کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل در بیانیه‌ای افزایش شمار اعدام در ایران را «عمیقاً آزاردهنده» خواند و بر لزوم «تعلیق فوری اجرای» مجازات اعدام در کشور تأکید کرد.
فولکر تورک روز دوشنبه،‌ ششم مرداد، گفت این‌که تا این زمان از سال جاری میلادی چند صد مورد اعدام در ایران رخ داده نشان می‌دهد که «وضعیت تا چه حد عمیقاً آزاردهنده شده» است.
بر اساس این بیانیه، آماری که دفتر حقوق بشر سازمان ملل جمع‌آوری کرده حکایت از آن دارد که در نیمه اول سال جاری میلادی دست‌کم ۶۱۲ نفر در ایران اعدام شده‌اند.

در پی وخامت شدید اوضاع انسانی در نوار غزه، اسرائیل با فشارهای فزاینده‌ای مواجه شده است. اکنون ارتش این کشور ظاهراً نخستین محموله‌های کمک‌رسانی را از طریق هوایی در مناطق مختلف غزه فرود آورده است. همچنین قرار است آتش‌بس‌های موقتی برای توزیع این کمک‌ها برقرار شود.
به گفته یکی از سخنگویان ارتش اسرائیل، ارسال کمک‌های هوایی برای مردم نیازمند در نوار غزه آغاز شده است. بنا بر گزارش‌ها، این محموله‌ها شامل پالت‌هایی حاوی اقلامی همچون آرد، شکر و کنسروهای غذایی بوده‌اند. منابع فلسطینی نیز در گفت‌وگو با خبرگزاری رویترز تأیید کرده‌اند که عملیات رهاسازی کمک‌ها در شمال نوار غزه آغاز شده و در نخستین مرحله، هفت پالت به زمین انداخته شده است.

جنگ ۱۲ روزه اگرچه متوقف شده، اما احتمال ازسرگیری آن هم‌چنان وجود دارد. تا زمانی که توافق بر سر برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی حاصل نشده‌است، و سیاست‌های منطقه‌ای جمهوری اسلامی تغییر نکرده، سایه‌ی جنگ هم‌چنان بر سر کشور باقی خواهد ماند. در چنین شرائطی، وظیفه‌ی عاجل نیروهای دموکراسی‌خواه، مدافعان حقوق بشر و مخالفان استبداد آن است که هم‌زمان با تشدید مبارزه علیه سرکوب داخلی، از جنگ‌طلبی قدرت‌های خارجی نیز فاصله بگیرند. تنها با تکیه بر مردم، و گشودن فضای سیاسی، و پایان دادن به ماجراجویی‌‌های هسته‌‌ای و نظامی رژیم می‌توان راهی به‌سوی صلح گشود. سیاستی که جمهوری اسلامی تا کنون با آن بیگانه بوده‌است.

بورژوازی افسار گسیخته‌ی مسکن جدای از حمایت بورژوای مالی حکومت، بورژوازی صنعتی کشور را نیز به خدمت خویش درآورده‌است. چون کمک‌های مالی دولتی حتا بخش صنعتی کشور را نیز درمی‌نوردد تا از جیب گل و گشاد همان بورژوازی فعال در عرصه‌ی مسکن سر برآورد. چنان‌که بخش‌های اصلی تسهیلات بانکهای خصوصی و دولتی بدون استثنا در اختیار سوداگران انگلی مسکن قرار می‌گیرد. نوعی از سیاستگذاری عوامانه که ضمن آن دولت تبلیغی را به پیش می‌برد که انگار دارد برای همیشه به مشکل مسکن در کشور پایان می‌بخشد.

خالی‌شدنِ محله‌ از سكنه، تاريكي كم و بيش مطلقِ كوچه‌ها در نبود كورسوي روشنايي‌بخشِ خانه‌ها، تعطيلی مغازه‌ها و پاساژها، خالی بودنِ ميدان‌هاي تره‌بار از مواد غذايي و خريداران، جاي خاليِ نيروهاي پشتيبان «نظم» به منظور حضور در بي‌نظميِ جنگ، و شكايتِ رئيس بانكي كه به خاطر كمبود پرسنل نيروي انتظامي، گِله داشت كه «حتا يك سرباز هم ندارند كه به ما بدهند تا از بانك مراقبت كنيم»، همگي تصوير ترسناكي بود از «آينده فروپاشيده‌شده» و احساس بي‌پناهي مطلق! آينده‌اي كه در آن قفل‌هاي خانه‌ها بازدارنده‌ي اشرار، خشونت‌گران و سارقان براي سرك كشيدن در هر گوشه‌اي از خانه و زندگي و بدن‌ات نخواهند بود. همين احساس بي‌پناهي كه باعث مي‌شد در كمال تعجب مرا به سمت دل‌تنگي براي «حافظان نظم» بكشاند يعني كساني كه تا آن‌روز، براي من به عنوان يك زن، نشانه‌اي بودند از ناامني!

ما از تمامی نهادهای حقوق بشری، سازمان‌های بین‌المللی، رسانه‌ها، فعالان مدنی، کنشگران حقوق زنان و وجدان‌های بیدار در سراسر جهان می‌خواهیم:
در کنار مردم ایران، هم‌صدا با قربانیان این جنایات باشند و برای شکستن دیوار سکوت، تلاش کنند. ما خواستار توقف فوری صدور و اجرای احکام اعدام، به‌ویژه علیه ۵۶ *زندانی سیاسی، و آزادی بی‌قید و شرط تمامی آنان هستیم.
یاد جان‌باختگان تابستان ۶۷ و همه‌ی قربانیان ۴۷ سال گذشته در جمهوری اسلامی، همواره در حافظه‌ی تاریخی ما زنده خواهد ماند. دادخواهی ما ادامه دارد؛ نه برای انتقام، بلکه برای تحقق عدالت و پاسداشت کرامت انسانی.

اوضاع در غزه همچنان رو به وخامت است. به گزارش سازمان ملل، بیش از ۱۰۰۰ نفر در مسیر رسیدن به مراکز توزیع کمک‌ها جان خود را از دست داده‌اند. سازمان‌های امدادی نسبت به این وضعیت هشدار داده‌اند.
زنی با چشمان تیره در میانه چادری نیمه‌تاریک ایستاده است. لباس بلند بنفش کم‌رنگی با روسری به تن دارد و کودکی را در آغوش گرفته است. قطرات عرق بر پیشانی‌اش نشسته و نگاهش حالتی دور و ناآگاه دارد. کودک، کیسه زباله‌ای سیاه را به‌جای پوشک به خود بسته است. مهره‌های کمر و دنده‌هایش به‌وضوح قابل شمارش‌اند و پوست رنگ‌پریده‌اش بر ستون فقرات کشیده شده است.

قوه قضاییه جمهوری اسلامی اعلام کرد که مهدی حسنی و بهروز احسانی اسلاملو، زندانیان هوادار سازمان مجاهدین خلق، سحرگاه شنبه، پنجم مردادماه، به اتهام «بغی» اعدام شده‌اند.
منابع آگاه به رادیوفردا گفتند: «خانواده و وکلای آنها هیچ اطلاعی از اعدام نداشتند. به آنها نه برای ملاقات آخر خبر دادند و نه اطلاعی درباره اینکه می‌خواهند اعدام کنند. خانواده و وکلای هر دو نفر پس از اعدام آنها از طریق رسانه‌ها و خبرگزاری میزان از اعدام باخبر شدند.»
خبرگزاری میزان، وابسته به قوه قضاییه، روز شنبه از این دو زندانی با عنوان «دو عنصر عملیاتی» سازمان مجاهدین خلق نام برده است.

آَرشیو اخبار امروز >>

در ماه‌های اخیر، موجی تازه از اخراج اجباری مهاجران افغانستانی از سوی حکومت جمهوری اسلامی ایران، بار دیگر پرده از سیاست‌های تبعیض‌آمیز، نژادپرستانه و ضدانسانی این رژیم برداشت. صدها هزار تن از مردمی که سال‌ها در ایران زندگی کرده‌اند، با خشونت، تحقیر، بی‌سرپناهی و ناامنی به افغانستانی رانده می‌شوند که خود درگیر فقر شدید، سلطه طالبان، خشکسالی و بحران بشری است. این اقدامات آشکارا ناقض اصول حقوق بشر و معاهدات بین‌المللی در زمینه پناهندگان و مهاجرت اجباری‌اند.

آنچه در همه‌ی این واکنش ها دیده نشده یا نادیده گرفته‌شده عدم مشروعیت ملی و دموکراتیک اصل رژیم از نخستین روز حکومت آن است. رژیمی که از ساعت اول به ضرب تیرباران‌های بیشمار، کشتارهای بی‌پایان و ارعاب مستتقرشده چگونه مشروعیت ملی و دموکراتیکی داشته که حال برای سلب آن رجوع به آرای عمومی ضروری باشد؟

ک راهبرد میهن‌دوستانه دموکراتیک نمی‌تواند سرمایه‌گذاری نیرومندِ عاطفی و احساسی‌ای را که در اشکال ملی هویت‌یابی در کار است نادیده بگیرد. تجارب تاریخی نشان داده که ناسیونالیسم دموکراتیک می‌تواند با بسیج احساسات انسان‌ها حول یک هویت میهن‌دوستانه بر پایه‌ی جنبه‌های آزادی خواهانه و برابرطلبانه‌تر سنت‌های ملی یک جامعه به‌خوبی با ناسیونالیسم اقتدارگرا رقابت کند. فرایند ساختنِ هر هویت‌ِ سیاسی همواره شامل بُعدی عاطفی است. شناسایی نقش این انرژیِ نهفته در احساسات و این واقعیت که این انرژی انعطاف‌پذیر است و می‌تواند در جهات گوناگونی هدایت شود و عواطف مختلفی را تولید کند، برای درک عملکرد رقابت با اقتدارگرایی بسیار ضروری است. ایجاد اراده‌ی جمعی‌ای که در راستایِ میهن‌دوستی دموکراتیک هدف‌گیری کرده باشد، نیازمند بسیج انرژی عاطفی انسان‌ها از طریق گفتمان‌هایی است که هویت ملی را با یک چشم‌انداز دموکراتیک و برابری‌طلبانه پیوند می‌زند.

برخورد با يهوديان تا نيمه دوم قرن بيستم عمدتا داراي خصلتي محلي و در محدوده اختلافات مذهبي و فرهنگي جامعه قرار داشت. اين وضعيت با تاسيس دولت اسرائيل و توسل آن به شيوه اي زورمدارانه، دچار تغييراتي شد و علاوه بر خصلت‌هاي سنتي، ابعاد سياسي نيز به خود گرفت. سنگ بناي دولت اسرائيل، كه پس ازجنگ جهاني دوم و فاجعه قتل عام عمومي ميليونها يهودي با همفكري و حمايت دولت‌هاي اروپايي به وجود آمد، از همان ابتدا با بيرون راندن دسته‌جمعي فلسطيني ها از روستاها ومناطق مسكوني‌شان، قتل عام بخش‌هايي از آنها و ويران كردن مناطق پاكسازي شده براي ساختن پايگاهها و شهرهاي اسرائيلي گذاشته شد. نحوه ورود خشونت آميز اسرائيل به خاورميانه، خشم مردم فلسطين و اكثر مسلمانان جهان را برانگيخت.(۱۷) يكي از وجوه يهودي آزاري مدرن در كشورهاي اسلامي و از جمله در ايران، كم بها دادن به نقش سياست هاي جهاني و دولت اسرائيل است كه حقيقتا منافع واقعي عموم يهوديان جهان را نمايندگي نمی‌كند.

محمد جواد اردشیر لاریجانی یکی از این موجودات است که فرمان و فتوای ترور دونالد ترامپ را در محل سکونت ترامپ صادر فرموده و رجز می خواند که: " اگر آمریکا به ما حمله کند فقط واشینگتن را هدف قرار نمی‌دهیم بلکه تمام منافع، پایگاه‌ها، فضاها، دریاها و سرزمین‌هایی که از آن برای حمله به ما استفاده کرده، برای ما اهداف مشروع است."
از موجودی که در مقام " دبیر ستاد حقوق بشر اسلامی قوه قضائیه " در رسانه ها و محافل بین المللی از شکنجه و سنگسار و اعدام دفاع کرده است، و " ژنی" جنایتکار است، غیر از این انتطاری می رود؟

انسداد و مانع اصلی در راستای ایران آزاد ودموکراتیک، نظام ولایت فقیه و در راس آن سید علی خامنه ای همرا با دستیاران معمم و غیر معمم هستند. گرچه این حماعت به میل خود به آسانی دست از چپاول بیت المال و ثروت کشورمان بر نمی دارند،اما ازهم اکنون ضروریست چشم انداز فردای نظام فقهی حاکم را برای آمادگی و تغییر توازن قوا آماده کرد.گرچه همه نیروها از مجلس موسسان صحبت می کنند،اما نباید ذهن پرسشگر نیروهای جوان و دگرگون سازاساسی جامعه را در مقابل «فردای خلأی قدرت» بی پاسخ گذاشت.ما جمهوریخواهان سکولار برگردش قدرت و آرای مردم ،عدالت اجتماعی و علیه تبعیضات فرهنگی ،زبانی تاکید داریم.

در تاریخ فقط کارگزاران جمهوری نیستند که باید ننگ این رفتار غیرانسانی را پاسخگو باشند. همه‌ی ما مسئول و شریک این رفتار بی رحمانه هستیم: کارفرمایی که با رذالت مزد کارگر درمانده را نان شب خود و فرزندانش کرد. معلمی که با نخوت شاگرد سخت کوشش را از کلاس بیرون راند. استادی که حتی از گذاشتن امضایش پای پایان نامه‌ی او دریغ کرد. صاحبخانه‌ای که برق شادی در چشمش درخشید. به زبانی ساده همه‌ی ما ایرانیان باید روزی در برابر وجدان خود شرمسار باشیم.

بیاد بیاوریم کارهای کثیفی را که با دستان کثیف امثال مرتس ها صورت گرفته اند؛ از جمله نسل کشی نیوزلندی ها و استرالیایی های بومی توسط دولت انگلستان، وحشیگری غرب، در قتل عام سرخپوستان در قاره آمریکای شمالی، بردگی آفریقاییان سیاه پوست، استعمار آسیا، آفریقا و آمریکا لاتین، کودتا بر علیه حکومت ملی دمکراتیک دکتر مصدق در ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، و پاتریس لومومبا در کنگو و حکومت مردمی سالوادور آلنده ۱۹۷۳ در شیلی، قتل عام میلیونها نفر در الجزایر، ویتنام، عراق، لیبی، سوریه، لبنان و... بازتاب کارهای کثیفی می‌باشند که توسط دستان کثیف آمریکا و غرب سلطه جو انجام گرفته‌اند.

سؤال این است که آیا می‌توان اول – ناسیونالیسم تقلبی و دروغینِ ، تندروهای حکومتی را که سرود «ای ایران،‌ای مرزِ پُر گهر» را در عزاداری‌های ماه محرمِ حسینیه‌ها جعل می‌کنند تا شکست‌های منطقه‌ای و به فلاکت کشیدنِ ایران را لاپوشانی کنند، زیر سؤال برد؟ دوم – ناسیونالیسم دروغینِ افراطی‌های سلطنت طلب، که از یک سو شعار «بازگشت به دوران طلاییِ ایرانِ قدیم» را می‌دهند، اما از سوی دیگر، از ویران شدن ایران و کشتارِ مردم بی‌گناهِ ایران با بمبارانِ جنگنده‌های اسرائیلی، برای بازگشتِ خودشان به قدرت، دفاع می‌کنند را به چالش کشید و سوم – صدای سومی که همه‌ی میهن‌دوستان ایرانی که از جنسِ این دو گروهِ بالا نیستند را به «جبهه‌ی متحد و میهنیِ ضد فاشیستی» فراخواند تا ایران را نجات دهند؟

جمهوری اسلامی فقط در مقابل یک جنبش میلیونی که ظرفیت شرایط سخت‌تر از امروز را برای ماندن در صحنه داشته باشد، می‌تواند و‌ادار به عقب‌نشینی و نهایتا فروریختن بشود. کار اپوزیسیون، ایجاد این جنبش میلیونی‌ست که بتواند با اعتصابات، ایجاد شکاف در ارگان‌های حکومتی و انواع نافرمانی‌های مدنی این پتانسیل مبارزاتی را برای تحقق خواست‌هایش محقق سازد. این کار با این حجم شکاف و حملات متقابل در میان مخالفین ممکن نیست.

آَرشیو سياسی >>

در مورد آلترناتیو های مختلف جمهوری اسلامی، نقدی بر طرح پیشنهادی میرحسین موسوی در مورد رفراندم و نیز مدافعین "رژیم چنج" و بدیل های راست و غیر دموکراتیک

آَرشیو مصاحبه >>

با ادامه جنگ و ویرانی در نوار غزه که وارد دومین سال خود شده، انتقادات در بسیاری از کشورها افزایش یافته است. رئیس‌جمهور فرانسه، امانوئل مکرون، بارها نگرانی خود را از وضعیت انسانی در این منطقه محاصره‌شده اعلام کرده و از اقدامات اسرائیل به‌شدت انتقاد کرده است. او در پایان ماه ژوئیه اعلام کرد که فرانسه قصد دارد فلسطین را به‌عنوان یک کشور به‌رسمیت بشناسد. این اقدام قرار است هم‌زمان با نشست مجمع عمومی سازمان ملل در پاییز امسال عملی شود. در این صورت، فرانسه نخستین کشور بزرگ غربی خواهد بود که این گام را برمی‌دارد. مکرون گفت که هدف از این تصمیم، کمک به یافتن راه‌حلی سیاسی برای مناقشه خاورمیانه است.

کودکان هر روز به مناطق خطرناک می‌روند تا هیزم، کارتن و نایلون از خیابان‌ها جمع کنند و در این فقر شدید به خانواده‌هایشان کمک مالی کنند. برخی خانواده‌ها از آب شست‌وشوی مستقیم از زیر زمین می‌نوشند که آنها را در معرض بیماری‌های معده قرار می‌دهد. کودکان وقتی ظهرها برای جمع‌آوری نیازهایشان به خیابان‌ها می‌روند، بدن‌های کوچک‌شان در معرض سوختگی خورشید و بیماری‌های پوستی ناشناخته‌ای قرار می‌گیرد که ناشی از باقی‌مانده‌های جنگ و باروت ارتش اشغالگر است. این روزها بیماری‌های پوستی شایع شده‌اند که بیمارستان‌ها به دلیل کمبود تجهیزات پزشکی و دارو توان مقابله با آن را ندارند.

در ۱۴ ژوئیه، فرانسه به یاد حمله به باستیل، این روز را گرامی‌می‌دارد، رویدادی که در سال ۱۷۸۹ آغازگر انقلاب فرانسه شد. داستان‌های وحشتناکی پیرامون این زندان دولتی نقل می‌شد. اما کسانی که در آنجا زندانی بودند، لزوماً شرایط بدی نداشتند.
ملکه فرانسه، ماری آنتوانت، که هم‌عصرانش او را گاه زن شهوت‌ران، گاه بلوندی احمق و گاه جاسوسی خائن به میهن می‌نامیدند، از نظر فکری کاملاً در جریان وقایع بود. او در شامگاه ۱۴ ژوئیه ۱۷۸۹ در نامه‌ای به دوست صمیمی‌اش، پرنسس دو لامبال، نوشت: «همه چیز از دست رفته است. باستیل در اختیار پاریسی‌هاست».

آَرشیو بين الملل >>

نیست - جائی
که تن پوشت
سایه ی اسلحه
و
ناکامی است

آنچه سبب ِ نوشتن این سطور شده این است که اخیرا یک ترجمه یی از ؛رساله یی درباره طبیعت آدمی ؛ اثر هیوم را از شخصی بنام جلال پیکانی میخواندم که بی تعارف بگویم عذابی بود الیم و عطایش را به لقایش بخشیدم. زبان ترجمه در آن کتاب به شیوه یی بود که گویی کسی متنی انگلیسی را به فارسی نوشته! میدانم این جمله ی من سبب تعجب خواننده میشود، ولی دقیقا همین است که میگویم: کسی متنی انگلیسی را به‌فارسی نوشته!

چنان، آوای چشمانت کند آرام قلبم را
که بی‌تابی نلرزاند، بساطِ گرمِ تابم را

بغل را می‌گشایم تا شوی همبسته با جانم
بیا ای نازنین‌پیکر، بساز از نو، شبابم را

این چه جهانی است که فرادستان فرو دستان را برای نمی تابند. جهان کور و کر شده است. از این رو است که ارزش آدمی تا این حد پایین آمده است. بود و نبودش برای کسی چندان اهمیتی ندارد. برای یاری به  مردم نوار غزه از جور و ستم مضاعف اسرائیل فقط یک راه حل وجود دارد، مردمان آزاده جهان در هماهنگی با هم و در  یک  حرکت نمادین به  کف خیابان ها بریزند و خواستار آتش‌بس فوری، قطع و توقف جنگ برای همیشه، برقراری صلح پایدار و خروج نیروهای اشغالگر اسرائیل از اراضی نوار غزه گردند و تا زمانی که در منطقه صلح پایدار بر قرار نگردد، به خانه بر نگردند. بواقع تا کی جهان می‌تواند تماشاگر قتل‌عام مردمان بی‌پناه نوار غزه و بیدادی که بر آنان می رود، باشد.

دل به بیگانه سپردی که ترا نان بدهد
زِ غم ات سکۀ او سکته کُنُد جان بدهد
عدل وُ انصاف وُ عسل قسمتِ هر سفره شود
به سفر بُرده ترا وامِ تو بی بهره شود

من همه آن دمم
که ذرّاتِ نمکینِ اشکت
به قطره بدل می شوند
تا در سراشیبِ شوره زارِ گونه ات
پوزخندی شود بر سر بلندی آدم.

آيا مى‌توانم زمان را
در توده‌اى از يخ به بند كشم؟
پس بايد از نو آغاز كنم
هنگامى كه دفترِ مجله‌هاى كوچكت را
به روى من گشودى

بدون شک آسیبهای جامعه، خواجه‌ی شیراز را به این باور همگانی سوق می‌داد که او بپذیرد در دوره‌ای آخرالزمانی روزگار می‌گذراند. دوره‌ای که در فضای آن شاهان و حاکمان برای فتنه‌انگیزی شرارتبار خود، چیزی کم نگذاشته بودند. اما او به منظور بلاگردانی از این همه فتنه‌انگیزی ترفندی را به کار می‌بندد. چون به بهانه‌ی دفع فتنه، ضمن رقص و پایکوبی به کوی مغان می‌شتابد. حافظ چنان می‌پندارد که همراه با چنین ترفندی خواهد توانست خود را از دام فتنه‌انگیزان زمانه وارهاند.

حول و حوش سالهای پنجاه، وزارتخانه ده دانشجوی تازه فارغ التحصیل شده ی رشته ی لیسانس حقوق استخدام کرد. سه نفر از این گروه را به اداره ی کل حقوقی اداره ما فرستادند. یکی از این سه نفر هم اطاقی من شد. بعضی ها قبل از تولد باهم آشنا و از یک جنس و جنم هستند. مادو نفر هم از این سنخ بودیم، میزش را کنار میزم گذاشتند، انگارسالهای آزگار آشنا بودیم، بلافاصله باهم جوش خوردیم، اهل مزاح و جوک گوی کبیری بود. یک ساعت نهاری داشتیم، باهم میرفتیم رستوران.

آماده‌اند، تفنگ‌ها
بر پشته‌ی سنگرها
بالا رفته
از کمک‌های بشردوستانه.

آَرشیو فرهنگ و ادب >>

ما در جنبش ۱۴۰۱ نشان دادیم که توان تغییر داریم. امروز، برای حفظ زندگی و کرامت انسانی‌مان، راهی جز اتحاد در برابر سیاست‌های جنگ‌افروزانه حکومت‌ها نداریم. جنگ تنها منافع حکومت‌ها را تأمین می‌کند، نه مردم؛ نه آن ۹۹ درصدی‌هایی که سال‌هاست زیر بار فقر و سرکوب کمر خم کرده‌اند. در این جنگ نابرابر زنان نیرویی عمده هستند و همچون پیشگامان صلح‌، با ایجاد تشکل‌های مردمی و نهادهای همیاری، در برابر جنگ و جنگ افروزان می‌ایستند. همبستگی با جنبش‌های کارگران، بازنشستگان، معلمان، پرستاران و دیگر اقشار تحت فشار، راهی روشن به‌سوی پیروزی بر ویرانی خواهد بود.

لباس باید جا برای اندیشیدن بگذارد. ظاهر برایم مهم نبود. زود فهمیدم لباس برایم مثل یک متحد است. به بی‌توجهی عادت داشتم، بنابراین طوری لباس می‌پوشیدم که انگار از صومعه آمده‌ام — مبهم برای دیگران، تا راحتم بگذارند. هم‌زمان، دیدن اینکه اگر طوری لباس بپوشی که انگار همه‌چیز روبه‌راه است، چه می‌شود، هم جالب بود. بازی بود — و نبود. دست‌کم می‌دانستم چطور باید طوری لباس بپوشم که بیشترین چیز ممکن را پنهان کنم.

بدن زنانه به‌عنوان یک شماره در فهرست مجروحان ثبت نمی‌شود، نه در گزارش‌های امدادرسانی و نه در خبرنامه‌ها ذکر نمی‌گردد، بلکه به آرشیو زنده‌ای از خشونت تبدیل می‌شود؛ نه فقط روایت‌کننده اتفاقات، بلکه آن را زندگی می‌کند و در آشفتگی، سکوت و سازگاری با ترس بازنویسی می‌کند. این بدن به سندی سیاسی بدل می‌شود که نشان می‌دهد چگونه خشونت سازمان‌یافته به تجربه‌ای شخصی و خاموش تبدیل می‌شود که زن آن را در بدنش تحمل می‌کند. تجاوز وقتی بمباران تمام می‌شود پایان نمی‌یابد، بلکه در سکوت پس از نسل‌کشی ادامه می‌یابد.

آَرشیو زنان >>

در فقە اسلامی کە بسیاری از احکام خود را از یهودیت گرفتە است، قصاص بخشی از حقوق کیفری است کە هم دستگاه قضایی و هم فرد ویا افراد صدمه دیده (قربانی) در اجرای قانون نقش دارند. تفکیک مفهوم جرم و گناه در نظام های حقوقی دینی دشوار است؛ چرا که از منظر سیستم قضایی و قوانین شرعی هر دو قابل تنبیه می باشند. این امر سبب شدە است که تفکیک جرم از گناە امکان پذیر نباشد. بنابراین در حکومت اسلامی قوانین کیفری هم بە نمایندگی از قوانین الهی از حق اللە پاسداری میکند و هم در مورد قصاص مطالبە حق ولی دم را که شامل بخشش و یا درخواست غرامت هست به اجرا گذاشته میشود.

عفو بین‌الملل با توجه به سابقه طولانی نقض حقوق افراد بازداشت‌ شده به اتهام امنیت ملی در ایران، بار دیگر تأکید می‌کند که مقامات باید فوراً اطمینان دهند که تمامی افراد بازداشت‌شده در برابر ناپدیدسازی قهری، شکنجه و سایر بدرفتاری‌ها محافظت شوند. همه افرادی که از آزادی محروم شده‌اند باید از زمان بازداشت به وکیل منتخب خود دسترسی داشته و محاکمه منصفانه مطابق با قوانین بین‌المللی، بدون توسل به مجازات اعدام، برایشان تضمین شود. کسانی که صرفاً به دلیل استفاده مسالمت‌آمیز از حق آزادی بیان بازداشت شده‌اند باید فوراً و بدون قید و شرط آزاد شوند.

جمهوری اسلامی با پراکنده کردن زندانیان سیاسی در زندان‌های مختلف، محروم ‌سازی زندانیان از ارتباط با خانواده ها و همزمان با دستگیریهای دسته جمعی با اتهامات جاسوسی و همکاری با دشمن، موج جدیدی ازسرکوب و ارعاب را آغاز کرده است. سازمان حقوق بشر ایران با ابراز نگرانی شدید راجع به این موضوع و فقدان روند قضایی شفاف و محاکمات بسیار سریع در مورد این اتهامات خبر داد که طبق قوانین جمهوری اسلامی می توانند به اعدام منتهی شوند. رژیم با ایجاد فضای امنیتی، تلاشی مذبوحانه به بهانه شرایط جنگی برای عقب راندن مبارزات حق طلبانه مردم می نماید در حالیکه حاکمیت در تمام عرصه های زندگی مردم مانند مشکلات معیشتی، سرکوب آزادی های فردی، ستم و تبعیض بر زنان و ملیت ها، شکست سیاست منطقه ایی و جهانی رژیم، مشروعیت خود را در میان اکثریت مردم از دست داده است.

آَرشیو حقوق بشر >>

وزارت کشور ایران خبری را رسانه‌ای کرده‌است که تا کنون قریب هشتصد هزار نفر افغانستانی را از مرز پس رانده‌اند. گفتنی است که اکثر آنان در ایران به کارگری اشتغال داشتند. این کارگران در بخش ساخت و ساز ایران حرف نخست را می‌زدند. سختی کار و تنوع در حرفه‌های تخصصی کار ساختمانی، شرایطی را پیش می‌آورد تا چنین کارهایی در انحصار افغانستانی‌ها قرار بگیرد. چون کارهای ساختمانی به بیش از بیست و پنج حرفه‌ی اصلی و تخصصی تقسیم می‌شود که برخی از آنها عبارت‌اند از: بنایی، تو‌کاری، رو‌کاری، گچ‌بری، جوشکاری، در و پنجره‌سازی، نقاشی، کابینت‌سازی، برق‌کاری، سیم‌کشی، لوله‌کشی، حفر چاه، نصب داربست و عایق‌کاری. اما در تمامی حرفه‌هایی از این دست کارگران افغانستانی چیزی از کارگران ایرانی کم نمی‌آورند. همراه با اخراج کارگران افغانستانی ضربه‌ی بزرگی به بخش ساخت و ساز کشور نیز وارد شده است.

آَرشیو اجتماعی >>

ما قاطعانه در کنار مردمان ایران ایستاده ایم، چه در مقاومت بی وقفه اشان علیه دیکتاتوری، و چه در حق آن ها برای زندگی رها از هرگونه تجاوز نظامی خارجی.
هم صدا با همه کسانی که در ایران دهه هاست که برای آزادی، برابری و عدالت اجتماعی مبارزه می کنند، ما هرگونه تغییر رژیم «از بالا» یا از طریق مداخلات خارجی را رد می کنیم. سرنگونی جمهوری اسلامی باید فقط حاصل مبارزه مردم ایران باشد.

آَرشیو کارگری >>

همه‌ی آنچه باعث گریز ناگزیر "عبدالصمد" از "قاهره" به آلمان و سپس ژاپن می‌شود، ایستایی، انجماد و عقیمی فرهنگ به ویژه در پهنه‌ی "دین" و باورهای "آسمانی" و دریافت این دقیقه است که اصولاً "اسلام" به عنوان یک "دین" نمی‌تواند نیازهای فردی، اجتماعی و تاریخی او را به عنوان یک مسلمان سنّی برآورد. او میان برداشت سطحی و ظاهربینانه‌ی دین خود و به گونه‌ای مشخص‌تر آیین‌ها و سنت‌های رایج در جامعه‌ی خود، مدرنیته و آرمان‌های بشری و جهانی، پیوند و تناسبی نمی‌بیند.

نگریستن با فاصله به مسائل عمومی کشور یکی از دستاوردهای زندگی ایرانیان در خارج کشور می‌تواند باشد. دستاوردی که به‌خاطرش در مقابل بومی‌گرایی خود پسند می‌شود ایستاد و از تبعید قدردانی کرد. تبعید و غربت، که مدت‌ها دلیل گلایه و شکایت از دنیا و زمانه بود، این‌جا امکان با فاصله نگریستن را همچون توان و قوه ناشناخته ماندۀ آدمی آشکار می‌کند. توان و امکانی که یکی از پیش‌شرط‌های نقد و سنجشگری است. این‌جا دیگر فضای تبعید و غربت به ساز دل حاکمان نمی‌رقصد تا دگراندیش همواره در دام کیفر دیدن باقی بماند. دگراندیش بر این منوال هم‌چنین یاد می‌گیرد که سرزمین ناآشنا را همچون قلمروی مجازات نبیند.

فهم متناقض عارضه نامتعارفی است که انسان را در دوگانگی درک و دریافت زمانمند، از پویایی و بالندگی هستی اجتماعی دور و به بی هویتی زیستی در زمان واقع هدایت کرده است. بدین مضمون که انسان هم در زمان هست و هم از آن جدا می باشد. روندی که به جزم اندیشی، نوستالژی بی هویت، آرمان گرایی گسسته از واقعیت روی آورده که به انجماد فکری و ذهنی منجر شده؛ از واقعیت های متغیر الزامی محیطی گریخته؛ و یا به انکار آن ها روی آورده است. این پارادوکس شدید در شناخت خود، دیگران و جهان، به بحران هویت و تعامل زیستی دامن زده؛ و جامعه و انسان از درک درون مایه تغییر و دگرگونی و ضرورت های اجتماعی و تاریخی باز داشته است.

آَرشیو انديشه >>

مکانیسم ماشه، با توانایی بازگرداندن تحریم‌های سازمان ملل بدون امکان وتو، شمشیر داموکلسی بر سر اقتصاد و دیپلماسی ایران است. کاهش صادرات نفت، اختلال در نقل‌وانتقال مالی، فرسودگی زیرساخت‌های انرژی و تضعیف بیشتر جایگاه بین‌المللی ایران از پیامدهای احتمالی این سازوکار هستند. در حالی که تروئیکای اروپا فشار را افزایش داده و ایران با بحران‌های داخلی و منطقه‌ای دست‌وپنجه نرم می‌کند، موفقیت تلاش‌های دیپلماتیک تهران به انعطاف در مذاکرات با واشنگتن و همکاری با آژانس بستگی دارد. با نزدیک شدن به ۲۶ مهر، ایران در آستانه تصمیمی حیاتی قرار دارد: بازگشت به میز مذاکره یا پذیرش ریسک تحریم‌های بین‌المللی که می‌تواند اقتصاد و امنیت این کشور را به مخاطره بیندازد.

در سال ۲۰۰۱ ویتنام توافق نامه تجاری با ایالات متحده امضاء کرد و به صدور کالا با ارزش افزوده بیشتر و بالاتر پرداخت از جمله آنها کوشی تلفن، رایانه، لوازم الکتریکی که به سرعت تولید سرانه ناخالص را بالا برد و در بین سال های اواخر دهه نود تا سال ۲۰۱۷ به ۵ برابر افزایش یافت، البته باید گفت که هنوز هم بزرگترین شریک تجاری ویتنام جمهوری مردمی چین است که در سال ۲۰۲۴ به بیش از ۲۰۵ میلیارد دلار رسید، ایالات متحده با ۱۳۴ میلیارد در ردیف دوم و تایلند که عضو آسه آن است از ۱۸ میلیارد دلار گذشت ویتنام هنوز به جذب سرمایه ادامه می دهد و در سال ۲۰۲۴ حجم آن از ۳۷ میلیارد دلار تجاوز کرد و همچنان رو به افزایش ادامه دارد.

آَرشیو اقتصاد >>

در مورد پرسمان «آلامان‌»های(یورش‌های) ترکمن از دیرباز نوشته‌هایی در کارهای تاریخی پیش کشیده می شوند، اما تا همین اواخر هم ناسازگار‌ترین نگرش‌ها و داوری‌ها در درباره آن گفته شدند. رجال و مقامات فئودال ایرانی و برخی از نویسندگان اروپای غربی و روسی سده نوزده "آلامان"‌ها را به مثابه پیشه اصلی ترکمن‌ها بررسی و بصورت تهمت آمیزی به تمامی مردم ترکمن انگ راهزنی همگانی زده می شد. در این بین، در برخی موارد، "آلامان گری" نتیجه شرایط جغرافیایی – فقرمادی و منابع ترکمن‌ها اعلام می‌شدند و در موارد دیگر - با «گرایشات راهزنی» ترکمن ها توضیح داده می‌شد که گویا هیچگاه به کار کردن خو نگرفته اند. البته، تاریخ نگاران شوروی نمی‌توانستند در برابر چنین اتهام وحشتناکی سخنی نگویند.

روش‌های حمل و نقل غلات به خرمنگاه نیز متفاوت بود و تا حد زیادی به فاصله آن تا مزرعه بستگی داشت. اگر خرمنگاه از محل برداشت دور نبود، آنگاه کشاورزان گندم‌های برداشت شده را خود "آرقالاپ داشماق" حمل می‌کردند(رو گُرده خود می برند). روش‌های انتقال محصول در مناطق مختلف با هم متفاوت بودند. حمل محصول با دست در میان تکه‌های آخال و مرو، ساریق‌ها رایج بود و در این نواحی بر سایر نواحی غلبه داشت.

گروه های کشاورزی یومودها و تکه ها، گوکلن ، چوودورها، غاراداشلی ، ساریق ها، آلیلی ، آناولی ، مورچالی ، نوخورلی، آتا، و همچنین ارساری، الامها، اسکی و سایر قبایل آمودریا. اساس اقتصاد کشاورزی ترکمن ها بموازات دامداری فشرده، کشاورزی آبیاری شده در واحه ها بود. برای آبیاری کانالها و سدها در منطقه کؤپت داغ و چاههای زهکشی زیرزمینی - کاریزها و حوض های روی زمین برای جمع آوری آب – "هودان" (Howdan ) می ساختند. آبیاری معمولاً با نیروی گرانش انجام می‌شد، اما سازه‌های ساده بالابر آب نیز وجود داشتند –" چیگیر و نووا". در کوهستان زمین های بدون آبیاری و دیمی وجود داشتند. ابزار کشت زمین ساده بود.

آَرشیو تاريخ >>

در جنگ ۱۲ روزه، مولوی عبدالحمید حمله اسرائیل به ایران را شدیدا محکوم نمود واین فرصتی مناسب برای حاکمیت جهت التیام به رنج ها و مصیبت های مردم بلوچ بود. اما پاسداران و نیروهای امنیتی رژیم ولایی با حمله به روستای گونیج در بلوچستان، دو زن بلوچ کشته شده و ده زن دیگر زخمی شدند. بار دیگر جامعه بلوچ های ایران ملتهب شده و مولوی عبدالحمید نیز این کشتار را شدیدا محکوم نمود وخواستار مجازات عاملین این جنایت شد. آرامش و امنیت در جامعه تنها با گذر از این رژیم ولایی ممکن خواهد بود و این کشتی امید ، صلح ، ارامش و امنیت فقط با تلاش وهمکاری تمام اقشار مردم ایران به ساحل روشنایی خواهد رسید.

آَرشیو ملی/قومی >>