شاید اصلِ مشکل از سال ۱۳۱۰ آغاز شد، زمانی‌ که باستان‌شناسان ایرانی و خارجی دست به کاوش در محوطه‌ تخت‌جمشید زدند و چند سال بعد برای جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی، ساختمان پردیس شاهی در نزدیکی تخت‌جمشید ایجاد شد و سرانجام تیر آخر را در دهه‌ ۴۰، «محمدرضا شاه» با اعمال اصلاحات ارضی شلیک کرد تا مردم در زمین‌های حریمِ درجه یک تخت‌جمشید با سندِ منگوله‌دار ساکن شوند و به مرور برای زندگی خود به کشاورزی روی آورند.
به گزارش ایسنا، و همه‌ی این اتفاقات در طول ۴ دهه باعث شدند تا به مرور و با حفر چاه‌های متعدد به خصوص برای سیراب شدن زمین‌های کشاورزی مردم و حتی گذران امور روزمره، سفره‌های زیرزمینی و لایه‌های زمین در نزدیکی تخت‌جمشید خشک شده و این لایه‌ها به مرور به تَرک‌های عمیق تبدیل شوند، شکاف‌هایی که امروز در حال تبدیل به بحرانی هستند که اگر تا چند سال آینده همچنان به آن‌ها بی‌توجهی شود، فاجعه‌آفرین خواهند شد.

زمانی که [«سطحِ فرهنگ» و «فرهنگِ سطحی» در جامعه بامزه ما] را می نوشتم، قصد نداشتم که بیش از این به چنین موضوعاتی بپردازم و قرار نبود که شماره دو و سه ائی در کار باشد. منتهی مگر در این اوضاعِ کنونی می شود؟ زوال و ابتذال، بی فرهنگی و دوری از تمدن، چنان در تار و پودِ جامعه ما رخنه کرده است که اوجِ آن را در خیابانها و هنگامِ کشتنِ شهروندان (جشن های اعدام) مشاهده می کنیم.

زمانی که [«سطحِ فرهنگ» و «فرهنگِ سطحی» در جامعه بامزه ما] را می نوشتم، قصد نداشتم که بیش از این به چنین موضوعاتی بپردازم و قرار نبود که شماره دو و سه ائی در کار باشد. منتهی مگر در این اوضاعِ کنونی می شود؟ زوال و ابتذال، بی فرهنگی و دوری از تمدن، چنان در تار و پودِ جامعه ما رخنه کرده است که اوجِ آن را در خیابانها و هنگامِ کشتنِ شهروندان (جشن های اعدام) مشاهده می کنیم.