شنبه شب گذشته , یک روز پیش از مراسم پایانی هفتادمین جشنواره سینمایی کن جایزه نخست بهترین فیلم دربخش (نوعی نگاه) که سی هزار یوروست به محمد رسول اف فیلمساز ایرانی بخاطرفیلم ( لرد ) تعلق گرفت . این فیلم که با عنوان ( یک مرد درستکار ) درفرانسه نمایش عمومی خواهد داشت بازگو کننده فسادی است که در درون رژیم مردم ستیز جمهوری اسلامی ریشه دوانیده است . حکایت مردی به نام رضا در روستایی از توابع فومن که همراه همسرش حدیث و پسرش سهند دوراز هیاهوی شهر در مزرعه خویش به شغل پرورش ماهی مشغول است . ولی از آنجا که بخش بزرگی از زمین های منطقه دراختیار شرکتی وابسته به مقام های بلند پایه کشوراست از اوخواسته میشودکارش را متوقف کند .

ترامپ با نیت پراکنده کردن بذر «نابسامانی، اغتشاش و نابودی» در خاورمیانه به ایران حمله می‌کند. نیت خیری در گفتار و کردار او نیست. او کشورهای منطقه را از ارتباط‌های سیاسی و اقتصادی با ایران می‌ترساند تا هر چه بیشتر ایران را منزوی و تنها کند. بدیهی است که در این روش، روسیه و چین هم استثنایی بر قاعده نیستند. یعنی فشار آمریکا بر این دو کشور هم هر روز بیشتر خواهد شد تا نیت شوم ترامپ و سرمایه‌داری نئولیبرال به کرسی بنشیند. نابسامانی در خاورمیانه، در معنای فروش اسلحه بیشتر به همه‌ی کشورهای منطقه خواهد بود که اقتصاد ورشکسته‌ی آمریکا را شاید از سقوط نجات دهد. پیمان فروش 110 میلیارد دلار جنگ‌افزار به سعودی‌ها، یعنی تضمین دست کم 10 تا 15 سال رونق صنعت اسلحه‌سازی آمریکا. یعنی ایجاد فرصت‌های کاری که ترامپ به هوادارانش قول داده بود. یعنی نابودی خاورمیانه به قیمت به‌سامان شدن اقتصاد آمریکا.

برای پوپولیسم دوره انتخابات، یکی از فرصتهای بزرگ برای خودنمایی است. در زمان انتخابات کاندیداها برنامه و شخصیت خود را ملاک اصلی گزینش برای شهروندان نشان می دهند ولی این چنین لحظه ای مناسبترین زمان برای جذب روانی اعضای جامعه است و جامعه ای که خسته و ناامید است استعداد بیشتری برای تمایل به پوپولیسم نشان می دهد. در کارزار انتخاباتی، توده مردم دارای انتظارات بالا و خواهان راه حل سریع مشکلات هستند. توده ها و بسیاری از نخبگان، برنامه های سیاسی کاندیداها را نمی خوانند و بیشتر آنها، برخی شعارها، واژه های پراکنده، تابلوهای تبلیغاتی، گفته های نارسای سیاسی، حرفهای جهت دارعامیانه، احساس و تهیج روانی و بالاخره فانتاسم ها و امیال درونی خود را ملاک پذیرش و گزینش خویش قرار می دهند.

فاجعه هاي انساني براي همه فاجعه نيست. دفاتر نظارت و حسابرسي بر وضعيت اردوگاه ، فروشندگان کارت پرداخت يا غول مبلمان به محض آن که يک اردوگاه گشوده مي شود، براي سود بردن از «صنعت کمک»، که حجم گردش مالي آن ٢٥ ميليارد دلار درسال است به سوي آن مي شتابند

درجلسه ی مطبوعاتی پیرلسکیور, رییس جشنواره سینمایی کن که سیزدهم آوریل ( یعنی در بحبوحه مبارزات انتخاباتی درفرانسه ) برگزارشد وی با اعلام اینکه آغاز به کار هفتادمین جشنواره کن هفدهم مه است یعنی روزی که دیگر هیاهوی انتخاب ریاست جمهوری فرانسه به پایان رسیده اظهارامیدواری کرد که با شروع جشنواره مردم به جای سیاست از سینما حرف بزنند وبه این ترتیب نفسی تازه کنند .وی کن را جدا از سیاست نامید ولی درعین حال گفت که بدون تردید سینما هیچگاه نسبت به مسایل و رویدادهای سیاسی بی تفاوت نبوده است .

در حال حاضر دمکراسی یک بحران عمیق را طی میکند. بیرون رفت از بحران کنونی با تعمیق آزادی و مشارکت شهروندان، با الگوی اکولوژیکی و اقتصاد پایدار و انتقال مدل سوخت فسیلی به سوخت انرژی های پاک و رشد تکنولوژی های مدرن، با مداخله هوشمندانه روی مراکز ثروت برای تعادل اجتماعی، با مبارزه علیه فناتیسم دینی و بویژه اسلامی، با توسعه فرهنگی و بازبینی آموزش جوانان و با توجه به لایه های اجتماعی پرتاب شده، میسر خواهد بود.

تا کنون فیلم های مستند بسیاری در باره ی استقرار حکومت های کمونیستی دربلوک شرق ساخته شده ولی کمترمستند سازی به طورعمیق , آنچنان که در ( شهرکارل مارکس ) می بینیم موشکافانه و دقیق به این موضوع نپرداخته بود. این مستند سیاه و سفید 89 دقیقه ای ماجرای سفرکارگردان - پترا اپرلین - به همراه مایکل تاکر که درضمن همسراونیز هست به شهرکمنیتس - زادگاه پترا در ایالت زاکسن آلمان – است که در دوران حکومت کمونیستی (1953-1990 ) نام آن به کارل مارکس تغییر یافت .

لااقل ازدوسالِ پيش، بحرانى همه جانبه، هرچندريشه در دهه هاى پيشين دارد،تمامی اركانِ جامعه ى فرانسه رادربرگرفته وكانون هاىِ مقاومت ودرگيرى هاىِ همه جانبه و پراکنده ای ، بيش ازپيش، درحالِ برآمدن هستند.درچنين شرايطى،احزابِ سياسىِ چپِ سنتى درفرانسه، سردرگم، مردد و در حال از هم گسیختگی به سر مى برند. دولتِ سوسياليستِ فرانسه هم زيرِفشارِدرخواست هاى ِ نارواى سازمان هاىِ ملى وبين المللىِ نظمِ سرمايه دارانه وناتوان ازاجراىِ رفُرم هايى درجهتِ تحقق مطالباتی حداقل برای توده هاى مردم، تنهاراه حلِ مشكلاتِ موجودرا درسركوبِ پليسى جستجومى كند.

با توجه به آنچه که با برسر کار آمدن دولت ترامپ ، درچند ماه گذشته شاهد بوده ایم ، باید براین گمان بود که چند سال آینده برای جهانیان ، سالهایی همراه با تنش و تشنج و گسترش نظامی گری و تشدید رویارویی ها و جنگها ی محلی و منطقه ای وحتی رویارویی مستقیم قدرت های بزرگ خواهد بود و چنانچه صاحبان قدرت در ایران بخردانه و با تدبیر عمل نکنند و همچون گذشته ، جاهلانه بر طبل درگیری و تنش و مداخله جویی بکوبند ، میهن مان ایران را با آسیب ها و زیان های بزرگی روبرو خواهند ساخت ، شاید بدترو بیشتر از دوره ی سیاه رئیس جمهوری احمدی نژاد و سال های شوم تحریم جهانی.

در فرانسه سندیکالیسم منشا دستاوردهای اجتماعی گوناگون بوده است و یکی از عوامل دمکراسی در کشور است. دمکراسی به رای دادن و گفتار آزاد خلاصه نمی شود بلکه پلورالیسم احزاب و فعالیت سندیکایی جزو آنست. سندیکاها علیرغم ضعف ها و افت تعداد اعضا، در تناسب قوای اجتماعی نقش مهم داشته اند و کارفرما و دولت پیوسته واکنش سندیکایی را در محاسبات خود مداخله داده اند. یک جامعه باز و دمکراتیک بمعنای پایان سندیکالیسم نیست بلکه تلاش و مبارزه گروهبندی های اجتماعی و سازمانهای سیاسی و سندیکاها لازم است تا جامعه از تعادل بیشتری برخوردار باشد.