پرسش اصلی من این است: چطور حماس همه‌ی این تحقیرها را تحمل کرده است؟ حماس باید غزه را ترک می‌کرد. تنها برای این‌که دروغ‌های اشغالگران اسرائیلی را رسوا کند که می‌گویند: «ما همه‌ی این کارها را فقط به خاطر حماس می‌کنیم.»
من باور دارم حقیقت این است: اشغال، مردم را گرسنگی می‌دهد و می‌کشد، زیرا می‌خواهد آنان را از سرزمین‌شان براند و آن را برای خود و جمعیت خود تصاحب کند. در کرانه‌ی باختری تقریباً هیچ فعالیتی از سوی حماس وجود ندارد، با این حال فلسطینیان همچنان به دست شهرک‌نشینان و سربازان اسرائیلی کشته می‌شوند. حماس باید مدت‌ها پیش غزه را ترک می‌کرد – حتی برای این‌که به جهان نشان دهد هدف واقعی اشغالگران چیست.

آنچه در زیر می‌خوانید، زندگی راسکولینکوف، از فعالین بلشویک در انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ است که به شکل نوشته بلندی در مجله "لتره بین‌المللی" (Lettre International) شماره ۱۴۷ منتشر شده است. زندگی راسکولینکف که سودای انقلابی جهانی در سر داشت، به علت حضور او در تاریخ ایران (جنبش جنگل) و سرانجام مرگ مشکوک او در فرانسه، در پی مخالفت با استالین، می‌تواند برای خواننده ایرانی نیز جالب باشد.

فقط در ماه ژوئیه، ارتش اسرائیل بیش از ۱۳۰۰ حمله به محله‌های فلسطینی انجام داد. ساکنان دائماً مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند، زیرا می‌دانند که هر سربازی با مصونیت از مجازات عمل می‌کند و هیچ کس مداخله نخواهد کرد. «ما می‌بینیم که هر سرباز مانند یک فرمانده رفتار می‌کند، هر کاری که دلش بخواهد انجام می‌دهد، بدون ترس از مقام های بالاتر.»

در حالی که اسرائیل غزه را به اردوگاه مرگ تبدیل کرده و به الحاق کرانه باختری ادامه می‌دهد، فرانسه یکبار دیگر، به‌رسمیت شناختن دولت فلسطین در ماه سپتامبر آینده را اعلام کرد. فرانسه که در گذشته در خاور نزدیک دارای نفوذ بود، بدین ترتیب یک‌ سد و چهل و نهمین کشوری خواهد بود که این گام را برمی‌دارد. این تأخیر تا حد زیادی مدیون نقش یک ساختار خوشه‌ای قدرتمند سیاسی و رسانه ای است که به‌سود تل آویو عمل می‌کند.

نتانیاهو مدت‌هاست که به‌شدت با یک توافق جامع برای آزادی گروگان‌ها مخالف است، زیرا حماس برای چنین توافقی پایان قطعی جنگ را شرط می‌داند. با این حال، بیش از ۷۰ درصد مردم اسرائیل خواهان پایان درگیری‌ها و دستیابی به توافق هستند. نخست‌وزیر، با سیاست جنگ‌طلبانه‌اش، در جامعه تا حد زیادی منزوی شده است. گفته می‌شود که هنوز ۵۰ گروگان در اسارت حماس هستند که حدود ۲۰ نفر از آن‌ها زنده‌اند. سرنوشت آن‌ها برای اکثریت بزرگی از جامعه مهم‌تر از هر چیز دیگری است؛ اما نتانیاهو بارها نابودی حماس و دستیابی به «پیروزی کامل» را به‌عنوان هدف اصلی خود مطرح کرده است.

امروز روزم را با سه ساعت تدوین صحنه‌های رنج و درد برای ساخت یک ویدئوی کوتاه آغاز کردم، ویدئویی که می‌خواستم در شبکه‌های اجتماعی منتشر کنم تا شاید به گوش جهان برسد—اگر اینترنت یاری می‌کرد. سپس راهی شدم تا در شهر غذا توزیع کنم.
در مسیر بیمارستان، از پشت شیشهٔ خودروی توزیع، به چهرهٔ همشهریانم نگاه می‌کردم. چطور ممکن است یک چهره این‌همه اندوه را در خود داشته باشد؟ مردم زیر آفتاب قدم می‌زدند، گویی خورشید به آنان مدیون است. دبه‌های آب و بسته‌های هیزم بر دوش داشتند؛ گران‌بها همچون طلا.

ابتدا خیلی‌ها به این دستور توجه نکردند و برخی ماهیگیران ادامه دادند، انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. اما صبح سه‌شنبه ۱۵ ژوئیه همه چیز فرق داشت. دوازده کشتی جنگی اسرائیلی با اندازه‌های مختلف در نزدیکی بندر غزه ظاهر شدند. در آن زمان دریا پر از مردم بود — کودکان، بزرگسالان، ده‌ها قایق ماهیگیری که حداقل می‌توانستند چند نفر را سیر کنند. قایق‌های ماهیگیری فوراً عقب نشستند — شاید این‌گونه از حمله‌ای نجات پیدا کردند. کشتی‌های جنگی مانورهای خود را در نزدیکی ساحل اجرا کردند و چند تیر هشدار به آب شلیک کردند.

در اینجا جایی است که ترامپ می‌تواند وارد عمل شود. او در هفته‌های منتهی به آغاز ریاست‌جمهوری‌اش، اعلام کرد که جنگ سوریه ، جنگ آمریکا نیست — و حق با او بود. اما این بدان معنا نیست که آمریکا هیچ نقشی نباید ایفا کند. ترامپ قرار نیست روابط اسرائیل و ترکیه را احیا کند — هیچ‌کدام از دو کشور تمایلی به این کار ندارند. اما چون اردوغان برای ترامپ احترام خاصی قائل است و نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، بابت بمباران تأسیسات هسته‌ای ایران به او بدهکار است، ترامپ می‌تواند کاری کند که رؤسای جمهور پیشین نتوانستند: برخوردی قاطع و مستقیم با طرف‌های درگیر. او می‌تواند طرحی را روی میز بگذارد پیشنهادی که بطور مشخص «همین است که هست» برای اسرائیلی‌ها، سوری‌ها، ترک‌ها و کشورهای حاشیه خلیج فارس تلقی شود.

اکنون هشتادمین سالگرد بمباران اتمی ژاپن فرا رسیده است و در این هشتاد سال – دست‌کم در مقیاس کلی جهان – صلح برقرار بوده است. اما این صلح امروز به‌نظر من بیش از هر زمان دیگری در خطر است؛ حتی بیش‌تر از اوایل دههٔ هشتاد، زمانی که تنش‌های جنگ سرد بین شرق و غرب به نقطهٔ حساسی رسیده بود. نهادهای مهم و ارزشمندی مانند سازمان ملل متحد، صندوق بین‌المللی پول و اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر – که تا چندی پیش آن‌ها را بدیهی می‌پنداشتیم – امروز زیر سؤال رفته و به شکلی که هرگز پیش‌تر ندیده بودم، در معرض آزمون قرار گرفته‌اند. همین‌طور توافقات بین‌المللی اقتصادی و تجاری که تاکنون پایه‌ای برای جلوگیری از جنگ‌ها بوده‌اند. به‌عنوان کسی که عملاً تمام عمر خود را در دوران صلح گذرانده‌ام، وضعیت کنونی را به‌شدت خطرناک احساس می‌کنم.

امروز صبح، مثل همیشه، از محل خواب در مدرسه راهی بیمارستان اروپایی شدم، جایی که پدر زخمی‌ام بستری است. بیمارستان، مثل مدرسه، در الفخاری، بین رفح و خان‌یونس قرار دارد. تقریباً پنج دقیقه طول کشید تا از خیابان بازار بیمارستان عبور کنم و یاد فروشنده‌ای افتادم که هر روز در آنجا موسیقی پخش می‌کند. به سمتش رفتم و با او صحبت کردم.

آقای لولا ۷۹ ساله گفت که این "شرم آور" است که آقای ترامپ تهدیدهای خود را در سایت رسانه های اجتماعی خود، «تروث سوشیال» صادر کرده است. او گفت: "رفتار رئیس جمهور ترامپ از همه معیارهای مذاکرات و دیپلماسی منحرف شده است. "وقتی یک اختلاف تجاری ، یک اختلاف سیاسی دارید ، تلفن را برمی دارید ، یک جلسه را برنامه ریزی می کنید ، صحبت می کنید و سعی می کنید مشکل را حل کنید.،کاری که شما انجام نمی دهید ، اما، شما مالیات می گیرید و اولتیماتوم میدهید."