سال ها پس از نامگذاری ۲۵ نوامبر به عنوان روز جهانی «نه به خشونت علیه زنان» توسط زنان فعال آمریکای لاتین، در‌سال ۱۹۸۱، خشونت علیه زنان در سراسر جهان همچنان و با شدتی هر چه بیشتر از طریق جنگ‌‌، کشتار و فقر روزافزونِ ادامه دارد. ما زنان ایرانی نیز تحت حکومتی اقتدارگرا، فاسد و دینی، به‌رغم سال‌ها مبارزه و پرداخت بهای سنگین، از جمله تحمل انواع مجازات، زندان، شکنجه و اعدام، ستم و تبعیض بی‌سابقه‌ای را تجربه می‌کنیم.

خشونت درون خانواده، خانواده به عنوان حوزه‌ای خصوصی و به عنوان مکانی ایمن برای آسایش اعضای آن تعریف شده است و چنین انتظار میرود که ایمنی و آسایش برای زنان نیز فراهم باشد ولی، کهن بودن و پراکندگی وسیع خشونت خانگی به آن وجه پدیده‌ای جهانی را داده است و خانه تبدیل به جایی شده که به صورت عام محل اعمال خشونت‌های مختلفِ مردان، به ویژه مردان فامیل نسبت به زنان و وسیله‌ای برای کنترل زنان در فضای خانه و تثبیت قدرت مردان است که توسط ساختارها و نهادهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در اختیار مردان قرار داده شده است. تبدیل خانواده به حریم خصوصی، نه تنها برای زنان امنیت و آسایش در پی نداشته بلکه، موجب عدم اعلام خشونت و پنهان ماندن آن درون این نهاد و آشکار نشدن آن در سطح جامعه شده است.