« بحران بهداشتی» که جهان اکنون با آن روبروست، منبع سونامی غم انگیزیست که به تدریج به یک بحران سیستمیک ونیز به یک بحران ژئوپولیتیکی تبدیل شده است. گرچه این «بحران بهداشتی» قبل از اینکه یک بحران بهداشتی همه گیر باشد، یک بحران اقتصادی و متاسفانه یک بحران اجتماعی نیز می باشد .فراتر از همه اینها یک بحران در اندیشه غالب است که با انکاربحران درروزهای نخست بروز ویروس وآماده نبودن ساختارها درغلبه برآن بواسطه کاهش سیاستهای فقرزدائی و در صدر آن به محاق درآوردن مدیریت بیمارستها همانند بنگاههای تولیدی با معیار سود و زیان در دو دهه اخیر در اغلب کشورها می باشد.

کشف واکسن و داروهای موثر در جلوگیری ودرمان بیماری مهلک و مرگبار ناشی از ویروس کرونا، کوید 19 ، امروز به یک مساله حیاتی و دغدغه جهانی مبدل شده و اهمیت سرنوشت سازی درحل بحران اپیدمیک ناشی از ویروس کرونا دارد. بیماری همه گیر ناشی از کرونا تاکنون باعث مرگ ضدها هزار انسان در سراسر جهان شده و تاثیرات مخرب آن بر وضعیت اقتصادی و اجتماعی، آینده نامعلوم و تاریکی را برای جهانیان به ویژه محرومان و زحمتکشان رقم میزند. تلاش های تاکنونی جهانی برای کشف واکسن و تهیه داروهای ضد ویروس کرونا، علی رغم پیشرفت های قابل تامل، هنوز به نتیجه مطلوب نرسیده است.

مدتی است که جناح‌های تندرو جمهوری اسلامی از طریق رسانه‌های خودی، صحن مجلس شورای اسلامی و اقدامات تنش‌آفرین، به همسایه شمالی ایران، ارمنستان، بند کرده‌اند. بهانه آنها تصمیم دولت ارمنستان به تاسیس سفارتخانه در کشور اسرائیل است. اخیرا هم (٢١ خرداد) شمار اندکی (٢٠ و اندی) «دانشجو» در برابر سفارت ارمنستان در تهران با شعارهای تهدیدآمیز دست به تظاهرات زدند. آخرین خبر‌ها حاکی از آنست که صبح جمعه ٢٣ خرداد، کلیسای قدیمی‌ مریم مقدس در همدان دچار حریق شده، ولی آتش مهار گردیده است. گفته شده است که آتش از علفزارهای محوطه بیرون کلیسا شروع شده است(!) از کم و کیف واقعی قضیه اطلاعی در دست نیست.

فروپاشی اتحاد شوروی و پیمان نظامی ورشو که با ناباوری و شگفتی تحلیل گران استراتژیک و سیاسی همراه بود، پیش بینی ها و ارزیابی های گوناگونی رابرای آینده ژئوپلیتیکی و استراتژیکی جهان پیش کشید. از پایان تاریخ فوکویاما و جهان تک قطبی آمریکایی تا موضوع جهان چند قطبی . در سه دهه ی پسا جنگ سرد، مناسبات اقتصادی و سیاسی در جهان شاهد دگرگونی های بسیاری شد و جهان چهره دیگری یافت.

در ژانویه سال ۱۹۸۰، حزب "سبزها"به عنوان یک حزب فدرال تأسیس شد. یک انقلاب؟ بله ، اما آنها تنها کسانی نبودند که حفاظت از محیط زیست را به عنوان یک مسئله سیاسی کشف کردند - و قطعاً اولین آنها نبودند.
آنها از باند غربی فرودگاه راین-ماین و از نرده های ساختمانی نیروگاه هسته ای بروکفورد در ویلسترماش آمده بودند. آنها از گروه های محیط زیستی محلی آمده بودند ، از باتلاق ها در حاشیه روستا ها یا لانه های دارکوب ها در جنگل مراقبت می کردند ، و در عین حال روی اولین سیستم های خورشیدی و توربین های بادی کار می کردند.

در بحبوبه یک بحران آنچه که قبلا غیرقابل تصور بود ناگهان می تواند اجتناب ناپذیر شود. ما در میانه بزرگترین تلاطم های اجتماعی پس از جنگ جهانی دوم هستیم. نولیبرالیسم نفسهای آخر را می کشد. تزهایی چون بستن مالیات بیشتر بر ثروتمندان یا ایجاد دولت فراگیر مستحکم دیگر کافی نیستند.اکنون زمان برای ایده های جدیدی که فقط چند ماه پیش غیرممکن به نظر می رسیدند فراهم آ مده است.

بحران اخیر باعث شده تا بسیاری از افراد به فناپذیری خود و محدودیت های دستاوردهای بشری آگاهانه تر بیندیشتند. اما به نظر من تمدن مدرن به طور کلی به سمت مخالف این آگاهی خواهد رفت. من فکر میکنم در دوران پسا ویروس مجددا گروه فلسفه دانشگاه ها رونق بگیرد و در دانشگاه ها ی پزشکی سرمایه گذاری های عظیمی بکنند. شاید هم همین انتظارات در حد توان ما انسان ها باشد. بهر حال دولت ها استعداد زیادی در فلسفه ندارند. بهتر اینکه در تربیت پزشکان سرمایه گذاری کنند. تک تک افراد بشر باید به فلسفه بپردازند. دکترها نمی توانند معمای وجود را حل کنند ولی شاید بتوانند با طولانی کردن عمر ما وقت بیشتری برای یافتن این جواب به ما بدهند. بر ماست که چگونه از این وقت اضافی استفاده کنیم.

جورجوآگامبن در ادامه نظرقبلی اش که با عنوان وضعیت استثنائی کرونائی به «حیات برهنه» اشاره کرده بود و موردنقدهای متعددی هم قرارگرفت، اکنون به انتقادسخت از شیوع آموزش آنلاین دانشگاهی، آن چه که او پایان دوره زندگی به عنوان دانشجوبودن نامیده، پرداخته است. موضوع مرکزی در این برخوردها، نهادی کردن بربریت تکنولوژیکی و دیکتاتوری دیجیتالی توسط سرمایه داری به عنوان شکل دادن به پارادایم جدیدی از مناسبات قدرت و محدودکردن آزادی با استفاده از شرایط استثنائی ناشی از پاندمی کرونا و برخوردنامناسب دولت ها با آن است. بطوری که با تولیدفضای وحشت و حالت اضطراری موفق به ایجادقید و بندهای تازه ای برآزادی شهروندان می شوند.

«مانولیس گله زوس»( (Manolis Glezos قهرمان ملی یونان، یکی از سرشناس ترین شخصیت های جنبش مقاومت علیه اشغال نازی ها در جنگ جهانی دوم، دوره جنگ با قوای اشغالگرانگلیس، جنگ داخلی یونان و از آن پس دوره دیکتاتوری سرهنگ ها، از رهبران دوره های گوناگون بازسازی جنبش کمونیستی پس از برقراری دمکراسی پارلمانی در یونان، کمونیست خستگی ناپذیر در تمام دوره های زندگی، در30 مارس امسال در سن نودوهفت سالگی چشم از جهان فرو بست. او نزدیک به هشتاد سال به طور فعال در جنبش کمونیستی یونان شرکت داشت و از این نظر زندگی سیاسی او نموداری از تاریخ معاصر یونان و به ویژه جنبش کمونیستی آن است. از همین رو برای روشن شدن جایگاه «گله زوس» در این یادنامه، با

من می خواهم نوشته ام را با توجه به دو موضوع که کمابیش همه ی خوانندگان نشریه ی مانتلی ریویو به آنها تمایل دارند آغاز کنم. نخست اینکه، امپریالیسم جزء جدایی ناپذیراقتصاد جهانی سرمایه داری است؛ این نظام پدیداری ویژه نیست؛ همواره چنین بوده است.؛ و تا زمانی که اقتصاد جهانی سرمایه داری وجود داشته باشد نیز چنین خواهد بود. دوم اینکه، ما هم اکنون شکلی ویژه از امپریالیسم تهاجهی و بسیار ناهنجار را ازسرمی گذرانیم؛ که هم اکنون حتی حاضراست به امپریالیست بودن خود نیز اعتراف کند.
اکنون از شما می خواهم که به این بی قاعدگی توجه کنید. چگونه می توان آن را نوصیف کرد؟ ما در میانه ی شکلی ویژه از امپریالیسم تهاجمی و به شدت ناهنجاز زندگی می کنیم که نخستین بار در مدتی افزون بر یک سده است آماده است واژه های امپریالیستی و امپریالیسم را بر زبان آورد. چرا باید چنین باشد؟ اینک، پاسخی که بیشتر اشخاص به این پرسش می دهند اقتدارایالات متحد است. و پاسخ من این این پرسش در یک کلمه ضعف ایالات متحد است.