سوسیال دموکراسی نوعی نگرش انسان مدارانه و متد انضمامی اعتدالی نظام سلطه سرمایه است؛ با گرایش به ایجاد یک تعادل نسبی و باز توزیع مناسب اکتسابات محیطی می باشد. براین اساس اکنون بسترهای تحقق آن در حال شکل گیری است؛ چرا که نظام سلطه سرمایه در یک بحران مهیب و شکننده فروخسبیده؛ که دامنۀ فقر و نابسامانی های اجتماعی را ابعاد فاجعه آمیزی بخشیده؛ و سازه های مسلط کنونی نیز از پاسخ به نیاز و انتظار باز مانده اند. این روند نابهنجار کنونی و رویکردهای عمال سرمایه برای برونرفت از آن، به تشدید دامنۀ بحران و افزایش تضادهای درونی نظام سرمایه منجر شده؛ که بسوی تراکم کمی مطلوب تری هدایت می شود؛ که جامعه های انسانی را بسمت یک تحول کیفی رادیکال سوق خواهد داد.

نتایج تحقیقات تاریخی و باستانشناسی جدید نشان می دهند که بقایای فرهنگی و باستانی ایران نه تنها از آغاز دورۀ مدون آن که «دورۀ عیلامی» باشد، فرهنگی مختلط بوده بلکه در دوره هخامنشی نیز ادامۀ فرهنگ عیلامی و شرقی، و اساساً وام‌گرفته از فرهنگ های همسایه در بین النهرین بوده است. به نظر من دلیل این موضوع در دو حقیقت تاریخی و فرهنگی نهفته است. اول اینکه برخلاف تصور متداول، فرهنگ عیلامی ایران دورانی طولانی و سه هزار ساله را در بر می گیرد که از عصر «پروتوعیلامی» (میانه هزاره چهارم قبل از میلاد)، عیلامی قدیم و عیلامی میانه تا عیلامی جدید و دوره هخامنشی (میانه هزاره اول قبل از میلاد) ادامه داشته است.

میاسنیکف آزادی مطبوعات را نه تنها برای راستها بلکه برای چپها از جمله آنارشیستها نیز مطالبه میکند. اما لنین پاسخ به این بخش از مطالبهی میاسنیکف را مسکوت میگذارد و به گونه ای برخورد میکند که گویا او آزادی مطبوعات را فقط برای بورژوازی لیبرال درخواست کرده است. اما آیا جلوگیری از آزادی مطبوعاتِ طرفدار «بورژوازی بینالمللی» (و البته در همان حال تزریق مطبوعات حزبی – دولتی) طبقهی کارگر روسیه را از نظر فکری و فرهنگی قویتر از بورژوازی کرد؟ به هیچوجه! نه تنها مخالفت لنین با آزادی مطبوعات برای چپ ها بلکه حتا مخالفت او با آزادی مطبوعات برای بورژوازی نیز به زیان طبقه ی کارگر بود.

بر اساس آیه‌های صریح قرآن محمد نیز، برغم الهامات غیبی که بر او نازل میشود، مانند هر انسان دیگری از ارتکاب خطا در امان نیست و بویژه امکان اینکه دستخوش وسوسه‌های شیطان بشود وجود دارد که نمونه‌ای از آن همان داستان «غرانیق» است، در حقیقت اگر محمد دچار ضعف‌های انسانی نبود و مرتکب انحرافها و اشتباهاتی نمیشد اینهمه یادآوری و هشدار و تقویت روحی از جانب منبع الهام ضرورتی نداشت. اما محمد در اثر الهامات غیبی و تلقینات شخصی و پایبندی جدی به عقاید دینی و همچنین ماموریت الهی خویش به خطای خود پی میبرد و ضمن پناه بردن به خدایگان خود الله آن را اصلاح میکند و بهر حال میتواند خود را از وسوسه‌های شیطان برهاند.

رشد و بالندگی جامعه و انسان در گرو درک و شناخت بهینه و بهنگام است که روند دستیابی به اهداف را تسهیل می کند. صداقت عمل و رفتار آدمی نیز در درک و فهم فعل و انفعالات محیطی برای واکنش مطلوب و منطقی نهفته است. صدق رفتار و صرافت عمل آدمی در نمودهای کاذب و دروغین دریافت های محیطی بسوی ناهنجاری ها و رویکردهای مخربی هدایت می شود؛ که جامعه و انسان را در فعل و انفعالات نامتعارف خویش بسوی فنا و نیستی سوق می دهد. چرا که در آگاهی های کاذب، عموما مفاهیم در اختلاط و امتزاج با نمودهای نامتعارف اجتماعی، به نتایج معکوس دست یازیده؛ که با بدفهمی و کج فهمی فعل و انفعالات اجتماعی، تحقق انتظار و نیاز انسا ها را در کجراهه ها و بی راهه های زیست جمعی به بن بست می کشاند.

اسلام یک دین توتالیتر و استعماری است و تسلط خشونتبارعربهای اسلامی بر ایران یک حاکمیت استعماری بود. آخوند و نواندیش دینی این تجاوز استعماری را «تصرفات اسلامی» می خوانند و نخبگان انبوهی از روشنفکران و سیاسیون ایران در مورد این استعمار سکوت کرده و نقد این استعمار را نابجا می دانند. برپایه تحلیل تاریخی و آنتروپولوژیک، مدافعان اسلام مدافعان استعمار هستند و روشنفکران خاموش، مسخ شدگان اند.