سیر شروع و تحولات « پروژه وحدت چپ » ، دست آوردها و چالشهای پروژه ، جذب نیروهای تازه و سئوالات دیگر در گفتگوی شبکه تصویری ـ صوتی رسانه با علی پورنقوی از دست اندرکاران پروژه وحدت چپ

انقلاب ایران یکی از معدود انقلاب‌های سیاسی بود که تنها جابجایی قدرت را در بر نداشت بلکه پیامدهای اجتماعی بسیار گسترده‌ای در حوزه ملی و بین المللی را در پی داشت که تار و پود جامعه‌، ساختارهای آن و مسیر آن را عمیقا تغییر داد. با این همه یک انقلاب اجتماعی که‌ شالوده روابط تولیدی را تغییر دهد نبود.

این سخنرانی با استقبال وسیع ایرانیان علاقمند در روز شنبه ۷ فوریه در کتابفروشی فروغ در شهر کلن برگزار گردید.
از آرامش دوستدار در کنار مقالات و مطالب متعددی که به مناسبت‌های گوناگون در مطبوعات و سایت‌های اینترنتی منتشر گردیده چهار کتاب ملاحظات فلسفی در دین و علم، درخشش‌های تیره، امتناع تفکر در فرهنگ دینی و خویشاوندی پنهان نیز منتشر شده‌است.

آیا باید انقلاب ایران از همان آغاز انقلاب اسلامی بود که به نتایج مورد نظر خود منجر شد؟ آیا انقلاب ایران انقلابی واپس گرا و تجدد ستیز بود که پیشرفت ایران را دچار وقفه ساخت؟ آیا انقلاب ایران انقلابی مردم ی بود که توسط روحانیت دزدیده شد؟ یا آن که انقلابی همگانی بود که در روند خود به انقلابی اسلامی منجر شد. درس های این انقلاب پس از گذشت سی وشش سال چیست؟

موانع تطبیق اسلام با دمکراسی و ملزومات جهان امروز در چیست؟ چه زمینه هایی در اندیشه اسلامی زمینه رویکرد فزاینده به خشونت در آن را هموار کرده است؟ آیا جهان اسلامی ظرفیت فاصله گیری از اسلام گرایی و پذیرش آزادی بیان را دارد؟ میلتاریسم و استعمار در منطقه و تبعیض های ساختاری و رشد نژادپرستی در غرب، چه نقشی در رادیکالیزه شدن جوانان مسلمان درمنطقه و در غرب دارد؟

گفتگو با رضا طالبی , فعال سیاسی مقیم سوئد پیرامون « پروژه وحدت چپ » ایران و تجارب اتحاد احزاب و سازمان های چپ در سایر کشورها

عشق جستجوی نیمۀ گمشده آدمی است و من هر سال به بهانه «روز وَلـِنـْتـایـْنْ» آگاهانه پای آن را به میان کشیده‌ام و تا زنده باشم همین کار را می‌کنم، چرا که به قول مولوی از عشق زنده باید، کز مرده هیچ ناید. این بار قصه نا مکرر عشق را از زبان خانم میهن جزنی، رفیق و یار مهربان بیژن بشنویم.
در روزگاری که شعار یک نفر برای همه و همه برای یک نفر در حال سقوط به ظلمات هر کس برای خود است، وفتی در جامعه شیخ گزیده ایران مردم دسته دسته می‌دوند تا از صف تماشای اعدام عقب نمانند و بازی بچه‌های کوچک، بازی دار زدن است، آیا می‌توان از عشق سخن گفت؟ اساساً عشق چیست؟ آیا اصلاً ارزشی برای طرح دارد؟ آیا دون شأن کسانیکه به تفسیر و تغییر جهان می‌اندیشند و دغدغه آزادی و عدالت اجتماعی دارند نیست که بیایند در مورد مسائل به اصطلاح پیش پا افتاده ای مثل عشق صحبت کنند؟ توجه شما را به این گفت و‌شنود جلب می‌کنم.