سرش آن‌قدر شلوغ بود که فرصت تنفر‌ورزی نداشت.
همه‌ی عمر درگير دوست داشتن ماند.
چقدر‌‌ گفت حال من خوب است و ما باورمان شد.
دل از دست داده‌ایم. پایمان به‌راه نیست!
وداع واپسین با آن‌که خنده‌ی همیشه‌اش از ما دریغ نداشت.
روز پنجشنبه ۴ آگوست به خاک می‌دهیمش. تا سبز شدن قهقهه‌اش.
و در پاس‌داشت نامش غروب شنبه ۶ آگوست گرد هم می‌آییم

خبر بازهم اندوهبار بود. دوست عزیز ما محمود شفاعت (تقی فرانکفورت) جهان ما گذاشت و گذشت!
قلب مهرورزش تاب نیاورد و نیمه‌شب گذشته آرزوهایش را در پس‌کوچه‌‌های تبعید جا گذاشت!
باید تحمل کرد و تاب آورد، که روزمرگی‌هایمان پر از بایدها است.
وداع با یار سینه خراش می‌دهد و جگرسوز می‌کند!
رفتن نابه‌هنگام دوست پنجره‌ای بی‌پرده را می‌ماند که در بغضِ باد هق‌هق می‌کند
و از میان تمامی چشم‌های جهان تنها دو چشم خیس نصیب تو می‌شود.
هم‌شانه‌ی زخم و شریکِ اندوهِ غم‌بار خانواده‌‌ی گرامی و دوستانش هستیم.