بررسی علمی و هرمنوتیک اسلام و قرآن، بیش از یک سده در غرب آغاز شده و یکی از نتایج آن مشخص کردن تاریخ و معنای اجتماعی و فرهنگی قرآن و قداست زدایی از قرآن است. این بررسی علمی اجازه داد تا دین شناسی علمی از اسلامگرایی مجزا شده و این شرایط نوین فهم ریشه های تئولوژیکی و آنتروپولوژیکی و تاریخی و جامعه شناسی را مهیا ساخت. فرهنگ توضیح و تفسیر حاکم در ایران معتقد بر الهی و آسمانی بودن قرآن و برتری این نوشتار و کامل بودن آن برای تمام تاریخ بشریت بوده و می باشد.

رواج جو ضد عربی ـ ضد اسلامی میان ایرانیان مقیم خارج را می توان در بی اعتنائی و عدم حمایت ایرانیان مقیم خارج (در سایت های ایرانی) از کشتار و اخراج مسلمانان مظلوم «روهینگیایی» (میانمار) بدست دیکتاتوری نظامی ـ بودائی میانمار دید. ایرانیانی که بابت کشتار چند روزنامه نویس فرانسوی بدست داعش "سینه" چاک کردند، اما به کشتار هزاران «یزیدی» ("عرب") بدست همان داعش بی اعتنا ماندند.

آغاز تاریخ قدیم ایران متاسفانه نه تنها بواسطه تمرکز گرایی و آریا زدگی سیاست حاکم دوره پهلوی سانسور و با حذف دوران های لولوبی، ماننائی، کوتی و خصوصا عیلامی وسیله باصطلاح محققین ایرانی به دوران "دوهزار و پانصد ساله" منحصر گشته و با هخامنشیان شروع شد. بلکه بدلیل آریازدگی اروپائی محققین خارجی نیز بر اساس "تفضل آریائی" و با پیشفرض های "آریائی و هندواروپائی" به تاریخ ایران نگریستند. دلیل رواج این بینش عقیدتی و سیاسی در میان باصطلاح مورخین ایرانی و خارجی سابق این بود که بر اساس این نگرش پارسها و هخامنشیان بعنوان مکلمین به زبانی "هندواروپائی" اولین تشکیل دهنده دولت جهانی معرفی می شدند. تا فضل زبان و فرهنگی "هندواروپائی" بعنوان اولین فرهنگ جهانی به این وسیله مسلم شود.