میانه‌روها و چپ‌های اسرائیل در ارائه یک استراتژی لیبرال روشن‌بینانه برای مقابله با برنامه کاهانیستی راست افراطی با شکست روبرو شده، برای مردم اسرائیل، هیچ گزینه سیاسی دیگری به جز راست باقی نگذاشته اند.
معمولاً رادیکال شدن جناح راست، به رادیکال شدن جناح چپ می انجامد. اما در اسرائیل، عکس این پدیده رخ داده است. با افراطی‌تر شدن جناح راست، چپ به سمت میانه گرایش پیدا کرده است. دیدگاه های خود را در هاله ای از ابهام فرو برده، به دنبال جناح راست رفته، کوشید ه است از آن تقلید کند و در نهایت به بدترین وضعیت ممکن رسیده است.

در کرانهٔ باختری دو نظام حقوقی برقرار است: قانون مدنی برای شهرک‌نشینان، و قانون نظامی برای فلسطینی‌ها. دو سیستم حمل‌ونقل نیز وجود دارد. مدت زمان سفر به منطقهٔ مسافر یطّا در جنوب کرانهٔ باختری بستگی دارد به رنگ پلاک خودرو. سیستمی که شهرک‌نشینان را محافظت می‌کند و زندگی در سرزمین‌های اشغالی را برایشان تا حد ممکن راحت می‌سازد – و البته آنان را از فلسطینی‌ها جدا کرده و فلسطینی‌ها را به‌طور روزمره محروم می‌کند.

می‌توان گفت که شهرداری مامدانی لحظه‌ای از گسست در تاریخ سیاست شهری جهانی است. این تحول در نقطه تلاقی بحران سرمایه‌داری گیگ، سیاست‌های پسااستعماری، و نابرابری نژادی شکل گرفته است. هرچند محدودیت‌های ساختاری سرمایه جهانی مانع از تحقق کامل وعده‌های تحول‌آفرین او خواهد بود، اما اهمیت تاریخی این انتخاب در گشودن افق‌های تازه برای بازاندیشی دموکراسی شهری و عدالت اجتماعی باقی خواهد ماند.

سرکوب‌ها هر روز دیوانه‌وارتر می‌شد. انگِما، که تنها تحصیلات ابتدایی داشت، به کار بردن واژهٔ «روشنفکر» را ممنوع کرد. بی‌اعتمادی او به مالیخولیایی پارانویایی بدل شد. او مخالفان سیاسی — و حتی متحدان خود — را به‌شدت شکنجه و به قتل می‌رساند. از دوازده وزیر نخستین کابینه‌اش، تنها دو نفر زنده ماندند. برای حفاظت از کاخش، دستور داد دیواری چهارمتری گرداگرد بخش قدیمی پایتخت بسازند. انگِما مردی بیمار بود و خود نیز این را می‌دانست — اما دیگر کسی نبود که بتواند به او کمک کند.

شهر جهانی نیویورک، شهرداران سفیدپوست، دوشهردار سیاهپوست، شهرداران پروتستان، کاتولیک، یهودی، شهرداران با تبار بریتانیائی، ژِرمنی، ایتالیائی و غیره بر خود دیده است. اما از زمان نخستین شهردار در سال ۱۶۲۴، این شهر هرگز یک شهردار مسلمان نداشته است – و از سوی دیگر شهردار زن نیز نداشته ... حال‌آنکه در چهارم نوامبر، امکان دارد که نیویورک با شهرداری روبرو شود که آشکارا و بدون عقده هویت مسلمانِ خود را بیان می‌کند.

جراید و شبکه های اجتماعی اعلام کردند،یک جوان مهاجر ۳۴ ساله؛عضو سوسیالیستهای دموکرات آمریکا،از ژانویه ۲۰۲۶ رهبری شهرداری نیویورک را باافزایش مالیات از ثروتمندان، کاهش اجاره شهروندان کم درآمد،ایجاد مهد کودک بخش عمومی را گسترش دهد،مترومجانی را در دست خواهد گرفت. گرچه اجرای برخی از پیشنهادات ا ودر کشوری که سرمایه و انحصارات مقدس است دشوار به نظر می‌رسد، اما حتی پذیرش صوری او به مثابه یک سوسیالیست نمایانگر گسست ضروری از یک نهاد سیاسی تا مغزاستخوان فاسد حزب دموکرات است.

استقرار یک نیروی واسطه زیر رهبری ایالات متحده، بازگشت یک تشکیلات خودگردان فلسطینیِ «اصلاح‌شده»، طرح ارتقای اقتصادی: پیمانی که دولت ترامپ برای غزه تدارک دیده است، احساس «قبلاً دیده‌شده» را تداعی می‌کند. این طرح که کاخ سفید و بلندگو‌هایش به عنوان پیروزی دیپلماتیک استثنائی معرفی می‌کنند، پیش از همه، به سود طرف اسرائیلی است و پرسش‌های بسیاری را بی‌پاسخ می‌گذارد.

دولت ترامپ چندین گزینه پنهانی برای تغییر رژیم در ونزوئلا دارد. اما با علنی کردن چنین عملیات سری از قبل، مزیت اصلی اقدام مخفیانه را از دست داده است: اما او بعدا خواهد توانست با حفظ انکار کردن عملیات بفرم قابل قبولی، هزینه های سیاسی و نظامی این عملیات را به حداقل برساند. علنی کردن این عملیات سری، در حالیکه واشنگتن را صاحب توانایی بدست آوردن کامل نتایج این مأموریت نمایش میدهد، اما، امکان آن را هم دارد که کنترل رویدادها ،در صورت خراب شدن أوضاع، را کاهش دهد . در عمل، این روش باعث اقدام یک سری کارهای ناقص میشود، که خیلی آشکار هستند و نمیشود آنها را انکار کرد وهمچنین خیلی بی اهمیت هستند که ارزش تعیین کننده ای داشته باشند.

در اکتبر ۲۰۲۵، همراه با او بیش از ۱۷۰۰ فلسطینی دیگر که پس از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ در جریان جنگ از نوار غزه بازداشت شده بودند، از زندان‌های مختلف اسرائیل آزاد شدند. همچنین بیش از ۲۰۰ جسد بازگردانده شد؛ دست‌کم ۱۳۵ جسد به گزارش گاردین آثار شکنجه بر خود داشتند. به علاوه، «شواهد قابل‌توجهی» وجود دارد مبنی بر اینکه بسیاری از آنان اعدام شده‌اند. اسناد موجود در کیسه‌های اجساد نشان می‌داد که این پیکرها از بازداشتگاه سده تیمان منتقل شده‌اند، هرچند مشخص نیست آیا در همان‌جا کشته شده‌اند یا نه؛ زیرا در آن بازداشتگاه محلی نیز برای نگهداری اجساد فلسطینی‌ها وجود دارد.

نویسنده بودن یعنی پذیرفتن این پیچیدگیِ موقعیت. این دعوت به خاموشی را با تن خود حس می‌کنم. هر بار که رئیس‌جمهور فرانسه، امانوئل مکرون، سخنی درباره استعمار الجزایر یا درباره اسلام بر زبان می‌آورد، رسانه‌ها با من تماس می‌گیرند تا اظهار نظر کنم، خشمگین شوم یا مخالفت کنم – گویی در جبهه آزادی‌بخش ملی سلاح به دست گرفته بودم، یا گویی جسد زنده استعمارم. در حقیقت، آنچه به من عرضه می‌شود آزادی بیان نیست؛ بلکه از من خواسته می‌شود درباره آرشیو، مرگ و گذشته سخن بگویم.