این لیست شعارها،سری بعدی شعارها، عمدتا بعد ازچهارشنبه سوری به این سواست.
شعارها ی زیرعمدتا دربرگیرنده،شعارها وپلاکادروعکس های بدست آمده ویوتوپ هایی است که برای پیشوازاول ماه مه سال ۸۹ در درون کشورفراهم آمده است . امید آنکه از یوتوپ ها در سایت شعار ها استفاده شود.

ما ضمن پشتیبانی از تمام خواسته های آزادی خواهانه مردم اعلام می کنیم که طرفداران دروغین کارگران و زحمتکشان و پشتیبانان سیاست های نئو لیبرالی در قالب طرفداران بازار آزاد و یا استثمار آزاد و دفاع از نظام سرمایه داری غم خوار کارگران و زحمتکشان نبوده و تنها می خواهند از آنان به عنوان سیاهی لشگر برای سهم خواهی بیشتر از نظام موجودند استفاده کنند واعلام می کنیم که کارگران و زحمتکشان تنها به نیروی خود و با تکیه بر تشکل های مستقل مردمی، که آن را در جریان مبارزه بدست خواهند آورد از حقوق حقه ی خود برای رسیدن به یک جامعه ی انسان محور ، خواسته های خود رابه هر طریق دنبال خواهند کرد.

در روز شنبه اول ماه مه حدود 35 هزار کارگر متحدا دست از کار کشیدند و به خیابانها آمدند. در سوم و چهارم مه ده ها هزار کارگر به آنها پیوستند و سیل خروشانی از اعتراضات کارگری را بنمایش گذاشتند. آنان از کارخانه ای به کارخانه ای دیگر در حرکت بودند تا کارگران مردد را به پیوستن به صف متحد خود تشویق نمایند. تسخیر خیابانهای شهر چنان غرور آفرین بود که خواسته کارگران را افزایش داد. تا آنموقع که کارگران فقط خواهان 8 ساعت کار در روز بودند اعلام کردند که برای 8 ساعت کار طاقت فرسا، کارفرمایان میباید دستمزدی معادل 10 ساعت کار را به کارگران بپردازند. پلیس با مشاهده چنین گردهمائی و تظاهرات کارگران که در تاریخ کشور سرمایه دار آمریکا بی سابقه بود به وحشت افتاد و چندین مرتبه تلاش کرد که صف متحد آنان را در هم بشکند و آنان را متفرق سازد. تلاش آنان بی نتیجه ماند و پلیس بناچار متوسل به خشونت و بکارگیری سلاح گرم شد. ابتدا پلیس در محل درودگری مک کورمیک (McCormick) به روی کارگران آتش گشود و 2 کارگر را در جا از پای درآورد.

واقعیت آن است که امروزه سازمان یابی های سنتی در فراگیر کردن خود و ادعای ایجاد جنبش های بزرگ به بن بست رسیده اند. واین در حالی است که جنبش داخل کشور لااقل از این نظر -نوع سازمان یابی - درم قایسه با نیروهای خارج کشور که هم چنان در اشکال به بن بست رسیده در جا می زنند -پیشروتر بنظر می رسند. ما حداقل در این عرصه باید از آن ها بیاموزیم( و البته در موارد گوناگون دیگر هم.

روز هم بسته گی کارگران را در شرایطی می خواهیم گرامی بداریم، که تمامی فعالان کارگری از پراکنده گی و بی تشکلی کارگران ایران سخن می گویند. روز نمایش اراده ی هم بسته و وصف مستقل کارگران را در شرایطی می خواهیم برگزار کنیم، که به رغم تعمیق مناسبات سرمایه داری، افزایش شمار کارگران، گسترش روند تمایز و هویت یابی طبقاتی، تعمیق بحران لگام گسیخته و فقر و فلاکت توده ای و گسترش اعتصاب ها و اعتراض های کارگری، کارگران آگاه سوسیالیست ما از غیاب صف مستقل کارگران درعرصه ی پیکار طبقاتی در رنج اند.

فروردین۸۸ یاد آورقتل عام شدن عمدی تعداد پانزده تن ازکارگران معدن زغال سنگ "باب نیزو"ی کرمان است . جنایتی که بعد از کشتارمعدن شاه زند اراک ، فروریختن بنای ساختمانی سعادت آباد و دهها و صد ها جنایت دیگر، برای طبقه کارگر ایران و فعالان مدافع این جنبش عظیم طبقاتی جای فراموشی ببارنمی آورد .

کارگران ایران یعنی همه ی نیروی فقر و نداری، بی چیزی و تنگدستی از داشتن یک تریبون، روزنامه و کانال خبری واقعا کارگری محروم هستند. در حالی که نشریات کارفرمایان و اطاق بازرگانی، بمثابه بخشی و تنها بخشی از نیروی ثروت و چپاول سرمایه جا خوش کرده در بازار، با مرغوب ترین کاغد و با کم ترین قیمت ممکن، باید همچنان برای ثروت اندوزی و به بیگاری واداشتن طبقه رنج و کار، به شکم چرانی مشغول باشند.

ميشه با تغيير دستمزدها در طول ماه‌هاي آغازين و پاياني هرسال، بسياري با تخصص‌هاي مختلف صنعتي، كشاورزي و خدماتي به دليل مشكلات اقتصادي از كار اخراج مي‌شوند و براي مدتي نامعلوم و گاه هميشگي به خيل بيكاران كشور مي‌پيوندند.
بيكاري تجربه تلخ اقتصاد ايران است و اشتغال نيز بدون تعارف آرزويي كه به نظر مي‌رسد تن به واقعيت نمي‌دهد. اين ادعا اما نيازي به اثبات ندارد. براي باور آن بايد به سال 88 نگاه كرد و سال 89 را نيز با پتانسيل‌‌هاي اقتصادي مورد ارزيابي قرار داد. بدون شك نگاهي از اين دست سياه نمايي محسوب نمي‌شود. چون پديده بيكاري تا حدي مي‌تواند براي اقتصاد زيان‌‌آور باشد كه با بهانه‌هايي از نوع سياه نمايي نمي‌توان فقدان اشتغال را ناديده گرفت و يا از سر سياست‌بازي‌هاي اقتصادي وجود بيكاري را به سادگي از سر باز كرد. نشان دادن ماجراي بيكاري بدون شك كمكي بزرگ براي اقتصاد و برنامه‌ريزان اقتصادي است.

ز خود می‌پرسم به راستی خواسته‌های اصلی این گونه زنان چیست؟ چگونه می‌توان از حقوق این زنان دفاع کرد؟ زنانی چنین توانا، اگر امکانات مناسب داشته باشند، اگر آگاهی کافی داشته باشند به راحتی از حق خود دفاع خواهند کرد. اما فشار زندگی، تورم و گرانی سرسام‌آور، حقوق و دستمزد ناکافی، نداشتن امنیت شغلی حتا لحظه‌ای فرصت برای او باقی نمی‌گذارد که استراحت کند چه برسد به اینکه بتواند دمی به خود و شرایط زندگی‌اش بیاندیشد و مقصر اصلی را بیابد.