احداث شهر سنندج به طور طبیعی موجبات پیدایش اقشار و طبقات اجتماعی نوینی از جمله تجار و بازاریان، کارمندان اداری، صنعت گران جزء، معماران، مزدبگیران مستقل شهری و اقشاری از این دست گردید که تا آن زمان یا اساسأ در عرصه ی جامعه ی کرد حضور نداشتند و یا مجال و مکانی برای عرضه ی حرفه و توانایی های خویش نمی یافتند.
تجمع این اقشار اساسأ شهرنشین در سنندج موجب تحول دوگانه ی مهمی شد که بعدها تأثیر آن در سرنوشت شهر و کل منطقه ی کردستان هویدا گردید. نخست آن که زمینه ی ارتقاء حرفه ای و توسعه ی صنفی خویش را از طریق تبادل تجربه و جذب افراد جدید به حرفه ی خویش فراهم نمودند و در وهله ی بعد، با توجه به افزایش جمعیت و تجمع سرمایه، به زودی تبدیل به چنان نیروی اجتماعی تأثیرگذاری گردیدند که نظر و خواست آنان در عزل و نصب کارمندان و مباشرین حکومتی و تصویب و اجرای قوانین همواره مورد توجه جدی والیان اردلان قرار می گرفت.

انتخاباتی انگیزه مهمی برای توده های اسپانیا شد. آنها منتظر اصلاحات از سوی دولت جدید نماندند. روسای فاشیست از کارخانه ها بیرون رانده شدند و حداکثر 44 ساعت کار در هفته بدون از دست دادن حقوق تعیین شد. زمین و کارخانه ها اشغال شدند. کارگران اخراج شده و قربانیان مشابه دیگر مشاغل خود را پس گرفتند. ۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی از جمله تمام زندانیان پس از قیام آستوریا از زندان آزاد شدند. اما، جبهه مردمی به زودی این اقدام متهورانه طبقه کارگر را تضعیف کرد. یک دولت ترکیبی از بورژوازی و رفرمیست ها، در غیاب یک حزب انقلابی توده‌ای، که درواقع دلیل اصلی شکست کارگران اسپانیا بود از تداوم انقلاب جلوگیری کرد. . لئون تروتسکی بعداً جبهه مردمی را به عنوان "توطئه ای برای درهم شکستن اعتصاب" توصیف کرد.