تانکها و بولدوزرها و همۀ دیگر ابزار کشتار و ویرانی، همچون سالیان و سالیان پیش همچنان در غزه مشغول کشتن آدمها ، از کوچک و بزرگ و خراب کردن خانه ها و ساختمانها از کلبه و برج تا بیمارستان و مدرسه هستند. در این سرزمین هیچ چیز تغییر نمی کند، جز نام فرمانروای نسل کشی و کشتار.
کمی به گذشته برگردیم:
"کشتار فلسطينيها به دست ارتش اسرائيل و به فرمان آريل شارون، همچنان ادامه دارد و روزی نيست که تعدادی کشته نشوند و چند خانه ويران نگردد. مدام به خشونت و وحشيگری ارتش اسرائيل افزوده می شود و تمام ميثاقهای بين المللی حقوق بشر، پشت پردۀ تبليغات محو شده است".
این چند جمله، آغازگر مطلبی است با عنوان (نامه های راشل، شهادتی صميمانه از آنچه بر فلسطين می رود) که در 23 ماه می 2003 در نشریۀ اینترنتی عصر نو درج شده است. مطلب، حاوی ترجمۀ نامه های راشل کوری دختر جوان آمریکائی است که شانزدهم ماه مارس همان سال، در غزه، زیر چرخهای بولدوزر تحت فرمان آریل شارون لِه شد.
بدون توجه به تاریخ نوشتن این چند جمله، آیا تفاوتی در سیر وقایع آن زمان و امروز دیده می شود؟ تنها تفاوت، نشستن نام بنیامین نتانیاهو بجای آریل شارون است. و این داستان، داستان کشتار و ویرانی و نابودی ادامه دارد؛ پزشکان و روزنامه نگاران کشته می شوند، امدادگران هدف شلیک قرار می گیرند، کودکان به قتل می رسند، زنان و مادران با خواندن نام فرزندان گم شده شان ضجه می زنند و سالخوردگان پای آبله و آواره در راهند. قحطی و گرسنگی و کمبود تمام امکانات زیستی بر این قتلها می افزاید.
چگونه می توان حرف مردی میانسال را که خود غبارآلود و ترسخورده از زیر آوار بمباران ساختمانی در آمده است که در آن چندین کودک کشته شده اند فراموش کرد. او رو به دوربین فریاد می زند "بچه ها را می کشند... آخه بچه چیکار به جنگ داره..." . واقعاً چه کسی پاسخگوی این پرسش دردناک است "بچه چیکار به جنگ داره"؟
آنچه سبب تکرار نام و داستان راشل کوری در نشریات فارسی و فرانسوی همراه با تصویر او و چگونگی کشته شدنش در روزهای اخیر می شود، فیلمی است که خانم "سیمون بیتون"، کارگردان و مستندساز مراکشی، به نام "راشل" تهیه کرده است، تصویر بالای متن، پوستر همین فیلم است.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
لینکهای ترجمۀ نامه ها و فیلم راشل :
ـ نامه های راشل کوری:
