اگر توافق هسته ای دلبند آقای اوباما به هردلیل – ازجمله مخالفت بیش از دوسوم نمایندگان کنگره که حق وتو را از او سلب می کند یا نقض مفاد آن توسط یکی از طرفین – سرنگیرد، او یک سال و اندی از باقی مانده دوران ریاست جمهوری خود را با نامرادی و تلخکامی سپری خواهد نمود و برای بقیه عمر خود نیز سال هایی آکنده از عذاب وجدان خواهد داشت و بازی به خیال خود هوشمندانه اش را به صورت دوسرباخت به پایان خواهد رساند و باید مانند وزیرخارجه اش از خود بپرسد: «من چگونه سرم را بالا بگیرم و درانظار عمومی ظاهرشوم؟».

پیش از این تنها سربازهای کُرد بودند که از حمله‌های هوایی ترکیه علیه خود زبان به سخن گشوده بودند، اما اکنون جهان شاهد حمله هوایی ترکیه به مواضع کُردها در سوریه است. حمله هوایی علیه نیرویی که بیشترین مقاومت‌ها را در برابر جنگجویان خلافت اسلامی داشته است، رسوایی محض برای ترکیه و حامیان او در جهان است. بر کسی پوشیده نیست که ترکیه جنگ با جنگجویان خلافت اسلامی را پوششی برای حمله به نیروهای کُرد در ترکیه و سوریه قرار داده است. چرا که بر اساس اسناد موجود، ترکیه یکی از متحدین نانوشته‌ی و پنهان خلافت اسلامی است. هجوم به کُردها نتایج جبران ناپذیری برای کُردها و منطقه دارد که با کمی خویشتن‌داری می‌شود به زاویه‌های ناآشکار آن دست یافت.

توافق همه‌جانبه‌ای که در وین بین پنج به‌اضافه‌ی یک و ایران امضا شد به‌وضوح توافق مهمی است؛ توافقی که توازن قوای اقتصادی و سیاسی خاورمیانه و تصویر استراتژیک جهانی را تغییر خواهد داد. ولی با این همه در میان رقص و پایکوبی در شماری از پایتخت‌های جهان و نکوهش آن از سوی اسراییل و بعضی از کشورهای حوزه‌ی خلیج {فارس} و بخش‌هایی دردرون ایران، بیشتر اهمیت ژئوبولیتک این توافق نادیده گرفته شده است.

شرط مقدم برای این که این احیا کردن بتواند انجام گیرد این است که قربانیان متفرق باقی بمانند. قربانیان ده ها میلیون بیکار اضافی، نیمه بیکاران در شمار فزاینده اند. در خلال تورم، تورم کوچک، کاهش در آمدهای واقعیِ نه فقط اکثریت زحمتکشان، بلکه حتا بخش زیادی از طبقه های متوسط اکنون آغاز شده است. اگر اعتراض های آنان چنان که تا کنون بوده است، یعنی وسیعاً پراکنده، وسیعاً در موضع دفاعی – دفاع از دست آورد های گذشته که توسط سیستم در حال حاضر مورد تعرض قرار گرفته – باقی بماند، در این حالت، احیای سیستم آن گونه که بود ناممکن نیست.

اگر هدف از تغییرسیاست ریاضت اقتصادی جایگزینی آن با یک سیاست بورژوائی دیگراست، چرا باید آن را به نام چپ رادیکال و مستقل انجام دهیم یعنی با یک تیر دونشان بزنیم: هم چپ را که هویتش با مبارزه ضدسرمایه داری تعریف می شود از درون عقیم و تهی سازیم و هم به نجات نظام سرمایه داری گرفتار بحران به هنگامی که نمایندگان رسمی و با اتیکتش دچار بحران بی اعتمادی توده ای شده اند برای گذر از گردنه بحران به شتابیم؟ اگر قرار است یک برنامه سرمایه داری را به پیش به بریم چرا آن را بنام خودش ننامیم؟

آن‌چه این عنوان بلافاصله به ذهن القا می‌کند این است که حدود چهارصد میلیون نفر در بیست و دو کشورِ جهان از نظر سیاسی در خواب بودند و هم اکنون در حالِ «بیدار شدن» اند. من کارشناس تاریخ عرب نیستم، خودم هم عرب نیستم، اما آن‌قدر از منطقه اطلاع دارم که بدانم انبوهی از روشنفکران عرب ــ اعم از مسلمان، مسیحی، یهودی، و بی‌مذهب ــ بیش‌از یک قرن است که برای حقوق اجتماعی و عدالت بر علیه سلطه‌ی استعماری/امپریالیستی، مستبدین محلی و رهبران تاریک‌اندشِ مذهبی مبارزه کرده‌اند.

چرا مردم فرانسه ماجراهای (اپیزودهای) "بحران یونان" را با چنان شیفتگی‌ای دنبال می‌کنند که انگار سرنوشت خودشان به آن وابسته است؟ اما در حقیقت هم جز آن نيست.هر يک از ما انگیزه‌ی شخصی، حرفه‌ای و فکری خودمان را داریم. ولی ماهیت این وابستگی سیاسی است:
مسئله بر سر مبارزات روزانه‌ی سیاسی، یعنی مقاومت در برابر روال سنتی سیاست و دولمتداری و توان آن در بازیابی جایگاهی است، که برازنده‌ی جامعه‌ی انسان‌های آزاد باشد.

آیا یونان به مثابه کشورمهداسطوره ها، خود محکوم به سرنوشت یکی از اساطیربنام خود سیزیف شده است که به جرم افشاء اسرارخدایان محکوم به تحمل رنج پایان ناپذیرحمل صخره ای سترگ تا قله کوه و تکراربی پایان آن، و برای نسل ها شده است؟. آیا براستی مردم یونان به خشم خدایان، خدای سرمایه، خدای واقعی، نیرومند و بیرحم، گرفتار آمده است؟!. و این که آیا در عروج سیریزا کورسوئی برای خروج از این محنت بی پایان دیده می شود و یا خود به نوع دیگری افتادن به دام خشم همان خدایان است؟! آیا دخیل بستن به ایجادرفرم در سیستم و در ستادفرماندهی سرمایه، به سودطبقات زحمتکش چیزی کمتر از رنج حمل مداوم صخره به سوی قله است؟.

سقوط تل ابیض توسط نیروهای کُرد می‌تواند به موج جدیدی ازگمانه‌زنی‌ها در مورد کاهش قدرت خلافت اسلامی در منطقه دامن بزند. اما مانند بسیاری دیگر از مبارزانی که در سوریه و عراق تن به شکست داده‌اند، خلافت اسلامی هم سرانجام روزی فرو خواهد پاشید. سبک مبارزه‌ی چریکی و جنگ‌های منظم و نامنظم، به دست گرفتن یا از دست دادن شهر یا منطقه‌ای را در ذات خود دارد. بنابراین شعار اکنون خلافت اسلامی که: "خلافت اسلامی بقا دارد و توسعه می‌یابد" حقیقتی است انکار ناپذیر.

آنچه که این پایگاهاز آن به عنوان "سرمایه سیاسی" و "میراث" اوباما نام می برد، پشت کردن او به مردم ایران و سوریه و نوشتن نامه های فدایت شوم و ساخت و پاخت او با سیدعلی خامنه ای است که به بهای سرکوب جنایتکارانه جنبش مردم ایران، جان صدهاهزارتن و بی خانمانی و آوارگی میلیون ها تن دیگر در سوریه تمام شده است. آیا باری این چنین کج، می تواند صحیح و سالم به مقصد برسد؟ این پرسشی است که پاسخ آن را باید منتظر ماند و دید.

مردم یونان باردیگر با اکثریتی کمابیش قاطع مخالفت خود را با ریاضت اقتصادی و سیاست گرسنگی دادن سران اتحادیه ابراز داشتند. روی کار آمدن سیریزا و رأی مردم به آن در برابراحزاب مدافع ریاضت اقتصادی نیز اساسا بدلیل مخالفت آن ها با این نوع سیاست بود. البته نگرانی از ورشکستگی بانک ها و از دست رفتن پس اندازها یا بازگشت به پول سابق و بی ارزش شدن یوروهای پس اندازشده، که سران و رسانه های اتحادیه اروپا بر آتش آن می دمیدند، موجب ترس و نگرانی بخشی از جامعه هم چون بازنشستگان شده و مانع از آن گشت که که اکثریت قاطع تری بدست آید.

سومین کنگره حزب چپ فرانسه در روزهای ۳،۴ و ۵ ژوئیه(جولای) در شهر "ویل ژوئیف" در حومه پاریس با حضور ۵۵۰ نفر از نمایندگان منتخب این حزب از شهرهای مختلف فرانسه در باره مسائل مطرح در سطح ملی و اتحادیه اروپا به بحث و گفتگو پرداختند. مباحث حول سند ارائه شده توسط کمیسیون اسناد، پیش از کنگره در کمیته های کشوری بین اعضاء پیرامون انتخابات منطقه ای در سال جاری، انتخابات ریاست جمهوری در سال ۲۰۱۷، موضوع ادامه حضور در یا ترک حزب از "جبهه چپ"(شامل حزب کمونیست فرانسه، جریان چپگرای وحدت، جریان چپگرای باهم، فعالین سندیکائی،سازمانهای مدنی و منفردین).

اگر نفت خاورمیانه ، اهمیت کلیدی برای مصرف انرژی در داخل آمریکا نداشته است ، در صفحه شطرنج رقابت های ژئوپولیتیک جهانی ، کارت برنده مهمی را در اختیار آن گذاشته است. نخست اینکه ، با درهم تنیده شدن وابستگی سیاسی و نظامی در آمدهای کلان نفتی منطقه ، منبع مالی عظیمی برای کمپانی های تولید کننده اسلحه ، نظیر « نورتروپ» و « جنرال دینامیک» و« لاکهید» به وجود آورده است . ثانیا با ایجاد وابستگی سیاسی و نظامی در بین کشورهای منطقه خلیج ، از نفت خاورمیانه بعنوان سلاح نیرومندی علیه رقبای خود بهره گرفته است.

سؤال اصلی آن است که اگر همانطور که تجربه نشان داده است، سیاست چانه زنی با ترویکا یک سیاست سترون بوده و راه پیشروی از این سو بسته است، و سیریزا ناچاراست گام به گام از خواست های پایه ای خود که بدان دلیل مورداعتمادمردم قرارگرفت عقب نشینی کند؛ آیا درست تر و اصولی تر نیست که سیریزا همین واقعیت را با صداقت و صراحت کامل، ضمن تأکید بر مطالبات و برنامه وعده داده شده خود، با مردم درمیان می گذاشت و کارزاربحث و گفتگوی عمومی حول آن بر پا می ساخت؟. نه این که باردیگر با حفظ درونمایه همان سیاست ها، از همه پرسی هم چون اهرمی برای چانه زنی سودجوسته و وعده توافق و پیروزی فوری بدهد؟. شیوه ای که نتیجه آن جز هرزرفتن امید و پتانسیل یک برآمدتوده ای نیست.

هم‌اکنون آخرین بخش خبری تلویزیون نروژ گفتگوی نخست‌وزیر یونان را پخش کرد که امیدوار بود با پاسخ «نه» مردم در روز بکشنبه، موضع این دولت در برابر دولت‌ها و نهادهای مالی زورگوی اروپا و آمریکا، بهتر شود. البته وزیر اقتصاد آلمان هم خبر داد که دیگر به دولت یونان اعتمادی ندارند و اگر همه‌پرسی برگزار شود، مدیران فعلی این کشور باید این اعتماد را برگردانند. سخنان ایشان پس از آن پخش شد که همین روز خانم مرکل با عفب نشینی تاکتیکی از دولت یونان خواسته بود که باز هم به میز مذاکره برگردد. نخست‌وزیر یونان اما این درخواست را نپذیرفته است.

رفراندوم اقدامی است از سر ناچاری. ولی همه می دانند: مسئله تنها بر سر یونان نیست. بلکه سوال اینست که آیا پول در اروپا حکومت می کند؟ مسئله به همه ما مربوط است.
آلکسیس تسیپراس تصمیم درست و جسورانه ای گرفته است. مذاکرات با "موئسسات" دیگر بیهوده شده بود. همزمان نادار و سلب اختیار شده؟ بدون هیچ گونه دورنمای بهبودی؟ این دیگر کمی زیاد بود. حالا یونانیان از خود دفاع می کنند. عالی است! اروپای کمسیون اروپا، صندوق بین المللی پول و بانک مرکزی اروپا، اروپای من نیست.

درمدتی کمتراز ۵۰ سال، وام دهندگان چنان زمام اموری چون "تخفیف مالیات ارزش افزوده" یا "افزایش سن بازنشستگی" – که بدیهی ترین حقوق حاکمیت ملی است – را در اختیار گرفته اندکه حتی کمترین گذشت یا نرمش را نیز دریغ می کنند. دلیل عمده هراس وام دهندگان و خودداری ایشان از نرمش و انعطاف این است که یونان تنها کشور به شدت بدهکار دنیا نیست و نظریه اقتصادی ای که نیم قرن پیش تبلیغ و اجراشد، بسیاری از دیگر کشورهای اروپایی مانند پرتغال، اسپانیا، ایتالیا و.. را نیز دربرمی گیرد. نظریه ای که با توجه به نتیجه کنونی، بی گزافه گویی می توان از آن به عنوان "نظام برده داری مدرن" نام برد!