بزرگ‌ترین تعهد سیاسی استفان هسل، پشتیبانی از آرمان و مقاومت فلسطین بود. او که نیمه یهودی بود، همراه با یهودیان مترقی نظیر مورخ فقید، ویدال ناکه و دیگر شخصیت‌های مترقی یهودی تبار، جریانی را تاسیس کردند با عنوان «نه، به نام ما» و در نشست‌ها و کنفرانس‌ها و نیز از طریق رسانه‌ها از دولت اسرائیل که خود را «نماینده یهودیان جهان» معرفی می‌کرد، انتقادی بی‌باکانه می‌کردند، و به سیاست‌های تجاوزکارانه آن دولت علیه فلسطینی‌ها اعتراض می‌کردند.

۸۰۰ زندانی سیاسی فلسطینی به حمایت از مبارز معروف سامر عیساوی در اعتصاب غذا به سر می‌برند. ولی چون مسئله به فلسطینی‌ها مربوط است برای رسانه‌های گروهی جهان انگار نه انگار. این نیروی اشغالگر اسرائیل است که بی‌هیچ اعتنایی به قانون بین المللی آن‌ها را به زندان انداخته و شکنجه می‌کند.
امروز رسانه‌ها همچنان در باره سرنوشت سامر عیساوی و دیگر زندانیان فلسطینی به سکوت خود ادامه می‌دهند. بازداشت آنان در زندان‌های اسرائیل بنابر حقوق بین الملل غیرقانونی ست، چنانکه بر اساس معاهده‌های ژنو ممنوع است که یک قدرت اشغالگر، اهالی یک سرزمین تحت اشغال را به جای دیگری انتقال دهد.

دولت که اعتبارش را از دست داده است، می‌خواهد تا انتخابات بعدی وقت بخرد. و در صدد آنست که قبل از انتخابات، تا آنجا که بتواند، امتیازاتی برای جناح خودش جمع کند. به عنوان مثال می‌خواهند دستگاه‌های دولتی را قبضه کنند و به ائتلاف حکومتی متشکل از سه حزب که اختلافاتشان روز به روز آشکار‌تر می‌شود، سر و سامان تازه‌ای بدهند. «نهضت» به عنوان نیرومند‌ترین حزب در حکومت دیگر ابایی از آن ندارد که هدف نهاییش را که ایجاد سبک جدیدی از زندگی برای مردم تونس بر اساس الگوی کشورهای خلیج است، پنهان کند.

كارگران در بخش زیادی از مراكز كارگری در مصر با همان معضلاتی روبرویند كه كارگران ایران درگیر آنند. بیكارسازیها، استخدام موقت و بدون مزایا و غیره. اعتراض كارگران بندر "خدمات دریایی پلاتین" چیزی مثل اعتراض كارگران پتروشیمی های ایران است كه سال گذشته تیتر اخبار مهم درباره ایران را به خود اختصاص داد. پیگیری اعتراضات این چنینی و ترتیب دادن كنفرانسهای مطبوعاتی و همچنین بردن آن به بیرون از چهار دیواری محیط كار، شرط موفقیت و پیروزی اعتراضات كارگری است.

انقلاب جدیدی که اکنون آماده می‌شود لازم می‌دارد درس‌ِ کوتاهی‌های انقلاب قبلی را مطالعه کنیم و بیاموزیم. تنها راه حل مشکلات حاد توده‌ی کارگران و فقیران تونس از طریق مصادره‌ی تعداد اندک خانواده‌های سرمایه‌دار و شرکت‌های چندملیتی است که اقتصاد کشور را کنترل می‌کنند تا منابع کشور (مادی و انسانی) بتواند تحت برنامه‌ی دموکراتیک تولید قرار داده شود و شروع به پاسخ به نیازهای توده‌ها شود.

رئیس جمهور فرانسه اعلام می‌کند که» هر‌گاه پای حقوق ملتی، در اینجا مالی، در میان باشد و آن‌ها بخواهند آزاد و در جامعه‌ای دمکراتیک زندگی کنند فرانسه همواره آماده کمک است «و این چیزی نیست جز توجیه دخالت نظامی فرانسه در مالی. نقشه راهی چنین وسیع نمی‌تواند هدفش فقط» بازپس گیری «شمال اشغال شده مالی باشد بلکه بیشتر تامین امنیتی ست که مطالبات مشروع قبایل طوارق را نیز در این کشور شامل شود.

در شهر دیابالی در کنار رود نیجر کلیسای کوچکی قرار دارد. کلیسا متعلق به دورانی است که کشور مالی مستعمره بود و «سودان فرانسه» نامیده می‌شد. با وجودی که ۹۰ در صد اهالی مالی مسلمانند، این کلیسا با صلیب سنگی‌اش از زمان استقلال این کشور یعنی از ۵۰ سال پیش تا کنون، مورد تعرض قرار نگرفته بود. تا اینکه اسلامیست‌ها دو هفته پیش دیابالی را تصرف کردند. اکنون قطعات صلیب سنگی که بر اثر اصابت خمپاره تکه تکه شده روی زمین پخش است. آن‌ها محراب کلیسا را هم تخریب کرده‌اند و حتی به مجسمه‌های چوبی مریم و مسیح هم رحم نکرده‌اند.