در مورد پرسمان «آلامان‌»های(یورش‌های) ترکمن از دیرباز نوشته‌هایی در کارهای تاریخی پیش کشیده می شوند، اما تا همین اواخر هم ناسازگار‌ترین نگرش‌ها و داوری‌ها در درباره آن گفته شدند. رجال و مقامات فئودال ایرانی و برخی از نویسندگان اروپای غربی و روسی سده نوزده "آلامان"‌ها را به مثابه پیشه اصلی ترکمن‌ها بررسی و بصورت تهمت آمیزی به تمامی مردم ترکمن انگ راهزنی همگانی زده می شد. در این بین، در برخی موارد، "آلامان گری" نتیجه شرایط جغرافیایی – فقرمادی و منابع ترکمن‌ها اعلام می‌شدند و در موارد دیگر - با «گرایشات راهزنی» ترکمن ها توضیح داده می‌شد که گویا هیچگاه به کار کردن خو نگرفته اند. البته، تاریخ نگاران شوروی نمی‌توانستند در برابر چنین اتهام وحشتناکی سخنی نگویند.

روش‌های حمل و نقل غلات به خرمنگاه نیز متفاوت بود و تا حد زیادی به فاصله آن تا مزرعه بستگی داشت. اگر خرمنگاه از محل برداشت دور نبود، آنگاه کشاورزان گندم‌های برداشت شده را خود "آرقالاپ داشماق" حمل می‌کردند(رو گُرده خود می برند). روش‌های انتقال محصول در مناطق مختلف با هم متفاوت بودند. حمل محصول با دست در میان تکه‌های آخال و مرو، ساریق‌ها رایج بود و در این نواحی بر سایر نواحی غلبه داشت.

گروه های کشاورزی یومودها و تکه ها، گوکلن ، چوودورها، غاراداشلی ، ساریق ها، آلیلی ، آناولی ، مورچالی ، نوخورلی، آتا، و همچنین ارساری، الامها، اسکی و سایر قبایل آمودریا. اساس اقتصاد کشاورزی ترکمن ها بموازات دامداری فشرده، کشاورزی آبیاری شده در واحه ها بود. برای آبیاری کانالها و سدها در منطقه کؤپت داغ و چاههای زهکشی زیرزمینی - کاریزها و حوض های روی زمین برای جمع آوری آب – "هودان" (Howdan ) می ساختند. آبیاری معمولاً با نیروی گرانش انجام می‌شد، اما سازه‌های ساده بالابر آب نیز وجود داشتند –" چیگیر و نووا". در کوهستان زمین های بدون آبیاری و دیمی وجود داشتند. ابزار کشت زمین ساده بود.