یادداشت‌های غزه
چطور ممکن است حماس همه‌ی اینها را اجازه داده باشد؟

غزه ویران شده است: نویسنده‌ی ما می‌پرسد چگونه حماس در این میان توانسته همچنان در این نوار ساحلی بماند.
عکس: امیر کوهن / رویترز

ستون «یادداشت‌های غزه»
نوشته: محمود المصری
نویسنده‌ی ما به یأس و ناامیدی هم‌وطنانش، به گرسنگی و مرگ‌ها می‌اندیشد – و از خود می‌پرسد: چرا حماس غزه را ترک نمی‌کند؟

۱۲ اوت ۲۰۲۵
ساعت ۱۷:۳۵

چندی پیش برادرم به مراکز توزیع کمک‌های بشردوستانه در مرز رفت. از سر ناچاری: احساس می‌کردیم همه‌چیز در حال تمام شدن است – غذایمان و آبمان، نیرویی که داشتیم. در راه بازگشت، برادرم پسر چهارده‌ساله‌ای را دید که جعبه‌ای از مواد غذایی حمل می‌کرد. گروهی از پسران دیگر تلاش می‌کردند آن را از او بگیرند. وقتی برادرم این صحنه را دید، به سوی او رفت. پسرک گفت: «این غذا برای خانواده‌ام است، لطفاً کمکم کن.» برادرم سپس چاقویی بیرون کشید، مهاجمان را پراکنده کرد و پسر را سالم به خانه‌اش رساند. با این‌که برادرم خود هنوز نوجوان است، می‌داند مسئولیت خانواده را به دوش کشیدن یعنی چه. و نیز می‌داند چیزی برای خوردن نداشتن چه معنایی دارد.

در نوار غزه قانون جنگل حاکم است: کسانی که به مراکز توزیع می‌روند و غذایی برای خود نمی‌یابند، به غارتگر تبدیل می‌شوند و به ضعیف‌ترها حمله می‌کنند. مردم به مراکز کمک‌رسانی می‌روند – اما نیروی اشغالگر اسرائیل حتی آنجا نیز آنان را می‌کشد. چنین بود سرنوشت پسری به نام امیر، که ماجرایش در شبکه‌های اجتماعی نیز بازتاب یافت. سربازی که پیش‌تر برای «بنیاد بشردوستانه غزه» کار می‌کرد، داستانش را این‌گونه روایت کرده است: امیرِ سیزده‌ساله آمده بود تا غذا بگیرد. حتی دست سرباز را بوسیده بود. و بعد همان‌جا به ضرب گلوله کشته شد.

وضعیت در نوار غزه همچنان فاجعه‌بار است: در برخی مناطق شدت بمباران کاهش یافته و در برخی دیگر آتش‌باران افزایش یافته است. گرسنگی همچنان به‌عنوان سلاح جنگی به کار گرفته می‌شود و ما را می‌کشد. چرا جهان منتظر مانده تا کودکان به اسکلت‌های انسانی بدل شوند؟ چرا منتظر می‌ماند تا آنان بمیرند؟ در غزه اجساد در میان آوارها افتاده و می‌پوسند، بی‌آن‌که کسی بتواند به آن‌ها دست یابد – حتی آمبولانس‌ها هم نه.

آنچه اشغالگران اسرائیلی واقعاً می‌خواهند

اما پرسش اصلی من این است: چطور حماس همه‌ی این تحقیرها را تحمل کرده است؟ حماس باید غزه را ترک می‌کرد. تنها برای این‌که دروغ‌های اشغالگران اسرائیلی را رسوا کند که می‌گویند: «ما همه‌ی این کارها را فقط به خاطر حماس می‌کنیم.»

من باور دارم حقیقت این است: اشغال، مردم را گرسنگی می‌دهد و می‌کشد، زیرا می‌خواهد آنان را از سرزمین‌شان براند و آن را برای خود و جمعیت خود تصاحب کند. در کرانه‌ی باختری تقریباً هیچ فعالیتی از سوی حماس وجود ندارد، با این حال فلسطینیان همچنان به دست شهرک‌نشینان و سربازان اسرائیلی کشته می‌شوند. حماس باید مدت‌ها پیش غزه را ترک می‌کرد – حتی برای این‌که به جهان نشان دهد هدف واقعی اشغالگران چیست.

محمود المصری ۲۰ ساله است، از جنوب نوار غزه می‌آید و تاکنون بارها آواره شده است.
از آغاز جنگ، خبرنگاران بین‌المللی نتوانسته‌اند به نوار غزه سفر کنند و از آنجا گزارش دهند. در «یادداشت‌های غزه» ما صداهایی را از درون به گوش می‌رسانیم.

این یادداشت‌ها عمدتاً در صفحات خارجی روزنامه taz منتشر می‌شود.