وقتی صحبت از انقلاب سال ۱۳۵۷ می شود و می خواهی در باره اش تحقیق كنی، نا گزیر می شوی بروی سراغ كسی كه یكی از مبارزان معروف و تاثیر گذار علیه محمد رضا شاه بود؛ از یاران مصدق و مهندس بازرگان، از موسسان انجمن های اسلامی دانشجویان در خارج از كشور، وزیر ا مور خارجه دولت موقت، دبیر كل نهضت آزادی ایران و... در ادامه گفت وگوهایم در خصوص انقلاب سال ۵۷ با دكتر ابراهیم یزدی مصاحبه ای انجام دادم. این با ردر باره عملكرد محمد رضا شاه در عرصه سیاسی

برخی معتقدند که سرکوب خلاقیت ایجاد می‌کند و رشد می‌دهد. من چنین فکر نمی‌کنم. سرکوب ممکن است ما را به خلاقیت و چاره‌جویی وادارد تا هم‌چون یک زندانی در بند از نخی ناچیز، قطعه‌ای زیبا بسازیم اما به همان میزان هم مانع از رشد اندیشه ما در حیطه محدود خود می‌شود.
زنان هم چون مردان در انقلاب ایران نقش ایفا کردند البته به عنوان مشارکت‌کننده در انقلاب، نه الزاماً تعیین‌کننده و جهت‌دهنده؛ هر چند پس از انقلاب، مورد هدف حاکمیت قرار گرفتند.

اسیر،کور و کشته شدن لطفعلی خان زند و به تبعید فرستادن خانواده وی به طبس به دستور آقامحمدخان که بانیرنگ و ناجوانمردی صورت گرفت، در میان مردم شیراز، موجی از نفرت ایجاد کرد. لطفعلی آن چنان شجاعت هایی از خودنشان داده بود که او را رستم ثانی نیز می خواندند و از ته قلب دوستش می داشتند و ستمی که بر او رفت آن چنان دل ها را سوزاند که وی را شهید تلقی کردند و در تعزیه خوانی که تازه در شیراز باب شده بود، به یادش می موییدند، نوحه می خواندند و می گریستند

در خاطرات ثریا است که برای بار اول ما متوجه ناتوانی شاه در تصمیم گیری می شویم، متوجه ترس و تردید و بی اعتمادی او نسبت به همگان حتی به افراد خانواده اش می شویم. شاه دچار چنان ترس و تردیدی نسبت به همگان است که به گفته ی ثریا حاضر به خوردن غذایی که صددرصد مطمئن به آن نباشد نبوده است، زیرا گمان می کرده کسانی درصدد مسموم کردن او هستند. در خاطرات ثریاست که ما ترس باورنکردنی شاه را به هنگام فرار از ایران به بغداد می بینیم، و اگر دلداریهای ثریا نمی بود شاه حتی جرات گریز به بغداد را هم پیدا نمی کرد.

آری روشنفکر عرفی ما در برابر آیت الله خمینی خود را برهنه کرد و برای انقلاب اسلامی باده سر داد و نقطه پایانی بر حیات عرفی خود و کوشش های هشتاد ساله دوران تجدد گذاشت. متاسفانه کارنامه این نسل از „اهل فکر“ و اهل سیاست ما، در اینمورد کارنامه ردی است! و مُهر قرمز روفوزه شد! بر پیشانی آن تا سالها و قرن ها باقی خواهد ماند!

در همان چند صفحه اول چنان گرفتار سرنوشت خواندنی و عبرت آمیز این دختر بختیاری می شوم که به سرعتی باور نکردنی کتاب را می خوانم. هم می خوانم و هم به هر کسی می رسم در همان دقایق اندک که غذا می خورم و یا فرصتی پیدا می کنم، از گنجینه ی اطلاعاتی که نوشته و نانوشته در کتاب هست می گویم.
پس از خاطرات اسدالله علم وزیر دربار شاه که حاصل ملاقات ها و گفت وگوهای روزانه ی او با شاه است و ارزش بسیار دارد،

(پادشاه بدبخت که در خون خود شناور بود، کوشید که برخیزد، ولى قوت به جاى نبود. پس گفت: چرا مرا مى کشید؟ حیات مرا به من بازگزارید، هر چه دارم از آن شما باشد... به ناگاه صلاح خان که شمشیر به دست داشت، بدو تاخت و سر وى را برید و به دست سربازى داد که آن را نزد على قلى خان... ببرد.) این توصیف صحنهی مرگ نادرشاه افشار است از زبان پزشک او. مرگ شاهى که تاج افسانه به سرش نهاده اند و تا بلندای استوره رسیده است.

فیلم «علف» روایت کوچ ایل بختیاری در زردکوه است که توسط میریان کوپر، ارنست شوئدساک و مارگریت هریسون در سال۱۹۲۵ساخته شد و تا مدتها در ایران اجازه اکران نیافت. کتاب «علف، داستانهای نگفته»، که در آن بهمن مقصودلو که با پشتکار خستگی ناپذیری تاریخچه ساخته شدن فیلم و پس زمینه های مربوط به آن را فراهم آورده است، بی هیچ تعارفی می گویم هم بهترین مرجع برای این فیلم در زبان انگلیسی است و هم بهترین کار دکتر مقصودلو در مجموعه کتابهایی که در زمینه سینما فراهم آورده است