جمهوری اسلامی ایران تلاش می‌ورزد تا همچنان آرزوهای تبعیض‌آمیز خود را به قانون بکشاند. چنانکه هم اینک به منظور پیشبرد اهداف غیر انسانی خویش به اتکای قانون‌هایی که به تصویب می‌رساند به ظاهر قانون‌مندانه عمل می‌کند. قانون‌هایی که در تعارض و دشمنی با حقوق شهروندان جامعه یک‌سویه به تصویب رسیده‌اند و حتا پیمان‌نامه‌های بین‌المللی را نیز نادیده‌ می‌انگارند و آن‌‌‌ها را به چالش می‌کشانند. در عین حال اغلب این پیمان‌نامه‌ها به عنوان دست‌آوردی بین‌المللی تأیید صوری و امضای ظاهری دولت ایران را هم با خود به همراه دارد.

کودکان، آسیب پذیرترین گروه در هر جامعه هستند و از هیچ چیز آنان از جمله غذا، پوشاک و نیازهای دیگرشان نباید کاست. عدم توجه به وضعیت کودکان به علت مشکلات اقتصادی و کاستن بودجه هایی که شرایط زندگی و حیات کودکان را خدشه دار می سازد، به امید اینکه اقتصاد آینده کشور تامین باشد، نه توجیه و بازده اقتصادی دارد، و نه حرکتی انسانی محسوب می شود.کودکی که امروز غذا، بهداشت و آموزش کافی نداشته باشد آینده اش جز معلولیت ها و عقب ماندگی های جسمی و ذهنی چیز دیگری نخواهد بود.

امروزه در مدارس، از کودکان ما، برده هایی آرام برای چرخاندن دستگاه های کهنه قدرت و یا یاغیانی درمانده تربیت می کنند. ما کودکان مهربان و شاد خود را، به نهادهای آموزشی می سپاریم تا از آن ها کارمندانی برده، سربازانی خشمگین و بازنشستگانی دلمرده و افسرده بار آورند.