اینجا کسی که داعیه فمینیسم دارد باید تکلیفش را با مسأله جنگ و نظامیگری روشن کند، با جنگ می‌شود یا مخالف بود یا موافق. یعنی نمی‌شود هم فمینیست و صلح طلب بود و هم از شرکت زنان در خط مقدم جبهه به وجد آمد. فمینیسم صلح طلب، هدفش نفی جنگ است و جستجوی راهی برای حذف یا تعدیل سیاست‌های جنگ طلبانه. فمینیسمی که به دنبال برابری در خط مقدم جنگ و خونریزی است و آن را به شکل فرصت می‌بیند، بدون تردید یک فمینیسم منحط است که انسانیت و صلح و سلامت بشر را قربانی برابری خواهی کور و بی‌منطق کرده است.

نشریة زبان زنان، رعایت امور بهداشتی را با اهمیت می‌داند و از این‌رو در چندین شماره زیرعنوان «حفظ‌الصحه»، رهنمودهای علمی و عملیِ مفیدی را برای زنان ارایه می‌دهد. صدیقه دولت آبادی، زبان زنان را مدرسة سیار خواند. نقش خود را با طبیب یکی می‌دانست: «این همه ناگواری‌ها و بی‌عدالتی‌ها روح معارف پروری مرا تقویت کرده، بر آن‌ وا‌داشت. بدون اندیشه و هراس، مدرسة سیّاری به وجود آورم و چون نسخة طبیب به بالین بیماران خانه‌نشین بیکار بفرستم، تا درحدود امکان به بیداری و هوشیاری زنان مدد شده باشد. در تأثیر این افکار، زبان زنان به وجود آمد.».

او یکی از اولین زنان ایرانی است که به خاطر مبارزاتش، بار ها دستگیر و سال ها زندانی بوده (اولین دستگیری - سال ۱۳۲۵ ) و یکی از فرزندانش را نیز درهنگام فرار از زندان به دنیا آورده است و به همین دلیل، این فرزند ‍پسر «فراری» نامیده شد.

رضا ابراهیم زاده، همسر او از اعضای گروه موسوم به ۵۳ نفر است که در دوران رضاشاه پهلوی به خاطر عقایدشان دستگیر و زندانی شدند .

تولد نهضت حق رای زنان ایران با اعلام قانون اساسی مشروطه همزمان واقع شد. این قانون با الگوبرداری نه چندان دقیق و ماهرانه از کشورهایی مثل بلژیک و هلند تدوین شده بود. رنگ و بوی سنتی و مذهبی غالب بر مواد طرح شده در قانون اساسی موجب نادیده گرفتن حقوق زنان شد و آنان را همراه با مهجوران و مجرمان از حق رای محروم کرد. بدین ترتیب زنانی که در مبارزات مشروطه خواهی نقش فعالی داشتند در مواجهه با این تبعیض وارد عرصه جدیدی از مبارزات مستقل و برابری خواهانه شدند.

نگاهی هر چند گذرا به تاریخ دستیابی کشور‌ها به معیارهای انسانی، اجتماعی دموکراتیک این نکته را یادآوری می‌کند که هر ملتی برای دموکرات کردن جامعۀ خود الزاماً به فعالیتهای حقوق بشری روی آورده است. به این معنا که انسان‌ها در هر نقطه‌ای از این جهان، مهم‌ترین معیاری که برای سنجش دموکراسی بر سر آن توافق دارند، موضوع حقوق بشر است. برابری عادلانه و امکان رشد و زندگی بالنده افق نهایی آروزی بشری شده است. موضوعی که افت و خیزهای بسیاری را تا به امروز طی کرده است و بنابر باور و پایداری مردم تصمیم گیرنده سرنوشت خود را رقم زده است.

ساختار پدرسالار جامعه به طور دایم در فکر این بوده و هست که چگونه این قوانین نابرابر را حفظ کند و قوانین تبعیض آمیز دیگری به آن بیفزاید. در این میان نقش «خانواده سنتی» که همسو با این تفکر بوده است متأسفانه به این چرخش وارونه، بسیار کمک کرده است که خود حکایتی دیگر دارد. در دوران پیش از انقلاب اغلب خانواده های سنتی نظرشان این بود که دختران در خانه بمانند و خانه داری یاد بگیرند تا اینکه به مدرسه رفته و باسواد شوند. معتقد بودند که سواد، دختران را فاسد می کند و به بیراهه می کشاند.

یکی از دلایل مطرح شده برای تصویب قانون مذکور«حفظ سلامت و رفت ‌و آمد، ورود و خروج خانم ها و مراجعات زیاد بانوان مجرد برای سفر به خارج از کشور به ویژه سفرهای زیارتی»2 عنوان شده است. سخنگوی کمیسیون امنیت ملی هم در همین زمینه اعلام کرد :« غیرت ما اجازه نمی‌دهد که زنان ما در برخی از کشورها به امور فساد کشیده شوند. تجربه سختی است که بخواهی وارد هتلی در استانبول شوی و متوجه شوی که دختران ایرانی در آنجا به چه اموری مشغول‌اند.»

جنبش زنان عرب با ظهور چهره‌هاي شاخصي چون فاطمه مرنيسي، نوال سعداوي، آسيه جبار و ديگر چهره‌هاي شاخص توانسته است جنبش اجتماعي و فرهنگي زنان عرب را به سطوح تئوريك ارتقا دهد و در سطح بين‌الملي تجربه زيسته و نگاه خود را كه نگاهي ويژه زن عرب است به دنيا عرضه كند. اما جنبش زنان ايران هرچند از جنبۀ فرهنگي، اجتماعي و حقوقي در ابعاد بسيار تكامل يافته‌تر است اما در عرصۀ نظر فاقد چهره‌ها و نقطه نظرات ويژه خود است.

روز سه شنبه 26 دی ماه 1391، در محل دفتر «مرکز مطالعات و تحقیقات زنان»، نشستی با عنوان «نواندیشی دینی و زنان» برگزار شد. این نشست، سومین جلسه از سلسله جلساتی است که با عنوان «نکوداشت مطالعات زنان ایران» و به یادبود «فریده ماشینی» برگزار شد.
در ابتدای این نشست، «رحیم عبادی»، همسر فریده ماشینی در مورد آراء و اندیشه های همسرش در رابطه با بحث نواندیشی دینی و زنان گفت: «فریده ماشینی یکی از تلاش هایش تبیین رابطه میان زنان و نواندیشی دینی بود که به همت او و یاران اش، نشستی را در حسینیه ارشاد تحت همین عنوان برگزار کرد.

من هم وقتی جوان تر بودم و در سن نوجوانی، دنیا طور دیگری بود. هیچ چیز غیر ممکن نبود، آینده روشن بود و من قهرمان این آینده و ستاره درخشانی بودم که سرمشق زندگی اطرافیانش می شد. قدرت ام بی حد بود و توان مقاومت ام در برابر مشکلات ستودنی و چیزی نبود در جهان که بتواند این غرور و افتخار را بشکند.

مسلما هدف جایزه (رسیدن به موقعیتِ برابر برای زنان و مردان در دیده شدن آثار) هدفی فمینیستی است و من با افتخار می‌گویم که بله، جایزه‌ی خورشید یک حرکت فمینیستی در شعر ایران است. اما انتخاب آثار بر اساس معیارهای صرفا فمینیستی انجام نشده؛ شعریت آثار برای داوران در درجه‌ی اول اهمیت قرار داشته است. حال، اگر اثری که بر اساس معیارهای داوران ما از نظر شاعرانگی در سطح بالایی قرار گرفته است از زبان زنانه هم برخوردار باشد، چه بهتر! هر چند که خود بهتر از من می‌دانید که آنچه در شعر ایران نادر است، زبان زنانه است، اما به هر حال، هستند شاعران انگشت‌شماری که بدون خودسانسوری، با زبان وجود خود، با زبانِ تن خود، با زبانی که هویت دارد و ریشه‌اش به اعماق تاریخ زنان می‌رسد، می‌نویسند و من به عنوان یک شاعر زن به آنها افتخار می‌کنم.

گویا کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس، با توجه به اعتراضات گسترده نسبت به لایحه جدید گذرنامه، تلاش کرده است تا با تغییرات ظاهری در ماده 15 لایحه جدید گذرنامه، همچنان زنان مجرد را از حق طبیعی خود برای ورود و خروج آزادانه از کشور، محروم سازد. به گزارش خبرگزاری ایسنا، کمیسیون امنیت ملی وسیاست خارجی مجلس شورای اسلامی در جلسه عصر امروز خود بررسی لایحه گذرنامه را به اتمام رسانده است

روزهایی بود که کاشی های حیاط خانه مان آنقدر برایم بزرگ بودند که در پناه خلوت های عصرانه، خیال را آنگونه ببافم که هر کاشی برایم خانه ای باشد و پناهی و دیگری همسایه ای آشنا که همیشه در خانه اش به رویم باز است و می توانم بی هیچ دغدغده ای از کاشی خانه ام به کاشی همسایه پناه برم تنها با یک پرش کوتاه ...

دختر هند،‌ بله دختر هند بر اثر تجاوز شش اوباش به او و عوارض ناشی از آن درگذشت. وجدان عمومی در سطح داخلی و بین المللی به درد آمد و قربانی را به عنوان دختر هند ملقب ساختند. کسی هنوز اسم او را نمی داند. چون سنتها در هند اجازه نمی دهد که اسم دختر را در فضای عمومی منتشر کرد. اما نگاهی به نشریات نشان می دهد که این القاب گاهی شاعرانه هم می شود. مثل آرام بخواب، دختر هند . دختر هند از سنگاپور بازگردانده شده است.

«بهارجنبش زنان، روایتی از اشک ها و لبخندها» نام کتاب تازۀ نوشین احمدی خراسانی است. با خواندن کتاب، ناگهان خاطره ها با دلبری و گاهی رندانه شروع کردند به رژه رفتن از مقابل دیدگانم؛ درست مانند سریالی جذاب و دنباله دار که می بینی و لذتش را در مرور کردن بیشتر احساس می کنی. هنگام مطالعه انگار که خودم را در ورق های کتاب باز می یافتم. چه روزها و لحظه های شورانگیزی بود. چه تجربه ها و آموزه ها و حکایت هایی بود، چه ندانم کاری ها و چه آزمون و خطاهایی...!

زنان نویسنده در لابلای برگ های آثار خود پیچیدگی ها، پرسش ها و چالش هایی را بیان کرده اند که زنان با آن ها روبرو هستند. و اگر این آثار را پهلو به پهلوکنار هم بگذاریم چهل تکه ای رنگین و جاندار از تیپ ها و موقعیت های وجودیِ زنانه بدست می آوریم که همچون پردۀ نقاشیِ مواجی گوشه های مختلف زندگی زنان را نشان می دهد و هر زنی خود را در بخشی و تابی از آن باز می شناسد.

مدرسه فمینیستی: نویسندگان زن در طی بیش از چهل سال گذشته با عبور از واقعگرایی و افشای محرومیت های زنان به کاویدن خلوت درون آنها پرداخته و تلاطمات، بن بست ها و پرسش های مشترکی را برملا کرده اند و از این رهگذر نشان داده اند که به تصادف یا تفنن، قصه نگفته اند بلکه «شهرزادوار و هنرمندانه» از خود مایه گذاشته اند. فرنگیس حبیبی در مطلب زیر با بررسی و بازپردازی دقیق شخصیت های زن در داستان های نویسندگان زن ایرانی «چهل تکه ای» از تیپ ها و موقعیت های زنانه را در آثارسه نسل نویسندگان زن ایرانی در برابر چشمان خواننده می گشاید. مطلب زیر سخنرانی فرنگیس حبیبی در بیست و سومین سمینار بنیاد پژوهشهای زنان ایرانی است که در ژوئن 2012 در بوستون برگزار شد.

مدرسه فمینیستی: او را به عنوان "درخت زن"[1] می شناسند. خانم وانگاری ماتائی[2] اولین زن طرفدار محیط زیست از کشور کنیاست که توانست در سال 2004 جایزۀ صلح نوبل را دریافت کند. بی تردید بزرگترین امتیاز جایزه نوبل این بود که جهانی نه تنها با چهره و گفتار او آشنا شد بلکه بسیاری به حمایت از مبارزۀ زنان کشورش پرداختند. نام او نیز به عنوان مبارز حقوق بشر و محیط زیست شناخته و اعتبار بین المللی بدست آورد.

یارا اسام عکسش را، در حالی که نوشته ای با مضمون زیر در دست دارد، در فیس بوک گذاشته است: من ۱۶ سال دارم و از ۱۲ سالگی مورد آزار و اذیت جنسی قرار داشته ام. به همین جهت از قیام زنان در دنیای عرب حمایت می کنم. من احساس می کنم که آلوده شده ام فقط به این جرم که دخترم.

مدرسه فمینیستی: هزینة دیداری چند دقیقه‌ای با پزشک و پوشش بیمة حلبی مناسب آتیه‌سازان برای کاستن هر چه سریعتر از تعداد بازنشستگان را فراموش کنید. هزینه‌های سرسام‌آور آزمایشگاه و رادیولوژی و سونوگرافی و اسکوپی‌های مختلف را هم این قدر به رخ نکشید. همچنین نگران نباشید که می‌گویند بیهوشی با داروهای چینی عواقب مرگبار دارد.