شهرداری تهران از سر ولنگاریِ ساختاری خود، هیچ برنامه‌ای برای مقابله‌ی با کلنی‌های موش در اختیار ندارد. حتا ساماندهی گربه‌های ولگرد شهر را هم به فراموشی سپرده است. از سویی خبرهای فراوانی شنیده می‌شود که نمونه‌هایی از موش‌های جدید نیز به حریم شهر تهران راه یافته‌اند. موش‌هایی که تا همین چند سال پیش هرگز در جغرافیای ایران مشاهده نشده‌اند. گفته می‌شود که این موش‌های جدید از راه جابه‌جایی کالاهای تجاری کشورهای دیگر به حریم ایران راه یافته‌اند. این گونه‌های جدید موش هم فضای عمومی شهر تهران را به جایی امن برای زاد و ولد خویش تبدیل نموده‌اند. اما شهرداری تهران هرگز گوشش به اخباری از این دست بدهکار نیست. چون مدیران ولایی آن موش‌ها را مزاحمی برای کارهای عوامانه‌ی خویش نمی‌بینند و آسیب‌های زیست محیطی آن را هم در جایی از فضای عمومی شهر به حساب نمی‌آورند.

جمهوری اسلامی از شمار کودکان کار هرگز آمار درست و دقیقی ارایه نمی‌دهد. اما آمارهای غیر رسمی شمار ایشان را از یک میلیون و ششصد هزار نفر تا حدود دو میلیون و صدهزار نفر تخمین می‌زنند. بسیاری از همین کودکان حتا در معادن کشور به کارهای سخت و توانفرسا اشتغال دارند و با آسیب‌هایی از نوع زمین‌گیری و پیری زودرس مواجه هستند. پیداست که دولت و مجلس هم ضمن بی‌عملی و انفعال خود به رشد چنین پدیده‌های آسیب‌زایی یاری می‌رسانند. بدون تردید کم نیستند از همین کودکان کار که تأمین معیشت خانواده‌ی خود را هم به عهده دارند. گفتنی است که کودکان کار به دلیل سن کم خویش هرگز بیمه نمی‌شوند و باید به حقوقی نصفه و نیمه از کارفرما رضایت بدهند.