در بیست ماه گذشته، جایگاه روسیه در خاورمیانه به شدت فرسوده شد. واکنش اسرائیل به حملات ۷ اکتبر حماس، به به محور مقاومت — شبکه‌ای تحت حمایت ایران که روسیه با آن روابط نزدیکی برقرار کرده بود — به شدت آسیب زده است. رژیم اسد در سوریه، که مدت‌ها مشتری ارزشمند روسیه محسوب می‌شد، به شکلی فاجعه‌بار از هم فروپاشید. حملات آمریکا و اسرائیل به تأسیسات هسته‌ای ایران، مهم‌ترین متحد منطقه‌ای روسیه را به شدت تضعیف کرده است. در نتیجه، اعتبار روسیه به عنوان حامی و ضامن امنیت در منطقه، به شدت لطمه خورده است. در خاورمیانه جدیدی که اکنون در حال شکل‌گیری است، دیگر نیازی به مسکو نیست.

با ادامه جنگ و ویرانی در نوار غزه که وارد دومین سال خود شده، انتقادات در بسیاری از کشورها افزایش یافته است. رئیس‌جمهور فرانسه، امانوئل مکرون، بارها نگرانی خود را از وضعیت انسانی در این منطقه محاصره‌شده اعلام کرده و از اقدامات اسرائیل به‌شدت انتقاد کرده است. او در پایان ماه ژوئیه اعلام کرد که فرانسه قصد دارد فلسطین را به‌عنوان یک کشور به‌رسمیت بشناسد. این اقدام قرار است هم‌زمان با نشست مجمع عمومی سازمان ملل در پاییز امسال عملی شود. در این صورت، فرانسه نخستین کشور بزرگ غربی خواهد بود که این گام را برمی‌دارد. مکرون گفت که هدف از این تصمیم، کمک به یافتن راه‌حلی سیاسی برای مناقشه خاورمیانه است.

کودکان هر روز به مناطق خطرناک می‌روند تا هیزم، کارتن و نایلون از خیابان‌ها جمع کنند و در این فقر شدید به خانواده‌هایشان کمک مالی کنند. برخی خانواده‌ها از آب شست‌وشوی مستقیم از زیر زمین می‌نوشند که آنها را در معرض بیماری‌های معده قرار می‌دهد. کودکان وقتی ظهرها برای جمع‌آوری نیازهایشان به خیابان‌ها می‌روند، بدن‌های کوچک‌شان در معرض سوختگی خورشید و بیماری‌های پوستی ناشناخته‌ای قرار می‌گیرد که ناشی از باقی‌مانده‌های جنگ و باروت ارتش اشغالگر است. این روزها بیماری‌های پوستی شایع شده‌اند که بیمارستان‌ها به دلیل کمبود تجهیزات پزشکی و دارو توان مقابله با آن را ندارند.

در ۱۴ ژوئیه، فرانسه به یاد حمله به باستیل، این روز را گرامی‌می‌دارد، رویدادی که در سال ۱۷۸۹ آغازگر انقلاب فرانسه شد. داستان‌های وحشتناکی پیرامون این زندان دولتی نقل می‌شد. اما کسانی که در آنجا زندانی بودند، لزوماً شرایط بدی نداشتند.
ملکه فرانسه، ماری آنتوانت، که هم‌عصرانش او را گاه زن شهوت‌ران، گاه بلوندی احمق و گاه جاسوسی خائن به میهن می‌نامیدند، از نظر فکری کاملاً در جریان وقایع بود. او در شامگاه ۱۴ ژوئیه ۱۷۸۹ در نامه‌ای به دوست صمیمی‌اش، پرنسس دو لامبال، نوشت: «همه چیز از دست رفته است. باستیل در اختیار پاریسی‌هاست».

نتانیاهو در یک کنفرانس مطبوعاتی در ماه مه اعلام کرد که اجرای دیدگاه ترامپ اکنون شرط پایان دادن به جنگ است. هفته گذشته، بنا به گزارش ها، مدیر موساد برای گفتگو در مورد انتقال «داوطلبانه» «صدها هزار فلسطینی» به کشورهای ثالث به واشنگتن سفر کرد. در تمام این مدت، بحران گرسنگی غزه به طرز چشمگیری بدتر شده است، و گروگان ها همچنان در سیاه چال های حماس رنج می برند. به جای تسریع پایان درگیری، پیشنهاد ترامپ برای طولانی کردن آن سازماندهی شده است. تا زمانی که رئیس جمهور صریحا هدف بیرون راندن ساکنان غزه را رد نکند، همچنان برنامه های او برای منطقه به جایی نخواهد رسید.

به‌نظر من، ما واقعاً از یک مرز عبور کرده‌ایم. باید به حرف بایدن گوش می‌دادیم و اجازه نمی‌دادیم خشم ما را از درون ببلعد. البته، نمی‌دانم ملت‌های دیگر در چنین شرایطی چگونه واکنش نشان می‌دادند. به آنچه بایدن گفت فکر کنید: ایالات متحده وارد جنگ‌های افغانستان و عراق شد—جایی که هزاران نفر کشته شدند و شهرهای کامل ویران گشتند. میل به تلافی در ما حتی بیشتر بود، زیرا عاملان این حمله در نزدیکی ما زندگی می‌کردند. برخی از قربانیان در کیبوتص‌ها، پیش از آن داوطلبانه بیماران غزه‌ای را برای درمان به بیمارستان‌های اسرائیلی منتقل می‌کردند. همین مسئله خشم عمومی را افزایش داد.

ما در ماه گذشته بارها مقابل در خانه رئیس ارتش، ایال زامیر، تجمع کرده‌ایم. این کار را به صورت شیفتی انجام می‌دهیم. او مکث می‌کند و با مادران صحبت می‌کند. ما از او می‌خواهیم این جنگ بی‌معنی را تمام کند. مادران جمعیتی سخت‌گیر و پرخشم‌اند، آنها ترسیده و ناامیدند. گفتگوها واقعاً دلخراش است. نتانیاهو فرزندان ما را به عنوان مهره‌های شطرنج به کار می‌گیرد تا خودش سیاسی باقی بماند.

فانون به‌عنوان روان‌پزشک، انقلابی و نظریه‌پرداز، مبارزه‌اش علیه نژادپرستی را گامی در ادامه‌ی نظریه‌ی بیگانگی مارکس می‌دانست. به باور او، سیاه‌پوستان در ساختارهای اجتماعی نسبت به خود بیگانه‌اند؛ زیرا نمی‌توانند رابطه‌ای مثبت با خود به‌عنوان یک سوژه برقرار کنند، چراکه سیاه‌بودن از لحاظ تاریخی با ویژگی‌های منفی و نژادپرستانه پیوند خورده است. باید استعمارشدگان را «از خودشان نیز رها کرد» ــ یعنی از درونی‌سازی الگوهای استعمار. در اندیشه‌ی فانون، همواره سخن از «استعمارزدایی از آگاهی» نیز هست ــ حتی در مورد سفیدپوستان.

آنچه تجربه‌ی چپ اروپا در سال‌های اخیر نشان می‌دهد، این است که هیچ اتحاد پایداری نمی‌تواند به نیرویی مؤثر در خدمت طبقه‌ی کارگر بدل شود، مگر آن‌که بر پایه‌ی استقلال طبقاتی، انسجام سیاسی روشن، و پیوند زنده با مبارزات واقعی زحمتکشان شکل گرفته باشد. آن‌جا که توافقات صوری، دموکراسی‌های بی‌عمل و ملاحظات دیپلماتیک جای جهت‌گیری انقلابی را گرفته‌اند، اتحادها نیز بیش از آن‌که موتور پیشروی باشند، به بازتولید سردرگمی و انفعال منجر شده‌اند. مترجم

ما داوطلبانه و به‌عنوان نشانه‌ای از حسن نیت و اراده‌مان، سلاح‌هایمان را نابود می‌کنیم»، این را بسه هوزات، بانفوذترین زن در پ‌ک‌ک، پیش از مراسم خلع سلاح گفت. زمان و مکان دقیق این مراسم تا مدت‌ها پیش از آن مخفی نگه داشته شده بود. بنا بر گزارش‌ها، تنها حدود ۲۰۰ نفر اجازه‌ی حضور در محل را داشتند؛ در میان آنان، سیاست‌مدارانی از حزب دموکراتیک خلق‌ها (DEM) از ترکیه، نمایندگانی از دولت عراق و چند خبرنگار گزینش‌شده. پخش زنده‌ای در کار نبود. تصاویر با تأخیر منتشر شدند و روزها بر گزارش‌های رسانه‌ای ترکیه سایه انداختند.

منصوبان ترامپ واقعاً توانایی خارق‌العاده‌ای در دروغ‌گویی دارند. «آر.اف.کندی جونیور» می‌گوید که دلسرد کردن مردم از تزریق واکسن سرخک هیچ ارتباطی با بزرگ‌ترین شیوع سرخک در دهه‌های اخیر ندارد. همه دولتی ها می‌گویند که می‌توانیم هزینه‌های مدیکید را طی یک دهه، به میزان ۸۰۰ میلیارد دلار (تقریباً ۱۰ درصد) کاهش دهیم، بدون آنکه کسی را از این برنامه خارج کنیم. و رئیس سابق DOGE، «ایلان ماسک»، گفت ۲۰ میلیون نفر فوت‌شده همچنان مزایای تأمین اجتماعی دریافت می‌کنند.

تمرکز قدرت در بخش نفت، که توسط قذافی ایجاد شد، بذر بی‌ثباتی را نیز کاشت. پس از سرنگونی او، همان میادین نفتی به دارایی‌هایی مناقشه‌آمیز تبدیل شدند. دولت وحدت ملی و ارتش ملی لیبی برای کنترل آنها رقابت کرده‌اند؛ رقابتی که بارها منجر به تعطیلی ترمینال‌ها و خطوط لوله شده و باعث وقفه‌های پرهزینه‌ای شده که دولت را از درآمد محروم کرده و بحران مالی لیبی را عمیق‌تر کرده‌اند. علیرغم ظهور بازیگران و نهادهای جدید، وابستگی دولت به نفت همچنان مانند گذشته است و اقتصاد لیبی همچنان به‌شدت فاقد تنوع است.

سیستم مالی ایالات متحده همواره مستعد بی‌ثباتی و بحران بوده است. با این حال، اکنون تحت دولت جدید ترامپ که در حال پیشبرد کاهش شدید مقررات، از جمله در بخش ارزهای دیجیتال است (بخشی که خانواده‌ی ترامپ در آن منافع مالی عمده‌ای دارد)(۱)، این سیستم مالی بیش از هر زمان دیگری آسیب‌پذیر شده و خطرات جدی برای اقتصاد گسترده‌تر به همراه دارد. البته، این مسئله برای دونالد ترامپ، خانواده‌اش و دوستان میلیاردرش اهمیت چندانی ندارد. برای ترامپ، معنای واقعی "اول آمریکا" همان "ثروت‌اندوزی شخصی" است.

همه‌ی آنچه امروز تجربه می‌کنیم، به من احساسی می‌دهد انگار یکی از شخصیت‌های سریال «بازی مرکب» هستم. ما برای بقا می‌جنگیم، با چالش‌هایی ناشناخته روبه‌رو می‌شویم و نمی‌دانیم زنده از این مهلکه بیرون خواهیم رفت یا جسدمان بیرون برده خواهد شد. اینجا ممکن است کشته شوی چون برای غذا جنگیده‌ای، چون از خانواده‌ات دفاع کرده‌ای یا فقط چون سعی کرده‌ای از مرگ بگریزی. هیچ تضمینی برای زنده ماندن وجود ندارد، هیچ خیابانی امن نیست — فقط شانس است که شاید روزی دیگر از زندگی را به تو هدیه دهد.

نسل‌کشی، نکته مرکزی‌اش این است که مبتنی بر یک نیت مشخص است. بدون نیت نسل‌کشی، نسلی‌کشی رخ نمی‌دهد. و این نیت، که موضوع پیچیده‌ای است، باید خیلی خاص باشد. یعنی: فلسطینی‌ها باید از سوی اسرائیل با قصد نابودی کامل یا جزئی گروه‌شان کشته شده باشند، همان‌طور که در کنوانسیون سازمان ملل آمده است.
واضح‌ترین نشانه نیت نسل‌کشی زمانی است که یک طرح نابودی وجود داشته باشد، مانند پروتکل وان‌زِه نازی‌ها در سال ۱۹۴۲ درباره «راه‌حل نهایی مسئله یهود».

«نتانیاهو از طریق قدرت دادن و حمایت از باندهای جنایتکار و استفاده از کمکهای انسانی به‌ عنوان سلاح، در پی آنست که نوار غزه را به ممالک متخاصم تجزیه کند، که تنها پادشاه آن، هرج‌ و مرج است.» برای حفظ این وضعیت، اسرائیل حتی حاضر است از رهبر یکی از باندهای محلی در جنوب غزه که به داعش وابسته است، حمایت کند.
به قول یک مقام ارشد سازمان ملل متحد: «اینها احتمالاً تنها افرادی هستند در غزه که می‌توانند تا ۱۰۰ متری تانک اسرائیلی یا سربازان اسرائیلی نزدیک شوند، بدون آن‌ که آسیبی ببینند.»

آنیلویچ وقتی درمی‌یافت این طرح را دولت اسرائیل — همان دولت یهودی که بر پایهٔخاطرۀ قربانیان گتوی او شکل گرفته — در سر می‌پروراند، دلش می‌شکست. و اگر می‌فهمید یسرائیل کاتس، کسی که این ایده را مطرح کرده، فرزند بازماندگان هولوکاست است، پدر و مادری به نام‌های مئیر کاتس و ملخا (نیرا) دویچ از ناحیه مارامورش در رومانی، که بیشتر خانواده‌شان را در اردوگاه‌های مرگ از دست داده‌اند، دیگرهوش از سرش می پرید، هیچ نمی‌فهمید. آن‌وقت چه می‌توانست به پسرشان بگوید؟

چگونه می‌توانم «محافظ» باشم وقتی جنگنده‌ها خانه‌ام را به تلی از خاک تبدیل می‌کنند، پهپادهای در حال پرواز خواب را از چشمانمان می‌دزدند و کوچ اجباری تنها ضمانت زنده‌ماندن است؟ چگونه می‌توانم «تأمین‌کننده» باشم وقتی محاصرۀ ۱۸ سالۀ اسرائیل اقتصادمان را نابود کرده، و محاصره ای شدیدتر ما را به گرسنگی می‌کشاند و نزدیک شدن به کامیون کمکهای بشردوستانه به معنای خطر مرگ است؟

چگونه می‌توان این را تعریف کرد، وقتی که ۶۰۰۰۰۰ نفر مجبور می‌شوند در یک اردوگاه محصور شده و نظامی‌وار در چادر زندگی کنند و اجازه خروج ندارند؟ آیا هیچ اصطلاح مناسبی برای این وضعیت به ذهنشان نمی‌رسد؟ نگران نباشید، کارشناسان روابط عمومی اسرائیل قبلاً برای طرح جدید وزیر دفاع اسرائیل، اسراییل کاتز، یک توصیف آماده کرده‌اند: بر ویرانه‌های شهر مرزی بمباران‌شده رفح، قرار است یک «شهر انسانی» ساخته شود.

سید احمد ترسیده است. او در یک چت واتساپی می‌گوید: «نمی‌دانم کی دوباره می‌توانم خبری بدهم. شاید آمدن به اینجا کار عاقلانه‌ای نبود. افغانستان امن‌تر بود»، در این روزها اتصال اینترنت در تهران قطع بود. سپس یکی از همسایه‌ها با کمک اینترنت ماهواره‌ای استارلینک ایلان ماسک، ارتباط را برقرار کرد؛ اما استفاده از آن در واقع ممنوع بود. احمد با هیجان می‌گوید: «هرکس از استارلینک استفاده کند، دستگیر می‌شود و شاید حتی اعدام.» نام واقعی این مرد سی‌وچندساله البته احمد نیست. او حدود یک سال پیش از کابل به تهران گریخت.

جنگی که اسرائیل در ایران براه انداخته، اوج سلسله وقایعی است که تقریباً چهل سال پیش، در دوران نوزادی حکومت دینی در ایران آغاز شد. چرا این سرسختی برای دستیابی به سلاح هسته ای در آینده و یا دستیابی به ظرفیت مونتاژ آن؟
حکومت دینی حاکم بر تهران [ایران] از سال ۱۹۷۹ به مزایای «بمب» اعتقاد دارد. قرار است این بمب، رژیم را در برابر تجاوز خارجی حفظ کند و برتری استراتژیک ایران را در خاورمیانه تضمین نماید. در حالیکه حاصل آن می‌تواند کاملاً بر عکس باشد : تضعیف بی پایان حاکمیت دینی ؛ اگر نخواهیم بگوئیم فوراً کشنده برای جمهوری اسلامی.

همچنین مشخص نیست که بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) چه زمانی دوباره به ذخایر اورانیوم ایران دسترسی خواهند داشت. روز پنج‌شنبه، مجلس ایران طی قانونی همکاری با ناظران بین‌المللی را به‌طور موقت متوقف کرد. اگر رژیم تهران بر این تصمیم باقی بماند، نظارت بر برنامه هسته‌ای ایران بسیار دشوار – و حتی ناممکن – خواهد شد.
دونالد ترامپ احتمالاً شرایطی پیچیده به وجود آورده است: او بمب بر سر رژیمی ریخته که حالا از هفته آینده قصد دارد پای میز مذاکره بنشاند و آن را متقاعد کند که ذخایر اورانیومش را واگذار کند.

البقاع یکی از معدود کسب و کارهایی در غزه بود که علیرغم جنگ توانست باز بماند. این کافه به دانشجویان و کسانی که می خواستند مطالعه کنند، روزنامه‌نگارانی که در صدد نوشتن گزارش خود بودند و به (فریلنسر)هایی که سعی داشتند در بحبوحه قطعی‌های برق و آوارگی‌های مکرر همچنان دورکاری کنند، دسترسی به اینترنت ارائه می‌داد. در حالی که زندگی در سراسر نوار غزه متوقف شده بود، مردم در البقاع دور هم جمع می شدند، روی صندلی‌های پلاستیکی می نشستند و هر نوع نوشیدنی، که هنوز در محاصره موجود بود، را می‌نوشیدند و لحظات کوتاه آرامی را با همکاران و عزیزانشان می‌گذراندند.

اما در نظریه، حزب ماسک می‌تواند در انتخابات میان‌دوره‌ای کنگره در سال آینده و حتی در انتخابات ریاست‌جمهوری دو سال بعد، بخشی از آرای کلیدی جمهوری‌خواهان را از آن خود کند.
ماسک روز جمعه، همزمان با امضای قانون مالیاتی جدید توسط ترامپ، یک طرح احتمالی برای مبارزه سیاسی منتشر کرد. او اعلام کرد که قصد دارد چند کرسی در مجلس نمایندگان و سنا را به دست آورد و به یک نیروی تعیین‌کننده در تصویب قوانین مهم بدل شود.

ماه ژوئن هرگز در روسیه به عنوان «ماه پراید» جشن گرفته نشده است. برعکس، جامعه LGBTQ+ در روسیه همواره تلاش کرده‌است آرام و بی‌سروصدا بماند تا مقامات را تحریک نکند. اما به نظر می‌رسد که مقامات روسیه امسال برعکس عمل کرده‌اند و به‌نوعی «ماه همجنس‌هراسی» را جشن گرفته‌اند. در حالی‌که در سراسر جهان رژه‌هایی به مناسبت روز کریستوفر استریت برگزار می‌شد، مسئولان روسیه موج جدیدی از سرکوب‌ها را آغاز کردند و سلسله‌ای از پرونده‌های کیفری علیه جامعه همجنس‌گرای روسیه به جریان انداختند.

»  دونالد ترامپ؛ جنگجوی صلح یا پلیس جهان