دوستی ما از دوران مقاله نویسی ما از ایران آغاز شد. من دانشجو بودم و او دانشیار. گهگاهی در مجله فردوسی اهل قلم می آمد. سرش گرم تدریس بود و ترجمه. در صحبت هایش از دردسرهای سانسور جمله ترکی رمان "روزگار دوزخی آقای ایاز" می گفت که " نمی گذارند اقلا یک جمله ترکی از زبان سلطان محمود غزنوی ترک در کتاب باشد. بعدها که "تاریخ مذکر" را نوشت، از انتشار آن می گفت و ... تا به زندان شاه افتاد.

پیداست تجاوز خونین به اوکراین نباید بهانه شود تا فرصت طلب شوم و با قلم قلیایی علیه روسوفیل های وطنی بنویسم، بویژه علیه آنها که این سالها نان "برلین" می خورند و منت کرملین می کشند. کتاب ها و مقالاتم نشان می دهند که در بیست سال گذشته همواره روسیه و پوتین و دوگین را می خوانم و البته علیه فراکسیونی از حزب توده هم که هر هفته از مسکو یک "جیره خشکه" دریافت می کند تا به نام نقد و تفسیر هفتگی در ارگان حزب منعکس کند نیز نقدهایی نوشته و اهانت ها شنیده ام.

سوسیال دموکرات به دلیل ِ اعتقاد ِ علمی عقلانی اش به ماتریالیسم ِ تاریخی می داند برای تحقق ِ نظام ِ سوسیالیستی که ادامه ی قانون مندانه ی نظام ِ سرمایه داری بدون ِ مالکییت ِ خصوصی بر وسایل ِ تولید است دموکراسی شرط ِ لازم و ضروری ِ تبلیغ و ترویج ِ آگاهی ِ سوسیالیستی وکمونیستی در جامعه است و از این رو، در جامعه ی عقب افتاده ای که استبداد ِ سیاسی حاکم است باید نخست دموکراسی ِ تاریخی دورانی ِ بورژوایی استقراریابد تا آن شرایط ِ مطلوب در جامعه برقرار شود.

کاپیتال انتقادگر «ایدئولوژی بورژوایی» است. ایده مرکزی مارکس این است که «اقتصاددانان کلاسیک» یک اقتصاد بازار را -که آنچه در آن به واقع کار می کند اقتصاد سرمایه داری است- توصیف و تئوریزه می کنند. اقتصاد بازار از مبادلات بین تولید و فرآورده های هم ارز تشکیل می شود. اما، مسئله اینگونه نیست: مسئله عبارت از استثمار است. این همان چیزی است که کلاسیک ها «بدون دیدن می دیدند»، زیرا نتوانستند «نیروی کار» مزدبر را بعنوان یک کالا تئوریزه کنند. در واقع، آنها تصور می کردند، آنچه مزدبر می فروشد، کار خود، با ارزشی که دارد، است و نه «نیروی کارش»، که باید استثمار شود. در واقع سرمایه داری زیر پوشش مبادله درست مانند سیستم های طبقاتی پیشین مبتنی بر یک روند اخاذی است.

شانتاژ، تهدید، دروغ، شستشوی مغزی، تطمیع ، تحمیق و سوء استفاده کردن از احساسات مذهبی و ملی افراد از جمله شیوه هایی بوده است که استعمارگران، قدرت های امپریالیستی و تمامی قدرتمداری های ستمگر جهت حفظ قدرتمداری غارتگرانه خویش و به استثمار کشیدن توده ها از آنها استفاده کرده اند. این شیوه ها اکثر مواقع به مراتب موثر تر از سرکوب های مستقیم و خشن در میدام جتگ کاربرد داشته است.

سوفیست ها گرچه نتوانستند یک مکتب واحد و هماهنگ فلسفی تشکیل دهند،ولی بشکل فردی،هر کدام متفکری شکاک، ذهن‌گرا، و نسبیت گرا بود. با این وجود آنان نتوانستند حقیقت مطلق را بشکل ارزشی نسبی تعریف کنند. آنها نخستین اندیشمندان علوم انسانی و علوم اجتماعی بودند، که از طریق مهم شمردن هنر سخنوری و سبک شناسی، پایه گذار علم زبانشناسی و دستور زبان گردیدند. ولی چون شک را وارد اندیشه و متد خود نمودند، مقوله شناخت را محدود و مرزدار کردند.

این انسان ِ سلب ِ حق وحقوق ِ تاریخی شده به محض ِ آن که فرصت ِاظهار ِوجود پیدا کند و از بند و زندان ِ استبداد ِ سیاسی ِ حاکم رهاشود، مانند ِدیگر همنوعان ِ خود در تمام عرصه های زیست اجتماعی و سیاسی اش به انسانی جهانوطن تبدیل خواهد شد. همچنان که این همبستگی ِ انسانی ِ ناگزیر را همین امروزهم می توان در همه ی عرصه‌های زیست طبیعی و زیست اجتماعی و حتا سیاسی انسان ها چه در عرصه‌ی اینترنت و چه در مهاجرت‌های فردی یا گروهی از کشوری به کشور ِدیگر با مقاصد ِ سیاسی و اقتصادی مشاهده نمود که خود دلالت بر تعلق نداشتن به یک سرزمین و میهن ِ خاص، و تعلق داشتن به جامعه ی انسانی ِ بدون حصرو مرزومحدوده ی جغرافیایی معنا می دهد.

زنان به عنوان نیمی از جمعیت فعال جامعه های انسانی، همواره مورد بی مهری و تضییع حقوق انسانی خویش بوده و هستند. چرا که در ساختار طبقاتی حاکم، مرد با برتری های اقتصادی و اجتماعی تفویضی خویش، زنان را در حد و حصر مطبخ و زاد و ولد و یا کارهای بی مزد و مواجب و نابرابری های حقوقی و اجتماعی جنسیتی، از توش و توان لازم برای ساختن و شدن دنیای بهتر و انسانی تر باز داشته اند. این آپارتاید جنسی محصول بنیان های مادی طبقاتی، در پیوند با تحجر و واپس ماندگی دینی، با نگاه کالاگون و تملیکی به زنان، هرگونه استقلال اندیشه و عمل را از آن ها دریغ داشته و با تحقیر مداوم به تسخیر جسم و جان شان مبادرت ورزیده و می ورزند. فرایندی که نوعی محافظه کاری و رواداری تحمیلی در زیست اجتماعی و مبارزات زنان برای احقاق حقوق حقّه انسانی شان را موجد شده است. جنبه های احساسی و عاطفی در مبارزات زنان نقش پررنگی را بازی می کنند.