مسئله ی اسیدپاشی به زنان در اصفهان در دو هفته ی گذشته در صدر خبرهای داخلی و بین المللی بوده است. بازتاب گسترده ی این خبر، نشان دهنده ی حساس بودن موضوع و حکایت از افزایش خشونت علیه زنان دارد. اما از سوی دیگر اعتراض ها به خشونت علیه زنان این بار بر خلاف اعتراضات مختلف سالهای گذشته، تنها محدود به فضای مجازی نشد. شاید همین مسئله یعنی بسط و گسترش اعتراضات به خارج از فضای مجازی، حکایت از عمق فاجعه ی پیش آمده علیه زنان است. تجمع و اعتراض مسالمت آمیز مردم در شهرهای اصفهان و تهران پاسخ روشنی به خشونت گرایان افراطی بود، کسانی که قصد دارند با ایجاد فضای ارعاب و وحشت، امنیت زنان را در جامعه خدشه دار کنند. افراط گرایانی که امروز راه دیگری را برای راندن زنان به حاشیه ی خانه ها نمی بینند.

گروهی از مجلس نشینان، به بهانه طرح هایی همچون صیانت از حریم حجاب و عفاف، راه بر تبعیض و خشونت زن ستیزان بیش از پیش می گشایند. زنان و مردان برابری خواه در صحن همان مجلس به متانت و استواری گرد هم آمدند و فریاد حق خواهی سر دادند. اما تعریف زمامداران از اغتشاش و ناامنی با تعریف زنان و مردان صلح طلب و معترض به ناامنی تفاوتی به اندازه دستگیری سریع این زنان و آزاد بودن اسیدپاشان بود. روزگار غریبی است خواهران!

این روزها، خبرها را دنبال می‌کنم و تنها سکوت می‌کنم. سکوت من اما از رضایت نیست. حمله‌های نیروهای داعش و مقاومت زنان کوبانی و... اما این بار سخن از پایتخت فرهنگی جهان اسلام است که در آن خبری از فرهنگ نیست. هنوز چند روزی از زمزمه‌هایی مبنی بر تعطیلی مرکز مطبوعات اصفهان نگذشته بود که اوضاع اصفهان دوباره خبرساز شد. این بار باز هم زنان قربانی شدند. زنان اصفهان در این روزهای پاییزی حال خوبی ندارند. این پرسشی است که هزار بار از خود پرسیده‌ام: خشونت علیه زنان تا کی ادامه دارد؟

در این روزهایی که با فاجعه اسیدپاشی زنجیره ای در اصفهان روبه رو بودیم و نگرانی هایی که برانگیخت یک پرسش این بود که این حرکات سازمان یافته بوده یا نه؟ شواهد نشان داد که این طور بوده ولی نگرانی ها رفع نمی شود. حتی اگر باندهای اسیدپاشی پیدا و کشف بشوند باز نگرانی به قوت خود باقی است چون ذهنیت اسیدپاش به طرزی باورنکردنی قوی است و همگان حس اش می کنند! اسیدپاشی مجازاتی است که بیرون از خانه رخ می دهد و به نوع و شکل حضور زنان در اجتماع ربط دارد.

«موجودی» که شدن را آغاز کرده، «موجودی» که هست دیوارهای کنترلگر تحمیلی نمی خواهد. زنجیر نمی خواهد، بند نمی خواهد و این ساده ترین و اولین پیامی است که «وجود یافتن»، «شدن» و «بودن» با خود دارد. اما «موجودی» که «شدن» را آغازیده، شاید قیّم بخواهد.

این روزها شاهد اقداماتی نگران کننده توسط نمایندگان مجلس شورای اسلامی تحت عنوان «طرح صیانت از حریم عفاف و حجاب» هستیم که آشکارا ناقض حقوق انسانی و قانونی زنان ایران بوده و بسترساز اعمال خشونت، تبعیض و تضییع هر چه بیشتر حقوق زنان آگاه ایرانی است و قانونی کردن چنین رویکرد زن ستیزی خود می تواند به ترویج و به کارگیری خشونت های بیشتر علیه زنان در جامعه منجر گردد.

آقای مطهری نماینده اصولگرای مردم تهران در مجلس شورای اسلامی که با نامه ها و مصاحبه هایی در مورد رهبران محصور جنبش سبز به شجاعت و ساختارشکنی ملقب شده اند و از همین رو نیز محبوبیتی در بین برخی از حامیان جنبش سبز کسب کرده اند، چندی پیش ضمن سوال از وزیر کشور در مورد وضعیت عفاف و حجاب تصاویری از زنان ساپورت پوش تهران- که خود تهیه کرده بودند- در صحن علنی مجلس نمایش داده و خواستار برخورد دولت با این زنان شدند تا به قول ایشان مردم اراده دولت در این زمینه را به خوبی احساس کنند. وی این نوع پوشش زنان را ناامنی فرهنگی نامید، آنگونه ناامنی که هم وزیر کشور را زیر سوال می برد هم دولت را. و البته ریس جمهور و سخنگوی هیات دولت نیز در واکنش به مسئله حجاب، زنان فوق را بیمار نامیدند.

درحالی که در شهر تاریخی اصفهان فضای ترس و وحشت به خاطر ظهور افرادی که بدون «دلیل مشخص» به صورت زنان اصفهانی اسید می پاشند موج می زند، نماینده مردم اصفهان در مجلس شورای اسلامی در دفاع از طرح «حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر» سخنرانی می کند و این پرسش را برای ما زنان ایجاد می کند که به راستی نمایندگانی که امروز بر کرسی مجلس تکیه زده اند، نماینده چه کسانی هستند؟ آیا آنان نماینده «اسیدپاشانی» هستند که بر چهره زنان ایرانی اسید بغض و کینه و خشونت می پاشند و یا نماینده مردمی که امروز خواستار دستگیری هرچه سریع تر مسببان اسیدپاشی های اخیر در اصفهان هستند؟

در هفته ی گذشته طرحی با عنوان حمایت آمران امر به معروف و ناهیان از منکر، در دستور کار مجلس قرار گرفت و کلیات این طرح با ۱۵۶ رأی موافق و ۲۳ رأی مخالف و هشت رأی ممتنع تصویب شد. این طرح که در جلسه علنی ۱۷ مهر مجلس شورای اسلامی اعلام وصول شد «صیانت از حریم عفاف و حجاب» نام دارد و به امضای ۳۶ نماینده همچون روح‌الله حسینیان، حسین نجابت، غلامرضا مصباحی مقدم، مهرداد بذرپاش، ابراهیم کارخانه، زهره طبیب‌زاده، فاطمه آلیا، نیره اخوان بیطرف، لاله افتخاری و حسن کامران رسیده است.

روزگاری پدران و مادران ما انقلابی کردند که یکی از خواسته های آن، رفع قانون کاپیتولاسیون بود. قانونی که امتیاز خاص به برخی از اتباع غیرایرانی ساکن ایران می داد. آن قانون با انقلاب برداشته شد اما امروز می بینیم که کاپیتولاسیون از نوع دیگری حکمفرما شده است. قانون نانوشته که به زنان غیرایرانی امتیازات خاصی می دهد و زنان ایرانی از این امتیازها محروم اند. نمونه هایش این روزها در همه جا می بینیم. همین چند روز پیش در مراسم افتتاحیه برگزاری اجلاس «آی.

غنچه قوامی، دختر ۲۵ ساله با ملیت ایرانی – انگلیسی، فارغ التحصیل رشته حقوق از دانشگاه سواز لندن است که اسفند ماه سال ۱۳۹۲ پس از پایان تحصیلات اش به ایران بازگشت. او در روز سی ام خرداد ماه برای تماشای بازی والیبال ایران و ایتالیا در مقابل ورزشگاه آزادی در کنار جمعی از زنان حضور یافته بود، در همان روز به همراه تعدادی دیگری از زنانی که خواستار حضور به داخل ورزشگاه برای دیدن مسابقه بودند دستگیر شد. با این حال او نیز به همراه بقیه زنان در همان روز با اخذ تعهد و توقیف وسایل شخصی اش از بازداشتگاه وزرا آزاد شد.

گفت و شنود زیر با اندکی حذف و تعدیل در مجله نافه شماره ی ۴۸، به صورت کاغذی به چاپ رسیده، اما نسخه زیر متن کامل این گفت و شنود است:
«خانه ی پدری»: گوری که در آن زیبایی، جوانی، انرژی، زنانگی دفن می شود. نسل پشت نسل می گذرد و هنوز که هنوزاست نه اهمیت اندیشه ی نو و جوان برتری می گیرد و نه وجه زنانه هستی با وجه مردانه در تعادل و تعامل.

هفته گذشته واقعن که هفته پُرمشغله ای بود. تمام طول هفته یک ریز بارندگی داشتیم. بارندگی در این فصل گرما آن هم در روزهای آخر ماه ژوئیه، همه را غافلگیر کرد؛ انگار سقف آسمان سوراخ شده بود چه یک ساعت هم باران بند نمی آمد. چکه کردن آب از سقف ها مجبورمان کرد تا برای تعمیرشان، کلی به دست و پا بیفتیم و یک عالمه تلاش کنیم تا راه‌‌حلی بیابیم. نبود مردها در صومعه، ما زنان را واداشته که همه کارهای ریز و درشت مربوط به صومعه ـ حالا باغبانی باشد یا بنّایی، نان پختن و...

معنی نیویورک دهه پنجاه برای یک دختر این بود که او می‌بایست متروهای پر ازدحام را تحمل می‌کرد و همینطور مردانی را که در واگن ها تنه می‌زدند یا خودشان را به او می‌چسباندند. ممکن بود یک دست بیگانه دراز شود و جاهایی از بدن تو را لمس کند، اتفاقی که هر روز در راه مدرسه هم می‌افتاد. نه تنها جوان و خام بودم و از اعتماد به نفس کافی برخوردار نبودم، بلکه از ماهیت اینکار هم درک درستی نداشتم. نمی‌دانستم این اتفاق ها ناشی از تکان های قطار هستند یا عمدی در کار است.