زمانی که ترامپ به پیشبرد نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، برای پذیرش این توافق کمک کرد. نتانیاهو در قبل توانسته بود با تکیه برحمایت جمهوری‌خواهان و استفاده از وجود شکاف در واشنگتن در برابر تلاش‌های رئیس‌جمهور جو بایدن برای صلح مقاومت کند، اما در مورد ترامپ، او دیگرچنین گزینه‌ای دراختیار نداشت. هیچ پایگاه سیاسی جدی‌ای وجود ندارد که از تداوم جنگ از سوی نتانیاهو در برابر مخالفت‌های ترامپ حمایت کند — و نتانیاهو این را به‌خوبی می‌داند. او نمی‌خواست خطر کند و ببیند که ترامپ در صورت رد کردن پیشنهادهایش چه واکنشی نشان خواهد داد.

حملات به کشتی‌ها در سواحل ونزوئلا: مشروعیت مشکوک عملیات دونالد ترامپ،بسیاری ازمقامات منتخب آمریکایی، چه دموکرات و چه جمهوری‌خواه، شک و تردید خود را درمورد مشروعیت این حملات «ضد مواد مخدر» ابراز کرده‌اند،همانطور که وکلای پنتاگون هم چنین ابراز کرده‌اند.نیروی دریایی آمریکا با انهدام چند قایق به اتهام حمل مواد مخدر در دریای کارائیب در سواحل نزدیک به ونزوئلا یازده نفرراکشت.این اقدام خشونت‌آمیز بی‌سابقه،از یک سوجنگ جدید امپریالیستی علیه«کارتل‌ها» رانشان می‌دهد واز سوی دیگرتلاش درمحدود کردن بازارهای انرژی به روی ابر قدرتهای رقیب است.

هزاران نفر در ساعات اولیه روز دوشنبه ۲۱ مهر در «میدان گروگان‌ها»ی تل‌آویو جمع شدند تا شاهد بازگشت آخرین گروگان‌ها در نوار غزه باشند.
رسانه‌های اسرائیل اعلام کردند که همهٔ ۲۰ گروگان زنده این کشور در دو مرحله آزاد شدند.
گروه افراطی حماس که در فهرست گروه‌های تروریستی آمریکا و اتحادیه اروپاست، ابتدا هفت و سپس ۱۳ گروگان را تحویل صلیب سرخ بین‌المللی داد.
قرار است پیکر ۲۸ گروگان جان باخته نیز در روزهای آینده به اسرائیل بازگردانده شود.
شش تن از گروگان‌های زنده، عومری میران، گالی و زیو برمن (دو برادر دوقلو)، متان انگرست، ایتان مور و آلون اوهل نام دارند. حماس در ماه‌های گذشته فیلم‌هایی از برخی از این مردان را منتشر کرده بود که آن‌ها در وضعیت جسمانی وخیمی در تونل‌ها نشان می‌داد. آلون اوهل از یک چشم نابینا شده بود.

در زمانِ جنگ، دروغ و مخفی‌کاری بسیار رایج است. ولی مورد اسرائیل بسیار ویژه است. هنگامی که از رسانه‌های روسیه به‌خاطر پوشش مناقشه اوکراین انتقاد می‌کنید، کاملاً می‌دانید که آنان مجبور به این کار هستند. اما، روزنامه‌نگاران اسرائیلی آزاد هستند. آنان گزینه دارند و آگاهانه به وظیفه‌شان پشت کرده اند. گاهی که به دوستی، ویدئوئی وحشتناک از غزه نشان می‌دهم – و از این ویدئوها کم نیستند - واکنش آنان تا حدی پاولوفی است: «شاید جعلی باشد؟ شاید ساخته‌ی هوش مصنوعی است؟ شاید در افغانستان فیلمبرداری شده است؟» . این حاشا کردن از جامعه اسرائیل در مقابله با واقعیت محافظت می‌کند.

در نگاه نخست، «اسلام هراسی» به ترس ِ غیر منطقی از اسلام اشاره دارد، چون هراس های دیگری که ممکن است انسان در جامعه به آن برخورد کند. اما می‌بینیم که کاربرد رایج آن، فراتر از این معنا رفته است. این اصطلاح سه واقعیت متمایز را با هم ترکیب می‌کند : نقد روشنفکرانه از یک آموزه ی دینی، ترس روانی از یک دین به عنوان یک پدیده ی جهانی و ایجاد نفرت علیه ی افراد ِ معتقد به آن. با ترکیب همه ی آنها، ما بکار گیری حق ِ انتقاد از اسلام را که در مورد همه ی باورهای دیگر صدق می کند؛ممنوع می کنیم. هیچ دین دیگری تاکنون از چنین حمایت ممتازی برخوردار نبوده است. گویی اسلام باید بالاتر از قضاوت ِ عقلانی قرار گیرد. چرا این مصونیت نمادین به آن داده شده است؟

هم چون هر چیز دیگری در اسرائیل، سوگواری نیز مقوله ای اولتراناسیونالیستی است. البته نه سوگواری خصوصی، بلکه عزاداری جمعی که همواره شکلی غارتگرانه و تهاجمی داشته و نظام اجتماعی که برای همگان الزام آور بوده است. نظمی که به طرز وحشتناکی یکنواخت و پایان نیافتنی است. مراسم یادمانی که هر فرستنده تلویزیونی موظف است آن را پخش کند- و وای بر کسانی که تفرقه ایجاد کنند.
گاهی سوگواری ها فریبکارانه است، که هدف از آن ها، نه فقط ابراز احساسات واقعی ، بلکه خدمت به یک آرزوی پنهانی است. عزاداری و سوگواری در اسرائیل، به دین بسیار نزدیک است حتی برای افراد سکولار. نوعی ستایش مرگ است که میزان دلبستگی اسرائیلی‌ها به آن، همتا ندارد.

بر توافق بر سر آتش‌بس قریب‌الوقوع، اشک شوق را در غزه و اسرائیل جاری کرد.
«آن‌ها برمی‌گردند!» این جمله را «ایناو زانگاوکر»، مادر گروگان اسرائیلی «ماتان زانگاوکر» که هنوز در نوار غزه در اسارت است، با صدایی آمیخته به آرامش و هیجان در شب پنج‌شنبه در «میدان گروگان‌ها» در تل‌آویو فریاد زد. او افزود: «از رئیس‌جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، و از همه کسانی که برای بازگرداندن پسرم و دیگر گروگان‌ها تلاش کردند، سپاسگزارم.»
اکنون اسرائیل و جنبش اسلام‌گرای حماس، پس از مذاکراتی در شهر مصری شرم‌الشیخ، بر سر «مرحله نخست» یک طرح صلح به توافق رسیده‌اند.

در هر ساعت از دو سال گذشته جنگ، به‌طور متوسط یک کودک یا نوجوان کشته شده است. حدود ۲۰۰۰۰ نفر از مجموع بیش از ۶۷۰۰۰ کشته در نوار غزه، کمتر از ۱۸ سال سن داشته‌اند و ۱۰۰۰ نفر از آن‌ها کمتر از یک سال داشته‌اند. حداقل ۴۲۰۰۰ کودک زخمی شده‌اند. این آمار توسط وزارت بهداشت تحت کنترل حماس در غزه جمع‌آوری شده و به طور کلی معتبر تلقی می‌شوند. طبق گزارش سازمان ملل، نیمی از کودکان زخمی برای تمام عمر دچار آسیب خواهند بود. حداقل ۱۳۲۰۰۰ کودک زیر پنج سال تا پایان آگوست در معرض سوءتغذیه حاد بوده‌اند و گفته می‌شود ۱۴۷ کودک بر اثر آن جان باخته‌اند.

خاویر میلی، رئیس‌جمهور آرژانتین، زمانی به‌عنوان لیبرتارین وحشی و نمونه شناخته می‌شد و اقتصاددانان از اصلاحات او تمجید می‌کردند. اما اکنون اقتصاد در بحران است و ناجی سابق درگیر یک رسوایی فساد شده است.
همه باید ببینند که آن‌ها عصبانی هستند. دود سیاه و غلیظ به آسمان آبی بهاری می‌رود. در یک منطقه صنعتی در کامپانا، شهری در شمال‌غرب بوئنوس‌آیرس، دو دست مرد و زن مقابل تایرهای در حال سوختن ایستاده‌اند. آندریا آواز یکی از آن‌هاست. او به سالن پشت حصار کارخانه اشاره می‌کند: «هفته گذشته هنوز این‌جا کار می‌کردیم.»

با نگاهی به آنچه در غزه می‌گذرد، ما معمولاً از واژه‌ی «جنگ» سخن می‌گوییم، و برخی سازمان‌های بین‌المللی نیز از «نسل‌کشی» یاد می‌کنند. اما در واقع هیچ‌یک از این دو واژه به‌درستی با نوع خشونتی که در نوار غزه در جریان است، سازگار نیستند.
در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و تا ماه مارس سال جاری، هرتسل هالوی رئیس ستاد کل ارتش اسرائیل (IDF) بود. حدود سه هفته پیش، او از روستای کوچک «عین هبسور» در مرز غزه دیدار کرد. در گفت‌وگو با ساکنان روستا، به خاطر ناتوانی و شکست ارتش اسرائیل در روز ۷ اکتبر عذرخواهی کرد.

برای اینکه در مواجهه با توافق غزه، آزرده خاطر نشده یا از کوره در نرفت، به خوش‌بینیِ فوق‌العاده نیاز است، اما این کار عملی است؛ این طرح نکته‌های مثبتی نیز دارد.
باید از این لحظه برای تغییر حال و هوای اسرائیل استفاده کرد: وقت آن رسیده که اسرائیلی‌ها چشمان خود را باز کنند و نتیجه ی کار خود را ببینند. شاید گریه کردن برای شیری که ریخته، بی فایده‌ باشد، اما خون ریخته شده تفاوت دارد. وقت آن رسیده که باریکه غزه را به روی رسانه‌ها باز کنیم و به اسرائیلی‌ها بگوییم: ببینید، این کاری است که ما انجام داده‌ایم. وقت آن رسیده که یاد بگیریم تکیه صرف بر نیروی نظامی منجر به ویرانی می‌شود. وقت آن رسیده که درک کنیم در کرانه باختری، در حال ایجاد غزه دیگری هستیم. و زمان آن رسیده که مستقیم به جلو نگاه کنیم و بگوییم: ما مقصریم، شریرانه عمل کرده‌ایم، تجاوز کرده‌ایم.

پس از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، جامعه‌شناس اوا ایلولوز اسرائیل را در بحرانی عمیق اخلاقی و سیاسی می‌بیند. او نخست‌وزیر نتانیاهو را مسئول رادیکالیزه‌شدن اوضاع می‌داند و از چپ‌گرایان غربی انتقاد می‌کند.
«آن قتل‌عام بی‌رحمانه و کورکورانه علیه غیرنظامیان به ما نشان داد که تا چه اندازه آسیب‌پذیر هستیم. این یک شوک بود. بنابراین، اسرائیلی‌ها در وهله نخست باید احساس قدرت خود را بازسازی می‌کردند و به بیرون نیز منتقل می‌کردند. بسیاری از اسرائیلی‌ها برای مدت طولانی در حالتی از انکار نسبت به مسئله فلسطین زندگی می‌کردند. »

با قطعیت می توان گفت: یکی از دلائل ارائه‌ی این طرح و پایان مشروط و ظاهری گنوسید انزوای سیاسی اسرائیل است. تحت فشار جنبش صلح جهانی و مبارزات مردم در جهان و در نتیجه‌ انزوای سیاسی دولت آپارتاید-نسل‌کش اسرائیل و شریک جرمش آمریکا است که تازه این دو دولت حاضر گشته‌اند به طور موقت و مشروط از نسل کشی دست بکشند و آن را موکول به بعد بکنند! دولت آپارتاید نیاز دارد، برای بیرون آمدن از این انزوا و روامندی بخشیدن به گنوسید، حماس را به عنوان مانع صلح معرفی بکند. کارکرد اصلی طرح همین است.

با پایان دوره ریاست جمهوری گوترش در سال ۲۰۲۶، روند انتخاب جانشین او نیز باید موضوع بحث در مورد تضمین بقای بلندمدت سازمان ملل باشد. انتقال مقر به خارج از ایالات متحده یک گام طبیعی است، نه تنها به دلیل قطع بودجه ایالات متحده و نیاز به صرفه جویی در هزینه، بلکه به دلیل امتناع ایالات متحده از اعطای ویزا به کسانی که در گردهمایی های سازمان ملل شرکت می کنند (همانطور که در مورد رهبری فلسطین در سال جاری انجام داد).

آفریقای جنوبی با جمعیت حدود ۶۵ میلیون نفر، مقصد اصلی مهاجران بی‌مدرک از کشورهای همسایه، به‌ویژه زیمبابوه است؛ کشوری که به دلیل بحران‌های اقتصادی عمیق، میلیون‌ها نفر را به مهاجرت واداشته است. تخمین زده می‌شود سه میلیون زیمبابوه‌ای در آفریقای جنوبی زندگی کنند. فشار ناشی از بیکاری گسترده، کمبود خدمات عمومی و نابرابری‌های تاریخی، زمینه‌ساز رشد احساسات مهاجرستیزانه شده است.
این کارزار هفته گذشته در محله‌ی تاریخی سووتو آغاز شد؛ محله‌ای با دو میلیون نفر جمعیت که در حافظه جمعی آفریقای جنوبی جایگاهی ویژه دارد، چرا که قیام دانش‌آموزان علیه نظام آپارتاید در سال ۱۹۷۶ از آنجا برخاست. اکنون بار دیگر مدارس سووتو به میدان تقابل تبدیل شده‌اند: این بار نه با رژیم نژادپرست، بلکه با موج مهاجرستیزی.

ارتش مهربان خدا در این یکشنبه در واشنگتن زود برپا شده‌است. حدود ۱۵۰ نفر از پیش از آغاز مراسم، در طبقه اول یک خانه مسکونی به رنگ خون گاو در خیابان پنسیلوانیا، شلوغ کرده‌اند. این خانه کمتر از ده دقیقه پیاده‌ تا کاپیتول ایالات متحده فاصله دارد.
«کریست چرچ دی. سی.»، کلیسای انجیلی که امروز و اینجا تأسیس می‌شود، بسیار نزدیک به مرکز قدرت قرار دارد. بنابراین چندان عجیب نیست که ناگهان پیت هگست با خانواده و سرویس مخفی در میان جمع مؤمنان ظاهر شود.