در سال ۱۳۶۰ همان‌ گونه که شما گفتید، حاکمان ایران کوچک‌ترین ابایی نداشتند. به حتم به یاد می‌آورید. هرکس که روزنامه‌های آن دوران را نگاه کرده باشد، و یا آن شب‌ها پای تلویزیون نشسته باشد، و یا روزها اخبار ساعت دو بعد از ظهر و یا هشت شب را گوش داده باشد به خوبی به یاد می‌آورد که بی‌هیچ ابایی و بی‌هیچ پروایی اعلام می‌کردند که امروز چهل نفر را کشتند؛ پنجاه نفر را کشتند. حتا بچه‌ها و کودکانی را کشتند که زیر ۱۸ سال داشتند. به یاد می‌آورم عکس آن کودکی را که کشته بودند و جای نامش را در صفحه اول روزنامه خالی گذاشته بودند، چون حاضر نبود لام تا کام به آن‌ها چیزی بگویید؛ حتا اسمش را. شماری از دستگیرشدگان ۳۰ خرداد را بدون احراز هویت اعدام کردند و بی ‌هیچ شرمی عکس‌شان را در روزنامه‌ها منتشر نمودند. حتا به یاد می‌آورم که دادستان انقلاب اسلامی مرکز از خانواده‌ها خواسته بود تا «با شناسنامه عکس‌دار فرزندان‌شان به دفتر مرکزی اوین مراجعه کنند و فرزندان‌شان را تحویل بگیرند»!