روز دوشنبه ٢٣ تیرماه ساعت شش بعد از ظهر جمعی از زنان در یکی از پارک‌های تهران دست به حرکتی تهییجی- تبلیغی علیه خشونت بر زنان و کودکان زدند. در این حرکت شمار اندکی از زنان با پلاردکاهایی در دست در صفی منظم، مدت کوتاهی بدون اینکه شعاری سر دهند، در محل انتخابی خود حضور داشتند و سپس مسیر کوتاهی را همراه با پلاکاردهای خود طی کردند.

در مقدمه کتاب، نگارنده دو پرسش کلیدی را بعنوان انگیزه‌ی پژوهش و نگارش کتاب طرح می‌کند. اول، چرا زنان ایرانی‌ در ده‌ی ۵۰ به جنبشی پیوستند که رهبری آن به عهده روحانیت و شخصی بود که طی‌ سالیان دراز مهمترین مخالفتش با رژیم پهلوی بهبودی مختصر اما مهمی بود که در موقعیت اجتماعی زنان صورت گرفته بود و یکی از اهداف انقلاب از دید او بازپس گرفتن حقوق زنان بود. دوم، چرا جریان‌های روشنفکر، اعم از چپ و لیبرال با عدم پشتیبانی از جنبش زنان که در واقع اولین صدای بلند و بی پروا یی بود که در مخالفت با حکومت استبدادی و با شخص خمینی بلند شد، موجب خاموش شدن این صدا و در نهایت کمک به تحقق پروژ‌ه‌های زن‌ستیزانه جمهوری اسلامی شدند.

در حالیکه سیمون دوبووار، زنندگی و تلخی، نیکبختی های کوچک و شادی های بزرگ و یا آرزوی پیروزی وُ نا امیدی عمیق را تا مرز انزجار و یأس در خود می بیند، دل به خطر میدهد و تا اعماقِ خود شیفتگی پیش می‌رود و میخواهد همه این‌ها را با خواننده ی کتابش در میان بگذارد. چرا که ماندارَن ها فقط یک داستان ِ سیاسی و روشنفکری نیست، بلکه قصه عشق، داستانِ دوستی، حکایتِ خصلت وُ خُلق وُ خُوی انسان‌ها و خلاصه یک اثرِ « کامل »است.
کتابِ ماندارَن ها اثر سیمون دوبووار «۱» در سالِ ۱۹۵۴ منتشر شد و بزرگترین جایزه ی ادبی فرانسه - گُنکور - را از آن خود کرد. در آن سال‌ها پشتِ دو پرسوناژِ اصلی کتاب که هر دو نویسنده بودند، و نوع ِ موضع گیری های ایدئولوژیک و سیاسی شان، نام های سارتر و کامو بر سر زبان‌ها افتاد و تا آنجا پیش رفت که این گمانه زنی ها را به یقین نزدیک کرد.