چرا باید به گردهم‌آیی مونیخ و «دفترچه دوران اضطرار» پرداخت؟ و آن را واسنجی (نقد) کرد؟ آیا برگزاری این دست گردهم‌آیی‌ها اهمیت دارد؟ دشووار است؟ و از عهده ی جریان‌های دیگر نمی‌آید؟ آیا خودخواسته و خودخوانده خود را «پدر ملت» یا «رهبر انقلاب ملی» نامیدن به فرآیند گذار کمک می‌کند؟ یا نوعی شرین‌عقلی و هخاگری است و یک دشواری دیگر در برابر فرآیند پیچیده و دشوار گذار می‌گذارد؟

سریال تاسیان، آخرین ساخته‌ی تینا پاکروان، راوی یک داستان عاشقانه است که در یکی از ملتهب‌ترین دوره‌ها در تاریخ معاصر ایران می‌گذرد. سریال در دل آن داستان عاشقانه، تصویری هم از مناسبات سیاسی آن دوران ارائه می‌دهد. تصویری که در آن دانشجویان و روشنفکران چپ منشاً اصلی مشکلات کشور بوده‌اند و ساواک در تکاپو برای حل مشکلات.
برای نگاهی دیگربار به تاسیان، سراغ مهدی فتاپور رفتیم. فعال دانشجوییِ دورانی که داستان سریال در آن می‌گذرد. از او پرسیدیم چرا فکر می‌کند روایت تاسیان ایراد دارد؟

در فقدان آلترناتیوی سازمان یافته همراه با ساختاری دموکراتیک برای جانشینی رژیم حاکم اسلامی با هدف ابداع/ ایجاد نظامی سیاسی دموکرات/ سکولر/ لائیک چونان دولتی قانون بنیاد و دموکرات، آیا پادشاهی " پادشاهی ایرانی" بنابر سابقه های تاریخی اش و بنابر تجربیات گسترده سرکوب بنیان‌های مشروطه در پادشاهی پهلویها ( رضا شاه و محمد رضاشاه) آیا نظام پادشاهی منطقا و ضرورتا می تواند آلترناتیو یا جانشین رژیم حاکم اسلامی باشد؟

کردونی: در این گفت‌وگو پس‌از یک اشاره‌ی بسیار کوتاه به موضوع رفراندوم در قانون اساسی چند کشور اروپایی و آمریکا کوشیده ام چرایی و چگونگی دو خواست همه‌پُرسی (رفراندوم) و مجلس مؤسسان را توضیح بدهم.