پیش از آغاز رفاقت و کار مشترک مباراتیم با نادر، در خردادماه هزار و سیصد پنجاه خورشیدئ با تماس رضا با من و پیشنهاد همکارئ، ما که هردو از دانشجویان دانشسرایعالئ تهران بودیم، کار تبادل کتاب‌ها و جزوات و کوهپیمایی را آغاز کردیم. کتب و جزوات شامل آثارئ از لنین، مائو و روزنامه هایی از انتشارات کنفدراسیون محصلین و دانشجویان ایرانئ چون شانزده آذر بود.

هر بار که با هم قرار داشتیم با تمام وجود همدیگر را بغل میکردیم و میبوسیدیم و هر قرار ما ممکن بود آخرین قرار و آخرین وداع با همدیگر باشد .اجساد متلاشی و سوخته شده رفقایمان را دیدم . میدانستم که من اسیر دشمن خونخواری هستم و چون رفقایم کشته شده اند و من زنده در اسارت و چند لحظه دیگر باید من را زیر شکنجه هایشان برای بدست آوردن اطلاعات و سر نخ هایی از رفقای اسیر نشده متلاشی کنند . و کاملا با تمام وجود آماده پذیرش شکنجه های وحشیانه و حفظ اسرار رفقایم بودم . بعد از 43 سال همواره خوشحال هستم و آرامش دارم که از زیر شکنجه های به شدت وحشیانه سر افراز بیرون آمدم

هادی جفرودی، مبارز نام‌آشنای جنبش چپ ایران، از بنیانگذاران دوره‌ی دوم نشریه‌ی توفان (۴۵ ـ ۱۳۴۳) و از پایه‌ریزان سازمان مارکسیست ـ‌لنینیستی توفان (۵۹ ـ ۱۳۴۵) در ۱۲ آبان ۱۳۹۸/ ۳ نوامبر ۲۰۱۹ چشم بر جهان فروبست و خویشان و دوستان و رفیقان خود را سوگوار ساخت.
دوست داشت قلم به دست گیرد و زیسته‌هایش را در زمینه‌های گوناگون پیکار با استبداد و بی‌عدالتی بر کاغذ آورد و به نسل‌های جوان‌تر بسپارد. چون به دشواری کار خود ‌ـ‌ زندگی‌نامه‌نویسی نیک آگاه بود، دل به دریا نزد و‌ در دودلی ماند. گذر زمان هم نوشتن را بر او آسان نکرد. کم سويی چشم و مشکل ‌بینایی هم البته اثر داشت؛ چندان که خواندن را نیز برایش دشوار ساخت. با این‌همه، رویدادهای ایران و جهان را پی‌می‌گرفت و از پرس‌و‌جو باز نمی‌ماند. با شناخت خوبی که نسبت به شعر فارسی داشت، چه کلاسیک و چه نو، و آشنایی‌اش به شاعرانی چون آراگون، محفل دوستان را با شعرهایی که از بر می‌خواند شیرین می‌‌‌ساخت. بیش از هر چیز اما دلش می‌خواست درباره‌ی گذشته و گذشته‌ها گفتگو کند؛ به‌ویژه با آنانی که آزموده‌ها و زیسته‌ها‌‌ی‌شان همسان او بود.

سال ها بعد، شاید یکی دو سالی پس از فاجعه ملی کشتار زندانیان سیاسی ، که برحسب اتفاق تعدادی از زندانیان سیاسی توانستند از آن کشتار بی رحمانه جان سالم بدربرند، خبردار شدم که نام رفیق «ملکه محمدی» هم در میان لیست جان بدر برد گان از آن فاجعه عظیم است. از شنیدن خبر سلامت و آزادی او بسیار شاد شدم، شاد شدم و غم را به گوشه ای از دل سپردم و از فرط شادی گریستم. از آن پس همواره، دورادور خبر از حال و روز او داشتم.
او پس از رهائی از جهنم زندان و استقرار دریک آپارتمان کوچک، تمام وقت و نیروی خود را صرف ترجمه کرد. تعداد بیش از سی جلد کتابی که او با نام « ملیحه محمدی » ترجمه و دراختیار خوانند گان گذاشت، خود گنجینه گران بهائی است که برای همیشه ماندگار خواهد بود.

نهضت مقاومت ملی ایران با درد و اندوه بسیار در فِقدان این یار و همرزم گرامی و پیرو صمیمی و وفادار دکتر شاپور بختیار و دکتر ﻣﺣﻣﺩ مصدق، این ضایعه‌ی بزرگ را به همسر و غمخوار او، آقای کریستوفر نیوبی Christopher Newby، دیگر اعضای خانواده و همه‌‌ی دوستان و دوستداران آن زنده‌ یاد و همه ی یاران نهضت ملی ایران تسلیت گفته خود را در این مصیبت بزرگ شریک آنان می‌داند.

درسال ۴۹ زنده یاد غفور حسن پور، به ملاقاف او میرود و ورود صفائی فراهانی را از فلسطین به ایران به اطلاع او میرساند، پس از دستگیری حسن پور او را با هلیکوپتر به تهران منتقل میکنند و بعنوان یکی از عوامل سیاهکل مورد شدید ترین شکنجه ها قرار میدهند واین بار در بیدادگاه محکوم به اعدام میشود، حکم اعدام بعلت اعتراضات در خارج از کشور به حبس ابد تبدیل میشود واو را به زندان کرمان تبعید میکنند و بار دیگر بزندان قصر منتقل میکنند، درسال ۵۳ در ارتباط باجنبش چریکی لرستان برهبری دکتر هوشنگ اعظمی لرستانی مجددا تحت شکنجه قرار گرفت وبنا بر گفته یکی از هم سلولی هایش، تهرانی شکنجه گر ساواک باو گفته بود "این بار باید به همه چیز اعتراف کنی وگرنه شهیدت میکنم.

ر کمال تأسف شنیدیم که قلب پُرشور همرزم سالیان ما، على صادقى (كاكابراهيم )، دهم اسفند ۱۳۹۷ در بيمارستانى درسوئد، برای همیشه بازایستاد. اگرچه از بیماری او آگاه بودیم ولی مرگ كاك ابراهيم براى همه آنانى كه او را ازنزديك و دورمى‌شناختند بسیار سنگين بود. این غم برای ما که ساليانی دراز با او همرزم و همسنگر بوديم و طعم خوش پیروزی و تلخِ شکست را به اتفاق چشیده بودیم، دردناک ‌تر بود.
او به خاطر آرمانهایش راه خدمت به زحمتکشان، دمکراسی و آزادی. او صادقانه به راهی که پیش گرفته بود، باورداشت. بهروزی زحمتکشان آرمانش بود و تا واپسین لحظه‌های عمر بدان باور داشت.

کامل درآبان ۱۳۵۷ همراه با دیگر زندانیان سیاسی آزاد شد ودر شهرهای پاوه ونوسود مور استقبال گرم مردم قرارگرفت، وبلافاصله فعالیت خورا در صفوف حزب توده آغاز نمود. کامل، در اردیبهشت ۶۲ بار دیگردستگیر شد و این بار، وحشیانه تر از قبل مورد شکنجه قرار گرفت ومدت یکسال ونیم درسلول انفرادی بود. در بیداگاه رژیم ملایان این بار به ۳ سال زندان محکوم شدودرسال ۶۶ پس از اینکه یکسال ونیم ا ز مدت محکومیتش گذشته بود با تنی بیمار ودرهم شکسته از عوارض شکنجه آزاد شد ، مسلمااگر کامل تاسال ۱۳۶۷ درزندان بود بدست دژخیمان بجوخه اعدام سپرده میشد.

بیژن جزء اولین گروه از فعالان جبهه ملی در آمریکا بود که به خاورمیانه رفت (تابستان ۱۳۴۹). وی در شکل‌گیری جبهه ملی ایران (بخش خاورمیانه)، انتشار «باختر امروز» دوره چهارم و گروهی که بعدها به نام «ستاره» شناخته شد نقش داشت. اما در سال ۱۳۵۱ به دلائل خانواده‌گی به آمریکا باز گشت.
او پس از بازگشت به آمریکا گرچه روابط دوستانه خود را با جبهه ملی و اعضای آن حفظ کرد، و در صحنه سیاسی و نظری فعال ماند، فعالیت سیاسی تشکیلاتی را دنبال نکرد.

هوشنگ عیسی بیگلو درکمیته مشترک، براثر صدمات وجراحات ناشی از شکنجه ها بارها دربیمارستان بستری شد، اما او هم‌چنان مقاوم، شکنجه‌ها را تحمل می‌کرد و آن‌چنان دربرابر شکنجه‌گران جسور و باشهامت بود که یک‌بار درحضور شکنجه گران گفته بود، اینجا روزی موزه مقاومت زندانیان و جنایات شماخواهد شد؛ پیش بینی او جامه‌عمل پوشید و کمیته مشترک تبدیل به موزه شد، اما دریغا که به‌جای تندیس‌های، بهروز دهقانی عیسی بیگلو، یحیی رحیمی، غلامرصا اشترانی و فاطمه امینی و صدها مبارز دیگر، تندیسهای، خامنه‌ای و رقسنجابی را در سلول‌ها جای داده اند.

امیر پیشداد چهرۀ آشنا و هموارۀ مبارزۀ سالها در راه استقلال، آزادی و برابری مردمان، دیگر در میان ما نیست. دیگر نه نگاه نافذش بر چهرۀ ما خواهد نشست و نه سخن او را که با واژه هایی گزیده از سر دقت و فراست و بی هیچ عاریتی از کلمات خارجی بیان می شد به گوش خواهیم شنود. خط خوش او را که همواره پیام گرم مهر و دوستی و راستی بود، دیگر نخواهیم خواند. امیر متانت و وقار بود.
امیر، خودسری و خودکامگی را بر نمی تابید. در برابر ظلم و سرکوب و خفقان و زندان و شکنجه و اعدام یکپارچه فریاد خشم و اعتراض می شد. و هرگز و در طی سالیان از تلاش و کوشش در راه آرمانهای آزادی ، استقلال، برابری و بهروزی مردمان باز نایستاد و دراین راه، در کمال یکدلی و یکرنگی، هر آنچه می توانست با صمیمیت و از سر عقیده و اعتقاد انجام داد.

فرنگیس از زنان برجسته و فرهیخته، و از مدافعان حقوق زن، انسانی مهربان، بردبار، آرام و دلنشین و بی تکلف بود. به ادبیات ایران به ویژه به ادبیات زنان و طنز در ادبیات علاقه وافری داشت و در این زمینه کارهای ناتمامی از او بجای مانده
است.
ما از دست رفتن فرنگیس عزیز را به خانواده رضوی ناظر، به همسر گرامی او رضا ناظر و فرزندان عزیزش، نرگس و بامداد و به برادرش سروش حبیبی و دیگر اعضای خانواده حبیبی تسلیت گفته، خود را در این اندوه شریک می دانیم. ما یاد و خاطره فرنگیس عزیز را گرامی می‌داریم و وجود پر تلاش و خستگی‌ناپذیرش را فراموش نخواهیم کرد.

فرنگیس حبیبی نیز در بیست و شش قطعه‌ای که در کتاب "جنگ با من از دور سخن گفته است" (نام کتاب برگرفته از نام یکی از این قطعات است) منتشر کرد، با زبان شعرگونه، داستان‌گونه و خاطره‌گونه، و با تکیه بر حافظه، اندیشه و احساسات، تلاش کرد به گونه‌ای دیگر خواننده را به دنیای ساخته و پرداخته خود ببرد، که دنیای یک "زن متعهد و آرمانگرا"ست.

من دوست و آشنایان مذهبی زیادی داشتم که با برخی از آنها جلسه قرآن داشتیم ودر برخی از این جلسات که مسائل سیاسی، اجتماعی بحث میشد گاهی درباره دیدگاه مارکسیسم سخن به میان می‌آمد، و به پیشنهاد من رفیق حمید توکلی در این جلسات شرکت میکرد، در مجموع در همه جلسات خودمان دو نفره و یا جلسات مشترک با دیگران، رفیق حمید می کوشید میکرد که جلسات را آرام کند تا بحث‌ها به سطح جدل لفظی نرسد.

درگذشت نابهنگام شهروز رشید، شاعر (۱۳۳۹-۱۳۹۷)، نویسنده، مترجم و‌ منقد ادبی، فقدانی بس اندوهناک برجا نهاده است. شهروز که از سال ۱۳۶۳ در آلمان زندگی می‌کرد علیرغم مشکلات زندگی در تبعید دمی کار خلاقه را وا ننهاد. پیوسته و با عشق کار می‌کرد و می‌آفرید.
گرامی می داریم یادش را و پاس می داریم میراث تلاش‌هایش را.

روی یک تکه کاغذ کوچک "ساعت و آیزنهاور- میمنت" را نوشته بود، سرقرار با دوچرخه آمده بود و وقتی همدیگر را دیدیم، داد دستم و سفارش کرد تا زمانیکه با هم هستیم در همان چنددقیقه حفظ اش کنم و بعد پاره کنم بریزم دور. از حدود یکسال پیش از طریق یک محفل دانشجویی که خیلی بچه های خوبی بودند و برای درست کردن یک دستگاه چاپ استنسیل دستی دنبال مکان مناسبی میگشتند و من پذیرفتم و در خانه من اینکار انجام گرفت، توانسته بودم با سازمان تماس بگیرم. از اولین قرار"کاظم" آمد، با دوچرخه یا موتور از محل ملاقات در مسیری که خوب می شناختم از "چای کنار"بطرف قهوه خانه "قله"(قله قهوه سی) و یا کوچه ها و محلات اطراف میرفتیم و صحبت میکردیم.

آخرین دستگیری یحیی در زمان شاه در خرداد ۵۲ در منزل مسکونی پدرش در کرمانشاه بود، به‌هنگام دستگیری، یحیی به‌قصد فرار از کوچه‌ای که با فاصله چند متر بالاتر از خیابان قرار داشت، با یک جهش به خیابان پریده بود، اما ماموران ساواک در خیابان او را دستگیر کردند و به کمیته مشترک ساواک و شهربانی تحویل دادند، کمیته مشترک ساواک و شهربانی که در زمان حکومت اسلامی به کمیته ۲۰۰۰ و توحید تغییر نام داد، شاهد کشتار و شکنجه‌های طاقت فرسای دو نظام بود، اما زندانیانی بودند که در این شکنجه‌گاه حماسه آفریدند و یکی از این حماسه سازان یحیی رحیمی است و او تنها زندانی بود که مدت دو سال و نیم زیر بازجویی و شکنجه بود، در این دوسال و نیم، چندین بازجو از او بازجویی کردند و انواع شکنجه‌ها را روی او آزمایش کردند

خصوصیات مشترک این رفقای زنده‌یاد، مردم‌دوستی، وفاداری به توده‌ها، شرافت اجتماعی و خانوادگی، داشتن آرمان‌های بلند برای غلبه بر رنج و بیماری کودکان و برای رسیدن به مختصاتی که نشانه‌های عمومی همه‌کسانی است که در دهه پنجاه خورشیدی در گذرگاه رشد و شکوفایی قرار داشته‌اند، و تحت تأثیر «جنبش فدایی» به فعالیت درراه آزادی و عدالت و رسیدن به سوسیالیسم از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.

در صحبت با آذر بی‌بی، از «بهمن قشقایی»، چهرهٔ نام‌آور شورش جنوب، یاد شد. همو که شور آزادیخواهی داشت، رودرروی ستم می‌ایستاد و سالها پیش از واقعه سیاهکل بر سر زبانها بود. آذر بی‌بی خواهر بهمن قشقایی است. بهمن، ۱۷ آبان ۱۳۴۵ در شیراز مظلومانه تیرباران شد. پنهان نمی‌کنم که افتادگی و واقع‌بینی این بانوی فرزانه مرا تحت تاثیر قرار داد. ایشان را ندیده‌ام، بهمن را نیز. اما انگار سالهاست آنها را می‌شناسم

اشترانی نسلی از مبارزین را دربروجرد تربیت کرد، که نامهای آنان درعرضه مبارزاتی ایران فراموش نخواهند شد، گروه ارمان خلق که مقاومت دلیرانه شان درزیر شکنجه درآن سالها بازتاب وسیعی داشت وهمایون کتیرایی ، شاخص ترین چهره این گروه بعنوان نماد مقاومت شهرت یافتند، از دیگر دست پروردگان اشترانی محمود ومجتبی خرم ابادی ، چریکهای جانباخته فدایی خلق وهمچنین تورج اشتری تلخستانی فدایی جانباخته از شاگردان ویاران صمیمی او بودند، یکی دیگر از شاگردان علیرضا شکوهی از اعضای برجسته ستاره سرخ ویکی ازمقاومترین زندانیان آن سالها ست، شکوهی ازرهبران سازمان راه کارگربود، که توسط حکومت اسلامی اعدام گردید.

بیژن زرمندیلی در سال ۱۳۲۰ در تهران زاده شد. پس از پایان دوره‌ی دبیرستان به پیشنهاد پدرش، که تهیه کننده‌ی فیلم‌های سینمایی بود، و در رابطه‌‌ای تنگاتنگ با کشور ایتالیا داشت، برای ادامه تحصیل به این کشور رفت. در آغاز در رشته‌ی معماری در دانشگاه رُم نام‌نویسی کرد، اما پس ازیک سال به خواست دل در دانشکده حقوق سیاسی نام نوشت. او در همان دوران به صف مبارزان کنفدراسیون جهانی دانشجویان ایرانی پیوست و پس از آشنایی و دوستی با زنده یادان معصومه طوافچیان، پرویز واعظ‌زاده، خسرو صفایی و گودرز برومند که از کادرهای برجسته‌ی سازمان انقلابی بودند، به این سازمان پیوست و با نام رفیق "شوشتری" به مبارزات خود ادامه داد. بیژن کادری فعال در سازمان انقلابی و عضو هیات تحریریه نشریه‌ی "ستاره سرخ" بود .

سخن گفتن درباره کسی که در زندگی پربار و تاثیر گذار خود در عرصه های روزنامه نگاری ، فعالیت ادبی و سیاسی حتی به اعتراف مخالفین فکری و سیاسی اش بی همتا بود ، سخت و دشوار است اما سخن ، یاوه ای بیش نیست و عاری از اغراق است که بی پیراهه و عریان باشد چون خورشید روشن ، چون رود روان ، که فرکانس واژه هایش در تارو پود انسان نفوذ کند، سخن بی راهی نگفته ایم اگر بگوییم رحمان هاتفی در فعالیت روزنامه نگاری در نقد و نگارش مقاله سیاسی و ادبی گوهر یگانه ای بود. او در روزنامه کیهان ابتدا با معاونت سر دبیری اقای امیر طاهری و سپس با سمت سردبیری، سبک ژورنالیسم نوینی را به وجود آورد که تا آن زمان سابقه نداشت .

در اولیّن ملاقات، خودش گفت که همۀ روزهایِ ملاقات می‌آمده است با غذا و وسایل و وقتی ملاقات نمی‌داده‌اند، پول را برایِ من به دفترِ زندان می‌داده و غذا و وسایل را هم از طریقِ خانواده‌هایِ دیگر، برایِ زندانیانی که ملاقات نداشته‌اند، می‌فرستاده است داحلِ زندان.
حالا دیگر ـ با استفاده از استعارۀ لنین ـ می‌شد گفت که او به یک «ملاقاتیِ حرفه‌ای» تبدیل شده بود و کافی بود تا من با استفاده از یک فرصتِ کوتاه، به او بگویم: «مصطفا این‌جاست و سالم است.» تا بداند که به چه کسی باید خبر بدهد: «مصطفا حسن‌پور در زندانِ عشرت‌آباد است و روابطش هنوز لو نرفته است.»

او که به چپ و کمونیست بودن خویش افتخار می کردو تا آخرین نفس های خود به آرمان های کمونیستی، انقلابی وآزادی خواهانه خویش وفادار ماند، به کسانی که چشم به بازیهای دو جناح حاکمیت دوخته و مردم را به شرکت در جنگ قدرت آنان دعوت میکردند، به چشم حقارت نگاه می کرد .
جنش ضد استبدادی و ضد سرمایه داری ایران با از دست دادن رفیق بیژن هیرمن پور ، یار انقلابی وفادار ، اندیشمند و سخت کوشی را از دست داده است . ما درگذشت او را به رفیق ,همرزم و همسرفداکاراو شهین و پسر گرامی اش آرش عزیز و همه دوستان و رفقایش تسلیت می گوئیم . جای خالی رفیق بیژن جاودانه سرخ !

»  هبت معینی را فراموش نمی کنم!
»  یاد بیژن هیرمن پور گرامی باد
»  جهانگیرحسن‌لی، آن‌که در یادها زنده است
»  در سوگِ علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی
»  سنت پهلوانی به رسم ناصر ملک مطیعی
»  پیکر ملک مطیعی بدرقه شد
»  ناصر ملک‌مطیعی درگذشت
»  گلی ابراهیمی چه ناباورانه از میان ما رفت!
»  مراسم وداع و خاکسپاری کا ظم معین زاده در گورستان پر لاشز
»  بعد از «فرهاد هژیر»، چایی و قهوه طعمی ندارد!
»  از مرگ ناگهانی و نابهنگام "عمی سیف" سخت متاثریم!
»  آب‌گوشتِ گربه، واگویی‌ی روایتی مخدوش
»  بدرود با فاطمه جریری
»  در چهارمین سالگرد مرگ دلخراش منیژه فروهش تهرانی
»  گرامی باد یاد یاران
»  بدرود رفیق خولیو
»  نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم هوشنگ امیرپور
»  گرامی باد یاد و خاطره‌ی منصور نجفی شوشتری
»  ملاقات قاچاقی در اوین: بازجو، زندانی و معشوقه‌اش
»  نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم به یاد محمد على پژمان
»  به یاد محمود بزرگمهر
»  نام دکتر هوشنگ اعظمی زینت لرستان است!
»  رفیق عباس عاقل‌زاده از میان ما رفت
»  مریم میرزاخانی و، شهود هندسی قوی
»  در بزرگداشت یاد و خاطره گرانقدر دکتر قاسملو