله حمله حماس افتاد. حمله ۷ اکتبر ۲۰۲۳ حماس مینیاتور کودتای ۳۰ خرداد ۶۰ انقلاب ایران بود. این حمله معادله قدرت در منطقه شیعی را دگرگون کرد. در این کودتا برکناری بنی صدر، سلطه مشروعه، سرکوب خونین دمکراتها روی داده؛ ولایت مطلقه پیروز شد.

رابطه‌ی مارکس با هگل از ابتدای انتشار کاپیتال (۱۸۶۷) مورد مناقشه بوده است؛ جدالی که کماکان بین «مارکس‌پژوهان» به‌شدت ادامه دارد. وجه عمده‌ی این مناقشات برسر تشابه و تمایز روش دیالکتیکی در علم منطق و کاپیتال بوده است. لنین به‌عنوان برجسته‌ترین مارکسیستِ هگلی اوایل سده‌ی ۲۰ میلادی، در «دفترهای فلسفی» ۱۵-۱۹۱۴ خود حکمی عام صادر می‌کند که نیازمند اثبات است. لنین «در ارتباط با مسأله‌ی اهمیت حقیقی منطق هگل» اظهار می‌کند که: «بدون مطالعه‌ی دقیق و ادراک کلیت منطق هگل، فهم کامل کاپیتال، به‌ویژه فصل اول، غیرممکن است.» سپس ادامه می‌دهد که «در واقع هگل ثابت‌کرد که شکل‌ها و قوانین منطقی، پوسته‌ای پوک نیستند، بلکه بازتاب جهان عینی هستند.» ...

در هر حالت آرزوی بهبودی وضع ایران از ما گروه اجتماعی با هدف میسازد. بدین خاطر در هماهنگی با آرزو و خواستۀ یک اُفق روشن، بیائیم و از همین آغاز چشم انداز مطبوعی را به قرار زیر تصور و تصویر کنیم:بهر حالت روزی در کتاب تاریخ خواهیم خواند که در ایران ورق برگشت. ایرانی که قبلش دُچار تلاطم بود. زیرا با آمدن خلیفه مدام به سمت ظلمت قرون وسطایی رفت؛ آن زمان، بیش از پیش، بلا به سر شد؛ چنان که حال کشور رو به داغانی گذاشت. چون مسیری قهقرایی را میپیمود.

مطلبی که از نظرتان می گذرد، گزارشی ست از دریافتهای من در مورد بازفهمیدن تاریخ ساسانی و چگونگی پایان گیری‌ آن، همچنین مطالعه قران با مدد گیری از داده های تاریخی، نماد های فرهنگ کهن ایرانی و اندیشه های زرتشت. به عبارت روشن تر، داده های فرهنگ ایرانی و اوستائی برای من ابزاری بوده اند برای فهمیدن قران در سطح خودم. مدتهاست که فهم بهتر قران با فاصله گیری از آن و ایستادن در محدوده فرهنگی مذاهب دیگربخصوص دین کلیمی و مسیحی، وارد کار محققین غربی شده است.

سوسیالیستها بر این باورند که قشر روشنفکر در جامعه طبقاتی آنتاگونیستی بدلیل ضرورت تقسیم کار میان کار یدی و کار فکری بوجود می آید. تعداد انها از زمان رنسانس و در عصر جدید بدلایل نام برده در بالا افزایش یافته و به نقش اجتماعی شان اهمیت داده میشود. روشنفکر گرایی ناشی از پروسه عقلگرایی است و نه محصول: غرایز، اراده، انگیزههای ناخودآگاه، یا حواس و احساسات و تصورات. روشنفکر معمولا منتقد اجتماعی و مخالف دولت طبقاتی استثمارگر حاکم است. وی اغلب سکولار، عدالتخواه، آزاداندیش، ماتریالیست، و گاهی از جان گذشته و فدایی است.

فروید خود گفته است که در میان هنرها بیش از همه به ادبیات، سپس به مجسمه سازی و تا حدی به نقاشی دلبستگی داشته است. بر بستر این علاقه، او ادبیات را در عین حال آزمایشگاهی برای آزمون اندیشه هایش می دانست، و از آنجا که امکان مطالعه اپیدمیولوژیک بیماری های روانی در زمانه او بسیار محدود بود، با روانکاوی شخصیت های پرداخته ی نویسندگان و نمایشنامه نویسانِ کاراکترپرداز دانش خود را در این زمینه تکمیل می کرد و گسترش می بخشید. به این ترتیب رابطه او با ادبیات دوجانبه بود، زیروبم روان آدمی را به ادبیات می آموخت، و خود نیز جلوه های زشت و زیبای چهره های مردم را از ادبیات می آموخت.

جامعه و انسان در یک تعامل مداوم و مقاوم، در تداوم تحول و تکامل زیستی، نقش بنیادین را به عهده دارند. ولی انسان ها همواره تحت تاثیر نهادینگی بسیاری از رویکردهای اجتماعی، دچار نوعی واپس ماندگی ایده ای و فکری می گردند که قدرت شناخت و یا هضم بسیاری از دستاوردهای اجتماعی را برای آن ها با مشکل عدیده مواجه می سازد. این روند، تخیل منفعل و انگاره های ذهنی را فعّال و قدرت درک علّی بسیاری از پدیده های محیطی را دچار اختلال می سازد. فرایندی که دامنه زیست معلولی را توسعه بخشیده که عوام گرایی و عامیانه نگری از عوارض سوء آن محسوب می شوند.

این پرسش به اشکال مختلف و به دفعات از جانب پادشاهی خواهان و مشخصا" غربگرایان وطنی طرفدار سیستم سرمایه داری لیبرال ونئولیبرال که بطور معمول در امریکا و کانادا و کشورهای غرب اروپا سکنی گزیده اند و گاها" اندک عناصری از طیف چپ که در لیبرال دمکراسی های سرمایه سالار غرب استحاله شده و نیز چپ های نادمی که در فرایند گریز از چپ به ثبات فکری نرسیده اند ، در بحث با نیروهای چپ عدالتخواه و نیروهای سوسیال دمکرات ِ آزادیخواه مطرح میشود و آنها را با پرسش های گوناگون مورد خطاب و بهتر بگوییم با فخر فروشی مورد مواخذه قرار میدهند