Khavaran07s.jpg

اعلامیه مشترک به مناسبت بيست و پنجمين سالگرد فاجعه ملی کشتار زندانیان سیاسی

تلاش ها به بار می نشینند، نیازمند تلاش های بیشتر‌یم!

از کشتار سال ١٣٦٧ زندانیان سیاسی بیست و پنج سال گذشت. با آن که هنوز هم آمار باورپذیری از آن جنایت بزرگ که به دست زندانبانان مجری فرمان آیت الله خمینی انجام گرفت، منتشر نشده است اما همه منابعی که نام قربانیان این فاجعه را لیست کرده‌ و انتشار داده‌اند، دستکم بر رقم بالای چهار هزار نفر اتفاق نظر دارند. درنگ بر آمار منتشره غیرقابل انکار آن جنایت و اصولاً حتی آگاهی برخصلت جمعی این کشتار، برای بیان ابعاد هول انگیز این جنایت کفایت می کند و نیز کافی است برای این که اعلام شود که در آن تابستان سیاه، در ایران ما و علیه فرزندانش چه فاجعه بزرگی از نوع جنایت در حق همه بشریت صورت گرفته است.
ما امضاء کنندگان این اعلامیه مشترک دست هر نهاد و هر کوشنده را برای همراهی و همکاری در این وظیفه ملی و بشری می فشاریم و برای رایزنی و ابتکارورزی مشترک در این زمینه اعلام آمادگی می کنیم.



atik-lamei.jpg
کاوه بنائی

بچه های ساختمان دولتی ؛

با یاد از گلعلی آتیک* و حسین لامعی**

سلام گلی , سلام حسین؛ نوشتن از شما , بدون یاد آوری دوران دشواری که , پدران و عموهایتان , درآن سالهای سیاه طی کردند , محال است .عمق کینۀ جنایت کارانِ در قدرت ,در انتقام از اندیشه های انسانی تان ,ازسیاه ترین روزهائی که درشهر بهشهر , سیطره خود را با دستگیری , بازداشت , قتل , تجاوزو تبعید کارگران و زحمتکشان انجامید,حکایت می کند. جنایت کارانی که, شما و دیگر مبارزان را در دهه 60 در بهشهر به قتل رساندند , دست های آشکار و نهان شان از دهه 20 در این شهر , در دست های حکومت گران بود. در گذر زمان , فقط چهره ها تغییر کردند. آنان امروز همچنان در قدرت جای دارند.



پروانه میلانی

دادنامه سرگشاده پروانه میلانی به رییس جمهور

من به شما رأی ندادم، اما از آنجایی که شما خود را رئیس جمهور همه ی مردم ایران نامیده اید، به خود این اجازه را می دهم که سخنی چند با جناب عالی داشته باشم. سال ها ست، سی و دو سال است که زخمی را که رژیم جمهوری اسلامی با کشتن تنها برادرم بر جان و دلم نهاده است در تنهایی خود می لیسم.
من این دادنامه را خطاب به جناب عالی می نویسم و می خواهم توجه شما را به مسئله ی بسیار مهمی که مربوط به یکی از اعضای کابینه ی سرکار است، جلب نمایم. همان گونه که پیش تر گفته آمد، تنها برادرم را در بی دادگاه های جمهوری اسلامی از دست دادم، و وقتی خبر کشته شدنش را به من دادند



jafar-behkish.jpg
جعفر بهکيش

آیا حقوق قربانیان و بستگان قربانیان نقض سیستماتیک و گسترده حقوق بشر در دهه شصت نیز حقوق بشراست؟

قطعنامه اخیر "فدارسیون جامعه های حقوق بشر" که به پیشنهاد "جامعه حقوق بشر ایران" در مورد نقص حقوق بشر در ایران صادر شد نیز نشانه دیگری است. در این قطعنامه از همه چیز سخن گفته شده است. اما احتمالا از نظر تهیه کنندگان این قطعنامه، فشارها بر بستگان اعدام شدگان دهه شصت، ممانعت از برگزاری مراسم در خاوران، بستن درهای خاوران، گماردن مامورین برای ایجاد مزاحمت دائمی برای بستگان قربانیان و کسانی که می خواهند به این گورستان بیایند و بازداشتها و احضارهای بستگان اعدام شدگان برای ممانعت از برگزاری مراسم در گورستان خاوران و حتی منازل شخصی آنان، موضوع قابل اهمیتی، که در این قطعنامه ذکری از آن به میان بیاید نیست.



کمال حسینی*

چرا خبرنگار به زندان می رود؟


(به مناسبت هفدهم مرداد ۹۲، گرامی باد "روز خبرنگار" و برای همکاران دربندم)

انحصارطلبان ثروت و قدرت همیشه متوهم اند، چون منشا ثروت و قدرتی که در اختیار گرفته اند در پی سازو کارهای قانونی و دموکراتیک نبوده است، لذا همیشه به دنبال دشمنان فرضی میگردند تا درصد خطرها و تهدیدهای احتمالی را به حداقل برسانند. به همین خاطر است که حتی به دور و بری های خودشان هم شک می ورزند و مرتب حلقه نیروهای خودی تنگ تر می شود و افراد و نیروهای شان ریزش می کنند. اگر به سیر تدریجی گروه انحصارطلب درون حاکمیت از ابتدای انقلاب تا به امروز نگاهی بیاندازیم به صحت این گفته ها پی می بریم.