در گفتگوهای اخیر خود درباره خیزش خوزستان و زمینه ها و چشم انداز سراسری با رادیو فردا ، بی بی سی، تلویزیون اندیشه ، در برنامه چشم انداز ایران انترناسیونال، صدای آمریکا، تلویزیون ارین و تلویزیون کانال یک (برنامه جبهه ملی) به بررسی خیزش خوزستان و شباهت ها و تفاوت های آن با دی 96 و آبان 98 پرداختم که جان کلام نظر من ازاین قرار است:.

تلویزوین برابری: دیالوگ آرش کمانگر و حسن حسام درباره سه مسئله روز در جنبش انقلابی نوین مردم ایران: 1- قوه قهریه رژیم اسلامی را چگونه میتوان فلج کرد؟ 2- دم خروس سیاستِ کذایی "همه با هم" 3- معضل رهبری در انقلاب نوین، آیا ما نیاز به لیدر و رهبرِ واحد داریم؟ آیا چنین سناریویی قابل تحقق است؟

آیا اعتراض‌های خوزستان به سوی سراسری شدن می‌رود؟
زمینه‌های این جنبش و تفاوت‌ها و شباهت‌های آن با دی ۹۶ و آبان ۹۸
جنبش‌های اجتماعی در ایران و رابطه آن با اپوزیسیون
تبعیض اتنیکی و نقش آن در اعتراض‌های خوزستان

تلویزیون برابری: دیالوگ آرش کمانگر و حسن حسام درباره خیزش تشنه گان در خوزستان، ضرورت همبستگی سراسری مردم با این جنبش انقلابی و جایگاه این همبستگی در خنثی سازی و فلج کردن قوای قهریه و ماشین سرکوب رژیم اسلامی ایران

در این گفتگو از جمله گفتم: عملیات بیرون مرزی ترور، خبرچینی، جاسوسی و آدم ربایی توسط جمهوری اسلامی سه دوره را پشت سر گذاشته است. دوره نخست اوخر دهه شصت و طی دهه هفتاد است که ترور مخالفان در خارج و انکار نقش خود، اساس این سیاست را تشکیل می داد. ترورهایی نظیر قتل شاهپور بختیار، قاسملو و یارانش، دکتر شرافکندی و حمید چیتگر، غلام کشاورز، عفت قاضی و بسیاری دیگر در اروپا از سوئد و آلمان و فرانسه گرفته تا ترکیه و قبرس جلوه ای از این سیاست بود که حکومت مسئولیت هیچ کدام را بر عهده نگرفت. این گذشته از مواردی نظیر توطئه قتل جلیل گادانی از رهبران حزب دمکرات انقلابی ایران در سوئد است که با اطلاع سازمان امینت سوئد از آن جلوگیری شد.

ناصر رحیم‌خانی: یوسف اردلان در بیانِ زیسته ها و یادمانده های دور و نزدیک، آسوده گفت و استوارگفت‌، آرام تصویرگری کرد و دقیق کرد. سایه ی امروز بر دیروز نیفکند و دیروز را با نقش امروز نیاراست. گوش می‌دادم و لذّت می بردم بویژه آن لحظه که در چنین متنی از خاطره گوئی،یوسف به نیکی یاد کرد از دکتر یداله سحابی(سحابی پدر) در زندان قصرِتهرانِ سال ۱۳۴۲ خورشیدی ـ شصت سالی پیش ــ و نیز آن لحظه که یوسف باز به نیکی یاد کرد از علی خاوری در زندان قزل قلعه. گرایشِ فکری ـ سیاسی یوسف اردلانِ چپِ عدالتخواهِ آزادیخواه از همان دهه ی چهل خورشیدی از لون دیگری بود متفاوت با حزب توده ی ایران، والبته با نهضت آزادی ایران. این چند خط هم برای تعریف از یوسف و به خاطر یوسف نیست. حرف و حدیثِ اخلاق است و جوانمردی کمیاب.

در این مناظره نخست به تفاوت گفتمان امنیت در نزد حاکمیت با جامعه سخن گفتم. اشاره/ کردم در کشورهای دیکتاتوری، امنیت بیشتری جهت و مضمون پلیسی و نظامی گرفته و دفع تهدید نظامی خارجی و سرکوب مخالفان شالوده گفتمان امنیت گرایی از طریق تحکیم اقتدار سیاسی-نظامی را تشکیل می دهد که به بهانه آن آزادی و رفاه اجتماعی نفی شده و حتی مداخله نظامی تا "عمق استراتژیک" سوریه و لبنان بخشی از تضمین امنیت کشور تلقی می شود. حال آن که در نزد شهروندان، امنیت به رضایت، امید به اینده و خیال آسوده از فردا گره خورده است.

گسترش بی سابقه شکاف طبقاتی، وخیم ترشدن وضعیت دستمزدها، قراردادهای پیمانی، مشکلات بیمه، بیکاری و عدم برخورداری کارگران از حق تشکل مستقل کارگری، ایران را در آستانه بردگی نوین قرار داده است. در ایران به یمن شکل گیری الیگارشی مالی، سیاسی، نظامی حاکم، "ابر طبقه ای" شکل گرفته است که تنها به یمن گسترش شکاف طبقاتی وحذف رقبای خود از طریق اقتصاد رانتی و اختلاس ها میتواند تامین سودهای افسانه ای خود را تضمین کند.