رهبری اتحاد شوروی، به ویژه در دوران زمامداری م.س. گورباچف فکر می کنم ، بدون «کمک» « گروه و شرکت کنندگان فعال پرسترویکا» فوق الذکر، قادر نبود به شیوه ای شایسته به این چالش‌ها در مبارزه ژئوپلیتیکی با غرب، بطور کارا به بازسازی سیستم اقتصادی سوسیالیستی پاسخ دهد. این امر در نابسامانی و اختلال نظم فعالیت‌های سیاسی، اقتصادی، نظامی و سیاست خارجی اتحاد جماهیر شوروی تا زمان انحلال آن به عنوان یک دولت ظاهر شدند.

از آغاز جنگ ویرانگر اسرائیل در غزه، گفتارهای مذهبی عملیات نظامی اسرائیل را توجیه می‌کند. حکومت استناد به کتاب مقدس را برجسته میکند. بدین‌ترتیب، نتانیاهو رئیس حکومت، فلسطینیان را با عمالیق، مردمی که عبرانی‌ها در کتاب خروج شکست دادند، یکسان می‌شمرد. در ایالات متحده آمریکا مسیحیان صهیونیست نیز برای پشتیبانی بی‌قید‌وشرط از اسرائیل و تحمیلِ روایتی از جنگ تمدن‌ها که در آن جبهه یهودی-مسیحی با جبهه مسلمان رودررو است، از کتاب مقدس الهام می‌گیرند.

آنتی سمیتیسم تاریخی دراز دارد. یا بهتر بگوئیم، نفرت از یهودیان، زیرا این تاریخ را میتوان به دو مرحلهی بزرگ تقسیم کرد، مرحلهی ضدیتِ سنتی با یهودیت که در آغاز اروپای مسیحی زاده شد، سپس تاریخ یک آنتی سمیتیسم (یهودستیزی) مدرن از قرن نوزدهم، که ضمن آنکه وارث آن است، در گسست با ضد یهودیت پیش از خود نیز میباشد. در جنوبِ مدیترانه ، دشمنی با یهودیان همچنین یکی از مشخصه های جهان مسلمان است که در ضمن، شکل‌های متفاوتی نسبت به یهودستیزیِ ساختهی مسیحیان به خود گرفته است. موج جدید آنتی‌سمیتیسمی که اکنون با آن مواجه هستیم، ریشه‌هایش را در این تاریخ می‌یابد ولی همچنین از سبب‌هایی که از واقعیت‌های روزمره سرچشمه می‌گیرند.

پس از سقوط شوروی، لیتوانیِ مستقل، هویت ملی‌اش را حول ضد‌کمونیسم تقریبا متعصبانه بنا می‌کند. بخش قابل‌ملاحظه‌ای از نخبگان و طرفداران ملی‌گرا معتقدند که همکاری با نازی‌ها را مبارزه با «یهودی-بلشویسم» توجیه می‌کند. صدها همدست هوادار نازی ، میلیشیای راست‌افراطی و کشتارگران ضد‌یهودی، مانند پوناس نورِیکا به‌خاطر مبارزه با ارتش سرخ در دوران جنگ دوم جهانی، در سال‌های دهه ۱۹۹۰ [پس از مرگ] مدال دریافت کرده و از افتخار ومجسمه‌ای به عنوان قهرمان ملی برخوردار شدند.