مهربانی دیگر از مادران خاوران چشم از جهان فروبست. مادر معینی هم رفت. خیل بزرگ فرزندان ناشناخته اش را در ماتم و غم فرو برد. عمری را در جست و جوی فرزندان خود پشت در زندان های دو رژیم خودکامه و مستبد گذراند و از سال ۶۷ به بعد در صف مقدم مادران خاوران بود و داد خواه کشتار هیبت و هیبت های دیگر در سال ۶۷ و تبلور آرزوهای بزرگی که در دستان حقیر رژیمی واپسگرا بر خاک شدند. چه گل هایی که در باغ زندگی این سلحشوران راه آزادی و عدالت پر پر نشدند و چه خانواده ها که از هم نپاشیدند و چه چشم های های منتظری که تمام عمر با اشک زیستند و چه نگاه های معصومانه نوباوگانی که آغوش گرم پدر و مادر را در خاک سرد خاوران می جستند و مادر همیشه با نگاه شوخ و خنده ملیح هبت همیشه آن جا بود و نوید می داد که زندگی این جاست،‌ باید که پاس داشته شود.

منوچهر ثابتیان به آن دسته از انسان های بزرگی تعلق داشت که هم در حوزه ی حرفه ای و علمی، هم در سپهرِ زندگی اجتماعی، هم در عرصه ی فرهنگ و خلقیات ویژه گی های مثال زدنی دارند .
در حوزه ی اجتماع و سیاست، از نخستین روزهای دانشجویی اش به جریان چپ ایران پیوست و تا آخرین روزهای زندگی به آرمان های آزادی و انسان دوستی و عدالت جویی وفادار ماند . منوچهر ثابتیان از نخستین طراحان ایجاد فدراسیون های دانشجویی در خارج کشور بود . از بنیان گذاران کنفدراسیون دانشجویان ایران و در کنگره ی اول کنفدراسیون در هایدلبرگ (۱۹۶۰) و کنگره ی دوم لندن (۱۹۶۱) جزء هیئت دبیران کنفدراسیون بود .
نه حکومت دیروز ایران را پذیرفت و نه حکومت امروز آن را . و تا آن جا که توان و امکان داشت برای بهروزی مردم ایران و رسیدن به ایرانی آزاد و دموکراتیک کوشید .