ژانویه ٢٠١٧، سالگرد امضای تفاهمنامه فروش هواپیماهای ایرباس به ایران ایر است. در ذات خود، این یک معامله تجارتی ست که معمولن بسادگی بین یک شرکت هواپیمائی و کارخانه های سازنده، براساس قانون عرضه و تقاضا صورت میگیرد، ولی چرا به چنین کلاف سردرگمی تبدیل شده است؟ توضیح ساده و کلی این ست که این معامله بیشتر یک بازی سیاسی ست تا یک معامله تجاری. ولی اشتباه نکنیم، جنبه های اقتصادی این معامله که در چنبره سیاسی در هم تنیده، دارای اهمیت کمتری از جنبه های سیاسی آن نیست و در نتیجه، یافتن سرنخ های آشکار و پنهانش آسان نمی باشد. پرداختن به جزئیات این بازی سیاسی و نقش بازیگران آن در بازار نظام سرمایه داری، نمایشی ست شگفت آور در عین حال تاسف انگیز، که مسلمن یک واقعه تاریخی در روابط سیاسی اقتصادی دوران ماست. چرا تاریخی؟از سنگلاخ و فرسایشی خواهد بود. سوال اصلی بنظر نگارنده اینست که آیا ایران بدون اینکه در سیاست داخلی و خارجی، فرهنگ حکومت اسلامی، روند مدیریت اش تغییری بدهد، این توانائی را داراست که این لقمه عظیم را در زمانبندی مورد نظرش هضم کند؟

ارزشمندترین دست آورد انقلاب و نظام سیاسی - اجتماعی کوبا (که علیرغم شکست عمومی الگوی سوسیالیسم قرن بیستم) همچنان الهام بخش مانده ، سیستم تأمین اجتماعی کوباست. نقش شخص فیدل کاسترو در استقرار این سیستم و دفاع پیگیر از آن در دشوارترین دوره های سوسیالیسم کوبا تعیین کننده بوده است.غالب مردم کوبا و بسیاری از چپ های امریکای لاتین فیدل کاسترو را با اسم کوچک او می نامند. فیدل در معنای لغوی ، یعنی وفادار. و کاسترو در تمام دوران مبارزه و حکومت اش نشان داد که آدم بسیار وفاداری بود ، اما نه ضرورتاً به نزدیکان و حتی افراد خانواه اش ، بلکه بیش از همه به عدالت اجتماعی. کوبا به لحاظ اقتصادی هنوز کشور فقیری است و در شش دهه گذشته بیش از هر کشور دیگری در محاصره اقتصادی بی رحمانه امپریالیسم امریکا ضربه دیده ، اما دولت کوبا در بدترین شرایط کوشیده است از حقوق برابر شهروندان کشور برای داشتن حداقل تغذیه لازم ، آموزش، بهداشت و مسکن پاسداری کند. و در این زمینه دست آوردهای بسیار ارزشمندی دارد که حتی دشمنان کاسترو نمی توانند آن را انکار کنند.

در بررسی میراث کاسترو و یا انقلاب کوبا باید در کنارهمه دست آوردهای مثبت انقلاب برای مردم کوبا و همبستگی انترناسیونالیستی ستایش برانگیز آن، محدودیت الگوی حزب- دولت کوبا را نیز در بوته نقد قرار داد. وداع با فیدل، وداع با یکی از مطرح ترین شخصیت های سیاسی قرن بیستم نظیرمائو و هوشی مین است که نقش برجسته آن ها بر حوادث و تحولات مهم دنیای معاصرسایه افکنده است. تجدیدآرایش چپ و جنبش سوسیالیستی بی تردید همه دست آوردهای مثبت انقلاب کوبا و شورشگری نمادهای فراموش نشدنی آن مانند چه و فیدل را برای صیقل دادن به پرچم پیکار برای سوسیالیسم با خود و همراه خود خواهد داشت.

مرگ فيدل كاستروى نودساله كه ده سال است از قدرت رسمى بركنار است تمامى اخبار رسانه‌هاى جهان را بخود اختصاص داده و موجى از واكنش‌هاى كاملا متضاد و حتى مغشوش را موجب شده است، از پيام محترمانه‌ی باراك اوباما رئيس جمهور امروز آمريكا گرفته تا پيام سراسر توهين دانالد ترامپ رئيس جمهور فرداى آمريكا؛ از رقص و پايكوبى در هاواناى كوچك (در ميامى فلوريدا) كه سه نسل از كوبائيان تبعيدى و مهاجر در آنجا زندگى مى‌كنند گرفته تا اشك و غم بسيارانى در هاواناى اصلى در كوبا.

دست اندرکاران اندیشه ی پویا لازم است بدانند که لجنمال کردن محروم نگه داشته شدگان از امکان پاسخگویی نشان اخلاق نیست؛ بلکه برخورد یکسویه با قربانیان استبداد در راستای تأمین هدف مبارزهشان با رقیبانی دستبستهاست. توصیه ی من به ایشان این است که به جای افراد و گروههای سیاسی مردمی دست بسته به نقد کسانی رو کنند که اقدامهایشان درعرصه ی مسائل اقتصادی- اجتماعی، سیاسی و فرهنگی کشورمان را به ورطهای ژرف که اکنون شاهد آنیم درافکنده است.

ضروری است از همه امکانات بالفعل و بالقوه ، رسانه ها ، رادیو و تلویریون و مطبوعات و اینترنت برای بیان وقایع دهشتناک زندانهای ایران اسلامی استفاده شود. از طریق ارگانها و سازمانهای بین المللی حقوق بشر و نهادهای مدافع حقوق کودکان ، زنان ، اقلیتهای ملی و مذهبی ، کارگران و.... تلاش کرد تمامی فجایعی را که بر مردم ما رفته است را برای مردم ایران و جهان بازگو کرد . این حقیقت میتواند چراغی برای راه آیندگان باشد و نتایج خوفناک حاکمیت نظاامی اسلامی سرمایه را بر ملا سازد وخوش بینی های احتمالی را از اجرای شرع انور و جکومت اسلامی برای مردم خاورمیانه و جهان بزداید. بگذارگذشته ما چراغ راه آینده مردم جهان وخصوصا خاورمیانه باشد.

بیشتر ما با پرچم اخلاق در میدان زندگی ظاهر می شویم ،ولی برمبنای منافعمان عمل می کنیم. آگر منافع با اخلاق تامین شود چه بهتر ،و الا اصل منفعت است ،وصد البته با انکاربرتری سودجویی و توجیه آن . حال اکر منافع شخصی باشد و اقتصادی دیدنش آسان است ، اما برای بقیه نیاز به توجیهات پیچیده لازم می شود . از جمله حمایت از خانواده، حفظ یا رضایت گروه ، ارضای باورهای ایدئولوژیکی از دینی و غیر دینی اش ، واز فریب دهنده ترین هایش "منافع ملی"

وقتی یک نویسنده را ترور می کنند یعنی با قلم مستقل مخالف اند، وقتی یک فعال مدنی را می کشند یعنی فعالیت اجتماعی مستقل را متوقف می کنند، وقتی یک روزنامه نگار بقتل می رسد یعنی رسانه ها باید مطیع باشند. ولی کسیکه تنها گناهش عشق به میهن و هدفش مردم سالاری و سر بلندی کشور است، آنگاه ایران را می کشند، فرهنگ ایران و بدتر از همه فریاد ملت را خفه می کنند.

پرستو فروهر را اولین بار ماه دی ۱۳۷۷ در آلمان – محل زندگی‌اش – دیدم. آشفته بود، ولی مصمم. از مراسم خاکسپاری پدر و مادرش (پروانه و داریوش) که اول آذر در خانه‌شان وحشیانه با ضربه‌های چاقوی ماموران وزارت اطلاعات و امنیت به قتل رسیده بودند از ایران برگشته بود. جلوی دوربین فیلمبرداری‌ام از زخمهای عمیقش حرف زد. در همین فاصله محمد مختاری و محمد جعفر پوینده، از اعضای کانون نویسندگان نیز به دست ماموران وزارت اطلاعات و امنیت کشته شدند. با دوربینم، دو سال تلاش‌های پرستو را برای شناسایی دستوردهندگان قتل‌های پدر و مادرش فیلم گرفتم. حاصلش فیلم مستند یک ساعته شد که پخش‌های تلویزیونی داشت.

مادرم چه بگویم، به آن‌ها اعتراض کردم و گفتم پس از داغ سنگینی که پس از رفتن تو به دلم نشست، می‌خواستم برای مدتی از این فضای پر تنش دور باشم و به دیدار دخترم بروم، او که پس از رفتن تو نیز بسیار غمگین شده بود و دلش می‌خواست چند ماهی را با مادرش بگذراند، ولی نگذاشتند و باز این چنین آزارمان دادند، خودت خوب می‌دانی که با چه مرارتی باید مقدمات یک سفر را فراهم ‌کنم و چگونه سرم را دوباره به سنگ زدند و حالم را خراب کردند، بعد انتظار دارند که صدای اعتراض‌مان بلند نشود. مگر می‌شود، حقوق بشر

اکنون با بررسی کارزار انتخاباتی خانم کلینتون، انتقادهای زیادی به سوی مسئولین تبلیغات و برنامه‌ریزی انتخابات ایشان سرازیر شده است؛ در خبرها آمده است که کارزار نادرست اداره کنندگان برنامه‌ریزی تبلیغاتی آمریکایی‌های فراموش شده را به سود ترامپ به میدان انتخابات کشاند. آمده است که قرار شد برای حذف رقیب از برنامه‌ای به نام «تله‌موش» استفاده شود که در آن دموکرات‌ها تلاش کردند که جنابان جب و ترامپ به مرحله‌ی نهایی جمهوری‌خواهان برسند که چون هیچ یک تجربه کافی در سیاست ندارند، به راحتی در دام می‌افتند و کارزار به سود دموکرات‌ها و نامزد انتخابی‌شان تمام خواهد شد. که نشد!

۱۸ سال پیش در پاییز ۷۷ ، داریوش وپروانه ، محمد ومحمد جعفر، منوچهر وغفار وپیروز توسط سربازان گمنام امام زمان سربریده شدند. پاییز بود وبرگ ریزان سرد، جسدها یکی پس از دیگری پیدا میشدند. آیت الله ها در صدور فتواهای قتل درمسابقه بودند. آیت الله مصباح یزدی، ایت الله خزعلی، آیت الله جنتی ، آیت الله یزدی، فلاحیان و اژه ای ودری نجف آبادی ، آیت الله ها وحجج الاسلام دروازه های بهشت شان را با خون نویسندگان و روشنفکران سرهای بریده شده باز میکردند.

مراسم سالروز کوروش در پاسارگاد، قبل ازهر نتیجه گیری تاریخی ؛اعتراض سیاسی هزاران جوان ایرانی علیه رهبری جمهوری اسلامی و استراتژی خامنه ای _سپاه بود: آنان شعار دادند که “کوروش پدر ماست - ایران وطن ماست" ویا "سوریه را رها کن - فکری بحال ما کن" ولی در عین حال شعار نژاد پرستانه هم داده شد و نوعی تفکر عرب ستیزانه در بطن جنبش موسوم به کوروش پرستان وجود دارد. قصد من دفاع از چپ سنتی و یا چپ مدرن و... نیست بلکه قصد دارم نظرات مزدک بامدادان در باره چپ ، اسلامی ها و کوروش پرستان بنویسم .

در باره گرد همآیی در بزرگداشت کوروش شاهنشاه بزرگ ایران در پاساردگارد، نوشته های گوناگونی منتشر شده که تا آن جا که نگارنده مطالعه کرده است، خوشیختانه در همه آن ها بر اشتباهی که در دادن شعارهایی رخ داد، انگشت نهاده و با آن برخورد شده است. در میان آن شعار های درست به ویژه در باره اتحاد و پیوستگی قوم های گوناگون ایرانی و یک پارچگی همه ایرانیان در برابر تسلط آخوند ضد ایران و پیشینه تاریخی این سرزمین، ولی سر دادن دو شعار عرب ستیزانه در خور کار بزرگ و پر شور و خروش هم میهنان جان به لب رسیده شرکت کننده در این گردهمآیی نبود.

چریک‌های فدایی خلق گرچه از طبقات و لایه‌های متفاوت و با فرهنگ‌ها ، اخلاق و آداب خانوادگی مخصوص خود به سازمان پیوسته بودند، اما "فضا"ی صميمى و انقلابی موجود در تیم‌ها جنبه‌های مثبت فرهنگی و اخلاقی را در انواع تیپ‌ها برمی‌انگیخت: یگانگی حرف و عمل، پیش‌قدم بودن برای خطر کردن، خود را سپر دیگری کردن، احترام عمیق به یکدیگر گذاشتن، منافع جمع و دیگر رفقا را بر منافع فردى خویش ترجیح دادن، تواضع و فروتنی در قبال رفقا داشتن، راحتی و سلامت در انتقاد کردن و توان انتقاد شنیدن، انتقاد از خود کردن و شوخ طبعى و خوشرويى، این‌ها عناصری از فرهنگ و اخلاق چریک‌های فدایی خلق بود که در مناسبات فى مابين در تیم‌ها به چشم می‌خورد. این فضا گاه دستخوش رویداد‌هايى هم شده است.

خامنه‌ای برای حفظ توازن بین دو منبع اصلی قدرت ولایت فقیه و جلوگیری از اینکه مبادا جانشین او به سودای سوار بودن همیشگی‌‌ بر مسند قدرت، موجب بهم خوردن تعادل لازم برای حفظ نظام شود، منطقاً محدودیت زمانی ولی فقیه را هم در نظر دارد! او نمی خواهد در پی جابجایی ولی فقیه، ساختار نظام طوری شکل بگیرد که ولی فقیه منتخب بعدی، خود را نصب شده‌‌ای بداند برای همیشه. نگرانی او اینست که در نتیجه ورود ولی فقیه دایمی به حیطه استبداد رای، یا ولایت از پایگاه‌هایش دور شود و به جدایی از آنها بیفتد و یا فقط به خدمت یکی از آن دو بن درآید. خامنه‌ای موهبت مادام العمر بودن ولایت را فقط برای خود قایل است و اعطای چنین امتیازی به جانشین خود را روا نمی داند! او تثبیت یک چنین امتیازی در نظام را موجب به خطر افتادن ثبات و بر باد رفتن آن می پندارد.

ترامپ با محدود یت های فراوانی باید دست و پنجه نرم کند . شعآر های انتخاباتی ترامپ نخ نما شده و اجرایی نیست , اگر هم باشد موانعی کلان بر سر راه وی قرار دارد . ادعا های ماههای پیش ( دیوار سازی -تبعیضات جنسیتی و نژادی و مذهبی - جستن هویت ملی - نوستالژی و دل تنگی برای شکوه و عظمت از دست رفته !! آمریکا و .... ) بر پایه "برند سازی " و قاعده بازی " علم "برندینگ " بود . هرچه "برند " بورنده تر باشد ماندگار تر و موثر تر است . علم "برندینگ " را ترامپ به خوبی آموخته بودو ماهرانه و زیرکانه به پیش برد و کا میاب شد . اما از سحر گاه نهم نوامبر حکایت عوض شد و کشتی بان را سیاستی دیگر واجب و ادبیات وی نیز مهربانه شد .

می توان پرسيد که براستی چرا بسیاری از به اصطلاح فرهیختگان، محققان، تاریخدانان، اساتید دانشگاه ها، نمایندگان مجلس و دیگر شخصیت ها و نهادهای مختلف جمهوری اسلامی در برابر تشکیل فراکسیون های حتی صوری اینگونه واکنش هیستریک و عصبی از خود نشان می دهند و سیل اخطارها و هشدارها بر علیه تشکیل "فراکسیون های اقوام" بسوی مجلس سرازیر شده است؟

قرار گیری ترامپ در راس قدرت بزرگ ترین قدرت جهانی بی تردید وی را متحول خواهد کرد. ریاست جمهوری آمریکا همانند ساختن ساختمان و یا فروش مغازه یا زمین نیست. در طول چهار سال آینده، هم او سیستم را متحول خواهد کرد و هم سیستم او را.
ترامپ خود میداند و یا بزودی خواهد دانست که عصر گردن کشی جهانی خاتمه یافته و دیگر باید نان را با دیگران تقسیم کرد، که ملت های دیگر سر از خواب زمستانی در آورده اند و زمان تسلط همه جانبه آمریکا برجهان خاتمه یافته. و ازهمه اینها گذشته، آمریکا دیگر توان نظامی و اقتصادی پیشین را ندارد تا به هرجایی که اراده کند سرباز بفرستد، و به هر نقطه ای از جهان مایل باشد حمله نظامی کند.

رامپ هم دقیقا مثل خمینی این تابوها وخشم های فروخفته و احساسات زیر پوستی هویت یابی توده را دیده بود و با مهارت و نیز هوشی به ندای انها پاسخ داد. و با احساسات ودردمندی های انها بازی کرد و شرایطی فراهم کرد تا زخم های کهنه حقارت و شکست و خشم وناکامی تلمبار شده وناخود اگاه سرریز شوند و بیرون بریزد. هیچ قانون ومحدودیت اخلاقی و اجتماعی هم جلو گیرشان نشود.

شکست خانم کلینتون و پیروزی ناباورانه ی فردی کاملاً بی تجربه در سیاست ولی پر تجربه در مسائل و اوضاع پورنوگرافی، مرا بر آن داشت که تصمیم بگیرم دیگر در هیچ نوع انتخاباتی درون این کشور شرکت نکنم. زیرا هنوز عامه ی مردم این کشور پهناور را مشتی بی سواد و نابخرد و به ذات احمق می سازد. و این جمع به نسبت فراوانند که سرنوشتها را رقم می زنند و روشن بینان را مأیوس و اندوهگین می کنند.

همايش آبان هزار و سيصد و نود و پنج در پاسارگاد، با همه ی کم و کاستی هايش، بار ديگر روشنايی و درخشش آتش نهفته در زير خاکستر جنبش بزرگی را به نمايش گذاشت که از خرداد هزار و سيصد و هشتاد و هشت، در ادامه ی همه ی مبارزات مردمی سراسر تاريخ ايران، وارد يک مرحله ی کیفی جديد شده است.

بر فراز پایگاه، با شلاق باد، بیرق هائی با تصویر امام علی در اهتزاز هستند. پسرعمو، داماد و جانشین پیامبر محمد در راس مسلمانان، بیش از هزار و سیصد سال پیش به قتل رسید. نوه او (محمد) حسین کوشید رهبری را برای خاندان پیامبر بازپس بگیرد و با گروه کوچکی از هواداران خود، در میدان کربلا در عراق امروز شکست خورد. مریدان او شیعه یا اعضای حزب علی خوانده می شوند. برای آن ها، شکست و شهادتی که در این صحرا اتفاق افتاده، یک زخم ابدی است. یک چالش که می گوید هدف خود را باید تا پیروزی دنبال کرد.

انگار کفگیر شهردار سپاهی تهران به کف دیگ رسیده است. چراکه اکنون در پرداخت‌های جاری خود نیز با مشکلاتی لاینحل دست و پنجه نرم می‌کند. چنانکه حقوق کارکنان شهرداری در ماه‌ مهر نیز بی‌کم و کاست به تأخیر افتاد. ولی موضوع سرآخر با استقراض بانکی سرهم آمد. شکی نیست چنین رویکرد ناصوابی در ماه‌های آتی با شدّت و حِدّت بیش‌تری اتفاق خواهد افتاد. ضمن آنکه در مجموعِ بانک‌های کشور کمتر بانکی را می‌توان سراغ گرفت که شهرداری تهران به دلیل سوء مدیریت، میلیاردها تومان بدهکارش نباشد. به واقع بانک‌ها برخلاف توصیه‌های دولت و بانک مرکزی، در طول این مدت از دادن تسهیلات به واحدهای تولیدی و صنعتی کشور طفره رفته‌اند تا موجودی و نقدینگی خود را به شهرداری تهران و دیگر نهادهای وابسته به دولت وام بدهند. چون در آشفته‌بازار دولت و قوه‌ی قضاییه سیاستی را در پیش می‌گیرند که گویا می‌توانند از شهرداری‌ها بهتر از مراکز تولیدی و صنعتی سود و نزول دریافت نمایند.

گردهمآایی چند هزار نفره جمعه 7 آبان در پاسارگارد شیراز و با شعار محوری "ایران وطن ماست، کوروش پدر ماست"، بدرستی و بجا اذهان کنجکاو سیاسی را وادار به فهم چند وچون این پدیده کرده است. چرا که این اقدام، بیان از یک گفتمان عمومی دارد. ترکیب جمعیت گرد آمده و نیز سر داده شدن برخی شعارهای گروهی در کنار شعار عمومی، نشانه‌هایی‌ بودند از تنوع جمعیتی و خودجوش بودن حرکت. در این گردهمایی، هم آریا پرستی دیده شد، هم شاهدوستی به نمایش درآمد و هم عرب ستیزی وجود داشت. وجه مشترک و فراگیر در آن اما، تاکید بر "ایران" بوده همچون خیزشی مشترک برای مقابله با هویت سازی تحمیلی حومت دینی و بدیلی ملی در برابر "امت سازی" ورشکسته جمهوری اسلامی.

»  تکنولوژی انترنتی و تغییر هویت و اومانیسم در جامعه
»  چیستی منشور وحدت چپ
»  کارگران بدبختی که شش ماه و یک سال است حقوق نگرفته اند!
»  مادران زندانی سیاسی و فرزندان خردسال آن ها در سایه "کرامت و رافت ؟؟؟" بی کران حاکمان دینی در ایران
»  چرا برخورد امريکا و روسيه به سرنوشت حلب گره خورده است
»  سینه زنی زیر عَلم کوروش را چگونه باید تعبیر کرد؟