اسفند ماه همواره ماه دلشوره و دلواپسی لایه های گوناگون اردوی کار جامعه ما در قبال تعیین نرخ دستمزد سال آینده اش بوده است . امروز با توجه به بحران عمومی حاکم بر جامعه ما در قبال اختلاس ها و مافیای قدرت که جزپُرکردن جیب و سائیدن سرانگشتان خویش فکر و ذکری ندارند . حدّت اخبار و گزارشات کارگران، ما را در برابر این واقعیت قرار می دهد که بپرسیم طبقه ما به کدام سمت می رود؟

اهمیت کار زنان برای کارفرمایان از آنجا ناشی می شود که علاوه بر استثمار طبقاتی، با اعمال تبعیض جنسی به بهره کشی مضاعف زنان کارگر برای کسب سود بیشتر مبادرت می کنند. در این میان زنان کارگر بار فقر و ناهنجاری های ناشی از این تبعیضات مضاعف را به دوش می کشند و دولت نیز اقدام جدی برای جلوگیری از این تبعیضات ناروا بە عمل نمی آورد. بە رغم این کە اقدامات ضد کارگری دولت بطور کلی متوجە تحدید حقوق همە کارگران است، با این وجود تغییراتی مانند؛ حذف و تعدیل قوانین حمایتی و بطور کلی مقررات زدایی از مناسبات کار و سرمایە کە توسط دولتها دە ها سال است در کشور اعمال می شود حقوق زنان کارگر را بیش از مردان تحت تاثیر قرار دادە است.

بدیهی است که تشکل‌های مستقل زنان کارگر باید از بطن کارگران و توسط خودشان شکل بگیرد، در آن‌صورت است که می‌توانند نقش تاریخساز خود در جنبش زنان و درجنبش کارگری را ایفا کنند. در غیر این صورت، اگر قرار باشد مثل اکثر تشکل‌های فعلی کارگری که از عده‌ای روشنفکر تشکیل شده که عمدتا ارتباطی با طبقه کارگر ندارند تشکیل شوند، همان به آن‌ها خواهد رفت که بر این تشکل‌های روشنفکری مدعی کارگری رفته است و می‌رود.

طبق آمارهای رسمی و دولتی به طور متوسط روزانه چیزی حدود پنج کارگر جان خود را به دلیل حوادث ناشی از محیط کار از دست می‌دهند. جمهوری اسلامی در این عرصه نیز همانند بسیاری از عرصه‌های نامردمی دیگر، همچنان در دنیا رکورد می‌زند. ضمن آنکه طی سال گذشته شمار دقیق و درست آمار کشته‌شدگان حوادث کارگری، از رقم نوزده هزار نفر هم فراتر رفت. با این همه مدیران بی‌انگیزه و ناکارآمد کشور چشمان خود را بر این حوادث ناگوار می‌‌بندند تا ابعاد این فاجعه‌‌های‌ انسانی را ناچیز و بی‌اهمیت بشمارند.

باید به حسن روحانی گفت : درجابجایی سازمان تامین اجتماعی که یک موسسه عمومی غیر دولتی و سازمان بین النسلی است که دولت صاحبش شده و در امر واگذاری آن به بخش خصوصی با فرمان "اینها را جمع کنید!" هیچ چیزی به خودی خود بر سرجایش قرار نمی گیرد . همین هفته پیش بود که خبر گزاری ها اعلام داشتند: یک قلم صادرات عسکر اولادی ۱۶ میلیون یورو و حقوق یک ماه معاونان شهردار تهران ده تا دوازده میلیون تومان است ، در حالی که بسیاری از کارگران به دلیل اوضاع سخت معیشتی شان خواهان آن شده بودند که یک ماه عیدی و پاداششان را زودتر دریافت کنند در صورتی که همه ساله در اسفند ماه عیدی کارگران پرداخت می شد ولی تا اینجای کار صدای هیچ کارگذار حکومتی در امر پاسخگویی به این خواست توده کارگران بلند نشده است.

من فکر می کنم به وجود آوردن یک جنبش چیز اراده گرایانه ای نیست که عده ای روشنفکر دور هم جمع شوند و تصمیم بگیرند که آن را بسازند. جنبش باید از بطن جامعه به وجود بیاید که آن هم مستلزم یک پروسه تاریخى از مناسبات اجتماعى، تولیدى، فرهنگى، اقتصادى و سیاسى است که شرایطى را به وجود می آورند که دیگر تحمل آن برای عده ای از آدم ها غیرممکن است، بنابراین به شکل های مختلف طغیان می کنند.

سیاست‌های اقتصادی نولیبرالی در ایران چگونه پیش رفته‌اند؟ ایران از آن حیث با مابقی کشورها تفاوت دارد که سیاست‌های نولیبرالی را «حکومت دینی» اجرا کرده است. حکومتی که علی‌القاعده نمی‌توانست نسبتی با سیاست‌های اقتصادی نولیبرال داشته باشد. همچنانکه به اعتبار سرشت فقهی نظام بر سر کار آمده پس از انقلاب نمی‌توانست نسبتی با نتایج فرهنگی سیاست‌های نولیبرال داشته باشد. اقتصاد و فرهنگی که لاجرم از پی هم می‌آیند. با این‌همه جای شگفتی است که برخی سیاست‌های اقتصادی نولیبرالی به مدت سه دهه، به خصوص پس از گردش به راست نیروهای خط امامی، با اجماع کامل همه‌ی نیروهای سیاسی حاضر در ساختار قدرت درون حکومت دینی پیش رفت.

چرا هروقت جایی به هم می ریزد به جای صاحبان ثروت های نجومی، ویژه خواران، آقازاده ها، آیت الله های شکر خوار، چایی خوار، ماهی خوار، زمین خوار و غارتگران آب و خاک و ذخایر دریاها و جنگل ها؛ و به جای رفتن به سروقت سران و گردانندگان انواع مافیاها، به سروقت کارگران، بازنشسته گان مستمری بگیر، معلم و پرستار، کارگر ساختمانی، دستفروش، معلول، مجروج جنگی و کلا اقشار ضعیف و محروم می روید که همین زیر فشار مشکلات معیشتی در حال له شدن هستند؟ و دهها چرای دیگر .... !!

نگاهی به روزشمار کارگری دو هفته اخیر نشان می دهد : حقوق های معوقه از محورهای مهم اعتراضات کارگری و از کسری های چشمگیر جنبش مطالباتی کشورمان است.
طول دو هفته گذشته، ما شاهد اعتراضات عدیده ای در این رابطه بوده ایم از جمله :
*- کارگران کارخانه سیمان آباده، اعتراضشان را نسبت به عدم پرداخت بموقع حقوق و پرداخت سیمان بجای حقوقشان... وضعیت پرداخت حقوق کارگران کارخانه سیمان آباده بهتر نشد که هیچ بدتر شد و علاوه بر تأخیرهای چند ماه در پرداخت حقوق کارگران به‌جای حقوق به آنها سیمان تخصیص داده می‌شود.

اساسی ترین محور بحث اینجاست که در مقام تعیین نرخ واقعی دستمزد نمایندگان منتخب خود طبقه کارگر حضور ندارد و آنانی که به نیابت از او در ترکیب " سه جانبه گرایی " به چانه زنی مشغولند هیچ ربطی به او و استمرار امنیت شغلی کارگران کشور ندارند تا بتوانند با تعیین واقعی موقعیت امنیت شغلی کارگران را ارتقاء دهند.

کارگرانی که برای شرکتهای پیمانی مربوط به شهرداری ها کارمی کنند، بدلیل نداشتن امنیت شغلی از زاویه نگرانی اینکه مبادا فردا، بیکارشوند، به شرایط تحمیلی این شرکتها تن می دهند و هر سطح دستمزد پائین و شرایط نامناسب کار را می پذیرند. از اینرو باید همه این موانع را باز شناخت و برای برچیدن شرکت های پیمانکاری اقدام توامانی در سطح ملی مبادرت ورزید و خود شهرداری ها را نسبت به بازپرداخت حقوق های معوقه کارگران موظف نمود .

محمد بهشتی، اکبر هاشمی رفسنجانی، عبدالکریم موسوی اردبیلی، محمدجواد باهنر، محمدعلی رجایی، یدالله سحابی، مهدی بازرگان و مصطفی عالی‌نسب؛ این چهره‌ها علاوه بر اینکه در شمار مشهورترین چهره‌های انقلاب ایران بودند، یک نقطه مشترک دیگر هم داشتند.
آنها از سال۱۳۴۲، همگی سهامدار کارخانه بزرگی بودند که مهندس قلیزاده، از شاگردان مهندس بازرگان راه انداخته بود.

سناریوسازی ها و مستند پردازی های پیشین شکنجه گران و امنیتی های رژیم، همگی در راستای زمینه چینی برای سرکوب گسترده تر بوده است. هدف از پخش «مستند» جدید هم غیر از این نیست. بنابراین حالا که از شوک نامه اعتراضی اسماعیل بخشی به شکنجه و فراخواندن بلند پایه ترین مقام امنیتی کشور، وزیر اطلاعات به مناظره و بازتاب های گسترده آن بیرون آمده اند، ضد حمله را با ترور شخصیت و پرونده سازی های کثیف ، علیه سپیده قلیان - اسماعیل بخشی و علی نجاتی کلید زده اند.

خالو رحمان، کارگر ساختمان، ساکن محله‌ی عباس‌آباد، یکی از محلات فقیرنشین سنندج است. دختر ده‌ساله‌اش، پرشنگ، که در کلاس چهارم دبستان مشغول تحصیل است، در سر کلاس درس انشا، وضعیت خانواده‌ی خودش را با زبان کودکانه‌اش برای هم‌کلاسی‌هایش این‌گونه توصیف می‌کند «پدرم، صبح زود برای پیدا کردن کار به میدان می‌رود، و تا غروب من و خواهر برادرهایم و مادرم، چشم‌به‌راه آمدن او هستیم و نگرانیم که نکند با دست خالی بازگردد. هنگام غروب اگر پدرم، با لبخند و دستان پر به خانه بازگردد، همه‌ی ما خوشحال می‌شویم و او نیز همه‌ی ما را می‌بوسد.

حدود سیزده سال قبل که سندیکای کارگران خط واحد تهران و حومه دوباره تشکیل شد، با خود امید های زیادی به همراه آورد. از جمله اینکه، رژیم در مقابل فعالیتهای سندیکائی کارگران و کارمندان نرمش بیشتری نشان خواهد داد. با دستگیری، شکنجه و زندانی شدن فعالین این سندیکا و نمایندگان معلمین مبارز، بزودی این امید ها به یاس بدل شدند. رژیم در مقابل خواسته های کارگران قصد کوتاه آمدن نداشت و می خواست گربه را دم حجله بکشد.

نامه اسماعیل بخشی فریاد دادخواهی داغ لعنت خوردگانی ایست که از دل جنبش کارگری ایران در تاریخ روز جمعه ۱۴ دی ۱۳۹۷از پست اینستا گرام اش ، به بیرون پرتاب شده است. این نامه به عالی ترین مقام امنیتی "نظام مقدس" ، یعنی مرکز فرماندهی سرکوب همه سال ها و این سال ها و مرگ های خود کشانه زندان های ایران را به پیش صحنه کشانده است . این افشاءگری و فریاد دادخواهی نشانه تحولی نو در طی چند دهه مبارزه طبقه ما در برابر کلیت نظام است .

مسئله شکنجه و زندان از مسائل با اهمیتی است که سدی بزرگ در برابر گسترش مبارزات است و حکومتگران تلاش می‌کنند با این سد در برابر مبارزان از گستردگی دامنه اعتراضات بکاهند؛ در نتیجه، مبارزان راه آزادی وکسانی که مورد شکنجه قرار می‌گیرند، امروز باید از هر طریق ممکن آن را به گوش مردم و جهان برسانند. باید مبارزه ای همگانی را در این مسیر پیش برد .

رخداد تلخ هفته های پشت سر گذاشته ، آتش سوزی مدرسه زاهدان و سقوط اتوبوس حامل دانشجویان دانشگاه علوم تحقیقات تهران که در دم ۷ دانشجو جان باختند. سه نفر دیگر بر اثر شدت جراحات وارده در بیمارستان فوت کردند ، نشانه چیست؟
گفتنی است، این اتوبوس در محوطه دانشگاه علوم تحقیقات تهران واژگون شد، ۳۵ سرنشین داشت که ۲۵ نفر آنها مصدوم اند. دانشجویان مصدوم علت بروز این حادثه را "بریده شدن ترمز اتوبوس" و بعضا "سکته راننده" اعلام کرده اند. درباره دلیل این حادثه هنوز هیچ گزارش رسمی منتشر نشده است اما در بعضی از گزارشها، به هر دو عامل اشاره شده است .

ما کارگران وزحمتکشان ایران که حدود چهل سال پیش به امید یک زندگی بهتر و رهایی از رژیم غارتگر وسرکوبگرسلطنتی با اعتصابات واعتراضات سراسری خود حکومت شاه را ساقط وبخاطر عدم آگاهی طبقاتی راه را برای بقدرت رسیدن حکومتی به مراتب ارتجاعی تر ،سرکوبگرتر ،غارتگرتر باز نمودیم وگرفتار در چنگال یک رژیم سرمایه دار بسیار عقب مانده که سرزمین ومنابع و اقصاد را چنان نابود وخراب نموده که سالها وقت ،پول ونیروی بسیاری باید هزینه نمود تا بحالت طبیعی برگردد.

بدیهی است که فقط نمایندگان رسمی سندیکاهای مستقل و آزاد کارگری را می‌توان نماینده‌ی طبیعی کارگران به حساب آورد. اما جمهوری اسلامی حاضر نیست از اقتدار نامشروع خود دست بشوید و بر مشارکت عمومی مردم عادی و زحمتکشان و مزدبگیران کشور در هرم قدرت، گردن بگذارد. به همین دلیل انواع و اقسام انجمن‌های اسلامی خود را به جای تشکل‌های آزاد کارگری می‌نشاند که این نوع از تشکل‌های دولتی و فرمایشی هرگز نمی‌توانند خود را نمایندگان واقعی کارگران به حساب بیاروند. چون "شوراهای اسلامی کار" چنانکه از نام و عنوان آن برمی‌آید تنها سلیقه‌های خودمانی حکومت را در فضای کارگری کشور به اجرا می‌گذارند و هرگز نمی‌توان آن‌ها را تشکلی صنفی به شمار آورد. درنتیجه شوراهای یاد شده، به جای اصرار بر مطالبات عمومی کارگران، به موضوع عملیاتی شدن اسلام دولتی در فضای کارخانه پای می‌فشارند.

هفته ای را که پشت سر گذاشتیم بیانگر این استکه؛ معلمان همچنان در تحرکات خود افزودند و کوتاه نیامدند . برای آزادی معلمان دربند خاصه آنانی که از پیش در زندان بودند محمود بهشتی لنگرودی - اسماعیل عبدی- محمد حبیبی و آنانی که درپاسخ به فراخوان شورای هماهنگی در تحصن سراسری مدارس در دو ماه مهر و آبان دستگیر شدند ، برای آزادی همه آنان پای فشردند. در طی هفته همچنان حمید رحمتی معلم شهرضایی اعلام داشت تا آخرین نفس برای آزادی و عدالت می جنگد !

آن‌چه امروز، در ایران، به‌عنوانِ «طبقۀ کارگر» شناخته می‌شود از قشرهایِ بسیار زیادی تشکیل شده است. فقط قشرِ کوچکی از این طبقه به نسل‌هایِ قبلیِ کارگران متصل است و اکثریّتِ بزرگی از این کارگران یا دهقان‌زاده‌اند، یا خود دهقان بوده‌اند. و حتا بسیارند کارگرانی که در عینِ کارگری، قطعه‌زمینی را هم کِشت می‌کنند. اکثرِ این‌ها حاصلِ «اصلاحاتِ ارضی»ای هستند که از پانزده سال پیش، در روستاهایِ ایران، شروع شد و به‌تدریج، چارچوبۀ سنّتیِ اقتصادِ روستایی را درهم شکست و روستا را عرصۀ سرمایه‌گذاریِ بورژوایی ساخت و نیرویِ کارِ روستاییان را برایِ فروش به بازارِ کار روانه کرد.

هدف علم اقتصاد چیست؟ وقتی طرحی به ضرر طبقه‌ای و به سود طبقه‌ای دیگر است چطور باید تصمیم گرفته شود که اجرا بشود یا نشود؟ با چه منطقی می‌توان گفت که زجری که اکثریت مردم ایران با کاهش ارزش پول ملی و افزایش قیمت دلار متحمل می‌شوند درست است یا نادرست؟ به فرض گفته شود این رنج و بدبختی در آینده به نفع مردم ایران تمام خواهد شد اما سوال این است که چه کسی به مسعود نیلی و حلقه نیاوران و به دولت اجاره داده است برای یک چنین مسئله بزرگی که مستقیماً بر زندگی میلیون‌ها ایرانی تاثیر بنیادی می‌گذارد تصمیم گیری کند؟ آیا پاسخ دادن به این سوالات خواه ناخواه وارد حوزه تاریخ، فلسفه، جامعه شناسی، اخلاق، حقوق، روان شناسی و ... نمی‌شود؟

سیمای آتش زنه کارگران نیشکرهفت تپه در طی نزدیک به دو هفته ایستاگی و مقاومت کارگران در فضای کارخانه و بعد به خیابان آمدن آنها و هم نوایی با کارگران گروه فولاد اهواز دردو شهر شوش و اهواز؛ نشان از هم سرنوشتی کارگرانی می داد که در برابر خصوصی سازی و دریافت معوقه های خود در برابر کارفرما و بی نقشه گی دولت حسن روحانی ایستاده و فریاد میزنند : کارگر هفت تپه ایم / گرسنه ایم گرسنه ایم

سه نفری با تردید واردِ ساندویچ‌فروشی می‌شوند. سراپا آغشته به دوده و رنگ و گریس و هر چیز دیگر. بینِ 14 تا 17 سال سن دارند. اسکناسِ مچاله ‌شده در دستانِ یکی از آن‌ها، کفافِ سه عدد ساندویچ را نمی‌دهد و مغازه را ترک می‌کنند. مغازه‌دار مهربان به سرعت در پی‌شان می‌رود و آن‌ها را برمی‌گرداند. هر سه با همان تردید اولیه به در و دیوار مغازه نگاه می‌کنند و به پولی که در دست دارند.

»  رویش گفتمان ضدسرمایه داری و درس های بزرگ مبارزه پرشکوه کارگران هفت تپه!
»  «زمین زیر پایم هنوز می لرزد»
»  نه به سندیکای تقلبی و امنیتی !
»  فشار به فعالان هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
»  توطئه جدید رژیم جمهوری اسلامی برای سندیکا سازی فرمایشی را افشاء و خنثی کنیم!
»  نیروی میلیونی بیکاران در ایران ، چاره کار چیست؟
»  چوب حراج به اموال کارگران در سازمان تامین اجتماعی
»  گزارش مبارزات و اعتراضات کارگران و زحمتکشان ایران در سال ۱۳۹۶
»  تغيير قانون كار برای سرکوب هرچه بیشتر طبقه کارگر
»  به استقبال ۱۱ اردیبهشت روزجهانی کارگربشتابیم!
»  اول ماه مه روز قدرتنمائی طبقه کارگر
»  فرازهایی از جنبش کارگری ایران تلاش برای ایجاد تشکل سراسری کارگران (۱۳۵۷)
»  شعار سال "حمایت ازکالای ایرانی" خامنه ای، یک دروغ و فریب بزرگ است.
»  در باره شعار «مرگ بر کارگر، درود بر ستمگر !»
»  نظارت کارگران بر بودجه‌ی اجتماعی واحدهای تولیدی
»  به اعتبارهشتم(۸) مارس ، روز جهانی زن نگاه عمومی به وضعیت زنان کارگر درایران
»  اجلاسی ضد كارگري به نام حمایت و همبستگی کارگری
»  ایران کشور بیکاران و نا امنی شغلی و ضرورت سازماندهی مبارزات جاری طبقاتی درایران
»  بياد يدالله خسروشاهى در هشتمین سال خاموشی او
»  درایران علیرغم سرکوب اعتراضات واعتصابات کارگران ، این کارگران بودند که فریاد میزدند: ما همگی بیکاریم / خداتونو در میآریم
»  چهل و پنج روز پس از زلزله
»  صدای محمود بهشتی لنگرودی معلم آزادیخواه زندانی باشیم!
»  کارگران زیر هیجده سال و کارهای سخت و زیان‌آور
»  از این زلزله
»  محمود صالحی فعال سرشناس کارگری را به زندان بردند! چنین انسانی را به قفل و زنجیربستن ، به چه معنا است؟