مگر یک قرن پیش، مورخان ما، فیلسوفان ما نمی‌گفتند که پیشرفت علم، صنعتی‌شدن و توسعه ارتباطات، بدون تردید، مذهب و ناسیونالیسم را برخواهد انداخت؟ چگونه است که مباحث روزانه ما همه بر سر «تضادها»ی میراث قرن نوزدهم (مقدس در برابر نامقدس، غیرعقلانی در مقابل عقلانی، «سنت‌‌گرایی» در برابر مدرنیته، ملی‌گرایی در مقابل جهانی‌شدن) دور می‌زند؟

آنارشیستها پیرامون هنروادبیات نیزدارای نظریه هستند.درنظرآنان،آزادی وخلاقیت هنری برای انسان به اهمیت نان روز برای زندگی است.بدین سبب بجای یک تئوری آنارشیستی هنروزیباشناسی،آنان حتی چندین تئوری را مطرح میکنند. ژولس رومان مینویسد که زیباترین هنرها،هنرزندگی است که درعین حال مشکل ترین آنان نیزمیباشد،زندگی تنها خوردن،خوابیدن،کار و سازماندهی نیست،بلکه زندگی باید جامع،متنوع،خلاق،رنگین،آزاد و آنارشیستی باشد .

آنارشیسم جنبشی واحد نیست چون در ماهیت آن آزادی وجوددارد وآزادی،اونیفرم نظامی نمی باشد. آنارشیسم به شاخه های محیط زیست، اتحادیه های کارگری، تعلیم وتربیت، مبارزه مسلحانه، و راه های صلح آمیز تقسیم می گردد.درمیان آنان مذهبی ها،آته ایست ها،عارفان،ماتریالیست ها، و ایده آلیست ها وجود دارند.درمقایل جنبش ۱۵۰ ساله مدرن آنارشیستی غرب، دولت مدرن دمکراتیک سابقه ای صدساله دارد.

تمامی نظام متافیزیك دگرگون شده است. هستی شناسی جای خود را به كنكاش هنر و ادبیات در شیوه های زندگی و از آن رو در سیاست و اخلاق داده است. سیاست و اخلاقی كه سنگ بنای آن ها دیگر اصول ثابت و بی زمان نیست. فلسفه سیاسی و فلسفه اخلاق، اینك معطوف به متن زندگی، خواست ها و نیاز های متفاوت آدم ها شده اند، و همه این ها در بازی های متفاوت زبانی انكشاف می یابند.