ماسون معتقد است که موج کنونی با موج‌های قبلی متفاوت است، زیرا ما اکنون اساساً در این رکود گیر کرده‌ایم. تکنولوژی جدید به سرمایه‌داران این توانایی را داده است که بدون نوآوری، با ابزارهایی برای جستجوی اشکال جدید ارزش سازگار شوند. در عین حال، این توانایی را به بقیه ما داده است که بدون تطبیق، نوآوری کنیم، و به ما امکان می دهد سبک های زندگی جدید را بدون فکر کردن به پیامدهای سیاسی کشف کنیم. چیزی باید داده شود. ماسون یک حالت کاملاً قابل محتمل که وضعیت فعلی ناپایدار است را می سازد. اما اینکه چه چیزی و چگونه، آن موضوعی نیست که او بتواند به ما بگوید.

برای جایگزینی نئولیبرالیسم به چیزی به همان اندازه قدرتمند و مؤثر نیاز داریم. نه فقط ایده روشن در مورد اینکه چگونه جهان می تواند کار کند، بلکه یک مدل جدید و فراگیر که می تواند قابل اجرا باشد وبه طور ملموس نتیجه بهتری داشته باشد. نتیجه باید مبتنی بر مکانیزم‌های کوچک باشد، نه نسخه پیچی شده یا خط و مشی ها و باید بصورت اتوماتیک کار کند. در این کتاب، من این موضوع را مطرح می‌کنم که یک آلترناتیو روشن وجود دارد، که می‌تواند جهانی باشد، و بطور قابل ملاحظه ای می تواند آینده بهتری از آینده ای که سرمایه داری تا اواسط قرن بیست و یکم ارائه خواهد داد، ارائه دهد.

وقتی آدم این هدف را دنبال می‌کند که سیاست را به سوی چپ تغییر دهد، دو راه کلی در برابر خود دارد: رفرم و انقلاب. به نظر من پتانسیل انقلابی در جامعه کنونی ِ آلمان بسیار کم است. جامعه آلمان ثروت‌مند است و در تاریخ خود تجربه‌های خوبی از انقلاب نداشته است. بنابراین تنها راه باقی‌مانده رفرم است. وقتی به این نتیجه می‌رسیم منطقی‌ست که این هدف را در قالب احزاب دنبال کنیم و عضو حزبی شویم. برای تصمیم‌گیری درباره احزاب باید به تناسب آرا و ترکیب اکثریت‌ مردم هم توجه کنیم چراکه در یک جامعه و نظام دموکراتیک تغییرات بر اساس تصمیم اکثریت‌ها رخ می‌دهند.

اینجا هدف از مقایسه دو انتخاب مختلف در دو شرایط تقریبا مشابه تاریخی می باشد، که به دو نتیجه کاملا مغایر می انجامند. متد اول، متد بلشویک ها بود، که عوض اعتماد با نظام اصلاحاتی دولت کرنسکی، در اکتبر 1917 تصمیم به حمله به کاخ زمستانی گرفته و قدرت سیاسی را بدست کارگران و بلشویک ها آورده و دولت سوسیالیستی شورایی را در سرتاسر جمهوری های اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی برقرار می نمایند. انتخاب دوم، متد جنبش کمونیستی و جنبش کارگری آمریکا میباشد، که با دولت رفاه و اصلاحاتی دولت تئودور روزولت به توافق میرسند. ابتدا اشتغال، تامین اجتماعی، بهداشت و تحصیل عمومی را بدست آورده، سپس طی دهه های بعدی یکی بعد از دیگری همه آنها را از دست می دهند.

آنچه که در نشست کاپ ۲۶ با شرکت ده ها هزارنفر از نهادها و هیئت های دولتی و سران و کارشناسان و شخصیت های مختلف سیاسی و اقتصادی و هنری و نیز برخی کنشگران دوستدارمحیط زیست گذشت، تصویری بود گویا از اعتراف ناخواسته به آنچه که جهان امروز با آن دست به گریبان است و نیز ناتوانی نظام حاکم برجهان در غلبه بر بحران خودپرورده،‌ یعنی صحه گذاشتن به این پنج گزاره مهم: اول آنکه وضعیت جهان عادی نبوده بلکه در حالت اضطراراست و دوم، این وضعیت اضطراری نه استثنا که قاعده است! و سوم، تن ندادن سردمداران نظام حاکم و بورژوازی جهانی به الزامات وضعیت اضطراری که جای خود دارد، حتی تن ندادن به پیشنهادهای حداقلی برای حفظ گرمایش زمین در حد۱.۵درجه، و چهارم اینکه پیشروی و اقدامات موردنیاز برای حل بحران از بالا در بن بست است. و پنجم اینکه مسئولیت اصلی عبور از این بحران وجودی و زیست بومی به خودجامعه و کنشگری آن منتقل می شود.

تا ساعات اولیه صبح ۱۳ بهمن ۱۳۶۸ هم کمتر کسی خبر داشت که فردریک دکلرک، رئیس‌جمهور وقت آفریقای جنوبی قرار است در پارلمان این کشور به نمایندگان سفیدپوست حامی رژیم نژادپرست حاکم چه بگوید. همسر او هم حتی خبر نداشت و وزرای اغلب شدیداً محافظه‌کار دولت هم چند ساعتی پیش از سخنرانی از مضمون آن باخبر شدند.
چند روزی بود که در مورد آزادی نلسون ماندلا پس از ۲۷ سال زندان، شایعات و اخباری قوی بر سر زبان‌ها بود. دکلرک اما در سخنرانی خود در پارلمان به آزادشدن ماندلا بسنده نکرد و عملاً پایان رژیم آپارتاید را در چشم‌انداز گذاشت.

تا ساعات اولیه صبح ۱۳ بهمن ۱۳۶۸ هم کمتر کسی خبر داشت که فردریک دکلرک، رئیس‌جمهور وقت آفریقای جنوبی قرار است در پارلمان این کشور به نمایندگان سفیدپوست حامی رژیم نژادپرست حاکم چه بگوید. همسر او هم حتی خبر نداشت و وزرای اغلب شدیداً محافظه‌کار دولت هم چند ساعتی پیش از سخنرانی از مضمون آن باخبر شدند.
چند روزی بود که در مورد آزادی نلسون ماندلا پس از ۲۷ سال زندان، شایعات و اخباری قوی بر سر زبان‌ها بود. دکلرک اما در سخنرانی خود در پارلمان به آزادشدن ماندلا بسنده نکرد و عملاً پایان رژیم آپارتاید را در چشم‌انداز گذاشت.

در حالی که جوبایدن بخاطر سیاست های ضدمحیط زیستی ترامپ در نشست گلاسگو از مردم جهان پوزش می خواهد، اما شاهدیم که همزمان ترامپسم ( به معنای مواضعی که الزاما معادل شخص ترامپ نیست) در داخل آمریکا در حال برداشتن خیزدوباره است برای فتح کنگره و سنا در انتخابات پیش روی میاندوره ای و تصرف مقام ریاست جمهوری در سال ۲۰۲۴. زنگ خطری که شکست حزب دموکرات درانتخابات ویرجینا و.. . آن را به صدا در آورده است. در حقیقت این صحنه ی به یک اندازه تراژیک- کمیک بیانگر آن است که خودسرنوشت بحران زیست محیطی با همه اهمیتش تابعی است از منافع و بحران متغیری به نام نظام سرمایه داری!

تجربه کشورهای دنيای سوم، طی سالهای بعد از برسميت شناخته شدن حقوقی استقلال، نشان می دهد که تشکيل دولت و ملت، نه پيشرفت اقتصادی به ارمغان می آورد و نه توانايی سياسی واقعی. خواست تغيير نظم اقتصاد جهانی و بوجود آمدن نظم جديد اقتصاد جهانی، ادامه نبرد ضد استعماری برای تحصيل استقلال اقتصادی و استعمارزدائی اقتصادی و برسميت شناخته شدن مليت برای اقتصاد اين کشورها است. بريژيت استرن چه خوب می گويد: اين مبارزه با آگاهی بر اهميت بيش از تصور اساسی اقتصاد، آغاز گرفته است. ديگر مسئله اين نيست که نظام روابط جهانی تغيير کند، بلکه مسئله اصلی، در اين سالها، استقرار يک نظام جديد اقتصادی جهانی است.