ما مادران پارک لاله، ضمن تاکید بر سه خواسته همیشگی خود، معتقدیم "حق مادران و خانواده های کشته شدگان برای دانستن چرایی و چگونگی کشتارها و هم چنین حق برگزاری آزادانه مراسم یادبود در خاوران و در منازل" مساله ای کاملا به روز است و از آقای احمد شهید می خواهیم که پیگیری این مساله را در دستور روز خود قرار دهد.
ما که صدایی از جنبش دادخواهی مادران و خانواده های ایرانی هستیم، تلاش و پیگیری تمامی انسان های شریف و آزاده در سراسر دنیا را برای به رسمیت شناختن حق خانواده ها قدر می دانیم و این اولین گام ها را به خانواده های جان باختگان و تمامی دادخواهان تبریک می گوییم و آن را یک پیروزی به حساب می آوریم.

تا به امروز نیز قتل ها و مرگ های مشکوک بسیاری داشته ایم و افشین آخرین نخواهد بود، مگر اینکه ما هشیار باشیم و اجازه ندهیم که در سکوت، هر بلایی دلشان خواست بر سرمان بیاورند، همان کاری که در دهه شصت با ما کردند و هم چنان ادامه دارد.
افشین اسانلو نیز در همان زندان و با مرگی مشکوک می میرد. به چه دلیل؟ نامعلوم.
او راننده بین شهری بود و دو فرزند دارد و طبق اظهار خانواده اش خیلی هم مانند برادرش منصور به سیاست کاری نداشت. او را در بهمن 1388 در محل کارش بازداشت می کنند و مدت طولانی او را زیر بازجویی و شکنجه می گیرند. به چه دلیل؟ نامعلوم.

متاسفانه در طول بیش از سی سال حکومت جمهوری اسلامی در ایران و با وجود تعداد بسیار زیاد کسانی که به علت اختلاف عقیده با حکومت و دگراندیشی، زندانی، شکنجه و حتی اعدام شده اند هنوز جرم سیاسی تعریف مشخصی ندارد. این موضوع سبب شده تا کسانی که مسئول مستقیم مجازات چنین زندانیانی هستند به کلی وجود آنان را انکار کنند

پس از اهانتی که به یک زندانی اهل حق بنام کیورث تمناک در زندان همدان صورت گرفت و سبیل این زندانی را برای تنبه تراشیدند و این اقدام تحقیر آمیز که در اعتقادات اهل حق بمثابه تعرض به باورهای دینی تلقی میشود موجب گردید تا دو نفر از پیروان اهل حق بعنوان اعتراض در روزهای چهارم و پنجم خرداد خود را در برابر فرمانداری همدان به آتش کشیدند که متاسفانه نیکمرد طاهری بر اثر شدت جراحات در گزشت و حسن رضوی که 60 در صد از بدنش دچار سوختگی شده در بیمارستان بستریست.

ﺷﺒﮑﻪ "ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ برای ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ در ﺍﻳﺮﺍﻥ"، ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ همه ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥعقیدتی ﻭ ﺳﻴﺎﺳﯽ در ایران، ﺍﺯ ۱۴ ﺗﺎ ۲۱ ﮊﻭﺋﻦ سال ۲۰۱۳ (از ۲۵ ﺧﺮﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﻭﻝ تیر سال ۱۳۹۲) ﺭﺍ ﻫﻔﺘﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ عقیدتی ﺍﻋﻼﻡ می کند ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﺪﺍﻓﻌﻴﻦﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ و احزاب مترقی ایران و جهان ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﯼﺁﺯﺍﺩﯼ انسان‌های در بند بکوشند.
ما با محکوم کردن رفتارهای ضد انسانی رژیم اسلامی با زندانیان، بار دیگر، خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی ـ عقیدتی، از جمله خانم زهرا رهنورد و آقایان مهدی کروبی و میر حسین موسوی هستیم.

مادر معینی از سال ۱۳۴۶ با مساله زندان و زندانیان سیاسی و مقاومت خانواده ها آشنا می شود و رابطه عمیقی با خانواده های زندانیان سیاسی برقرار می کند که نتیجه این رابطه تا هم اکنون نیز ادامه دارد. او همواره نسبت به زندانی کردن فرزندان اش و دیگر زندانیان که برای عقیده شان به زندان افتاده یا کشته شده بودند، معترض بود و به اشکال مختلف اعتراض اش را نشان می داد و در تجمع های مادران و خانواده ها در دادگستری تهران نیز نقش فعالی داشت. او به صورت فردی نیز تلاش زیادی می کرد تا فرزندان اش را از گزند حاکمان جبار رهایی دهد و در خانواده الگوی خوبی برای تمامی اعضای خانواده بود.