صرف نظر از تاریخ گروه سلفی و گروه های تندور اسلامی و اینکه چرا و چگونه، "تعامل" این گروه ها با جمهوری اسلامی به "تقابل" – آنچه ظاهرا معلوم است- تبدیل شده است، اما حتی در صورت تقبل این حوادث از سوی این گروه های مشکوک، نمی توان "ردپای جمهوری اسلامی" در حوادث کردستان را نادیده گرفت، والبته همانا "جمهوری اسلامی" خود یکی از طرف هایی است که انگیزه ی انجام این حوادث را داشته و اینگونه اقدامات در راستای اهداف وی هستند.

برای امثال من که استقلال اهواز را می خواهم و اهواز را اشغال شده توسط فارس ها می دانم، آیا مجال گفتگویی هست؟ آیا رسانه های فارسی زبان و خصوصا بخش وزین و موقرشان آیا فرصتی به امثال من می دهند تا با آزادی تمام و صد در صد برخلاف میلشان چیزی بنویسیم و منتشر کنیم و دیالوگ کنیم؟ آیا من احوازی می توانم به صورت آزاد از استقلال خواهی صحبت کنم؟

روی سخنم با روشنفکرانی است که شخصا می شناسم، به حرفهایشان اعتماد دارم و شکی درآن نمی بینم که به دمکراسی باور دارند. تا آنجا که می دانم و من کرد زبان و با ملیت کرد از این عزیزان جسته و گریخته شنیده ام، همه نیز به ایران چند فرهنگی و چند ملیتی یا به قول بعضیها چند قومی اعتقاد راسخ دارند و همه کوشیده و می کوشند که در آینده ایرانی آزاد، غیر وابسته و دمکراتیک بوجود آورند که درآن همه اقوام یاملیتها، ازحقوق برابر برخوردار باشند ...

امروزه ما با خطر بزرگ عدم اتفاق عمل سازمانهای سیاسی ملیتهای مختلف با جنبش سرتاسری روبرو میباشیم که این گسست از چندین زاویه به جنبش عموم دموکراتیک عبور از جمهوری اسلامی ایران ضربه میزند. نقطه اول ضربه پذیری از این زاویه میباشد که این امر مانع اتفاق عمل عمومی در مقابله با حکومت ولایی نظامی میگردد.

"آقای پان" همیشە قبل از هر چیز فکر "تجدید عهد باستان" را پیش میکشد.اما نە واقعیات تاریخی و جنبەهای انسانی تاریخ را. بلکە داستان قلدریها را تسلط چماقداران قبیلەء خود را بر قبایل دیگر مطرح میکند.برای آقای پان وجود حافظ ها، ابن سیناها، پاستورها، ویکتورهوگو ها، و بتهون ها چیز مهمی نیست.فقط شاید برای اثبات "نبوغ ذاتی" قوم خود از چنین کسانی نام ببرد.همچنین از کشتارهای دستەجمعی و چپاولگری نسبت بە ملل تحت اسارت و طبقات رنجدیدە توسط امپراتوران قوم برتر( مثل کشتار هواداران مزدک) بعنوان " گوشمالی یاغیان" و " سرکوبی دشمنان" یاد میشود.

ترم ملت های ایران و بیشتر از آن ملیت های ایران در ادبیات سیاسی چریک های فدایی خلق را می بینیم که در واقع باور آنان به "کثیر الملله" بودن ایران را نشان می دهد. منظور از آن نیز پذیرش تعدد هویت های متنوع ملی در درون ملت ایران است. بیان این ترم ها از سوی فداییان خلق که بخاطر عملکرد نیرومند روانشناسی حفظ وحدت ملی در آنها، خیلی هم گسترده نیست، نه برای بستر سازی برای تمایزها که بیان واقعیت تنوع ملی در کشور با هدف وحدت ملی دمکراتیک در ایران بوده است.