وقتی از مزدی شدن کار خانگی یاد می‌شود، باید مقدمتا یادآور شویم که این امر حاصل ارادهٔ سیاسی یا احکام قضایی برآمده ازفشار جنبش فمینیستی نیست، بلکه محصول طبیعی روند مشارکت دایم التزاید نیروی کار زنان به حوزه تولید، خدمات و مبادله اجتماعی است. زنانی که شاغل اند برای نگاهداری کودکان نیازمند مهدکودک اند، برای اداره و تامین مایحتاج خانوار نیازمند خرید غذاهای از پیش آماده، استخدام کارگران خانگی، و غیره می‌باشند. قابل ذکراست که آگوست ببل نیزدر اثرخود پیرامون «زنان تحت سوسیالیسم» (۱۹۰۴) به این نکته توجه کرده بود. ابداعات و اختراعات صنعتی پس ازجنگ جهانی دوم نظیر وسایل مصرفی بادوام (همچون‌اتومبیل و نیز وسایلی که به تسهیل کارخانگی انجامید نظیر ماشین لباسشویی و ظرفشویی) و آن چه دراقتصاد به انباشت فوردیستی (Fordism) موسوم است حاصل همین روند بوده است که ماشین را جایگزین نیروی کارخانگی کرده است.

اعتصاب سراسری ادامه اعتراضات این بخش از زحمتکش ترین کارگران چهارشاخه اصلی صنعت نفت در دهه نود و بویژه مرداد ماه سال گذشته است که وزارت کار و مسئولین اصلی رژیم اسلامی به هیچ کدام از مطالبات آن ها توجهی نکرده و شرکت های پیمانی نیز به آنها پاسخی نداده اند. اکنون با آغاز اعتصاب یک هفته ای کارگران پیمانی صنعت نفت مطالبات شان را مطرح کرده اند.

در گفتگوهای سیاسی هفته، علی دماوندی با ابراهیم آوخ در باره انتخابات ۱۴۰۰ حکومت اسلامی، نتایج و بازتاب های آن ، تحریم همه جانبه و فعال اکثریت عظیم مردم ، انزوای حکومت اسلامی و خصوصا رهبر حکومتی و سرانجام اصلاح طلبی حکومتی ورسوایی سیاست مشارکت آنان در رای گیری حکومتی وبالماسکه انتخاباتی آن ، واعتصاب سراسری کارگران نفت و پتروشیمی گفتگو کرده است

اعمال خشونت به هرشکل در رابطه با رای دهندگان غیردموکراتیک است، اما در رابطه با بررسی بروز این نوع خشونت ها نمی باید همه جانبه نگری را فراموش کرد. خشم زخم خوردگی از جنایتکاران حاکم بر ایران را نادیده نگیریم ولی می باید این خشم را کنترل کرد و در مسیری دموکراتیک و سازنده و انسانی آن را بروز داد. سوی دیگر را هم باید دید، من همه رای دهندگان را یک کاسه نمی کنم اما باور دارم رای دادن به جنایتکاران وقاتلانی که خشونت را در میهنمان نهادینه کردند نیز اعمال نوعی خشونت است.

طبقه متوسط ایران به رغم تفاوت‌های چشمگیر موقعیت و طرز تلقی آن با طبقه کارگر و تهیدستان، به یمن گسترش شکاف طبقاتی و دشواری‌های سیاسی و اقتصادی و اجتماعی در جامعه، در رابطه با طبقه کارگر هم سرنوشت‌تر از آن شده است که بخواهد امروز خرج خود را از آن یکسره جدا سازد یا از آن بدتر، از اصلاح طلبی در حکومت تغییر اوضاع به نفع خود را مطالبه کند. روی‌آوری دانشجویان و معلمان وکارگران به حمایت از یکدیگر در اعتراضات سال‌های اخیر نمونه‌هایی از فهم ضرورت همگرایی طبقاتی بیشتر برای خلاصی از این اوضاع است. بنابراین باید بگویم به رغم برخی شکاف‌ها بر این باور نیستم که این دو طبقه رویاروی یکدیگر قرار گرفته‌اند، بلکه با وجود تفاوت‌های چشمگیر در موقعیت و طرز تلقی‌ها و رویکردها، به دلیل گسترش دوباره خشونت نظام و وخامت اقتصادی، بیش از هر زمان دیگر در سال‌های اخیر به یکدیگر نزدیک تر شده اند. با این همه در این نزدیکی‌ها نیز نباید غلو کرد

کنفرانس نه به جمهوری اسلامی: پیام محبوبه رمضانی، مادر پژمان قلی‌پور (ایران)/ فاطمه‌ سپهری (ایران)/ نرگس منصوری (ایران)/ پدرام (فعال میدانی) از ایران/ حسن شریعتمداری/ کریم شامبیاتی/ مسیح علینژاد/ مسعود نقره‌کار/ اسماعیل نوری‌علا/مهران شهرخانی(ایران)/ شاهین نجفی/ امیرحسین اعتمادی/ ناهید بهمنی/
فواد پاشایی/ آریا (فعال میدانی) از ایران/ پیام محمد نوریزاد از زندان/ شاهزاده رضا پهلوی

شواهد و قرائن نشانگر تقویت احتمال جانشینی رئیسی است. منتها هنوز قطعیتی وجود ندارد. از آنجایی‌که رئیسی در چهار دوره‌ی حیات جمهوری اسلامی بدون انقطاع در مسئولیت‌های حاکمیتی بوده و رشد مستمر و فزاینده را تجربه کرده است و همیشه برای نظام کارکرد داشته و وظیفه‌ای را انجام داده و مطیع بودن و باورمندی به گفتمان کلاسیک جمهوری اسلامی و امتناع از تجدیدنظرطلبی را در رفتارش نشان داده طبیعی‌ترین گزینه برای جانشینی خامنه‌ای و سومین ولی فقیه شدن جمهوری اسلامی است. البته او رقبایی دارد که آنها به راحتی به رهبری محتمل او رضایت نخواهند داد. به نظرم الان نگاه منفی جامعه فراتر از اعدام‌های سال 67 نسبت به ساختار قدرت و چارچوب قانونی جمهوری اسلامی است.

نهادی مثل مجلس شورای اسلامی، از نظر دستگاه حاکمه، بویژه از نظر رهبری نظام، صرفا نهادی است که جنبۀ ظاهری‌اش حفظ شود؛ برای اینکه نوعی مشروعیت مردمی به جمهوری اسلامی بدهد و شاید یک نقش مشورتی هم داشته باشد. ولی باز از نقطه نظر من، به عنوان ناظری که متخصص مجلس شورای اسلامی نیست، در طول این ۴۱ سال گذشته، از قدرت مجلس بسیار کاسته شده است. حتی نقش مشورتی را هم دیگر ندارد. مجلس، محلی است که وکلای مناطق مختلف بتوانند آرایی را در محدودۀ مشخصی، که به مقامات بالاتر برخوردی نکند، مطرح می‌کنند. مجلس تا اندازه‌ای هم قدرت تقنینی دارد ولی این قدرت بسیار کم است و نمی‌تواند نظام را به طور کلی متحول کند.

ما با یک دوران سیاه دیگری روبرو خواهیم بود. قصد نظام بازگشت به دوران طلایی خود یعنی دهه ۶۰ است که اختناق مطلق را بر جامعه حاکم کرده بود. امروز حکومت فرصت را برای استقرار یک خلافت اسلامی مطلقه مناسب یافته است.
حکومت دیگر به اصلاح طلبان و اعتدال گرایان برای ضربه گیری داخلی و بین المللی نیازی می بیند. نه خود را با خطر جنگ روبرو می بیند و نه اصلاح طلبان دیگر اعتباری در نزد مردم دارند که حکومت ناگزیر از برسمیت شناختن وزنه اجتماعی آنها شود.