|
یدالله بلدی یاد وخاطره، حسن ضیا ظریفی گرامی باد ستارگان شبهای تیره درسال ۴۹ زنده یاد غفور حسن پور، به ملاقاف او میرود و ورود صفائی فراهانی را از فلسطین به ایران به اطلاع او میرساند، پس از دستگیری حسن پور او را با هلیکوپتر به تهران منتقل میکنند و بعنوان یکی از عوامل سیاهکل مورد شدید ترین شکنجه ها قرار میدهند واین بار در بیدادگاه محکوم به اعدام میشود، حکم اعدام بعلت اعتراضات در خارج از کشور به حبس ابد تبدیل میشود واو را به زندان کرمان تبعید میکنند و بار دیگر بزندان قصر منتقل میکنند، درسال ۵۳ در ارتباط باجنبش چریکی لرستان برهبری دکتر هوشنگ اعظمی لرستانی مجددا تحت شکنجه قرار گرفت وبنا بر گفته یکی از هم سلولی هایش، تهرانی شکنجه گر ساواک باو گفته بود "این بار باید به همه چیز اعتراف کنی وگرنه شهیدت میکنم.
باقر مرتضویبه یاد رفیق دکتر علی صادقی (کاک ابراهیم) ر کمال تأسف شنیدیم که قلب پُرشور همرزم سالیان ما، على صادقى (كاكابراهيم )، دهم اسفند ۱۳۹۷ در بيمارستانى درسوئد، برای همیشه بازایستاد. اگرچه از بیماری او آگاه بودیم ولی مرگ كاك ابراهيم براى همه آنانى كه او را ازنزديك و دورمى‌شناختند بسیار سنگين بود. این غم برای ما که ساليانی دراز با او همرزم و همسنگر بوديم و طعم خوش پیروزی و تلخِ شکست را به اتفاق چشیده بودیم، دردناک تر بود.
او به خاطر آرمانهایش راه خدمت به زحمتکشان، دمکراسی و آزادی. او صادقانه به راهی که پیش گرفته بود، باورداشت. بهروزی زحمتکشان آرمانش بود و تا واپسین لحظه‌های عمر بدان باور داشت.
بدرود با کامل رئوفی مبارز صادق و خستگی ناپذیر کامل درآبان ۱۳۵۷ همراه با دیگر زندانیان سیاسی آزاد شد ودر شهرهای پاوه ونوسود مور استقبال گرم مردم قرارگرفت، وبلافاصله فعالیت خورا در صفوف حزب توده آغاز نمود. کامل، در اردیبهشت ۶۲ بار دیگردستگیر شد و این بار، وحشیانه تر از قبل مورد شکنجه قرار گرفت ومدت یکسال ونیم درسلول انفرادی بود. در بیداگاه رژیم ملایان این بار به ۳ سال زندان محکوم شدودرسال ۶۶ پس از اینکه یکسال ونیم ا ز مدت محکومیتش گذشته بود با تنی بیمار ودرهم شکسته از عوارض شکنجه آزاد شد ، مسلمااگر کامل تاسال ۱۳۶۷ درزندان بود بدست دژخیمان بجوخه اعدام سپرده میشد.
در بزرگداشت بیژن مصاحب‌نیا بیژن جزء اولین گروه از فعالان جبهه ملی در آمریکا بود که به خاورمیانه رفت (تابستان ۱۳۴۹). وی در شکل‌گیری جبهه ملی ایران (بخش خاورمیانه)، انتشار «باختر امروز» دوره چهارم و گروهی که بعدها به نام «ستاره» شناخته شد نقش داشت. اما در سال ۱۳۵۱ به دلائل خانواده‌گی به آمریکا باز گشت.
او پس از بازگشت به آمریکا گرچه روابط دوستانه خود را با جبهه ملی و اعضای آن حفظ کرد، و در صحنه سیاسی و نظری فعال ماند، فعالیت سیاسی تشکیلاتی را دنبال نکرد.
یدالله بلدیستارگان شبهای تیره :
یاد و خاطره هوشنگ عیسی بیگلو گرامی باد! هوشنگ عیسی بیگلو درکمیته مشترک، براثر صدمات وجراحات ناشی از شکنجه ها بارها دربیمارستان بستری شد، اما او هم‌چنان مقاوم، شکنجه‌ها را تحمل میکرد و آن‌چنان دربرابر شکنجه‌گران جسور و باشهامت بود که یک‌بار درحضور شکنجه گران گفته بود، اینجا روزی موزه مقاومت زندانیان و جنایات شماخواهد شد؛ پیش بینی او جامه‌عمل پوشید و کمیته مشترک تبدیل به موزه شد، اما دریغا که به‌جای تندیسهای، بهروز دهقانی عیسی بیگلو، یحیی رحیمی، غلامرصا اشترانی و فاطمه امینی و صدها مبارز دیگر، تندیسهای، خامنه‌ای و رقسنجابی را در سلول‌ها جای داده اند.
در گرامیداشت یاد بیدار امیر پیشداد امیر پیشداد چهرۀ آشنا و هموارۀ مبارزۀ سالها در راه استقلال، آزادی و برابری مردمان، دیگر در میان ما نیست. دیگر نه نگاه نافذش بر چهرۀ ما خواهد نشست و نه سخن او را که با واژه هایی گزیده از سر دقت و فراست و بی هیچ عاریتی از کلمات خارجی بیان می شد به گوش خواهیم شنود. خط خوش او را که همواره پیام گرم مهر و دوستی و راستی بود، دیگر نخواهیم خواند. امیر متانت و وقار بود.
امیر، خودسری و خودکامگی را بر نمی تابید. در برابر ظلم و سرکوب و خفقان و زندان و شکنجه و اعدام یکپارچه فریاد خشم و اعتراض می شد. و هرگز و در طی سالیان از تلاش و کوشش در راه آرمانهای آزادی ، استقلال، برابری و بهروزی مردمان باز نایستاد و دراین راه، در کمال یکدلی و یکرنگی، هر آنچه می توانست با صمیمیت و از سر عقیده و اعتقاد انجام داد.
فرنگیس حبیبی را از یاد نخواهیم برد! فرنگیس از زنان برجسته و فرهیخته، و از مدافعان حقوق زن، انسانی مهربان، بردبار، آرام و دلنشین و بی تکلف بود. به ادبیات ایران به ویژه به ادبیات زنان و طنز در ادبیات علاقه وافری داشت و در این زمینه کارهای ناتمامی از او بجای مانده
است.
ما از دست رفتن فرنگیس عزیز را به خانواده رضوی ناظر، به همسر گرامی او رضا ناظر و فرزندان عزیزش، نرگس و بامداد و به برادرش سروش حبیبی و دیگر اعضای خانواده حبیبی تسلیت گفته، خود را در این اندوه شریک می دانیم. ما یاد و خاطره فرنگیس عزیز را گرامی می‌داریم و وجود پر تلاش و خستگی‌ناپذیرش را فراموش نخواهیم کرد.
درگذشت فرنگیس حبیبی، راوی جشن ناپایدار انقلاب ۵۷ علی جیحون - بی بی سی فرنگیس حبیبی نیز در بیست و شش قطعه‌ای که در کتاب "جنگ با من از دور سخن گفته است" (نام کتاب برگرفته از نام یکی از این قطعات است) منتشر کرد، با زبان شعرگونه، داستان‌گونه و خاطره‌گونه، و با تکیه بر حافظه، اندیشه و احساسات، تلاش کرد به گونه‌ای دیگر خواننده را به دنیای ساخته و پرداخته خود ببرد، که دنیای یک "زن متعهد و آرمانگرا"ست.
محمدتقی سیداحمدی روایتی دیگر از رفیق جانباخته حمید توکلی در حاشیه مصاحبه آقای پرویز خرسند، من دوست و آشنایان مذهبی زیادی داشتم که با برخی از آنها جلسه قرآن داشتیم ودر برخی از این جلسات که مسائل سیاسی، اجتماعی بحث میشد گاهی درباره دیدگاه مارکسیسم سخن به میان می‌آمد، و به پیشنهاد من رفیق حمید توکلی در این جلسات شرکت میکرد، در مجموع در همه جلسات خودمان دو نفره و یا جلسات مشترک با دیگران، رفیق حمید می کوشید میکرد که جلسات را آرام کند تا بحث‌ها به سطح جدل لفظی نرسد.
در سوگ شهروز رشید
درگذشت نابهنگام شهروز رشید، شاعر (۱۳۳۹-۱۳۹۷)، نویسنده، مترجم و منقد ادبی، فقدانی بس اندوهناک برجا نهاده است. شهروز که از سال ۱۳۶۳ در آلمان زندگی میکرد علیرغم مشکلات زندگی در تبعید دمی کار خلاقه را وا ننهاد. پیوسته و با عشق کار میکرد و می‌آفرید.
گرامی می داریم یادش را و پاس می داریم میراث تلاش‌هایش را.
ع. شریفی چهل سال پیش،
انقلاب و رفیق قاسم سیادتی
روی یک تکه کاغذ کوچک "ساعت و آیزنهاور- میمنت" را نوشته بود، سرقرار با دوچرخه آمده بود و وقتی همدیگر را دیدیم، داد دستم و سفارش کرد تا زمانیکه با هم هستیم در همان چنددقیقه حفظ اش کنم و بعد پاره کنم بریزم دور. از حدود یکسال پیش از طریق یک محفل دانشجویی که خیلی بچه های خوبی بودند و برای درست کردن یک دستگاه چاپ استنسیل دستی دنبال مکان مناسبی میگشتند و من پذیرفتم و در خانه من اینکار انجام گرفت، توانسته بودم با سازمان تماس بگیرم. از اولین قرار"کاظم" آمد، با دوچرخه یا موتور از محل ملاقات در مسیری که خوب می شناختم از "چای کنار"بطرف قهوه خانه "قله"(قله قهوه سی) و یا کوچه ها و محلات اطراف میرفتیم و صحبت میکردیم.
یدالله بلدی یاد و خاطره “یحیی رحیمی” گرامی باد ستارگان شبهای تیره
آخرین دستگیری یحیی در زمان شاه در خرداد ۵۲ در منزل مسکونی پدرش در کرمانشاه بود، به‌هنگام دستگیری، یحیی به‌قصد فرار از کوچه‌ای که با فاصله چند متر بالاتر از خیابان قرار داشت، با یک جهش به خیابان پریده بود، اما ماموران ساواک در خیابان او را دستگیر کردند و به کمیته مشترک ساواک و شهربانی تحویل دادند، کمیته مشترک ساواک و شهربانی که در زمان حکومت اسلامی به کمیته ۲۰۰۰ و توحید تغییر نام داد، شاهد کشتار و شکنجه‌های طاقت فرسای دو نظام بود، اما زندانیانی بودند که در این شکنجه‌گاه حماسه آفریدند و یکی از این حماسه سازان یحیی رحیمی است و او تنها زندانی بود که مدت دو سال و نیم زیر بازجویی و شکنجه بود، در این دوسال و نیم، چندین بازجو از او بازجویی کردند و انواع شکنجه‌ها را روی او آزمایش کردند
ع. شریفی هدیه «پاپا نوئل» خصوصیات مشترک این رفقای زنده‌یاد، مردم‌دوستی، وفاداری به توده‌ها، شرافت اجتماعی و خانوادگی، داشتن آرمانهای بلند برای غلبه بر رنج و بیماری کودکان و برای رسیدن به مختصاتی که نشانه‌های عمومی همه‌کسانی است که در دهه پنجاه خورشیدی در گذرگاه رشد و شکوفایی قرار داشته‌اند، و تحت تأثیر «جنبش فدایی» به فعالیت درراه آزادی و عدالت و رسیدن به سوسیالیسم از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.
همنشین بهارپای سخن «آذر بی‌بی»(آذر قشقایی) - به یاد بهمن در صحبت با آذر بی‌بی، از «بهمن قشقایی»، چهرهٔ نام‌آور شورش جنوب، یاد شد. همو که شور آزادیخواهی داشت، رودرروی ستم می‌ایستاد و سالها پیش از واقعه سیاهکل بر سر زبانها بود. آذر بی‌بی خواهر بهمن قشقایی است. بهمن، ۱۷ آبان ۱۳۴۵ در شیراز مظلومانه تیرباران شد. پنهان نمی‌کنم که افتادگی و واقع‌بینی این بانوی فرزانه مرا تحت تاثیر قرار داد. ایشان را ندیده‌ام، بهمن را نیز. اما انگار سالهاست آنها را می‌شناسم
یدالله بلدییاد و خاطره غلامرضا اشترانی گرامی باد ستارگان شبهای تیره اشترانی نسلی از مبارزین را دربروجرد تربیت کرد، که نامهای آنان درعرضه مبارزاتی ایران فراموش نخواهند شد، گروه ارمان خلق که مقاومت دلیرانه شان درزیر شکنجه درآن سالها بازتاب وسیعی داشت وهمایون کتیرایی ، شاخص ترین چهره این گروه بعنوان نماد مقاومت شهرت یافتند، از دیگر دست پروردگان اشترانی محمود ومجتبی خرم ابادی ، چریکهای جانباخته فدایی خلق وهمچنین تورج اشتری تلخستانی فدایی جانباخته از شاگردان ویاران صمیمی او بودند، یکی دیگر از شاگردان علیرضا شکوهی از اعضای برجسته ستاره سرخ ویکی ازمقاومترین زندانیان آن سالها ست، شکوهی ازرهبران سازمان راه کارگربود، که توسط حکومت اسلامی اعدام گردید.
در سوگِ بیژن زرمندیلی، یاری که دیگر در میان ما نیست بیژن زرمندیلی در سال ۱۳۲۰ در تهران زاده شد. پس از پایان دوره‌ی دبیرستان به پیشنهاد پدرش، که تهیه کننده‌ی فیلم‌های سینمایی بود، و در رابطه‌‌ای تنگاتنگ با کشور ایتالیا داشت، برای ادامه تحصیل به این کشور رفت. در آغاز در رشته‌ی معماری در دانشگاه رُم نام‌نویسی کرد، اما پس ازیک سال به خواست دل در دانشکده حقوق سیاسی نام نوشت. او در همان دوران به صف مبارزان کنفدراسیون جهانی دانشجویان ایرانی پیوست و پس از آشنایی و دوستی با زنده یادان معصومه طوافچیان، پرویز واعظ‌زاده، خسرو صفایی و گودرز برومند که از کادرهای برجسته‌ی سازمان انقلابی بودند، به این سازمان پیوست و با نام رفیق "شوشتری" به مبارزات خود ادامه داد. بیژن کادری فعال در سازمان انقلابی و عضو هیات تحریریه نشریه‌ی "ستاره سرخ" بود .
گزارش ویدیویی: مراسم بزرگداشت و یادبود بیژن هیرمن پور
در خانه وکلای پاریس تصویربرداری از مراسم را جمشید گلمکانی
تدوین: آرش هیرمن‌پور
اجرا: ناصر زراعتی
رحمان به یاد رحمان هاتفی و زاد روزش ، بزرگمردی که اسطوره پایداری بود او صداقت بر عهد وپیمان را به ما آموخت سخن گفتن درباره کسی که در زندگی پربار و تاثیر گذار خود در عرصه های روزنامه نگاری ، فعالیت ادبی و سیاسی حتی به اعتراف مخالفین فکری و سیاسی اش بی همتا بود ، سخت و دشوار است اما سخن ، یاوه ای بیش نیست و عاری از اغراق است که بی پیراهه و عریان باشد چون خورشید روشن ، چون رود روان ، که فرکانس واژه هایش در تارو پود انسان نفوذ کند، سخن بی راهی نگفته ایم اگر بگوییم رحمان هاتفی در فعالیت روزنامه نگاری در نقد و نگارش مقاله سیاسی و ادبی گوهر یگانه ای بود. او در روزنامه کیهان ابتدا با معاونت سر دبیری اقای امیر طاهری و سپس با سمت سردبیری، سبک ژورنالیسم نوینی را به وجود آورد که تا آن زمان سابقه نداشت .
بیژن هیرمن‌پور یادِ منیژه را هم گرامی بداریم در اولیّن ملاقات، خودش گفت که همۀ روزهایِ ملاقات می‌آمده است با غذا و وسایل و وقتی ملاقات نمی‌داده‌اند، پول را برایِ من به دفترِ زندان می‌داده و غذا و وسایل را هم از طریقِ خانواده‌هایِ دیگر، برایِ زندانیانی که ملاقات نداشته‌اند، می‌فرستاده است داحلِ زندان.
حالا دیگر ـ با استفاده از استعارۀ لنین ـ میشد گفت که او به یک «ملاقاتیِ حرفه‌ای» تبدیل شده بود و کافی بود تا من با استفاده از یک فرصتِ کوتاه، به او بگویم: «مصطفا این‌جاست و سالم است.» تا بداند که به چه کسی باید خبر بدهد: «مصطفا حسن‌پور در زندانِ عشرت‌آباد است و روابطش هنوز لو نرفته است.»
رفیق بیژن خاموشی گرفت او که به چپ و کمونیست بودن خویش افتخار می کردو تا آخرین نفس های خود به آرمان های کمونیستی، انقلابی وآزادی خواهانه خویش وفادار ماند، به کسانی که چشم به بازیهای دو جناح حاکمیت دوخته و مردم را به شرکت در جنگ قدرت آنان دعوت میکردند، به چشم حقارت نگاه می کرد .
جنش ضد استبدادی و ضد سرمایه داری ایران با از دست دادن رفیق بیژن هیرمن پور ، یار انقلابی وفادار ، اندیشمند و سخت کوشی را از دست داده است . ما درگذشت او را به رفیق ,همرزم و همسرفداکاراو شهین و پسر گرامی اش آرش عزیز و همه دوستان و رفقایش تسلیت می گوئیم . جای خالی رفیق بیژن جاودانه سرخ !
محمد اعظمیهبت معینی را فراموش نمی کنم! به مناسبت سی امین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی من دورِ بعدی زیر ضربات کابل فریاد میزدم و با لحنی ساده لوحانه سعی میکردم که به آنها بقبولانم که هواداری ساده هستم و بس کنید تا قرارهایم را بگویم - میدانستم که هبت صدایم را می‌شنود، من آنروز قراری نداشتم اما توانستم دژخیمان را برای دو قرارِ خیابانی با فاصله یکساعت در دو نقطه شهر ببرم و چند ساعتی وقت بخرم، وقتی که با دست خالی باز گشتیم مرا دوباره باتاق “تعزیر” بردند و اینبار با فریادهای اولیه و اینکه من دروغ نگفتم و دو روز دیگر قرارِ دیگری دارم و ... پس از مدتی رهایم کردند و دوباره در همان جای اول نشاندند. هبت تنها همانجای قبلیش نشسته بود، بمحض دور شدنِ شکنجه گران سوال کرد چه شد کسی آمد؟ من بیش از پیش میترسیدم و از درد و وحشت بخود میلرزیدم حتی به هبت هم نمیخواستم اعتماد کنم، فکر میکردم دامی گسترده اند یا در و دیوار هم چشم و گوش دارند و اگر آنها بفهمند که بازیشان داده ام دیگر زنده ام نمیگذارند، هبت بار دگر تکرار کرد، آهسته تر و زیر لب، من با اشاره سر و دست و تنها با کلمه “هیچ” باو پاسخ دادم.
یاد بیژن هیرمن پور گرامی باد بیژن هیرمن پور آرمانخواهی بود پر شور، که تمام عمر خود را وقف تلاش برای دستیابی به آزادی، برابری و عدالت اجتماعی کرد. بیژن از جمله افراد شاخصی بود که همراه و در کنار مسعود احمدزاده فعالیت متشکل سیاسی اش را آعاز کرد و در تدوین مباحث نظری و استراتژی سیاسی یکی از دو گروه به وجود آورنده جنبش فدائی، نقش موثری ایفا نمود.
بیژن هیرمن پور انسانی شریف و کم ادعا و از جمله کمونیست‌های پرشوری بود که به مارکسیست بودن خود افتخار می کرد. کم گو، سخت کوش و پرتلاش بود. استعداد و پشتکاری خارق العاده و صراحت کلام و احساساتی لطیف داشت. یاد سخت کوشی ها و تلاش های خستگی ناپذیر و رفتار نیک او همواره با ماست.
ما در گذشت بیژن هیرمن پور عزیز را به همسر گرامی او شهین حشمتی و فرزندش، آرش عزیز، به دوستان و خویشان او و به همه کسان و نیروهائی که دل در گرو آزادی و برابری دارند، تسلیت می گوئیم و خود را در این اندوه شریک می دانیم.
جهانگیرحسن‌لی، آن‌که در یادها زنده است یادِ بعضی از کسان همیشه با توست، رهایت نمی‌کند، هرجا که بروی، هر کاری بکنی، انگار در گوشه ذهنت خانه کرده است. دوست داری حرفها و دلتنگیهایت را با او در میان بگذاری و گاهی نیز با او بگویی و بخندی و احساس کنی که هم اکنون زنده است. جهانگیر از شمار چنین افرادی بود؛ انسانی مهربان، متواضع و صمیمی.
یاد عزیزش همیشه در دل دوستان و رفقایش زنده است، دوستانی که در جوانی با او در رم آشنا شده بودند و او را چون پدری مهربان، دوستی صدیق و رفیقی آرمانخواه یافته بودند. دوستانی که در همه این سالها با او بودند و او را تنها نگذاشتند.
اعلامیه جمعی در سوگِ علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی از سال ۱۳۳۰ که نشریه‌ی «اندیشه» را منتشر کرد تا آخرین روزهای زندگی، علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی به‌مدت ۶۷ سال در عرصه‌ی مطبوعات و روزنامه‌نگاری تحلیل‌گر مسائل ایران و امور بین‌المللی (به‌خصوص مسائل خاورمیانه) بود.
پس از اجبار به ترک ایران، علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی با همان صداقت و خیرخواهی و ایران‌دوستی به فعالیت‌های قلمی خود در شکل‌های گوناگون ادامه داد. مقاله‌های این دوره‌ی زندگی او در همکاری مداوم با نشریه‌ی «نگین» و دیگر نشریات برون مرزی، آیینه‌ی کارنامه‌ی پلشتِ جمهوری حکومت اسلامی است. در این دورانِ تبعیدِ ناخواسته نیز، همچون گذشته، هیچ‌گاه از پای ننشست و به مبارزه‌ی خستگی‌ناپذیر خود ادامه داد. و مانند همیشه قلم و قدم‌اش درخدمت آزادی و عدالت و سربلندی ایران و مردم ایران بود.
علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی به‌رغم همه‌ی مرارت‌ها و سختی‌های جان‌کاه که به جان خرید، به اصول انسانیِ خود وفادار ماند و زندگیِ شرافتمندانه‌اش گواه روشنی است بر شرف روشنفکری ایران که او نجیبانه از آن پاسداری میکرد.
آرمان ریاحی سنت پهلوانی به رسم ناصر ملک مطیعی کهن‌الگوی «پهلوان» و سنّت عیّاری در زمانه‌ی نظم نوین و در برابر تحوّلات شگرفی که مدرنیزاسیون در جامعه به‌وجود می‌آورْد، به نمودی عینی نیاز داشت تا با آن هر از چندی هویّت خود را بازیابی کند و به رخ بکشد. ناصر ملک مطیعی با اکت‌ها، میمیک صورت و گره ابروان و چشم‌غرّه‌ها و خوش‌ذاتی فطری‌اش، این زمینه را از هر بازیگری بهتر فراهم کرد. چه آن‌که می‌دانیم پیش از او مجید محسنی با فیلم «لات جوانمرد» در سال ۱۳۳۷ تیپ «کلاه‌مخملی» را در سینمای ایران باب کرد، ولی هیچ‌کس جز ناصر ملک مطیعی نتوانست این تیپ را با همه‌ی مؤلّفه‌هایی که ذکرش گذشت، متکامل کند. این بود که اقبال تماشاگران ایرانی او را تا سالها در صدر هنرمندان پرفروش سینما نگه داشت.
| 
