به رسمیت شناختن دولت فلسطین توسط استرالیا، بریتانیا، کانادا و فرانسه لحظه سرنوشت‌ساز در جهت دادن مسیر مسئلۀ فلسطین و سیاست‌های منطقه‌ای و جهانی پیرامون آن به شمار می‌رود.
غرب، پس از دهه ها تردید و درگیر بودن- بین حمایت لفظی از راه حل دو کشوری و واقعیت عملی تثبیت اشغالگری سرزمین های فلسطینی توسط اسرائیل– این گام دریچه جدیدی را در چشم انداز سیاسی برای حل مسئله فلسطین باز می کند، منطقه ای که پیش از این با جنگ ها و بحران های متعددی روبرو بوده است، به ویژه در بحبوحه جنگ در غزه، تخلفات اسرائیل در کرانه باختری، و تنش ها در امتداد مرزهای لبنان-اسرائیل و سوریه-اسرائیل.

صندلی‌های تقریباً خالی در سالن مجمع عمومی سازمان ملل متحد، جایی بود که نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، امسال سخنرانی خود را ایراد کرد. بسیاری از هیئت‌های نمایندگی تنها برای لحظه‌ای وارد سالن شدند تا بلافاصله و به‌طور نمایشی آن را ترک کنند. کسانی که باقی ماندند، از جمله هیئت آمریکایی – که در مبارزه او علیه حماس از نتانیاهو حمایت می‌کند – و بریتانیا بودند. با این حال، حتی آنها نیز نه بلندپایه‌ترین مقام‌های خود یا سفرای‌شان در سازمان ملل، بلکه عمدتاً دیپلمات‌های رده پایین‌تر را اعزام کرده بودند.

دلایل بسیاری برای پرداختن به جنگ سودان وجود دارد. بیش از ۱۵۰ هزار نفر کشته شده‌اند، بیش از ۱۴ میلیون نفر آواره شده‌اند. حدود ۲۵ میلیون نفر با خطر گرسنگی روبه‌رو هستند، روستاها در آتش می‌سوزند، کودکان از گرسنگی رنج می‌برند و هزاران زن مورد تجاوز قرار گرفته‌اند. در اینجا با بزرگ‌ترین فاجعه انسانی کنونی جهان مواجه‌ایم.
این جنگ بیش از دو سال است که ادامه دارد، اما این مناقشه با یک «مشکل تصویری» روبه‌روست: تقریباً هیچ‌کس به آن توجهی نمی‌کند. حتی در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک در همین هفته، جنگ سودان تنها در حاشیه مطرح شد و زیر سایه جنگ‌ها و بحران‌های دیگر قرار گرفت. هنگامی که آنالنا بربوک در سخنرانی افتتاحیه‌اش درباره منازعات فراموش‌شده جهان سخن گفت، سودان را اصلاً ذکر نکرد.

ما ترس داریم»، پدر بشار می‌گوید. ترس از رفتن به باغ‌های زیتون، ترس از برداشت زیتون. خسارتی بیش از ۱۰۰ هزار یورو برای جامعه، به گفته کشیش، ایجاد می‌شود. و ترس از حملاتی که گویا هیچ‌کس از آن‌ها محافظت نمی‌کند. سازمان خودگردان فلسطین هیچ اختیاری در زمینه امنیت در مناطق B و C ندارد. کشیشان فرقه‌های مختلف گله می‌کنند که مقامات اسرائیلی حمایت کافی از جامعه نمی‌کنند و از «فضای مصونیت از مجازات» سخن می‌گویند.

در حالی که نسل ‌کشی در غزه بی‌وقفه ادامه دارد و شهرک ‌نشینان به همراه ارتش در کرانه باختری به وحشیگری می‌پردازند، جهان با به رسمیت شناختن دولتی که احتمالاً هرگز ایجاد نشود، کمترین وظیفه خود را انجام می دهد.
روز قبل، شهرک‌ نشینان از پاسگاه غیرقانونی جدید در نزدیکیِ روستا، در یک سرقت مسلحانه ی خشونت آمیز، ده‌ها گوسفند را دزدیده بودند. در همان روزی که سازمان ملل متحد کنفرانسی بلندمرتبه در مورد راه ‌حل دو دولت برگزار می کرد و ده کشور غربی به فهرست طولانی کشورهایی که قبلاً این کشور تخیلی را به رسمیت شناخته بودند، پیوستند، جاده آلون [در شرق بیت المقدس] تقریباً خالی از وسیله نقلیه فلسطینی بود. اکنون اکثر جاده ‌های کرانه باختری را با نرده های آهنی مسدود کرده ‌اند و فقط به دلخواه فرماندهان نظامی اسرائیل باز و بسته می‌شوند.

این تصویری نمادین بود و به‌خوبی حساب‌شده. اوایل این ماه، به رهبری رئیس‌جمهور چین، شی جین‌پینگ، حدود دوازده تن از حاکمان خودکامه به میدان تیان‌آنمن در پکن آمدند. در میان آن‌ها ولادیمیر پوتین، رهبر کرملین، کیم جونگ اون، دیکتاتور کره شمالی و همچنین حاکمان قزاقستان، ازبکستان و آذربایجان حضور داشتند. همه آن‌ها از رهبر چین پیروی کردند، کسی که در سخنرانی خویش خود را ضامن «صلح»، «گفت‌وگو» و «همکاری برد-برد» نامید.

بدون توجه به تاریخ نوشتن این چند جمله، آیا تفاوتی در سیر وقایع آن زمان و امروز دیده می شود؟ تنها تفاوت، نشستن نام بنیامین نتانیاهو بجای آریل شارون است. و این داستان، داستان کشتار و ویرانی و نابودی ادامه دارد؛ پزشکان و روزنامه نگاران کشته می شوند، امدادگران هدف شلیک قرار می گیرند، کودکان به قتل می رسند، زنان و مادران با خواندن نام فرزندان گم شده شان ضجه می زنند و سالخوردگان پای آبله و آواره در راهند. قحطی و گرسنگی و کمبود تمام امکانات زیستی بر این قتلها می افزاید.

از آغاز دورهٔ ریاست جمهوری دونالد ترامپ، اقدامات دولت او در زمینهٔ محدودسازی آزادی بیان و بازنویسی روایت‌های فرهنگی و تاریخی آمریکا توجه ناظران و فعالان حقوق بشر را جلب کرده است. بسیاری از کارشناسان، این اقدامات را نوعی «فرهنگ حذف» (Cancel-Culture) دولتی توصیف می‌کنند که در تاریخ ایالات متحده بی‌سابقه است.
ترامپ به شدت علیه هنر و علوم اقدام می‌کند که مطابق میل او نیستند. آثار هنری متعددی از جمله مجسمهٔ آزادی از جنس مقوا با پوستی قهوه‌ای و گوجه‌فرنگی به جای مشعل، پرچم رنگین‌کمانی «پراگرس پراید»، نقاشی خانواده‌های مهاجر و تصاویر فعالانی که از جنبش «جان سیاهان اهمیت دارد» حمایت می‌کنند، به مذاق او خوش نیامده‌اند.

راست افراطی از ناامیدی اقتصادی، ناامنی و محرومیت عناصر مختلف جامعه برای پیشرفت خود، بهره گیری می کند. برای مقابله با راست افراطی، عناصر خواهان حفظ دموکراسی ، باید با احترام گذاشتن به ارزش انسانی وایجاد احساس متعلق بودن ، برنامه ای برای مشارکت دادن اقتصادی همگان و انعطاف پذیری برای شرایط اقلیمی که همه را در برگیرد، را بتوانند ارائه دهند.

همانند بسیاری از زندانیان سیاسی در ترکیه، امام‌اوغلو نیز در زندانی با امنیت بالا در سیلیوری نزدیک استانبول نگهداری می‌شود. مشاور حقوقی او، اوزر، می‌گوید که او در انفرادی است و تماس با دیگر زندانیان به‌طور گسترده ممنوع است. او در سلولی پنج در پنج متری نگهداری می‌شود، دارای تلویزیون است و روزنامه دریافت می‌کند. به گفته دمیرتاش، یکی از نزدیکان او، امام‌اوغلو سلول خود را به نوعی دفتر کار تبدیل کرده است. او به‌طور منظم از سوی وکلای خود، خانواده و همچنین هم‌حزبی‌هایش در زندان ملاقات می‌شود.

مقامات اسرائیل اعلام کرده‌اند که ۳۵۰ هزار نفر شهر غزه را ترک کرده‌اند، تقریباً ۴۰ درصد جمعیت. سازمان ملل تنها از کمی بیش از ۲۰۰ هزار نفر که تا کنون فرار کرده‌اند، سخن می‌گوید. اما فرقی ندارد کدام آمار را بپذیریم، اکثریت هنوز در شهر حضور دارند. بسیاری وضعیتی شبیه خانواده ایاد عزّام دارند: پولی برای سفر ندارند، چادری برای اسکان در دسترس نیست و توانایی دوباره جمع کردن وسایل و رفتن به جنوب را ندارند. یا اصلاً نمی‌توانند فکر جابجایی دوباره و ناامنی بازگشت احتمالی را تحمل کنند.

فرانسه از جهت سیاسی و ارزشهای دموکراسی سوسیال به شدّت تهدید می شود. ماکرون و حزب اش و حامیان تبهکاراش در حال حاضر مشروعیّت حداکثری لازم ندارند. جامعه ی فرانسه رو به بحران سیاسی می‌رود. اما طبقه متوسط و قشربندیهای آن روزبروز محافظه کارتر می شوند. ماکرون و سرمایه داری هار جهانی و فرانسوی، به شدّت دموکراسی و بازمانده ی سیاست های سوسیال را همراه شریک جنایتکارش آلمان و با رهبری ایالات متحده مثل سگ هار تهدید می کند. آینده را نمی توان پیش بینی کرد. افق سیاست بسیار تیره و مبهم است.

غزه سنگ به سنگ، از نقشه حذف می‌شود. یکی از ساکنان می‌نویسد: «واژه ها معنای خود را از دست داده اند و دیگر قادر به بیان آنچه که رخ می‌ دهد، نیستند.»
صبحِ دیروز، دوستی پیامکی فرستاد: «خانواده‌ام را به جنوب فرستادم، اما خودم در شهر غزه می مانم تا با خیابان‌ هایش وداع کرده، برایش سوگواری کنم. تنها، در خانه پدرم نشسته ‌ام و به معدود بناهای تاریخی شهر که هنوز پابرجا هستند فکر می‌کنم. نمی‌دانم فردا چه خواهم کرد. آیا دلتنگی‌ام برای خانواده‌، بر من غلبه کرده و به جنوب خواهم رفت؟ یا شجاعت این را خواهم داشت که بمانم تا خون، استخوان و گوشتم با خاک و خاکستر غزه که سنگ به سنگ از جهان زدوده می‌شود، درهم آمیزد؟».

در حالی که نیروهای زمینی اسرائیل در شهر غزه پیشروی می‌کنند، یک کمیسیون تحقیق سازمان ملل، اسرائیل را به نسل‌کشی متهم کرده است.
قصد ویژه برای نسل‌کشی، که در اتهام نسل‌کشی اهمیت مرکزی دارد، «با توجه به مجموع شواهد» محقق شده است: به گفته ناوی پیلای، رئیس کمیسیون تأسیس‌شده در ۲۰۲۱دولت اسرائیل «طی تقریباً دو سال، یک کمپین نسل‌کشی با هدف خاص نابودی حماس در غزه اجرا کرده است». گزارش به‌طور مشخص به نامه‌ای از نتانیاهو در نوامبر ۲۰۲۳ اشاره می‌کند که طبق نظر کمیسیون، عملیات در غزه را با «جنگ مقدس نابودی کامل» مقایسه کرده است.

گرچه دربازه زمانی جنگ سرد،سازمان ملل متحد در قلب توافق‌نامه هلسینکی به تواقنامه های کاهش سلاح های اتمی مشارکت فعال داشت،امروزه اما با پیوستن هلسینکی بمثابه کشور بی طرف به پیمان ناتو،خود به مهره ای از تعارض جهانی تبدیل شده است. با این حال نباید ناامید شد و با تقویت سازمان ملل متحد،می تواند دوباره به نقش تعیین‌کننده‌ای تبدیل شود. کشورهای عضو بریکس،به همراه اکثر کشورهای به اصطلاح جنوب جهانی،تنها کشورهایی هستند که پیشنهادهای چندجانبه‌ای را برای حل این مناقشه ارائه داده‌اند، درحالی که از اصول اساسی سازمان ملل قاطعانه دفاع می‌کنند.آنها نیز به درجات مختلف از پیامدهای سیاست‌های بلوکبندی جدید رنج می‌برند. باید بر تلاش‌های آنها برای یافتن راه‌حلی درراستای منافع مشترک جهانی و تمام بشریت تکیه کنیم.

در جهان، اسرائیل از پیش تا حد زیادی تنها ایستاده است. حتی دوستانش صبر و اعتمادشان را از دست می‌دهند. دونالد ترامپ، فریدریش مرتس، آن‌ها شروع به فاصله گرفتن می‌کنند. اما نتانیاهو بار دیگری بر دوش جامعه می‌گذارد: اسرائیل باید از نظر اقتصادی مستقل باشد، خودکفا باشد، سلاح‌هایش را خودش تولید کند و به «سوپر اسپارتا» تبدیل شود. اسپارتا! در یونان باستان، شهری بود نظامی‌گرایانه، که از کودکی با جنگ‌آموزی تربیت می‌شد و توسط جنگجویان اداره می‌شد.

ارتش اسرائیل حمله زمینی در غزه را آغاز کرده است. شاهدان عینی از بمباران‌ها خبر می‌دهند. کمیسیون سازمان ملل اسرائیل را به نسل‌کشی متهم کرده است.
ارتش اسرائیل روز سه‌شنبه یک عملیات گسترده زمینی در شهر غزه آغاز کرد. یک مقام نظامی به خبرنگاران گفت: «ما به سمت مرکز شهر غزه پیشروی می‌کنیم.» به گفته او، ارتش در طول شب «مرحله اصلی» نبرد در این شهر علیه سازمان اسلام‌گرای فلسطینی حماس را آغاز کرده است. ارتش اسرائیل شمار نیروهای حماس در این منطقه را «بین ۲ تا ۳ هزار نفر» برآورد می‌کند.

در سال‌های اخیر چه خبرهای هولناکی از برزیل نشنیده‌ایم: رسوایی‌های فساد، آشفتگی کرونا، جنگل‌های بارانی در آتش. یک ترس جای ترس دیگر را می‌گرفت. ریاست‌جمهوری بولسونارو اوج یک سقوط نمایشی را نشان داد و به نماد بحران کشوری شد که در غیر این صورت شاد و رنگارنگ بود. حتی اگر پیش‌تر بسیاری با نگاهی رمانتیک و نادیده گرفتن تاریخ به برزیل نگاه می‌کردند، سال‌های اخیر نمونه‌ای به‌طور واقعی هولناک از قدرت‌گیری جهانی راست افراطی بودند.

در ایران ماتم زده کنونی که گروگان حاکمیت تمامیت‌خواه و فرقه گرایی مذهبی جمهوری اسلامی است، این جنبش همچنان زنده است و با همبستگی تاریخی تبعیض شدگان این سرزمین که با آن پیمان بسته‌اند تا پیروزی مردم علیه تمامیت‌خواھی و تأمین و تضمین برابر حقوقی شھروندان سراسر کشور، فارغ از هویت تاریخی، فرهنگی، زبانی، جنسی و جنسیتی، دینی و عقیدتی و تعلق جغرافیائی، همچنان ادامه دارد.

آیا ایالات متحده از حمله هوایی اسرائیل علیه مذاکره کنندگان حماس در دوحه، پایتخت قطر، اطلاع داشت یا خیر؟ مشخص نیست! اما دیگر شکی نیست که اسرائیل دارای اختیارات کامل برای انجام اقدامات خویش است. پس از دهه ها برخورداری از مصونیت کامل از مجازات برای نقض قوانین و هنجارهای بین المللی، دیگر اسرائیل از انجام اقدامات خود درنگ نخواهد کرد. گذشته از قربانیان اقدامات اسرائیل، قربانی اصلی تشدید تنش اسرائیل، اعتبار ایالات متحده است.

از بیمِ انتخابات آزاد یعنی«جهش به سوی ناشناخته» که تهدیدی برای سلطه‌ی فردی‌ تو بود، قانون اساسی را پایمال کردی، انگار که چیزی جز یک برگی بی‌ارزش، چیز بیشتری نیست. انتخابات را به نمایشی مضحک بدل ساختی: رأی‌دادن به یک نامزد واحد. جلسات «شورای عالی» را بدل به سرودهای مدیحه‌سرایی و کف‌زدن‌های بی‌پایان در تمجید خود کردی، و در فاصله‌ی میان آن جلسات، نمایندگان «عزیز کرده» را در سکوت از میان برداشتی، مصونیت‌شان را به سخره گرفتی و به همگان گوشزد کردی که فرمانروای حقیقی سرزمین شوروی نه «شورا» بلکه شخص تو است.

جنگ سرد ، جنگی بود از نظر تاریخی غیر طبیعی، بطور ناخوشایندی طولانی و بدون هیچ مبدا و نتیجه روشن. و هم به طرز شگفت‌انگیزی گسترده، به‌گونه‌ای که بیش از هر یک از دو جنگ جهانی قرن بیستم، شایستهٔ عنوان «جنگ جهانی» است. و در هیچ مفهوم روایی مشخصی جای نمی‌گیرد. این جنگ همزمان تراژدی، کمدی و حماسه بود—تراژدی در پیامدهای خونینش، کمدی (گاهی) در جنون تضمین‌شدهٔ متقابل، و حماسی از حیث ماهیتش، جدالی تایتانیک در چند دهه‌. جنگ سرد به‌طرزی عجیب اغفال کننده بود؛ هم به‌عنوان مجموعه‌ای از درس‌های سیاست خارجی و هم انبوهی از خطاهای هولناک. چه کسی برندهٔ جنگ سرد بود؟ چه کسی بازندهٔ آن؟ این‌ها هنوز پرسش‌هایی زنده‌اند.

ما اکنون لحظه جالبی را تجربه می‌کنیم که در آن هنوز مشخص نیست چه چیزی جایگزین ایده غرب خواهد شد. ما نمی‌دانیم مردم در پنج سال آینده چگونه جهان را مفهوم‌بندی خواهند کرد. تکتونیک ایدئولوژیک در حال جابجایی است و پیامد نامشخص است. برای مدت ها ، دو مدل رقیب از تفکر تمدنی، تفکر بر اساس فرهنگ‌ها، غالب بودند: یک مدل چندقطبی است و دولت‌هایی را فرض می‌کند که از نظر فرهنگی جدا اما برابر هستند - ولادیمیر پوتین اینجا، شی جین پینگ آنجا، نارندرا مودی طرف دیگر. مدل دیگر فرهنگ را با غرب یکی میگیرد و بقیه جهان را غیرمتمدن می‌داند. این موضع ایالات متحده برای مدت طولانی بود؛ و این طرز تفکر در ماه‌های اخیر به سود مردی چون بنیامین نتانیاهو بوده است. اکنون یک احتمال سوم روی میز است.

اولین بار در ۱۰ اکتبر ۲۰۲۳ کشته شدم: آن زمان خانه‌ام در بیت‌لاهیا را ترک کردم ــ خانه‌ای که به «منطقه قرمز» در شمال‌شرقی غزه تبدیل شده بود ــ و به خانه خواهرم در جبالیا رفتم. بعد به خانه مادربزرگم. در ۲۰ نوامبر ۲۰۲۳ ــ روز تولدم ــ تصمیم گرفتیم پیاده به سمت جنوب حرکت کنیم، از ایست بازرسی نتساریم. تقریباً نیم روز تمام راه رفتیم. در خانه خاله‌ام در خان‌یونس توقف کردیم ــ نه این‌که از پیش برنامه‌ریزی شده بود، بلکه چون اصلاً نمی‌دانستیم واقعاً باید به کجا برویم. دوازده روز بعد دوباره دستور رسید که باید به رفح برویم. آن زمان دستم زخمی بود؛ حتی نمی‌توانستم کیف خودم را حمل کنم.

رژیم مرتجع ولایت فقیه در طول تاریخ ننگین خود، با دستاویز قرار دادن انواع و اقسام توجیهات تبلیغاتی، از جمله پررنگ کردن تفاوتهای مذهبی و تبدیل آنها به اختلافات و نزاع های شیعی-سنی، تنش آفرینی در منطقه و مانع تراشی بر سر راه هرگونه اتحاد عمل کشورهای عرب در مقابله با جنایات اسرائیل، همواره یکی از موانع اصلی اتحاد ملت های خاورمیانه علیه سلطه ی امپریالیسم و اقدام مشترک دولت های این منطقه بوده است.

»  هشدار به فریبکاری های رژیم ملاها در افکار عمومی داخل و خارج از کشور
»  اسموتریچ لاف نمی زند: طرح الحاق ۸۲% از سرزمین های کرانه باختری، یک نقشه راه است.
»  کارت انصراف (سرگذشت یک بلشویک از سفر به ایران تا مرگ در فرانسه)
»  نسل‌کشی در غزه
»  چین می تواند اصلاحات نهادی جهانی را رهبری کند
»  سانسور در ایالات متحده
»  دفتر خاطرات روزانه غزه توالت‌های ابتدایی بین پرده‌های نازک
»  خبرنگار فلسطینی: ما نمی‌میریم، بلکه کشته می‌شویم