دولت رفاه برخلاف سوسیال دموکراسی که محصول کمیت مطلوب روند تکامل تاریخی ساختار سرمایه داری می باشد؛ حاصل ساختار موجودی است که برای گریز از بحران و رونق چرخه تولید و سود شکل گرفته است. بدین مضمون که در سوسیال دموکراسی جامعه با روابط و مناسبات نوین تولیدی روبرو است؛ در حالی که دولت رفاه با روابط و مناسبات تولیدی موجود همراه شده است. بنابراین بر اساس مبانی تکامل تاریخی، سوسیال دموکراسی بر خلاف دولت رفاه،مرحله کمیت فراروییده تکامل تاریخی است که به کیفیت نوین نیازمند است. مرحله ای که بسترهای کمّی سوسیالیسم واقعی را تدارک می بیند. علت اینکه امروز دولت های مدعی سوسیال دموکراسی تدریجا در بطن ساختار غالب کنونی نئولیبرالیسم تحلیل رفته اند؛ بیان روشن و صریح همبودگی دولت های رفاه با ساختار موجود می باشد.

كم نیستند كسانی كه در سالهای اخیر و به خصوص پس از فروپاشی سوسیالیسم واقعا موجود، وانهدام و تلاشی احزاب كمونیست و چپ، و یا گردش به راست حیرت آور شماری از این احزاب، بر این اعتقادند كه بهتراست عطای ماركسیسم را به لقایش ببخشیم و اگر سرمایه دار بازارگرا نمی شویم حداقل می توانیم به الگوی سوسیال دموكراسی دل خوش كنیم. به ویژه كه در بخش عمده ای از كشورهای سرمایه سالاری جهان و به خصوص در سه دهه پس از جنگ جهانی دوم، این دیدگاه دست آوردهای بسیار ثمربخشی داشته است . از منظری تاریخی با این ادعا مسئله و مشكلی ندارم. ولی نكته این است كه در شرایط كنونی آیا هم چنان می توان به این الگو دل بست؟

شناخت کارکرد مغز است که سوگیری در آن به تصمیمات نادرست سیاسی، خسارات اجتماعی، خرافات فرهنگی، باورهای غیرعلمی منجر شود. شناخت چرخه عمر داشته؛ در کودکی "من فکر می کنم.." در نوجوانی قید زمانی "هرگز، همیشه" برای بیان اوضاع بکار رود؛ برای جهان بدون تغییر، مطلق، ابدی. جوانی و میانسالی شناخت واقعیتر شده؛ در پیری شناخت محافظه کارانه شود.

نهادها بر اساس بنیان های مادی و برای تسهیل مناسبات استثماری و استعماری در ساختار سرمایه داری شکل گرفتند؛ و توسعه و عوامل نهادین آن را برای حفظ و حراست از صاحبان قدرت و ثروت که حامیان و مقوم نهادهای مورد لزوم خود می باشند؛ به کار گرفتند. نهادها عموما نقش دوگانه ای را در توسعه و پیشرفت اجتماعی بازی می کنند. هم چارچوب های توسعه را متناسب با نیازهای ساختی غالب ترسیم می کنند؛ و هم قواعد و قوانین استثمار و استعمار را تدوین و تقنین می نمایند. بنابراین، نهادها عوامل تسهیل کننده مناسبات غالب اجتماعی برای سود و سرمایه می باشند.

راسل موجب تغییر و تحول علم منطق در قرن ۲۰ بود. کتاب اصول ریاضیات را نوشت تا ضعف منطق گرایی را نشان دهد. او در ابتدا نخست خود را با موضوعاتی مانند تئوری شناخت مشغول نمود و سپس با کمک همکلاسی اش، جرج مور؛پایه گذار مکتب رئالیسم نو، از مکتب ایده آلیسم مطلق؛ که در پایان قرن ۱۹ نوع انگلیسی "هگل گرایی نوین" بود، بسوی جریان" رئالیسم نو" رفت؛ که متکی به سنت فلسفه" امپریسم انگلیسی" بود. راسل در پایان عمر بسوی نظرات هیوم رفت چون تنها اختلافش با وی؛ استفاده از منطق مدرن نمادین بود. راسل چون نظریه مارکسیسم را بشکل عام قبول نداشت، طرفدار نوعی سوسیالیسم تخیلی بود که وابسته به هیچ گونه ضرورت دیالکتیکی نباشد و در تاریخ وجود نداشته.

ز جمله آثار سارتر: هستی و نیستی، نمایشنامه مگس ها، پشت درهای بسته، فاحشه نجیب، دستی آلوده، پایان بازی، اتوبیوگرافی واژهها، نقد عقل دیالکتیکی، رمان تهوع، دیوار، مسیر راه، ادبیات چیست؟ آیا اگزیستانسیالیسم نوعی هومانیسم است؟ ابله خانواده یا آنالیر گوستاو فلوبرت و آثارش، هستند. بعضی از آثارش پیرامون فاشیسم و راسیسم در کشورهای مختلف غرب است. شاهکار او کتاب "هستی و نیستی" یک هستی شناسی پدیدار شناسانه یا فنومنولیگ است.

اگر ما بتوانیم خود را تغییر دهیم؛ گرایشات در جهان هم تغییر کنند. گاندی
شناخت سوگیری باور غیرمنطقی است. در تصمیم رفتاری با امری پدید آید. اما خود امر آن باور را نسازد. این فرد است که با کل سامانه احساسی‌ و شیوه‌ ادراک‌ ش، ذهنیت تکرار توهم را سازد. سوگیری میانبر در تصمیم گیری است که اغلب چیز بدی هم نیست. گاهی سوگیری‌ به سازگاری و بقای فرد در محیط کمک کند. سوگیری بنیان ثابت تصمیم گیری در جهان متغیر است.

درک دموکراسی واقعی و آزادی بیان حقیقی در یک جامعه استبداد زده؛ منوط به فهم و درکی است که با تکامل و تعامل متناسب آشنایی لازم را داشته باشد. قطعا افرادی از فهم سیاسی ناقص و از شناخت لازم روندهای تکامل و تحول جامعه و انسان بی بهره اند؛ همانند ورشکستگان سیاسی، استبداد را با رنگ و لعاب دگرگونه و خودپسندانه ابراز می دارند.

لوکاچ مدعی بود که فیلسوفان و اندیشمندانی مانند شوپنهاور، نیچه، گهلن، کارل شمیت، هایدگر، اشپنگلر، و روزنبرگ، موجب تخریب عقل و خرد ورزی، رشد فاشیسم، ضعیف شدن ارزشهای عصر روشنگری، و ابتذال هومانیسم شدند. در فلسفه بورژوایی و در علوم انسانی اواخر قرن ۱۹9 بدلیل تضادهای طبقاتی و منافع امپریالیستی، مقدمات رشد فاشیسم بوجود آمد. لوکاچ بدلیل مبارزات ضد فاشیستی و انتقادهای ضد استالینیستی سالها در تبعید زیست و حتی یکبار غیابن به مرگ محکوم گردید. در اروپای غربی آثار لوکاچ را نگاهی تاریخی و جامعه شناسانه به ادبیات رئالیستی، و در اروپای شرقی آثار او را راهنمای ادبیات اجتماعی انتقادی سیاسی میدانستند.