گزارش ماهانه انجمن دفاع از زندانیان سیاسی آذربایجانی در ایران(آداپ) - نوامبر ۲۰۰۹

نقض سیستماتیک حقوق آذربایجانیها در ایران در ماه نوامبر سال ۲۰۰۹ همچون ماههای گذشته ادامه داشت. فعالین مدنی آذربایجانی در ماه نوامبر نیز به صورت خودسرانه بازداشت و مدتهای طولانی بدون هیچگونه ارتباط با دنیای خارج و تماس با خانواده و وکیل در بازداشت نگه داشته شدند. برگزاری جلسات محاکمه، صدور احکام حبس و اجرای احکام زندان در این ماه نسبت به ماههای گذشته افرایش یافت و آذربایجانیها به دلیل سازماندهی و شرکت در تجمعات مسالمت آمیز جهت بیان خواسته هایشان محاکمه و به زندانهای طویل المدت محکوم شدند.



soudabe-ardavan-s.jpg
سودابه اردوان

خانواده‌های زندانيان سياسی دهه ۶٠
به آيت‌الله منتظری چه می‌گفتند؟

راستی چه مصلحت هايی در کار بود که سکوت را ايجاب می کرد و چرا اين سکوت فقط در سال شصت و هفت هنگام قتل عام سراسری زندانيان سياسی شکسته شد؟ در آن هنگام و شايد در پشت ديوارهای بلند زندان خون زندانيان سياسی آنچنان بی رحمانه با فرمان خمينی جاری شد که مصلحت حفظ آبروی نظام و هر چيز ديگر معنی خود را برای بنيانگذار آن از دست داد٠



گزارش نخستین گردهمائی عمومی کارزار رسیدگی به کشتار زندانیان سیاسی

نخستین گردهمائی کارزار بین المللی برای بر گزاری محاکمه رژیم جمهوری اسلامی به جرم جنایت علیه بشریت و کشتار وحشیانه ی زندانیان سیاسی دردهه ی شصت، در روز یکشنبه بیست دسامبر ٢٠٠۹ ده روز پس از اعلام موجودیت و علنی شدن کارزار دراتاق پالتاکی "ایران تریبونال" بر گزار شد.



بهار

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

او جوانی سنندجی بود که در سن 17 سالگی به جرم بیرون بردن دوست دخترش از شهر سنندج و داشتن "رابطه نا مشروع" توسط نیروهای نظامی و بسیج سپاه پاسداران دستگیر شده و 6 سال در زندان مورد همه گونه شکنجه و آزار قرار گرفته بود. در طی این مدت برایش پرونده سازی کرده و اتهامات سنگین "شرارت" در "بلاد اسلامی" به وی داده شد که در نهایت ناجوانمردانه به اعدام محکوم شد، بدون اینکه در تمام این مدت، وکیل مدافعی داشته باشد.





madarane-azadar.jpg
منصوره بهكیش

گریزی نیست!

این دردهای مشترک ما را به هم پیوند می دهد و صدای آزادی و دادخواهی رساتر می شود

دیگر یقین حاصل کردیم که اوضاع کاملاً غیرعادی است ولی نمی توانستیم عکس العملی از خود نشان دهیم و به راهمان ادامه دادیم. به میدان آب نما رسیدیم. چند ماشین دور میدان بود یکی سمت چپ و یکی سمت راست، مردانی با لباس شخصی در وسط میدان ایستاده بودند و به ناگاه مردی با دوربین اش شروع به فیلم برداری کرد. ما بی توجه به راه خود ادامه دادیم و خواستیم از میانشان عبور کنیم که یکی از آنها گفت: یک فرم نظرسنجی است و می خواهیم آن را پر کنید. پرسیدیم فرم نظرسنجی برای چی؟ گفت چیزی نیست فقط می خواهیم نظر شما را راجع به موضوعی بدانیم. ما را به سمت ماشین ون بردند و چند خانم چادری نیز دوره مان کردند. پرسیدیم قضیه چیست؟ آنها گفتند هیچ، فقط چند سؤال داریم! با دروغ و نیرنگ ما را سوار ماشین کردند. ما هر چه اعتراض کردیم نتیجه ای نداد. در ماشین دو نفر خانم هم نشسته بودند و آنها نیز تصور می کردند که فقط سؤال و جوابی در کار است و گفتند چیزی نیست سوار شوید.



فرنگیس حبیبی

حقوق بشر/ ایران و حیثیت ذاتی انسان ها

زمینه ها و زمانه ها - رادیو بین المللی فرانسه

به رسمیت شناختن حیثیت ذاتی اعضاء خانوادۀ بشری و حقوق برابر و خدشه ناپذیر آن ها، اساس آزادی، عدالت و صلح را در جهان تشکیل می دهد".این اولین جملۀ, بیانیۀ جهانی حقوق بشر است که در دهم دسامبر سال 1948 توسط 58 کشور به امضاء رسید و بعد ها بسیاری از کشور ها ازجمله ایران و افغانستان به آن پیوستند.
اما تحقق این پنج کلمۀ "برسمیت شناختن حیثیت ذاتی انسان ها" نیازمند یک دنیا کار و پیمودن راهی ناهموار است. درک این حیثیت ذاتی صرف نظر از جنس و نژاد و مذهب، کلید دروازۀ صلح درونی هر انسان و صلح میان گروه ها و ملل است و نقض حقوق بشر نشانه و نتیجۀ نادیده گرفتن این حیثیت است



کارزار تدارک دادگاه بین المللی
برای رسیدگی به کشتار زندانیان سیاسی در زندان های ایران

ما، گروهی از خانواده های این جانباخته گان، بخشی از زندانیان سیاسی جان بهدر برده از کشتارهای دهه ١٣۶٠، فعالان سیاسی، فعالان کارگری و دانشجوئی، مبارزان برابریخواه حقوق زنان و فعالان عرصه هنر، ادبیات، حقوق کودکان و دیگر زمینه های مبارزاتی، از دو سال پیش با برگزاری جلسات بسیاری برای ارزیابی زمینهها بر آن هستیم که رژیم جمهوری اسلامی را به جرم جنایت علیه بشریت در یک دادگاه نمادین بینالمللی به محاکمه بکشیم. این دادگاه بر آن است که کشتار زندانیان سیاسی، این تراژدی بزرگ انسانی و سایر قتل های رژیم را در مرکز توجه افکار عمومی مردم ایران و جهان قرار دهد.



Fariba-photo-200.jpg
کمیته حمایت بین المللی برای آزادی فریبا پژوه

فریبا پژوه را آزاد کنید

در تاریخ اول شهریور ماه ١٣٨٨ فریبا پژوه روزنامه‌نگار ایرانی در منزلش بازداشت شد. چهار ماه پس از دستگیری، وی همچنان بدون تفهیم اتهام در زندان اوین بسر می برد.
پس از آخرین دیدار، خانواده اش از ضعف و بیمار ی وی ابراز نگرانی کرده‌اند. تا امروز وکیل این روزنامه نگار موفق به مطالعه پرونده وی نشده است.
فریبا پژوه جرمی جز انجام وظیفه اش یعنی اطلاع رسانی مرتکب نشده است.
ما خبرنگاران رسانه های اروپایی خواهان آزادی فوری و بدون قید و شرط فریبا پژوه هستیم.



pouyandeh_mokhtari.jpg
بیانیه نازنین ‍پوینده و سهراب مختاری

ما همچنان بر خواستۀ به حق خود استوار ایستاده ایم

یازده سال از فاجعۀ قتل پدرانمان محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، دو نویسندۀ آزاده و عضو برجستۀ کانون نویسندگان ایران گذشت و هنوز هویت آمرین و عاملین این جنایت هولناک برای خانواده های قربانیان و مردم ایران افشا نشده است. یازده سال است که به خانواده های ما حتی اجازۀ برگزاری مراسم شایستهای برای گرامیداشت یاد و راه این دو نویسندۀ آزاده داده نمی شود و امسال نیز نیروهای انتظامی و امنیتی از برگزاری مراسم سالگرد فروهرها و مختاری و پوینده ممانعت کردند.
ما بی هیچ حس انتقام جویانه ای خواهان افشای حقایق این جنایات و نیز تمام جنایات دولتی در سی سال گذشتۀ کشورمان هستیم. و همچون پدرانمان لغو مجازات اعدام و برچیدن دستگاه سانسور و سرکوب را پیش شرط تحقق آزادی و اعتلای فرهنگی در کشورمان میدانیم.



pourzand-siamak.jpg
فرح طاهری

سیامک پورزند را دریابید

گفت وگو با لی لی پورزند

بیش از یک ماه پیش بود که خبردار شدیم سیامک پورزند به بیمارستان ایرانمهر منتقل شده است. پس از بهبودی نسبی از بیمارستان مرخص شد ولی هفته ی پیش دوباره به بیمارستان رفت و از آن زمان در بیمارستان طوس بستری ست.
این نویسنده و روزنامه نگار 78 ساله، در پاییز سال 80 در پی بازداشت، بدون برخورداری از وکیل، مدتها در انفرادی به سر برد و در این مدت بازجویی و شکنجه شد و در نهایت به اعترافات اجباری کشانده شد. او در دادگاه به 11 سال زندان محکوم شد که پاییز امسال هشت سال از آن زمان می گذرد.