رژیم جمهوری اسلامی همزمان با سرکوب تشکلهای مستقل کارگری و معلمان و بگیر و ببند فعالین این تشکلها، تلاش کرده است که تشکلهای حکومتی مانند شوراهای اسلامی کار، انجمنهای صنفی و "نمایندگان کارگران" را در عرصه جهانی، از جمله در اجلاس سازمانی جهانی کار به عنوان تشکلهای واقعی کارگری معرفی کند. اکنون این تلاشها اگر نگوییم به شکست انجامیده اما به جرأت میتوانیم بگوییم که به بن بست جدی رسیده است.

واضح است که هیچ کارگری برای بهبود وضعیت معیشتی خود منتظر لطف و عنایت رژیمی‌ها نمی‌نشیند. اعتراضات را باید ادامه داد، وسعت بخشید و به یک کانال متحد و قدرتمند هدایت کرد. اکنون بخش وسیعی از معلمان، بازنشستگان و کارگران هر روز در اعتراض و اعتصابند، این اعتراضات باید به یک کانال متحد و با مطالبات واحدی به هم پیوند بخورند. افزایش دستمزدها و حتی اندک تغییری در جهت بهتر شدن سطح معیشت کارگران فقط در گرو مبارزه قدرتمند و متحد کارگران و وادار کردن حکومت به عقب نشینی با اتکا به اعتصابات سراسری است.

نوشته پیش روی حاصل ارتباط و تماس رفیق جوانی از ایران است که درباره امکانپذیری سوسیالیسم در آمریکا سوال کرده بود. نوشته بود که بعد از جستجوئی درباره سوسیالیسم و برنی ساندرز در آمریکا، راهش به وبلاگ "تغییر جهان" افتاد و چند مطلب از من درباره چپ و جنبش کارگری در آمریکا را مطالعه کرده است.
تاکنون چندین ایمیل بین ما رد و بدل شده است. هنوز داریم تبادل نظر می‌کنیم. آیا سوسیالیسم در آمریکا امکانپذیر است؟

صحنه گردانی رژیم جمهوری اسلامی در امر فشار بر فعالان جنبش مطالباتی اعم از زنان - دانشجویان - معلمان - کارگران و جانبداران محیط زیست و فعالان کانون نویسندگان هم چنان با شدت ادامه دارد. اعلان این فراخوان ها نشان از اقدام آگاهانه و ضد انسانی مقامات امنیتی رژیم برای فشار بر فعالان چپ و مدافع جنبش کارگری است.

مجله روزشمار کارگری هفته شماره۱۳، تعدادی معینی از خبرهای اسفبار جان باختن کارگران از جمله : مرگ کارگر پرستار حین کار ، درگذشت کارگران معادن و امور ساختمانی و پاک سازی فاضلاب ها و غیره را گزارش نموده است . اقدام به خودکشی کارگران که در اکثر مواقع به دلیل عدم پرداخت مطالبات حقوقی آنان توسط کارفرمایان ( بخش دولتی و خصوصی ) و مواردی نظیر اخراج زودرس یا سنگینی کار و استرس ناشی از زمان طولانی کا ر و غیرهگزارش شده است . حوادث ناشی از کار عبارت است؛ از اتفاق یا پیامدی که در جریان انجام کار پدید آمده و با صدمات شغلی مرگبار یا غیر مرگبار همراه می باشد .

یونیسف کسانی را کودک کار می‌خواند که در سن کودکی کار می کنند و اغلب به کارهایی مشغولند کە مناسب سن و وضعیت جسمی و روحی و روانی شان نیست و از آمادگی و آموزش لازم برای انجام آنها برخوردار نیستند. کارهای خطرناکی کە سلامت و حیات کودکان را تهدید و از آموزش و تحصیل محروم شان می کند. کار کودک در واقع عملی است سودجویانە و استثمارگرانە کە جلوی پیشرفت فکری و روانی کودکان را می‌گیرد و مانع تحصیل آنها می‌شود. این تفسیر در کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل نیز آمده است.

سازمان بين المللى كار(ILO) دوازدهم جون سال ٢٠٠٢ را روز جهانى مبارزه با كار كودكان اعلام كرد،دولتها، برخى از كارفرمايان،سازمانهاى كارگرى و فعالان مدنى همچنين ميليونها إنسان از سراسر جهان از آن استقبال كرده تا وضعيت كار كودكان را برجسته كرده و آنچه را كه مى توانند براى كمك و رهايى اين كودكان انجام دهند و به عرصه عمل در آورند. هفده سال پس از آن أهداف توسعه پايدار كه تعهدى جهانى و إلزام آور براى پايان دادن به كار كودكان را شامل مى شد به آن أضافه كرد (SDGs) و هر عضو اين كنوانسيون را موظف به إقدامات فورى و موثر براى ريشه كن كردن و پايان دادن به از بين بردن بدترين شكل كار كودكان را همراه داشت.

اجلاس امسال، در راستای رسیدگی به "منع تبعیض اشتغال زنان و کودکان، اقتصاد رسمی و غیر رسمی" است. باید گفت : کودکان از کمترین حقوق اجتماعی بی بهره اند. موضوع کودکان کار و خیابانی در ایران یک معادله چند وجهی است و عملا هیچ ارگانی در سطح کشور، خود را مسئول ساماندهی آنان نمی شناسد. معادله چند وجهی بدین معنی که ؛ والدین بیشتر کودکان کار، بیکار یا کم درآمد هستند و این کودکان تامین معاش اعضای خانواده و گاهی هزینه مواد مخدر والدین خود را برعهده دارند، از اینرو تن به هر کاری می دهند.

در اواخر دی ماه ۱۳۸۲ ٬ ۲۰۰ نفر از کارگران مجتمع مس خاتون آباد شهر بابک با پایان یافتن کار ساختمانی اشان، باخبر شدند که اخراج شده اند و در نتیجه دست به تحصن اعتراضی زدند که در این تحصن خانواده‌های آنها نیز شرکت کردند٬ در ۴ بهمن با ادامه اعتراضات کارگران نیروی انتظامی برای پراکنده کردن آنها وارد صحنه شد و با هلیکوپتر تجمع این کارگران را به رگبار بست و چهار نفر از کارگران زحمتکش با نام‌های ریاحی، جاویدی، مهدوی و مومنی کشته شدند. این قتل عام و اعتراضات داخلی و بین المللی نسبت به آن، جنبش کارگری ایران را وارد مرحله دیگری از مبارزه کرد.

کارگران ایران از تشکل گریزی ندارند. بهتر از هر تحلیلگر و جورنالیستی می‌دانند که اگر شانسی برای نقد کردن دستمزدهای پرداخت نشده داشته باشند، باید متشکل بشوند. این از داده‌های جنبش امروز کارگری ایران است که در چپ شدن جامعه‌ای که می‌رود تا جمهوری اسلامی را سرنگون کند، نقشی اساسی داشته است. کارگران همانقدر که از امثال لاجوردی و احمدی‌نژاد خوردند، از محجوب و غلامرضا عباسی و حسن صادقی‌ها هم خورده‌اند. همه اینها ستونهای یک رژیم جنایتکاری هستند که نفسهای آخرش را می‌کشد.

یکی از ترفندهای قدیمی حکومتگران برای مقابله با بحران‌های برخاسته از نظام طبقاتی به راه‌اندازی ‌جنگ‌های خانمان‌برانداز و ويرانگر بوده است‌.‌ نگاهی به تاریخ ‌جنگ‌ها و لشکرکشی‌ها در تاریخ تا کنونی جهان‌ بیانگر آن است که جنگ میان قدرتمداران از آن روی زبانه می‌کشد و شعله‌ها‌ می‌افروزد تا آنان بتوانند چند صباحی دیگر به حاکمیت خود ادامه دهند و با دست زدن به توسعه‌طلبی‌ها‌، توسعه‌طلبی‌ سیری‌ناپذیرشان را تداوم بخشند و از پاسخگوئی به مشکلات خود ساخته بگریزند‌.

سال‌ها پیش از این، شهرداری‌ها رکورددار اصلی نارضایتی مردم معرفی می‌شدند. اما چند سالی است که شهرداری این رکورد همیشگی خود را به سازمان تأمین اجتماعی واگذار نموده است. چنین موضوعی از عمق و رشد تضاد و چالش میان نیروی کار و مجموعه‌ی حاکمیت جمهوری اسلامی حکایت دارد. شکی نیست که کارفرمایان کشور هم در بطن و متن مجموعه‌ی حاکمیت جانمایی می‌شوند تا ضمن نادیده انگاشتن حقوق طبیعی و ابتدایی مزدبگیران جامعه بیش از پیش به این تنش عمومی و همگانی دامن بزنند.

افزایش اعتراض های کارگری در سال گذشته نشان می دهد حکومت اسلامی به رغم توسل به سرکوب و خشونت عریان برای ایجاد فضای وحشت و ترس، نتوانسته است از تداوم و افزایش اعتراض های کارگری جلوگیری کند. مشکلات کارگران آنچنان عمیق و گسترده و شرایط کار و معیشت چنان سخت و طاقت فرساست که کارگران برای ادامه زندگی توام با کرامت، چاره ای جز اعتراض و مبارزه علیه این شرایط غیر انسانی تحمیل شده از سوی حکومت و طبقه حاکم ندارند. کارگران توانسته اند اعتصاب و تجمعات اعتراضی خود را به حاکمیت تحمیل کنند .

ضرورت متشکل و متحد شدن طبقه کارگر از همین مبارزه روزمره‌ای ناشی می‌شود که در سراسر محیط جغرافیایی سرمایه‌داری در جریان است. سراسری شدن مطالبات طبقه کارگر، اتحاد و آگاهی آن پیش‌شرط مبارزه علیه سرمایه‌داری است و همبستگی و تشکل سراسری کارگری که برخاسته از مبارزه جاری نیروی کار باشد، نیز قدمی حیاتی است.

مهوری اسلامی همراه با سیاست‌هایی که در پیش می‌گیرد از پیش برای اخراج کارگران تمهیدات لازم را فراهم دیده است. برخی از همین سیاست‌ها عبارت‌اند از: الف- کنار گذاشتن کارگران از مشارکت در ساختار حکومت ب- نوشتن قانون کار ساختگی برای کارگران ج- جلوگیری از تشکل‌یابی آزادانه‌ی کارگران کشور د- پیوند و هم‌آمیزی راهبردی حکومت با اتاق بازرگانی ه- مصادره‌ی خودمانی دولت از سوی کارفرمایان و- نبود نظارت و کنترل کافی بر واحدهای تولیدی از سوی وزارت کار ز- تحمیل هزینه‌های تمام نشدنی تحریم و خودتحریمی به کارگران و مزدبگیران، تنها بخش کوچکی از همین سیاست‌های نامردمی به حساب می‌آیند که متأسفانه هر روز شدت و حدت بیش‌تری می‌پذیرند. اما کارگران و مزدبگیران کشور به نیکی دریافته‌اند که همراه با بقای حکومت هرگز نمی‌توان بر چنین کاستی‌هایی فایق آمد.

طی چند سال گذشته ، خانه کارگری ها به مجرد این که پس از پایان دوره دولت احمدی نژاد، امکان برگزاری راه پیمایی درروزاول ماه مه را به دست آوردند، با حمله به کارگران افغانستانی و طرح شعارهای نژادپرستانه، شکاف انداختن بین صفوف کارگران را به اصلی ترین اقدام روزکارگر تبدیل کردند. انجام این امر یعنی به نمایش گذاشتن درهم شکستن همبستگی نیروی کار، به مثابه اصلی ترین وظیفه این نیروی شبه کارگری در اول ماه مه بود که همگان شاهدش بودیم و ما همان موقع ، انتقادات سخت خود را در برابر این نمایش ضد انسانی منتشر ساختیم!

ایجاد کانال های خبر رسانی و ایجاد رسانه سراسری برای پوشش دادن به این سطح از حضور مادی مردم در صحنه رودررویی ها ، می تواند پشتوانه فراموش نشدنی از تاریخ پیکار مردم را ثبت نماید. درست در چنین شرایطی؛ همپیوندی و همپشتی های هر چه گسترده تر مردم می تواند ، مشارکت مردمی در نزد توده مردم را بالا برد و تصمیم گیری جمعی را جایگزین حرکات فردی و شخصی سازد. مردم ما نیک دریافته اند که تنها با اتکا به قدرت خویش می توانند راه رهایی جامعه را هموار سازند. در این میان ، هیچکس را یارای رودررویی با اراده جمعی مردم نیست .

قانون کار جدای از راه‌‌اندازی مسجد و قرارگاه بسیج، حضور انجمن اسلامی را هم در محیط کار به رسمیت می‌شناسد. حتا در ماده‌ی ۱۳۰ قانون کار راه‌‌اندازی آن‌ به اصل بیست و ششم قانون اساسی خودنوشته‌ی حکومت مستند می‌گردد. در همین ماده از قانون کار گفته می‌شود که انجمن‌های اسلامی را "به منظور تبلیغ و گسترش فرهنگ اسلامی و دستاوردهای انقلاب اسلامی" راه می‌‌اندازند. اما کوس رسوایی دستاوردهای انقلاب اسلامی و فرهنگ اجق وجق و نامردمی آن را اینک مردم در هر کوی و بازاری به صدا درآورده‌اند. با این حال حکومت در پررویی چیزی کم نمی‌آورد تا همچنان راه و رسم خودانگارانه‌ی خود را در فضاهای کار و کارگری به نمایش بگذارد.

روزها و هفته های پشت سرگذاشته، با چهل سالگی انقلاب بهمن ۵۷ روبه رو بودیم. حال سال ۹۸ هم آغاز شده است. اما زندگی در پهنه جغرافیای ایران چه سخت می گذرد که شاعر می گوید: «این چه رازیست که هر بار بهار با عزای دل ما می آید». نوروز از راه رسیده و از “بهاران” خبری نیست. اما ببینیم مضمون و مفهوم انقلاب بهمن، در امر دفاع از موجودیت استقلال، آزادی و عدالت اجتماعی از فردایش چگونه دهن گشود تا پاسخگوی آن مجموعه نیروی اجتماعی باشد که انقلاب را به ثمر رساندند؟

فقط نمی توانیم برخیزیم واعتراض کنیم! ناچاریم پا به پای اعتراض مان، مفصل بندی مطالبات مان، تنظیم روابط و رویکردمان با قشرها و لایه های دیگر، صدای مستقل خودمان را هم با همصدایی هر چه وسیع تر رسانه های همسو رساتر کنیم. ما به شبکه رسانه های همسو نیاز داریم تا صدای ما بدون فیلترهای طبقات بالا و کوته نگری ها، حسابرسی ها و محدودیت های خاص طبقاتی آنان هر چه وسیع تر منتشر شود وگرنه «طبقات بالا» در اپوزیسیون و «طبقه سیاسی» در حاکمیت ما را گروگان خواهند گرفت و اگر نتوانند از تار و پود خشم برحق طبقاتی کارگران و زحمتکشان و جنبش مطالباتی ما بساط قدرت و خودکامگی خویش را بیافند، پرپر هم بزنیم، قطره اشکی برای مصائب بی پایان ما نخواهند ریخت.

فضای موجود نشان می دهد ، حداقل دستمزد کارگران را نمی خواهند حتی در سطحی که از گرسنگی نجات پیدا کرده و توانایی بازتولید نیروی کارشان را داشته باشند ارتقا دهند. واقعیت مسلم این استکه؛ هم برای دولت به سان بزرگترین کارفرما و هم تمامیت کارفرمایان کشور، پول و موجودی است ولی سیاست عادلانه توزیعی نیست و نفع طبقاتی ای که دولت روحانی دنبال می کند اجازه نمی دهد که فقر و فلاکت طبقات پائین و اردوی بزرگ کار و زحمت کشور جبران شود. بدون اعتراضات گسترده و حضور پیگیرتر در جنبش مطالباتی نمی توان به سیاست های ناعادلانه و ریاضتی و سرکوب نفس گیر مزدی خاتمه داد.

اسفند ماه همواره ماه دلشوره و دلواپسی لایه های گوناگون اردوی کار جامعه ما در قبال تعیین نرخ دستمزد سال آینده اش بوده است . امروز با توجه به بحران عمومی حاکم بر جامعه ما در قبال اختلاس ها و مافیای قدرت که جزپُرکردن جیب و سائیدن سرانگشتان خویش فکر و ذکری ندارند . حدّت اخبار و گزارشات کارگران، ما را در برابر این واقعیت قرار می دهد که بپرسیم طبقه ما به کدام سمت می رود؟

اهمیت کار زنان برای کارفرمایان از آنجا ناشی می شود که علاوه بر استثمار طبقاتی، با اعمال تبعیض جنسی به بهره کشی مضاعف زنان کارگر برای کسب سود بیشتر مبادرت می کنند. در این میان زنان کارگر بار فقر و ناهنجاری های ناشی از این تبعیضات مضاعف را به دوش می کشند و دولت نیز اقدام جدی برای جلوگیری از این تبعیضات ناروا بە عمل نمی آورد. بە رغم این کە اقدامات ضد کارگری دولت بطور کلی متوجە تحدید حقوق همە کارگران است، با این وجود تغییراتی مانند؛ حذف و تعدیل قوانین حمایتی و بطور کلی مقررات زدایی از مناسبات کار و سرمایە کە توسط دولتها دە ها سال است در کشور اعمال می شود حقوق زنان کارگر را بیش از مردان تحت تاثیر قرار دادە است.

بدیهی است که تشکل‌های مستقل زنان کارگر باید از بطن کارگران و توسط خودشان شکل بگیرد، در آن‌صورت است که می‌توانند نقش تاریخساز خود در جنبش زنان و درجنبش کارگری را ایفا کنند. در غیر این صورت، اگر قرار باشد مثل اکثر تشکل‌های فعلی کارگری که از عده‌ای روشنفکر تشکیل شده که عمدتا ارتباطی با طبقه کارگر ندارند تشکیل شوند، همان به آن‌ها خواهد رفت که بر این تشکل‌های روشنفکری مدعی کارگری رفته است و می‌رود.

طبق آمارهای رسمی و دولتی به طور متوسط روزانه چیزی حدود پنج کارگر جان خود را به دلیل حوادث ناشی از محیط کار از دست می‌دهند. جمهوری اسلامی در این عرصه نیز همانند بسیاری از عرصه‌های نامردمی دیگر، همچنان در دنیا رکورد می‌زند. ضمن آنکه طی سال گذشته شمار دقیق و درست آمار کشته‌شدگان حوادث کارگری، از رقم نوزده هزار نفر هم فراتر رفت. با این همه مدیران بی‌انگیزه و ناکارآمد کشور چشمان خود را بر این حوادث ناگوار می‌‌بندند تا ابعاد این فاجعه‌‌های‌ انسانی را ناچیز و بی‌اهمیت بشمارند.

»  در پاسخ حسن روحانی باید گفت : سازمان تامین اجتماعی و شستا ، مایملک اجدادی شما نبوده و نیست
»  ما باید تعریف مان از جنبش زنان را تغییر دهیم
»  سه دهه همنشینی دین و نولیبرالیسم در ایران
»  اصلاحات پارامتریک تامین اجتماعی، نسخه پیچی از جیب فقرا برای فقرا ، نه عدالت دارد نه انصاف!
»  فشار چرخه سرمایه داری حاکم( دولت - کارفرمایان - پیمانکاران)، برگُرده کارگران ، درعدم پرداخت حقوق های معوقه!
»  دستمزد سال ۱۳۹۸ و «کمیته تعیین دستمزد» شورای عالی کار
»  کارگران شهرداری ها و دشواری های حقوق های عقب مانده
»  سرکوب شوراها، آغاز حذف مارکسیست‌ها از انقلاب ایران
»  برای نجات جان سپیده قلیان ، اسماعیل بخشی وعلی نجاتی چه می توان کرد؟
»  رکود اقتصادی و وضعیت کارگران فصلی
»  الفبای کارگری
»  جمعه به جمعه، نو به نو !
»  به بهانه نامه اسماعیل بخشی کارگر هفت تپه در افشای شکنجه
»  این همه وقایع اسفبار درون کشور را چه کس و کسانی پاسخگو هستند؟
»  سخنی با دوستان ورفقای کارگرم در ارتباط با اعتصابات واعتراضات اخیرکارگری در ایران !
»  دولت ترمیم مزد کارگران را تاب نمی‌آورد
»  معلمان و بازنشستگان فرهنگی همچنان در کارند !
»  نقش و خواست‌هایِ طبقۀ کارگر در انقلابِ ایران
»  حلقه نیاوران؛ جوخه ترور طبقه کارگر ایران
»  دفاع از آزادی فعالان نیشکر هفت تپه یک وظیفه انقلابی است
»  نان از میانِ «طلای کثیف»!
»  رویش گفتمان ضدسرمایه داری و درس های بزرگ مبارزه پرشکوه کارگران هفت تپه!
»  «زمین زیر پایم هنوز می لرزد»
»  نه به سندیکای تقلبی و امنیتی !
»  فشار به فعالان هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه