رابطه و موضع فروید با مارکسیسم، جنبش کارگری، و انقلاب اکتبر، انکار و بی تفاوتی بود، گرچه او عملا و آشکارا در فعالیت های ضد کمونیستی شرکت ننمود. وی چون نتوانست به شناخت نیروهای اجتماعی و جنبش کارگری پی ببرد، تئوری هایش از نظر نقد اجتماعی و هومانیستی، عملی نشد و تکامل نیافت. مارکسیسم و دیالکتیک امروزه به وحدت ضمیر ناخودآگاه و ضمیر آگاه باور دارد. تفسیر مارکسیستی فلسفی و روانشناسانه پیرامون موضوعات روانی از نظر عملی و نظری قابل تفکیک و قابل وحدت هستند.

هدف فصل چهارم در وهله‌ی نخست صراحت بخشیدن به مفهوم سرمایه‌داری سیاسی است، مفهومی که در کنار نهاد‌های اساسی ولایت فقیه و انفال، نقشی محوری برای درک کامل و تمامیت نظام ویرانگر جمهوری اسلامی ایران بازی می‌کند. در این راستا با اشاره به نحوه تدوین آغازین مفهوم مزبور نزد مکس وبر، سرمایه‌داری سیاسی در تمایز با سرمایه‌داری بازار‌بنیاد تشریح خواهد شد. در بخش‌های بعدی این فصل آنچه در ادبیات اقتصادی از مفهوم سرمایه‌داری سیاسی فهمیده می‌شود نقد می‌شود و در ادامه به نگرش‌های مختلفی که درباره‌ی کاربرد این مفهوم در نمونه‌هایی چون چین و آمریکا صورت گرفته پرداخته خواهد شد. در بخش پایانی رابطه اسلام با سرمایه‌داری سیاسی از یکسوی و سرمایه داری بازار از سوی دیگر مورد توجه قرار خواهد گرفت.

فرق نظر با نظریه چیست؟ عقیده/ نظر میانجی دانش و نادانی است. بیان نظر نیاز به زبان، دانش، مخاطب برای راستآزمایی فکر دارد. نظر واقعی، خیالی، قاطع، التقاطی، شکدار است. ربطی به آزمایش، منطق، تجربه ندارد. نظر کاربرد جهانی نداشته؛ برای اقتدار، سنت، مشروعیت، اعتبار بکار رود. نظر بیانات فردی با احتمال خطا، اختلال شخصیتی، فکری، روحی؛ یا گروهی در باره اجتماع یا طبیعت است که می تواند بنا به منابع فرد، جمع، آرمان باشد. چ بوکوفسکی نوشت: "مسئله جهان این است: آدمهای هوشمند پر از شک اند؛ آدمهای نادان پر از اعتماد به نفس اند.

تضادها بارزه های انگیزشی انسان ها برای عروج و صعود ابعاد زیستی متعامل اجتماعی می باشند. تضادهای طبیعی و اجتماعی در شناخت ضرورت های مانع و رادع رشد و بالندگی جامعه و انسان نقش اصلی و اساسی را بازی می کنند. درآمیختن تضادهای اجتماعی با تضادهای طبقاتی، عموما درک ضرورت ها و بالندگی و توسعه ابعاد اجتماعی و انسانی همراه با رشد روز افزون دامنه علم و فن، توسط صاحبان ثروت و قدرت به نفع سود و سرمایه مصادره به مطلوب شده است. القائات کاذب و عوام فریبانۀ ساختار طبقاتی مبنی بر بدون تضادهای اجتماعی و رقابت های ساری و جاری کنونی، دوام و بقای رشد و بالندگی مقدور نخواهد بود.

مارکس بخشی از خانواده مقدس، که به‌ندرت به آن توجه شده است، را به بررسی و نقد اسرار پاریس اختصاص می‌دهد. اما هدف اصلی مارکس نقدِ فرانس زوچلینسکی، یکی از هگلی‌های جوان است که با نام مستعار سلیگا در مقاله‌ای در بررسی اسرار پاریس با روشی کاملا انتزاعی از آن تمجید و تحسین کرده و تعارضات زمینی را آسمانی کرده بود. در واقع در خلال نقد سلیگا است که مارکس آن اثر و نیز مبانی نظری نویسنده‌ی آن‌را نقد می‌کند. اما برای سهولت فهم ضروری است ابتدا شمه‌ای از طرح کلی داستان و چهره‌های اصلی آن به‌دست داد و سپس به بررسی انتقادی مارکس پرداخت. هما‌ن‌طور که پیشتر اشاره شد، پرسوناژ‌های این اثر بسیار وسیع و گوناگون هستند. ازاین‌رو، تمرکز این نوشته بر روی نقش آفرینانی است که به‌ویژه مورد توجه مارکس بودند: یک مرد، رودُلف، و یک زن، فلور دو ماری.

تلاش و تکاپوی انسانی برای زیست متعادل و متکامل منوط به ایجاد بسترهای تعاملی پویا و گویایی است که بتواند به نیازها و الزامات مادی و معنوی پاسخ لازم را بدهد.در این راستا با توجه به دریافت های متفاوت و متاثر از رویکردهای محیطی، انسان ها در تکثر گروهی برای اهداف و آرمان های اجتماعی و انسانی خود گام بر می دارند. شاخصه های این گروه بندی های اجتماعی با علائم و نشانه هایی است که بارزترین آن در پرچم ها به عنوان مظهر وحدت و یکپارچگی ملی خود را نشان می دهد. این نشان همپیمانی و همگامی ملی با خود بار ایدئولوژیکی و مصالح و منافع طبقاتی را حمل می کند که بیانگر نوع اداره اجتماعی توسط حامیان آن می باشد. این نماد ملی اگر با واپسگرایی و کهن باوری همراه باشد؛ به دلیل دور بودن با بارزه های تحولی و تکاملی جامعه و انسان، قادر به درک و هضم نیازها و الزامات نبوده و بسوی استبداد و اقتدارگرایی گرایش می یابد.

در تئوری گرامشی مقوله هژمونی اهمیت خاصی دارد و به معنی رهبری و علاقه به حکومت نمودن است. او میگفت: من بشکل جنون آمیزی بر این باورم که انسان باید همیشه موجب اعمالی شود که ابدی بمانند. لیبرالهای ضد چپ مدعی هستند که راستگرایان امروزی ایتالیا گاهی از تئوری های گرامشی مانند جدایی طلبی جزیره ساردین، نقد لنینیسم، و همسویی با کمونیسم اروپایی، سوء استفاده میکنند. شاید مشهور نبودن گرامشی نیز از طریق چپ سنتی در ایران به این دلایل باشد.

نظام ایران حکومت ج.ا. با ولی فقیه مطلقه، ثبات درونی، امنیت مرزی است. عوامل درونی این‌هایند: رهبر، فعالین حقوق بشر، بیکاری جوانان و زنان، نهادهای صنفی، فقر، تورم. عوامل بیرونی این‌هایند: تحریم‌های جی ۷، تبلیغات مخالفان در خارج، رقابت تجاری با همسایگان، سیاست های کلان چین و روسیه.

مارکس نیز همانند هگل بر این باور بود که «انحطاط هنر» یکی از شاخص‌های اصلی جامعه‌ی مدرن است. در عصر «بتوارگی کالایی»، هنر نیز همانند سایر عرصه‌های دیگر با وساطت تقسیم کار اجتماعی – کار جسمی و کار فکری – محدود، مشروط و انحصاری شده است. آنچه مارکس در «مانیفست» «ادبیات جهانی» می‌نامد، عرصه‌ای است که از محدودیت های ملی و طبقاتیِ جامعه‌ی بورژوایی رها شده باشد. بازتولید شکل هنریِ عصر باستان که به «دوران کودکی» انسان مربوط می‌شود، ناممکن است. تا زمانی‌که در سودای احیای همان صورت بندی‌های هنری کهن باشیم، راه را بر زایش شکل‌های نوین هنری در جامعه‌ی پساسرمایه‌داری بسته‌ایم؛ جامعه‌ای که به باور مارکس یک فرد به‌طور انحصاری نقاش، مجسمه ساز و غیره نیست.