آن هموطنان و خوانندگان عزیزی که تا کنون فرصتی داشته و نظرات و نوشته های منتشر شده ام را خوانده اند، می دانند که بنده بر این باور بوده و هستم که در دنیای امروزی دیگر نمی توان با زور گوئی و قلدری و دیگر ابزار کهنه ناسیونالیستی کار سیاسی را با روش درست و دمکراتیک، به پیش برد. دیگر نمی توان بانوک سرنیزه وفشار برسر مردم حکومت کرد. این نکات درجامعه ما و برای قشرجوان نیازبه توضیح بیشتر دارد. همین خود انسان را موظف می کند که دربرابر مسایل مربوط به کل جامعه که به نادرستی مطرح می شوند و احتمالا به آینده مملکت زیان وارد آورند، بی تفاوت نباشد و آن را نادیده نگرفته و یا تحمل نکند.

مابین زبان مادری و دموکراسی پیوندهایی گسست ناپذیر وجود دارد که می توان عمده ی آن ها را در دو حوزه ی متفاوت طبقه بندی کرد: یکی حوزه ی حقوقی و دیگری حوزه ی سیاسی ـ اجتماعی. از نقطه نظر حقوقی، از آنجا که آموزش به زبان مادری اصولاً حق انکارناپذیر هر فرد انسانی است و به اعتبار اینکه دموکراسی در واقع تأمین حقوق و آزادی های فردی و انسانی بیش نیست، بنابراین تأمین چنین حقی یعنی آموزش به زبان مادری عین حقوق بشر و از اصول اولیه دموکراسی می باشد. امروزه تمامی بیانیه ها و اعلامیه های سازمان های جهانی و نیز قوانین مدون کشورهای پیشرفته ی دنیا به این حق آموزش به زبان مادری به خوبی اشاره کرده و به ان اهمیت ویژه داده اند.

ما اختیار اداره کارهای خود و سرزمینمان را نداریم، بکلام ساده ما حاکمیت ملی نداریم. ما پنجاه هفت سال حکومت تجدد زورکی، و ناسیونالیزم انگلیس ساخته را روی شانه هایمان حس کرده ایم، ما سی سال حکومت عدل علی را دیده ایم. حاصل اینستکه بهیچیک از ابتدایی ترین و اساسیترین حقوق خود دسترسی پیدا نکرده ایم. از هیچکدام از رژیمهای قبل و بعد از انقلاب ۱۳۵۷ برای بهبود وضع امیدی نیست. تقطه ی استناد شما تاریخ قبل از اسلام است که کوچکترین برگه ای از تمدن و فرهنگی که اینهمه لاف آنرا زده اید نشان داده نشده است و شاید هم شعار پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک هم یا آرزویی بوده دست نیافتنی، و یا مثل برعکس نام زنگی نهند کافور. نقطه ی استناد جمهوری اسلامی هم جامعه ی صدر اسلام است، جامعه ای که بغایت ایده آلیزه شده و سی سال حکومت اسلامی با اسلام سیاسی شده هم حکومت ساده صدر اسلام را تبدیل بولایت مطلقه ی فقیه کرده است.

درک و فهم چگونگی تعادل پایدار در ایران زمین بمعنای برقراری موقعیتی استوار و ماندگار که هم در پی شکوفایی امور فردی و خصوصی اقوام گوناگون باشد و هم ضامن حفظ برابری میان آنان و در عین حال بعنوان ماهیتی بزرگتر در چهارچوب وحدت ملی مورد قبول و پذیرش اقوام گوناگون و برابر با هم، بسیار مهم و تدبیری سیاسی و خردمندانه است.

گرفتاری سخنان آقای رضا پهلوی دراین نیست که ایشان به یکباره دریافته اند که در سرزمین ایران مردمی با زبان و گویش های گوناگون باشنده اند. گرفتاری دراین است که ایشان با انگیزه نزدیکی با گروه های قوم گرا، به انکار یکپارچگی ملی ایران پرداخته و عملا سخن آن گروه ها را که می گویند «ایران کشوری است کثیرالملّه»، به زبانی دیگر تکرار کرده و گفته اند که «برشمردن ایرانیان در زمره یک ملت یکپارچه، یک اشتباه ژرف است»!