تجاوز، تعرض و اذیت و آزارهای جنسی یکی از شنیع‌ترین اشکال نقض حقوق انسانی‌ست که همچنان در دنیای قرن ۲۱ در سراسر جهان صورت می‌گیرد. اگرچه آسیب‌دیدگان اکثرا زنان و دختران هستند اما خشونت‌های جنسی، مردان، پسران و انسان‌هایی با هویت‌های جنسی متنوع را نیز مورد آسیب قرار می‌دهد. بر اساس آمارهای سازمان بهداشت جهانی ۳۵ درصد از زنان تجربه‌ی خشونت‌های جنسی و فیزیکی را در زندگی خود تجربه می‌کنند. تجاوز، تعرضات جنسی و در کل خشونت‌های جنسی فرایندهای آسیب‌باری دارند که برای سلامت روح و جسم فرد آسیب دیده اثرات دراز مدت به جای می‌گذارد.

سخن از تصاویر زنانی است که نقشِ تمام سال‌های حکومتِ استثمار، تبعیض و گلوله را در قاب چهره خود جای داده‌اند. سخن از زنانی است که حتی نام و هویت خود را وامی‌گذارند، نامی جدید و هویتی جدید را برمی‌گزینند تا یاد و خاطره فرزندانشان را زنده نگه‌دارند و یا استواری و ماندگاری مبارزه آنان را نمایش دهند و حافظش باشند. سخن از «بهیه نامجو» است که اکنون «مادر نوید» است، خودِ نوید است. اگر «نوید» را بخوانند گویی او را خوانده‌اند. برمی‌گردد، نگاهتان می‌کند و ما در نگاه و برلبانش نوید را می‌بینیم که دلداری می‌دهد: «نگران نباشید، خیالتان راحت!» و این شهین ‌ا‌ست که به زبانِ امیرارشد زیر گوش بهیه نامجو به نجوا می‌گوید: «ما گریه نمی‌کنیم، رخت سیاه نمی‌پوشیم؛ افسرده نمی‌شویم. در کنار هم هستیم تا روز دادخواهی..» و بهیه نامجو در کالبد «نوید» پیام او را درمی‌یابد.

در دو دهه گذشته جنبش زنان در ایران در چندین دوره همزمان با گشایش های نسبی در فضای سیاسی عمومی توانسته است فعالیت های علنی شبه قانونی خود را پیگیری کند.
تجربه دو دهه گذشته و ارزیابی های سیاسی نشان می دهد که جنبش زنان در ایران به احتمال قوی در آینده نزدیک با گشایش های نسبی سیاسی در فضای عمومی سیاسی روبرو خواهد شد.

آنچه می‌شنوید روایت زندگی زنانی است که برای به دست آوردن ساده‌ترین حمایت‌های اجتماعی مجبور شده‌اند به خواسته‌های مردی تن دهند که زن را تنها موجودی برای تطمیع نیازهای جنسی خود می‌داند. زنانی که در پی فراخوانی از سوی رادیوفردا، داستان زندگی‌شان را با ما در میان گذاشته‌اند و در مقابل، تنها یک درخواست داشته‌اند: صدایشان را تغییر دهیم، تا مبادا همین سخنان هم محملی شود برای آزار دوباره؛ درخواستی مکرر، و باز آن‌ها بمانند و همه درهای بسته.

مدتی است که تعدادی از زنان جسور کشور حتی با هویت شخصی خود سکوت را شکسته و از طریق رسانه های مجازی دست به افشاگری زده و از خاطرات تلخ تجاوز، آزار جنسی و خشونت های دوره های زندگی خود سخن می گویند. بخشی دیگر نیز بدون نام بردن شخص متجاوز تلاش می کنند آنچه را که بر خودشان رفته است را علنی کنند. در پی این افشاگری تعدادی از دانشجویان زن از آزار جنسی خود به دست برخی از استادان و روسای دانشگاه ها پرده برداشتند. زنان خبرنگار به افشاء تعدادی از مسئولین کشور، نمایندگان مجلس، مسئولین رسانه ها و چهره های هنری مطرح پرداختند که به مناسبت های مختلف آنها را تحت آزار جنسی قرارداده و یا به آنها تعرض کردند.

این جستار تحلیلی-داستانی شامل داستان های شش زن در دهه ی هفتاد شمسی در ایران است. زنانی که مورد خشونت قرار گرفتند، زنانی که حاضر در اجتماع و فعال و از همه مهم تر تجربه گرا بودند. در بازگویی داستان های زنان نسل خودم قصد دارم روی تجربه گرایی آن ها تاکید کنم. تجربه گرایی یکی از عامل های مهم ایجاد فضاهای جدید و تغییرات اجتماعی است.

اخیرا زنان سکوت را شکسته اند و این در سطح جوانانی است که با فضای مجازی سرو کار دارند. و این بدین دلیل است که از این طریق آگاهی آنان بالا رفته و شخص به این باور رسیده که مقصر او نیست. و همین اولین شرط است که شخص بتواند سخن بگوید تا با سخن گفتن قدم آغازین را برای التیام بخشیدن روانش بردارد و از پیامد های ناشی از این اتقاق که می تواند وحشتناک باشد جلو گیری کند.