مصاحبه ی اشپیگل با امر موسا درباره ی مبارزه در راه قانون اساسی،نقش ویژه ی ارتش و این که چرا مصر پس از انقلاب و حکومت اسلامی نیاز به یک روند پنج تا ده ساله ی گذار دارد.
موسای ۷۷ ساله دردوره ی مبارک از سال ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۱ وزیر امورخارجه‌ی مصر بود و بعد دبیرکل اتحادیه‌ی کشورهای عرب شد. پس ا ز انقلاب سال ۲۰۱۱ در انتخاباتی که اخوان المسلمین و اسلامیست‌ها پیروز شدند، کاندید ریاست جمهوری بود. پس از سرنگونی آن‌ها،ارتش حکومت موقتی تشکیل داد و حالا موسای حقوق دان در کار نوشتن قانون اساسی جدیدی است که قرار است در پایان سال به رفراندوم گذاشته شود.

یافتن یک توافق اساسی بین ایران از یک سوی و ایالات متحده و متحدانش از سوی دیگر ( شرکت کردن روسیه و چین نیز در آن توافق، ایده ال خواهد بود)، بسیار عاجل و ضروری است. توافق نامه ای که حاکمیت ایران را به رسمیت بشناسد و امنیت ۷۵ میلیون جمعیت آن را تضمین کند و پایه‌های سرمایه گذاری های خارجی را که کشور به شدت نیازمند است، فراهم نماید.

یکی از فیلم هایی که در جشنواره به نمایش در می آید درباره من است. زندگی من، که در واقع نماد تاریخ مدرن فلسطین است و گویای واقعیت رنجی است که بر مردم فلسطین تحمیل شده است. رنجی که پیامد اشغال سرزمین ما توسط اسراییل بوده و همچنان تا امروز ادامه دارد.
جشنواره شما یک اقدام عملی در راستای همبستگی و مقاومت علیه تمامی اشکال بی عدالتی و اختناق در هر جایی که خود را نشان دهد، می باشد. من از این فرصت استفاده می کنم و گفته ی چه گوارای انقلابی را یادآوری می کنم. او گفت:
" در هرجایی که بی عدالتی وجود دارد، آنجا خانه من است"!

آنچه به انقلاب مصر و بهار عربی مشهور شده، برای رسانه‌های مصر ارمغانی را که آزادی مطبوعات باشد با خود نداشته است. بر اساس گزارش‌های رسیده، دسیسه‌های رژیم که گاه پنهان هم است چنان موذیانه اجرا می‌شود که روزنامه‌نگاران را وامی‌دارد تا استانداردهای حرفه‌ای خود را فدای صلاحدیدهای ایدئولوژیک حاکمان کنند. رشد روزافزون شیوه‌های مختلف سانسور و محدودیت آزادی مطبوعات، سرکوب روزنامه‌نگاران مخالف، بلاگ نویس‌ها و کاریکاتوریست‌ها، نشان می‌دهد که ترس از رسانه‌ها حتا از زمان حسنی مبارک هم بیشتر شده. حاکمان نظامی، حتا دریچه نیمه‌باز مطبوعات را هم تحمل نمی‌کنند، چنانچه دولت اخوان‌المسلمین هم.

بالأخره ماراتن مذکرات دور دوم در سطح وزرای خارجه کشورهای 5+1، حتی در وقت اضافی هم نتوانست به توافقی حول پیش نویسی که رأی زنی های اولیه حول آن صورت گرفته بود و انتظارش می رفت، و بعضا از آن به عنوان گفتگو و معامله قرن هم نام برده می شد، منجرشود. گرچه هنوز زوداست که از شکست مذاکرات سخن گفته شود، و هیچ مذاکره کننده ای هم درشرایط کنونی تمایل ندارد که آن را شکست خورده بداند و گزینه دیپلماسی را در فقدان بدیل حاضر و آماده، با بن بست مواجه کند اما تردیدی نیست که ماشین گفتگو به درون یکی از دست اندازهای پیشاروی خود افتاده است.

کسانی را می‌شناسم که هرگز یک کلمه مثبت در باره اسرائیل نمی گویند. بعلاوه، کشور اسرائیل را نمونه بارزی از ظلم و ستم و بی عدالتی می دانند. که چگونه اسرائیل با فلسطینی ها رفتار و بدرفتاری می کند، که این کشور قوانین بین‌المللی را زیر پا می گذارد، که با نا دیده گرفتن همه قوانین و سرپیچی از آن ها، کشاورزان فقیر فلسطینی را از زمین‌های خود محروم می کند و از این قبیل حرف‌ها که از آن‌ها در می گذرم. تمام اقدامات مشابه اسرائیل موجب می‌شوند تا این افراد بر درستی نظرات خود تاکید کنند.

این یک سوال بسیار دشواری است. اگر شما بخواهید نظر سه تن از کارشناسان ایران را در این باره بدانید، احتمال اینکه سه پاسخ متفاوت بشنوید، زیاد است. در آغاز باید گفت که کشف فرایند تصمیم در ایران بسیار پیچیده و سخت است. سپس، قدرت در بین عامل های زیادی پخش شده است. رژیم ایران به مجمع الجزایری با مکان های تصمیم گیری گوناگون می‌ماند که برخی از آنها با نفوذ تر از دیگرانند و سر در آوردن از روابط دشوار آن‌ها کار حضرت فیل است. بدیهی است که علی خامنه ای، "مقام رهبری"، حرف اول و آخر را در کشور می زند. این پایه و اساس نظام است. او با تمام قدرت با نیروهای دیگر، به ویژه با ملی گرایان در افتاده است. پست ریاست جمهوری که امروزه در دست احمدی نژاد است، در واقع به معنای نخست وزیر رهبر می باشد.

با انتشار سند تازه و گویای دیگری بر دخالت مستقیم و فیزیکی حکومت اسلامی که تقیه و دروغ یکی از پایه های اساسی سیاست های داخلی و خارجی اش را تشکیل می دهد، کار بر حکومت که تا کنون حضور فیزیکی اش را در سوریه انکار کرده و آن را تبلیغ دشمنان می خواند، بسیار سخت تر خواهد شد.