به نظر من بهترين راه ايجاد هماهنگي ميان هويت‌هاي كهن و هويت ملي، پذيرش اصل انسجام فرهنگي در قالب هويت ملي در عين پذيرش اصل نياز به هويت‌هاي محلي به مثابه اجزاي تركيب‌كننده و سازنده اين هويت است. بنابراين ما نبايد هويت ملي و هويت‌هاي محلي يا قومي را در رابطه‌اي سلسله مراتبي قرار دهيم، بلكه بايد هر چه بيشتر هويت ملي را مدنظر قرار داده و تقويت كنيم كه وحدت و انسجام خود را از هويت‌هاي حاشيه‌اي خويش و تمركز دادن آنها درون خود مي‌گيرد و با آنها رابطه‌اي چند سويه برقرار مي‌كند.

یورگن هابرماس ، یکی از فیلسوفان و جامعه شناسان مهم زمان حال آلمان بعد از جنگ ، یکی از این فیلسوفان تعارفی است . او غیر از سفر به ایران ، برندهها دهها جایزه از دانشگاه های اسرائیل و آمریکا است ، و تا آنجایی که همه میدانند ،اسرائیل و آمریکا به یک مارکسیست مبارز جایزه نمیدهند و روحانیان اسلامی ایران از یک کمونیست آته ایست برای سخنرانی دعوت نمی کنند .

آیا از منظرسوسیالیست ها شکافی بین سوسیالیسم و دموکراسی وجود دارد یا آنکه ما بایک دوگانه سازی مصنوعی مواجهیم که اساسا متعلق به گفتمان بورژوائی است؟
چنین پرسشی ازیک نیروی مدعی چپ وسوسیالیست درواقع تعجب آوراست ومنطقا بلاموضوع. چرا که یک مدعی سوسیالیسم اگر که برای تبلیغ و ترویج و سازمان یابی پایگاه اجتماعی آن مبارزه نکند، و اگر کمونیزم به مثابه یک آلترناتیو واقعی برای نظام سرمایه داری و منبع الهام بخش تاکتیک ها وبرنامه واستراتژی او نباشد، اصلا چرا او باید خود را کمونیست یا سوسیالیست بنامد؟ با این همه پدیده های دوگانه که محصول تصادم گفتمان ها و نیروی های اجتماعی متضاد هستند همواره وجود داشته اند و از مواجهه با آن تازمانی که جامعه به طبقات تقسیم شده و این کشمکش ها وجود دارند، وگفتمان سروری طبقاتی حاکم است، گریزی نیست.

من از خشونت كور معدنكاران ویگان، كه بهای آن را با خون هفت تن از همكاران خود پرداخته‌اند، به هیچوجه دفاع نمی‌كنم. اما در عین حال، من متوجه هستم که بخصوص برای عناصر تحتانی طبقه کارگر، که بدون شک معدنکاران جزو آنها هستند، یک مشکل جدی برای پیش بردن شیوه "مسالمت آمیز، منظم و آرام" وجود دارد زیرا آنها بخاطر فقر مطلق و بخاطر اهانت کارفرمایانشان به ارتکاب اعمال دیوانه وار رانده شده‌اند.

چندی است بخشی از نواندیشان ایرانی که تحت تأثیر فلسفه تاریخ و فلسفه سیاسی کارل پوپر قرار دارند و از «خردگرائی انتقادی» او در برخورد با واقعییات اجتماعی پیروی می‌کنند، بر این باورند که تاکید بر «استقلال» موجب نفی «واقع‌بینی سیاسی» خواهد شد. پس برای آن که بتوان به منافع ملی خود دست یافت، باید در هزاره سوم میلادی واقعیت جهان را آن گونه که هست، پذیرفت، جهانی که از کشورهائی پیش‌رفته و نیرومند و کشورهائی پس‌مانده و ناتوان تشکیل شده است.

فهم جهان و درك معنای زندگی آرزویی است كه هر انسانی در سر دارد؛ از دوران كودكی و جوانی تا ایام سالمندی و كهنسالی. نوجوانی را در نظر بگیرید كه تكلیف مدرسه‌اش را انجام می‌دهد، یا محو كتاب خواندن و غرق در نقاشی كردن است یا بعد از تماشای تلویزیون و بازی كامپیوتری، حال اندكی خسته است و در افكار خود غوطه‌ور. لحظه‌ای از پنجره اتاق به آسمان می‌نگرد و به خود می‌گوید: «جهان و كائنات چه بی‌انتهاست». نور خورشید نیمروز چشمانش را می‌آزارد. به درختان می‌نگرد و نسیم ملایم باد را بر چهره خود حس می‌كند.

انساندوستی سوسیالیستی مقوله ای مطلق نیست بلکه مانند زلزله، احساسات انسانی را تکان میدهد و آن به قدمت عشق به همنوع است یعنی به قدمت فقر و ظلم و استثمار . طرح مارکسیستی جامعه ، واقعیت دادن به رادیکال ترین ایده انساندوستی است . انساندوستی سوسیالیستی دارای نیروی جاذبه اجتماعی است . آن چون مبارزه است دارای نیروی تنفر است و از دشمنان انسان متنفر است ، کسیکه مبارزه کند ، نیاز به تنفر دارد( ؟)